Ανατρέχοντας για άλλη μια φορά στο ημερολόγιό μου (σίγουρα αυτή η εμμονή έχει κάποιον ορισμό στην Ψυχολογία), επαναβεβαίωσα ότι η 2α Μαΐου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Γέλιου.

Αυτομάτως, σκέφτηκα ότι για τη χώρα μας, αυτή η Παγκόσμια Ημέρα περιττεύει. Και δεν γέλασα.

Σύμφωνα με τον κοινώς αποδεκτό ορισμό, το γέλιο είναι η φυσική αντίδραση στους ανθρώπους που αποτελείται από συνήθως ρυθμικές, συχνά ηχηρές συσπάσεις του διαφράγματος κι άλλων τμημάτων του αναπνευστικού συστήματος, μετά από συγκεκριμένα εξωτερικά και εσωτερικά ερεθίσματα.

Στην Ελλάδα, τη χώρα όπου ανθεί η Φαιδρά πορτοκαλέα κατά τον Άγγελο Βλάχο (1838-1920), δηλαδή μια χώρα η οποία διαχρονικά δεν δείχνει την απαραίτητη σοβαρότητα στην επίλυση των προβλημάτων της, υπάρχει πάντα το περιθώριο γέλιου και τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου.

Ο φιλόσοφος Χρύσιππος (280-206 π.Χ), ένας από τους σημαντικότερους της Στωϊκής Σχόλης, θεωρούμενος ως ένας από τους θεμελιωτές της, πέθανε – σύμφωνα με την παράδοση- από τα γέλια για ένα αστείο που είπε ή έκανε ο ίδιος. Οι Αθηναίοι για να τιμήσουν τον Χρύσιππο τον ανακήρυξαν Αθηναίο δημότη και όταν πέθανε έστησαν τον ανδριάντα του, στον Κεραμεικό.

Ήξερε…

Στη σημερινή Ελλάδα, δεν συναντάμε συχνά (δημοσίως) γελαστούς ανθρώπους, όσο γελασμένους.

Ολιγάρχες, γελούν με ικανοποίηση, γνωρίζοντας ότι οι κρίσεις γεννούν κροίσους. Πολιτικοί, χαμογελούν με αυταρέσκεια θεωρώντας ότι το ακροατήριο πιστεύει τις βαρύγδουπες διακηρύξεις περί «σωσίματος» της χώρας, «δικαίου που έγινε πράξη», «έκρηξης ανάπτυξης» και «στήριξης των πολιτών».

Κάποιοι χαμογελούν με ανακούφιση γιατί δεν εντάσσονται στις λίστες του ΟΑΕΔ με τους ένα εκατομμύριο και πλέον ανέργους ή στις λίστες των εκατοντάδων χιλιάδων υποαπασχολούμενων, αγνοώντας επιλεκτικά ότι η ακινησία δεν οδήγησε ποτέ σε κατακτήσεις ή υπεράσπιση δικαιωμάτων.

Άλλοι (οι πολλοί), αντιδρούν με κλαυσίγελο ή υστερικό γέλιο απελπισίας όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τους θηριώδεις λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος, του σούπερ μάρκετ ή του πρατηρίου υγρών καυσίμων.

Υπάρχουν κι εκείνοι που χαμογελούν στη σκέψη ότι σύντομα θα αντικαταστήσουν τους «πάνω», θέτοντας σε λειτουργία την δική τους πολιτική… start up εταιρεία.

Ορισμένοι γελούν, γιατί κατάφεραν να «τρουπώσουν» σε μια δουλίτσα, με το πολιτικά αζημίωτο, φυσικά.

Στον Στρατό, δεν χαμογελούν. Απαγορεύεται. Τα γέλια, βρίσκονται αντιμέτωπα με το χακί, παραλλαγμένο χιούμορ κάποιου υπαξιωματικού, ο οποίος διερωτάται με στεντόρεια φωνή: «Είσαι γελαδερός, αγόρι μου;», «Θα μας κόψεις ένα κομμάτι καλαμπουρόπιτα;».

Χαιρέκακα γελούν μερικοί στη θέα των γκέι και των τρανς. Βέβαια, όταν εξηγούν την αιτία του γέλιου τους, μόνο αστεία δεν είναι…

Βροντερά γελάει, ένα παλικάρι στη γειτονιά μου, μονίμως χαμένο σε σκέψεις αλλότριες για τον μέσο νου.

Πλατιά, παιχνιδιάρικα χαμογελούν τα πιτσιρίκια, χωρίς να μπορώ να καταλάβω αν ελπίζουν ή απλά κοροϊδεύουν εμάς για το πώς (δεν) τα καταφέραμε.

Στην Ελλάδα, δεν λείπει το γέλιο ή το χαμόγελο. Αυθόρμητο, κελαρυστό, πικρό ή ως διαπίστωση: «Για γέλια είμαστε».

Το θέμα είναι, ποιος θα γελάσει τελευταίος.