Έπειτα, συνεχίζεις σκεπτόμενος πώς θα κόψεις ψήφους από το κόμμα του κ. Βελόπουλου και σκέφτεσαι ότι ο καλύτερος τρόπος είναι εθνικοφροσύνη, νόμος και τάξη. Όσο δε ο πληθωρισμός μήνα το μήνα ανεβαίνει, τόσο περισσότερο νόμο και τάξη θέλεις.

Όταν ο νόμος και η τάξη μπάζουν νερά, επειδή η μαφία κάνει κουμάντο παντού χωρίς να κρύβεται, η διαφθορά κάνει πάρτι και η αξιοπιστία της δικαιοσύνης καταρρέει, βρίσκεις μια βολική βιβλιοθήκη.

Βάζεις μπροστά κάτι αμόρφωτους παπαγάλους που παριστάνουν τους δημοσιογράφους, καθώς και τα ξέφτια της φοιτητικής σου παράταξης (ΔΑΠ- ΝΔΦΚ), η οποία χωρίς πάρτι και Μύκονο γίνεται ο καρπαζοεισπράκτορας του φοιτητικού κινήματος, να ελεεινολογούν κάθε μέρα την κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια, συνήθως με φανταστικές ειδήσεις.

Όλα αυτά κορυφώνονται σε μια τελετουργική φαρσοκωμωδία, η οποία λέγεται πανεπιστημιακή αστυνομία και είσοδός της στα ΑΕΙ, με την κυβερνητική ελπίδα ότι αυτοί οι έρμοι οι πανεπιστημιακοί αστυνομικοί θα φάνε ξύλο, ώστε δια της θυματοποίησής τους, η καταστολή να εγκαθιδρυθεί μέσα στα πανεπιστήμια, η κυβέρνηση να κατορθώσει ακόμα ευκολότερα να υλοποιήσει τις διευκολύνσεις που της έχει απαιτήσει η πρεσβεία των ΗΠΑ ως προς τον έλεγχο των ΑΕΙ και τελικά να τσιμπήσει και μερικές ψήφους.

Φυσικά δεν πρόκειται μόνο για τα παραπάνω. Αν η φυσική παρουσία μιας κατασταλτικής δύναμης αποσκοπεί στο προβοκάρισμα του φοιτητικού κινήματος για ψηφοθηρικούς λόγους και στην κατάπνιξη μιας εστίας κοινωνικής αντιπολίτευσης, η δημιουργία ενός ωκεανού συμβασιούχων, αντί για μόνιμα μέλη ΔΕΠ, η επαναφορά της παντοκρατορίας της καθηγητικής έδρας, η οργανωμένη αδιαφάνεια σε ζητήματα διαχείρισης και το αντιδημοκρατικό, συγκεντρωτικό μοντέλο διοίκησης τα οποία επιβάλλει ο νέος νόμος Κεραμέως στοχεύουν στην καταστολή της πνευματικής ελευθερίας και κριτικής μέσα στην ερευνητική και διδακτική διαδικασία.

Η κυβέρνηση θέλει να καταστήσει τα πανεπιστήμια οχυρά της δεξιάς και εστίες αμερικανόπνευστης μπίζνας σε ό,τι αφορά την πνευματική, επιστημονική διαδικασία και στρατώνες σε ό,τι αφορά την δράση της νέας γενιάς. Την ίδια στιγμή μάλιστα, κατά την οποία τα «κλείνει» για όσο περισσότερους νέους μπορεί, στέλνοντάς τους σε κολλητούς υπουργών, ιδιοκτήτες κολλεγίων της πλάκας. Οι κληρονομικώ δικαίω «άριστοι» ποτέ δεν συμφιλιώθηκαν με την κοινωνική κινητικότητα και την εν γένει αφύπνιση που προσέφερε στους πληβείους η πανεπιστημιακή εκπαίδευση όπως την ξέραμε.

Δεν πρόκειται για την πρώτη απόπειρα ελέγχου της φοιτητικής νεολαίας και του φοιτητικού κινήματος. Από την εποχή του Όθωνα έως σήμερα, κάθε αντιδραστική κυβέρνηση αυτό επιχειρεί και κάθε μία από αυτές αποτυγχάνει.

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι μόνο να εκπαραθυρωθεί η πανεπιστημιακή αστυνομία, μέσα από έξυπνες και συντονισμένες δράσεις – διαμαρτυρίες, πορείες, συναυλίες, θέατρα, ανοιχτά μαθήματα, συζητήσεις. Το σημαντικότερο, είναι το φοιτητικό κίνημα να αδράξει την ευκαιρία και να φέρει τούμπα την κυβερνητική πολιτική. Για να το κάνει αυτό πρέπει να μεταφέρει τη μάχη από το επιμέρους, στο γενικό, με επίκεντρο και με αφορμή τα φοιτητικά ζητήματα.

Πόσο κοστίζει η φοιτητική στέγη και γενικώς οι σπουδές και πώς μπορούν να καταστούν προσβάσιμες για κάθε ελληνική οικογένεια;

Τι θα πει καλά χρηματοδοτούμενες σπουδές με επαρκείς εγκαταστάσεις;

Πόσο είναι το κόστος των εργολαβιών και της διαφθοράς στα ελληνικά ΑΕΙ;

Τι σημαίνει προγράμματα σπουδών με αντίκρισμα στην αγορά εργασίας;

Ποια αγορά εργασίας περιμένει και ποια θα έπρεπε να περιμένει τους αποφοίτους;

Πώς μπορούν τα ελληνικά πανεπιστήμια να βοηθήσουν την εθνική οικονομία και το γενικό πνευματικό επίπεδο του λαού;

Το φοιτητικό κίνημα μπορεί και πρέπει να αρχίσει να επεξεργάζεται αυτά τα ζητήματα. Να δείξει ότι η εξάρτηση της πατρίδας μας από τις ΗΠΑ, οι λογαριασμοί της ΔΕΗ και τα ΜΑΤ στο ΑΠΘ αποτελούν όψεις της ίδιας πολιτικής. Τότε θα φέρει τούμπα τις κυβερνητικές προβοκάτσιες. Ή για να θυμίσουμε τη λαϊκή μας παράδοση, θα τιμήσει τους υπέροχους, κοινωνικό- ρεμπέτικους στίχους που ξεκινούν με το γνωστό «μάγκες πιάστε τα γιοφύρια».