Του Θέμη Τζήμα
Την ΕΕ θα δείτε ότι τελικά δεν θα την καταστρέψουμε εμείς οι «λαϊκιστές» και «αντιευρωπαϊστές», οι «εθνικιστές» και «ακροαριστεροί» αλλά οι υποτιθέμενοι οπαδοί της. Όλοι αυτοί που -υποκριτικά όπως αποδείχτηκε για πολλοστή φορά- κράδαιναν τον «ευρωπαϊσμό» τους ως διαβατήριο για κάθε πόρτα της υψηλής γραφειοκρατίας, των λόμπι και των συστημικών ΜΜΕ, αλλά στην πραγματικότητα ούτε ήταν, ούτε είναι, τίποτα περισσότερο από νεοφιλελεύθεροι, κοντόφθαλμοι και κοντόμυαλοι, καριερίστες, στις υπηρεσίες της Ουάσιγκτον, δηλαδή του κατεξοχήν αντιπάλου κάθε πιθανότητας, ευρωπαϊκής, βιώσιμης, περιφερειακής συγκρότησης.
Δεν εννοούμε ότι η ΕΕ έπαψε να υφίσταται βεβαίως. Ούτε ότι θα λείψουν οι γνωστές διακηρύξεις περί της ΕΕ η οποία «μέσα από κάθε κρίση ισχυροποιείται και «ξυπνάει» -αν και με τέτοια ξυπνήματα καλύτερα να συνεχίσει να κοιμάται. Εννοούμε ότι η θέση της ΕΕ στον παγκόσμιο σπονδυλωτό πόλεμο και εν προκειμένω στο επεισόδιό του, που αφορά την Ουκρανία, επιτρέπει στην Ουάσιγκτον να την κανιβαλίσει.
Το πρόβλημα είναι θεμελιακό: στον τρέχοντα, δυτικό, δημόσιο διάλογο, η έννοια της Ευρώπης δεν συμπεριλαμβάνει τίποτα περισσότερο από την παρούσα και συγκεκριμένη ΕΕ. Στην πραγματικότητα περιγράφει απλώς το ευρωπαϊκό σκέλος του ευρωατλαντισμού ή αλλιώς το ευρωπαϊκό σκέλος της κυριαρχίας των ΗΠΑ. Το προτεκτορατοποιημένο από τις ΗΠΑ τμήμα της Ευρώπης.
Αυτό όμως το τμήμα της Ευρώπης δεν είναι απλώς ανίσχυρο και ασήμαντο σε παγκόσμια κλίμακα αλλά ούτε καν βιώσιμο, χωρίς τα λεφτά, την ενέργεια, την πολιτική στήριξη και τον στρατό των ΗΠΑ, εν μέσω διεθνών κρίσεων. Πρόκειται για μια ακρωτηριασμένη εκδοχή της Ευρώπης, η οποία στην πραγματικότητα κυριαρχούνταν μονόπλευρα από παρηκμασμένες, πρώην αποικιακές δυνάμεις- ασήμαντες λίγο πολύ διεθνοπολιτικώς, όπως η «σφαλιάρα» του Ζελένσκι στον Γερμανό πρόεδρο απέδειξε -και πλέον περνά στην κυριαρχία της «Νέας Ευρώπης» κατά Ντόναλντ Ράμσφελντ. Οι παλαιές πληγές της έλλειψης συνοχής μεγεθύνονται ακόμα περισσότερο ως εκ τούτου.
Η υποβάθμιση της γερμανικής βιομηχανίας σε όμηρο των συμφερόντων των ΗΠΑ, λόγω του επιβληθέντος από τις τελευταίες ενεργειακού σοκ, η συμπαράσυρση και των υπολοίπων βιομηχανικών δυνάμεων της ΕΕ στην περαιτέρω απαξίωσή τους, σε συνδυασμό με την δραματική πτώση του βιοτικού επίπεδου των λαών της ΕΕ που έχουμε μπροστά μας, ούτως ώστε οι ΗΠΑ να πολεμήσουν την Ρωσία μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό, αποδεικνύουν την χρεοκοπία του σχεδίου που λέγεται -ευρωατλαντική και εν μέρει γερμανική- ΕΕ.
