Καθετοποιημένη γραμμή παραγωγής… από το σχολείο και το πανεπιστήμιο έως τους χώρους εργασίας, επιχειρεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση.

«Από το χωράφι, στο ράφι», ανέφερε το διαφημιστικό σλόγκαν, το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση, μετατρέπεται «Από το θρανίο, στο γραφείο».

Νέοι, μελλοντικοί εργαζόμενοι, ιδεολογικά ακρωτηριασμένοι και κοινωνικά λοβοτομημένοι, θα φοιτούν σε αποστειρωμένα πανεπιστήμια- προθαλάμους των μεγάλων επιχειρήσεων.

Η «εκπαιδευμένη νεολαία», θα μετατρέπεται, εν μέρει, σε χαμηλόμισθο εργατικό δυναμικό κομμένο και ραμμένο με βάση το… επιχειρηματικό πατρόν.

Οι υπόλοιποι, θα επανεκπαιδεύονται (ως άνεργοι) σε ιδιωτικές (φυσικά!) επιχειρήσεις, πειθήνιοι και έτοιμοι να απασχοληθούν με αμοιβή το επίδομα ανεργίας και πάντα υπό την Δαμόκλειο σπάθη του εκτοπισμού τους από τα μητρώα της ΔΥΠΑ (τ. ΟΑΕΔ) σε περίπτωση που αρνηθούν.

Ένα απολύτως Οργουελικό τοπίο…

Σε αυτό το γκροτέσκο περιβάλλον, η κυβέρνηση με διακηρύξεις -προφάσεις εν αμαρτίαις και δίπολα περί «καλών ευρωπαϊκών πρακτικών», «ενίσχυσης της μόρφωσης» και «προστασίας της εργασίας» έναντι «ιδεοληψιών και παρωχημένων αντιλήψεων», προτάσσει την «πρόοδο έναντι της στασιμότητας».

Στασιμότητα, η οποία θα ήταν σαφώς καλύτερη σε σχέση με την πρωτοφανή περιπέτεια της κοινωνίας από το 2010, με τον εγκλωβισμό της στα μνημόνια.

Μισό λεπτό: Εκεί ήταν «η σωτηρία της χώρας» έναντι της μετατροπής της σε «τριτοκοσμικό κράτος» (#menoume europi).

Οι επίδοξοι σωτήρες μένουν Ευρώπη. Εμείς, σε υπερχρεωμένα, στενά διαμερίσματα.

Σύμφωνα με την έκθεση για την πορεία της εθνικής οικονομίας του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, η οποία θα δοθεί στη δημοσιότητα εντός των επομένων ωρών, παρά την αύξηση του ΑΕΠ το 2021 κατά 13 δισ. ευρώ, σε σχέση με το 2020, η Ελλάδα κατετάγη ως το δεύτερο πιο φτωχό κράτος της Ε.Ε., μετά την Βουλγαρία.

Το 2007, η χώρα μας βρισκόταν στην 15η θέση,  περίπου στο ίδιο επίπεδο με τον μέσο όρο της Ε.Ε..

Επίσης, μετά την ενσωμάτωση της αύξησης του 7,5% (714 € μικτά) από την 1η Μαΐου υπολογίζεται ότι η μείωση της αγοραστικής δύναμης του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα εξαιτίας του κύματος ακρίβειας, θα κυμανθεί στο 10% με 12%

Το Κοινωνικό Πολύκεντρο της ΑΔΕΔΥ σε συνεργασία με το Εργαστήριο Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου, εντοπίζει στην Ελλάδα τη μοναδικότητα της αρνητικής προσαρμογής του μισθού των δημοσιών υπαλλήλων σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με απομείωση της τάξεως του 25,6% από το 2010.

Σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης στις οποίες επιβλήθηκαν Προγράμματα Οικονομικής Προσαρμογής, η Κύπρος εμφανίζει αύξηση κατά 6,3%, η Πορτογαλία κατά 5,2%, ενώ μόνον στην Ιρλανδία εντοπίζεται μείωση κατά 6,5% (που όμως πάλι είναι αισθητά μικρότερη σε σχέση με την ελληνική απομείωση ).

Την ίδια ώρα, καταγράφεται τρομακτική αύξηση των εργατικών ατυχημάτων και δυστυχημάτων, με σχεδόν ένα κάθε εβδομάδα.

Η κυβέρνηση, όμως, δεν τρομάζει.

Κάθε μέρα εργατικού ατυχήματος για τους αρμόδιους, είναι «άλλη μια μέρα στο γραφείο».

Η σπουδή τους, εξαντλείται στη δημιουργία βιβλιοθήκης σε συγκεκριμένο χώρο του ΑΠΘ, στην πάταξη της «ανομίας στα πανεπιστήμια» (εξάλλου είναι γνωστό ότι βρίσκονται στη δεύτερη θέση σε εγκληματικότητα παγκοσμίως μετά τις φαβέλες της Βραζιλίας. Τι, όχι;), καθώς και στο κλείσιμο κάθε αυτοοργανωμένου χώρου (ακόμη και θεάτρων).

Στην πάταξη της συνδικαλιστικής περιφρούρησης των χώρων εργασίας κατά τη διάρκεια απεργιών, ώστε να προστατεύονται οι απ εργοσπάστες (εκ παραδρομής: «το δικαίωμα στην εργασία», είναι το σωστό), στην απαγόρευση των κινητοποιήσεων και στη δίωξη των συνδικαλιστών, στην δημιουργία σώματος αδιάφθορων στον ΕΦΚΑ (προφανώς, το μεγαλύτερο ασφαλιστικό ταμείο της χώρας συναγωνίζεται την ιταλική Καμόρα, αλλιώς δεν εξηγείται).

Οι συνδικαλιστές, δεν συνδέουν τυχαία τον υπό προώθηση νόμο Κεραμέως για τα πανεπιστήμια με το νόμο Χατζηδάκη για την εργασία και τον συνδικαλισμό.

Τα συνδικάτα, δηλώνουν ότι θα στηρίξουν τις φοιτητικές αντιδράσεις.

Όπως επισημαίνει το ΠΑΜΕ, «μια βδομάδα μετά την ηχηρή απάντηση των φοιτητών και το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών που γκρεμοτσάκισε την κυβερνητική παράταξη στα ΑΕΙ όλης της χώρας, το υπουργείο Παιδείας παρουσίασε έναν νέο νόμο-πλαίσιο που στέκεται άξια δίπλα στο νόμο-έκτρωμα του Χατζηδάκη».

Μάλιστα, κάνει λόγο για «το δηλητήριο» του ρεαλισμού και των αξιών της «αγοράς» στα πτυχία και στις πανεπιστημιακές σπουδές και καταγγέλλει «κυβερνητική προσπάθεια ελέγχου και τρομοκράτησης του φοιτητικού κινήματος και αντικατάστασης των φοιτητικών συλλόγων από δήθεν ουδέτερα και απολιτίκ κυβερνητικά και επιχειρηματικά μορφώματα».

Το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Αθήνας, υπογραμμίζει ότι «πρόθεση της κυβέρνησης για εγκατάσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, δεν είναι η ‘πάταξη της ανομίας’, όπως διατείνεται, αλλά η αμφισβήτηση του φοιτητικού κινήματος. Θέλει να βάλει οριστική ταφόπλακα στο πανεπιστημιακό άσυλο που κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες του φοιτητικού κινήματος», συμπληρώνει.

Και ποιος δεν θα ήθελε καλύτερη Παιδεία ή καλύτερους όρους και συνθήκες εργασίας;

Το αίτημα, όμως αυτό, δεν δικαιολογεί – όπως εύστοχα έχει παρατηρήσει ο κωμικός Σίλας Σεραφείμ- ότι «επειδή απέτυχε ο γιατρός να καταφύγουμε στον…καλύτερο χασάπη, για να μας λύσει το πρόβλημα!»

Απέναντι στα κυβερνητικά ψευδοδιλήμματα «Βαριοπούλες ή μόρφωση», «Εργασία ή ασυδοσία», τίθεται ένα πραγματικό δίλημμα: Κοινωνία ή κιμάς.