Καταδεικνύουν επίσης ότι τα συμφέροντα στο εσωτερικό της ΕΕ δεν μπορούν να συμβιβαστούν μεταξύ τους, παρά μόνο με πολύ μεγάλο, ασύμφορο, κόστος, όσο η παγκόσμια κρίση οξύνεται. Η Πολωνία και οι βαλτικές χώρες θέλουν πάση θυσία να συντρίψουν τη Ρωσία. Η Γερμανία να διατηρήσει την ανταγωνιστική της βιομηχανία. Οι άλλες βιομηχανικές δυνάμεις να συγκλίνουν προς τα πάνω, με τη Γερμανία και όχι να εξισωθούν προς τα κάτω. Η Πολωνία φοβάται τη Ρωσία αλλά η Γαλλία και η Γερμανία έχουν περισσότερα στην πραγματικότητα να φοβούνται από τις ΗΠΑ.
Όσο τα διεθνοπολιτικά «νερά» παρέμεναν ήρεμα -έστω φαινομενικώς- οι παραπάνω εσωτερικές αντιθέσεις μπορούσαν να καλύπτονται κάτω από το χαλί. Όχι πια.
Οι ένθερμοι «ευρωπαϊστές» αγνοούν τα βασικά της ιστορίας: Ευρώπη χωρίς τις ΗΠΑ υπήρξε. Χωρίς τη Ρωσία και μάλιστα χωρίς μια ισχυρή Ρωσία, όχι. Η εχθρότητα της κεντρικής και νότιας Ευρώπης προς την Ρωσία στην εφαρμοσμένη πολιτική, η οποία φτάνει στο επίπεδο ενός υπαρκτού, εμμονικούαντιρωσισμού συνιστά αυτοκτονική πολιτική.
Στην πραγματικότητα, μεταξύ των ΗΠΑ που φθίνουν και του κινεζικού δράκου που ανέρχεται, η επιλογή για τη Δυτική, Κεντρική και Νότια Ευρώπη – τη σημερινή ΕΕ- προκειμένου να μην προτεκτορατοποιηθεί πρώτα από τις μεν και έπειτα από τον δε, είναι ακριβώς η δημιουργία της «Ευ-Ρωσίας». Η οικοδόμηση μιας πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής περιφερειακής συμμαχίας πρώτα και πιθανώς, ολοκλήρωσης αργότερα, η οποία χωρίς να καταπνίγει τις εθνικές και κρατικές ιδιαιτερότητες, χωρίς να θέτει στόχους νομισματικών ενώσεων τύπου Ευρώ που μόνο κακό έχουν κάνει στη βιομηχανική δραστηριότητα όλων των κρατών της ΕΕ πλην της Γερμανίας, θα μπορεί να συγκεντρώσει πληθυσμιακά, οικονομικά, διεθνοπολιτικά και στρατιωτικά μεγέθη, ικανά να αποτελέσουν το τρίτο παγκόσμιο κέντρο ισχύος, μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Έναν ισχυρό, εξισορροπητικό παράγοντα σε πλανητική κλίμακα.
Η παραπάνω επιλογή είναι εξίσου λογική και για τη Ρωσία, η οποία έχει σπρωχτεί μονόπλευρα στην αγκαλιά της Κίνας, εξαιτίας των ΗΠΑ και της ΕΕ. Πρόκειται για εξόχως προβληματική κατάσταση μακροπρόθεσμα για την Ρωσία. Το πολιτισμικό κενό και το χάσμα ισχύος μεταξύ Ρωσίας και Κίνας είναι πολύ μεγαλύτερο από ό,τι μεταξύ των κρατών που απαρτίζουν σήμερα την ΕΕ και της Ρωσίας. Οι συμμαχίες και οι περιφερειακές ολοκληρώσεις προϋποθέτουν προκειμένου να είναι πετυχημένες, μια σχετική ισότητα και συμπληρωματικότητα. Αυτή η συνθήκη μπορεί να εκπληρωθεί μέσα από τον στόχο της «Ευ- Ρωσίας» πολύ καλύτερα από ό,τι μέσα από τον σινορωσικό άξονα.
Δεν αναφερόμαστε σε μια ολοκλήρωση εχθρική προς την Κίνα ή προς τις ΗΠΑ αλλά εξισορροπητική.
Μάλιστα, μια τέτοια, πρώτα συμμαχία και έπειτα ολοκλήρωση, θα «ξεκλείδωνε» την ευρύτερη Μέση Ανατολή και Ανατολική Μεσόγειο, την Αφρική και την παγκόσμια περιφέρεια -ενώ παρεμπιπτόντως θα διασφάλιζε μέσα από μια κοινή αμυντική πολιτική και τα ελληνικά, εθνικά συμφέροντα.
Μπορεί σήμερα όλα αυτά να φαντάζουν επιστημονική φαντασία, ωστόσο ας μας επιτραπεί η πρόβλεψη ότι δεν είναι απαραιτήτως. Από τη στιγμή κατά την οποία οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ σαφώς πολεμούν στην Ουκρανία και διά της Ουκρανίας, με τη Ρωσία- και εφόσον αποφύγουμε έναν άμεσο γενικευμένο πόλεμο- στο τέλος αυτού του πολέμου είναι πολύ πιθανό ότι θα έχουμε, το σαφέστερο και εμφατικότερο πλήγμα στο ΝΑΤΟ, αλλά και στην κυριαρχία των ΗΠΑ στην ευρωπαϊκή ήπειρο και παγκοσμίως, ιστορικά. Αυτό σημαίνει ότι μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα, αδιέξοδης προσπάθειας αποκλεισμού της Ρωσίας από τη Δύση που είτε θα αποδειχτεί ατελέσφορη, είτε και θα αποκλείσει την προτεκτορατοποιημένη Ευρώπη από τον υπόλοιπο κόσμο, το κίνητρο και η πίεση για απεμπλοκή των Ευρωπαίων από την ασφυκτική, κυριαρχία των ΗΠΑ θα οξυνθεί.
Η προσέγγιση με τη Ρωσία θα αποδειχτεί τότε και λογική και σωτήρια. Βεβαίως, δεν θα ακολουθήσουν ούτε όλοι, ούτε με τον ίδιο ρυθμό. Κάποιοι- πχ. Πολωνία και βαλτικές χώρες- μπορεί να επιλέξουν να αποτελέσουν- για όσο θα αντέξουν- αμερικανικό θύλακα. Ωστόσο, η τάση θα είναι παρούσα και εξόχως έντονη.
Στην πραγματικότητα και διάφορα άλλα ζητήματα- πχ. ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ- θα ξεπεραστούν πολύ πιο εύκολα από όσο φανταζόμαστε. Πρώτον, διότι τα κράτη που αποτελούν τη σημερινή ΕΕ, κάθε άλλο παρά «κάθετα» έχουν αποδειχτεί σε τέτοια ζητήματα, όπου τους συμφέρει. Δεύτερον, διότι η Ρωσία δεν είναι όντως δικτατορία, ασχέτως της κυρίαρχης προπαγάνδας. Τρίτον -και κυριότερο- διότι μια πιο ασφαλής Ρωσία θα γίνει και πιο ανοιχτή. Φυσικά προβλήματα θα υπάρχουν. Άλλωστε υπάρχουν έτσι κι αλλιώς, ήδη, μέσα στην σημερινή ΕΕ. Ξεχνάμε τις επιδόσεις και της δικής μας πατρίδας σε ό,τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών;
Η λογική ωστόσο επιβάλλει τον δρόμο της Ευ-Ρωσίας. Φυσικά, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να κυριαρχήσει ο παραλογισμός. Αλλά τότε, πολύ πιθανώς, δεν θα είμαστε εδώ για να σχολιάσουμε αυτήν την επιλογή.
Θα μπορούσε η ΕΕ- αν δεν ήταν η ΕΕ- να είχε ήδη πρωταγωνιστήσει σε έναν τέτοιο δρόμο. Οι υποτίθεται «μεγάλοι ηγέτες» της- οι λογής Μακρόν και Σολτς- θα μπορούσαν να έχουν εγγυηθεί τη μη επέκταση του ΝΑΤΟ και επομένως και την ειρήνη. Να έχουν πρωταγωνιστήσει υπέρ μιας ουδέτερης Ουκρανίας, η οποία θα απολάμβανε ειρήνη και ασφάλεια σε ένα Ευ-ρωσικό σύστημα ασφάλειας. Δεν το έπραξε διότι είναι θεμελιωμένη πάνω στην εξάρτηση από τις ΗΠΑ.
Γι’ αυτό, η παρούσα διεθνοπολιτική και οικονομική κρίση θα εσωτερικευτεί από την ΕΕ, αναδεικνύοντας τελικά διαφορετικούς δρόμους για τη συνολική Ευρώπη.
Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου