Του Κωστή Μηλολιδάκη
Ο υπαρχηγός της Ουκρανικής στρατιωτικής κατασκοπείας, Vadym Skibitsky, σε συνομιλία του με δημοσιογράφους της Guardian (10 Ιουνίου) αναφέρει: «Αυτός ο πόλεμος είναι πόλεμος πυροβολικού πλέον». Έχουμε φτάσει στο σημείο, είπε ο Skibitsky, που οι μελλοντικές εξελίξεις αποφασίζονται στο μέτωπο «και εμείς χάνουμε από την άποψη του πυροβολικού».
Με απλά λόγια, ο πόλεμος πλέον έχει εξελιχθεί σε πόλεμο πυροβολικού και ταυτόχρονα βρισκόμαστε στην αποφασιστική στιγμή που όλα παίζονται στο μέτωπο. Αλλά, αφού η Ουκρανία χάνει τον πόλεμο του πυροβολικού τότε, απλούστατα, η Ουκρανία χάνει τον πόλεμο. Αυτό είναι άλλωστε και το μήνυμα που αντιλαμβάνεται το Newsweek από το ρεπορτάζ της Guardian, το οποίο αναμεταδίδει ολόκληρο αλλά με τον τίτλο: «Στρατιωτικός αξιωματούχος: Η Ουκρανία κινδυνεύει να χάσει τον πόλεμο με τη Ρωσία».
Φωτογραφία από το ρεπορτάζ της Guardian με Σύστημα πολλαπλής Εκτόξευσης Ρουκετών (MLRS) του Ουκρανικού στρατού να βάλλει στο Ντονμπάς. © AFP / Aris Messinis
Το ρεπορτάζ της Guardian όμως γεννά μερικά ερωτηματικά. Το πρώτο ερώτημα λοιπόν αφορά τους λόγους που έκαναν τον Skibitsky να ομολογήσει την πραγματικότητα. Η απάντηση είναι εύκολη, θέλουν κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα βαριά όπλα.
«Τα πάντα τώρα εξαρτώνται από τι θα μας δώσει η Δύση», λέει ο Skibitsky. «Η Ουκρανία διαθέτει ένα πυροβόλο για κάθε 10 με 15 Ρωσικά πυροβόλα. Οι Δυτικοί εταίροι μας έχουν δώσει το 10% αυτών που εκείνοι διαθέτουν».
Έχουμε συνηθίσει τις υπερβολές των Ουκρανών στα αιτήματά τους προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αλλά αυτή ξεπερνά τα όρια. Αν οι Δυτικοί έχουν ήδη δώσει το 10% όσων διαθέτουν και αν για να πετύχουν απλή ισοπαλία στους αριθμούς οι Ουκρανοί χρειάζονται 10 με 15 φορές περισσότερα, τότε απλούστατα ζητάνε «τα πάντα όλα», που θάλεγε και ο μακαρίτης ο Αλέφαντος, κι ακόμα παραπάνω.
Το δεύτερο ερώτημα είναι: γιατί τα άρθρα αυτά—θα δούμε παρακάτω ότι υπάρχουν και άλλα παρόμοια—εμφανίζονται ειδικά αυτές τις μέρες; Κι εδώ η απάντηση είναι εύκολη. Όπως είπε ο Skibitsky στην Guardian, η Ουκρανία χρειάζεται άμεσα την αποστολή πυραυλικών συστημάτων μακρού βεληνεκούς σε μεγάλες ποσότητες για να εξουδετερώσει το Ρωσικό πυροβολικό. Πάντα σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Guardian, τα συστήματα που παρέχουν οι ΗΠΑ και άλλες χώρες θεωρούνται ανεπαρκή ποσοτικά από την Ουκρανία, η οποία ήδη καταστρώνει καταλόγους των όπλων που θα ζητήσει μεθαύριο (15 Ιουνίου) στη μηνιαία συνάντηση της ΝΑΤΟικής Ομάδας Επαφής—αυτή στην οποία συμμετέχει και η Ιαπωνία, και η Αυστραλία, και η Ν. Κορέα, και…ακόμη και η Νιγηρία—όπου οι “σύμμαχοι” συλλογικά αποφασίζουν τι θα στείλει ο κάθε ένας. Δεδομένου ότι, κατά τον Skibitsky, το επόμενο διάστημα ο πόλεμος θα διατηρήσει τον χαρακτήρα του πολέμου πυροβολικού, εξάγεται εύκολα το συμπέρασμα ότι προτεραιότητα στους καταλόγους θα έχει η ζήτηση πυροβολικού και πυραυλικών συστημάτων μεγάλου διαμετρήματος και βεληνεκούς.
Ναι, αλλά πόσα τέτοια συστήματα ζητούν οι Ουκρανοί; Κατά τον “βίο και πολιτεία” Oleksiy Arestovych, που τελευταία έχει αυτοανακηρυχθεί και σε στρατιωτικό ειδικό, τουλάχιστον 60 βαρέα πυραυλικά συστήματα MLRS απαιτούνται για να σταματήσει η Ρωσική προέλαση. Κατά τον έτερο γνωστό αστέρα της Ουκρανικής ενημέρωσης, Mikhail Podolyak, οι αριθμοί του Arestovych είναι εξαιρετικά μετριοπαθείς: Η Ουκρανία χρειάζεται πολλές εκατοντάδες βαρέων πυροβόλων και τουλάχιστον 300 πυραυλικά συστήματα τελευταίας γενεάς (HIMARS and M270). Αλλά ο στρατός των ΗΠΑ διαθέτει αυτή τη στιγμή συνολικά 63 HIMARS and 225 M270, με τους Πεζοναύτες να διαθέτουν ακόμη 47. Με άλλα λόγια, οι Ουκρανοί ζητούν τα 300 από τα 335 πυραυλικά συστήματα πολλαπλής εκτόξευσης που διαθέτουν συνολικά οι Αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις. Πάλι καλά που τους αφήνουν και μερικά…
Το τρίτο ερώτημα αφορά τις ΗΠΑ και τους εταίρους: Γιατί αφήνουν την κυβέρνηση του Κιέβου να παραδέρνει σε μια ακραία κατάσταση παράκρουσης, με φαντασιώσεις που όμοιές τους δεν έχουμε δει από τον καιρό του πρώτου πολέμου στον Κόλπο, όταν ο Σαντάμ έχριζε τον εαυτό του νικητή της σύγκρουσης με όλο τον στρατό του κατεστραμμένο; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό την έχουμε ήδη δώσει στα προηγούμενα σχόλια μας: Στόχος των Αμερικανών είναι να ματώσουν όσο περισσότερο γίνεται τη Ρωσία, “μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό”. Προφανώς ο στόχος αυτός εξυπηρετείται από τις φαντασιώσεις του Κιέβου ότι δήθεν η κατάσταση στο μέτωπο είναι αναστρέψιμη, ότι o πόλεμος πρέπει να συνεχιστεί και οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν νόημα (εκτός κι αν είναι για την άνευ όρων παράδοση της Ρωσίας).
Το τέταρτο ερώτημα είναι: Γιατί οι ίδιοι οι Ουκρανοί, όσο και αν επηρεάζονται από τη ναζιστική ιδεολογία και τις ιδεοληψίες που κάνουν αναποτελεσματική την όποια άμυνα αναπτύσσουν—π.χ. με την άρνηση του Ζελένσκι να δώσει άδεια στην ηγεσία του στρατού για τακτικούς ελιγμούς και την επιμονή του στη στατική άμυνα εν ονόματι της επιταγής “ούτε ένα εκατοστό γης στους Ρώσους”, που είδαμε ότι στη Μαριούπολη είχε ως συνέπεια την καταστροφή των φανατικότερων, καλύτερα εκπαιδευμένων και πιο ικανών πολεμιστών του Κιέβου— αρνούνται να αντικρύσουν την απτή πραγματικότητα που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια τους και με σαφήνεια οδηγεί στην αναπότρεπτη διάλυση της Ουκρανίας ως κράτους αν δεν ανακρούσουν πρύμναν; Και σ’ αυτό έχουμε απαντήσει: Η Ουκρανία μπορεί να διαλύεται, αλλά η Ουκρανική ελίτ κερδίζει από τον κρουνό των Αμερικανικών δισεκατομμυρίων. Φυσικά, εδώ παίζει βασικό ρόλο και η ανυπαρξία εθνικής συγκρότησης και ιστορίας της Ουκρανίας ως αυτόνομου κράτους, που, αν υπήρχε, ίσως να έκανε σοφότερη την ηγεσία της.
Όμως, πολλοί σοβαροί αναλυτές παραθέτουν μια επιπλέον εξήγηση: Ενδεχομένως, η Ουκρανική κυβέρνηση, προπαγανδίζοντας ότι ο πόλεμος μπορεί να κερδηθεί, αλλά θέτοντας γι’ αυτό όρους παροχής εξοπλισμού που οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν μπορούν να ικανοποιήσουν, προετοιμάζει το έδαφος για να πλασάρει, σε όσους ακόμη την ακολουθούν, ενδεχόμενη ετεροβαρή συμφωνία με τη Ρωσία (που είναι προφανές ότι τώρα θα είναι πολύ χειρότερη από ό,τι πριν από ενάμιση μήνα) ως αποτέλεσμα της “προδοσίας” των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Το επιχείρημα που θα χρησιμοποιήσει θα είναι ότι η Δύση, αν και υποσχέθηκε στην Ουκρανική κυβέρνηση τον “ουρανό με τ’ άστρα”, στη συνέχεια τους κρέμασε και έτσι τώρα αναγκάζονται να παραδοθούν. Μακάρι να είναι όντως έτσι—οπωσδήποτε πρόκειται για μια λογική εξήγηση της παράνοιας που παρακολουθούμε—επειδή αυτό θα σημάνει και το τέλος της αιματοχυσίας και της δυστυχίας εκατομμυρίων Ουκρανών.
Το πέμπτο ερώτημα είναι τι να απέγιναν άραγε εκείνα τα 100 Μ777 ρυμουλκούμενα Howitzers των 155 χιλιοστών που ήδη έχουν αποστείλει οι ΗΠΑ (μαζί με τον Καναδά και την Αυστραλία) στην Ουκρανία και τα οποία, όπως με τυμπανοκρουσίες είχε αναγγελθεί τότε, θα άλλαζαν τους όρους του παιχνιδιού δίνοντας στο Κίεβο το πάνω χέρι; Λίγα από αυτά έχουν εντοπιστεί να βομβαρδίζουν τους άμαχους στα μετόπισθεν, στις πόλεις των ΛΔ Ντονμπάς και Λουγκάνσκ, και επίσης μερικά εμφανίστηκαν στο μέτωπο, όπου καταστράφηκαν σε λίγες μέρες. Γιατί δεν βλέπουμε τα υπόλοιπα στο πεδίο; Η απάντηση που δόθηκε από πηγή ασχολούμενη εντατικά με το θέμα είναι λίγο αναπάντεχη. Ο σκελετός τους είναι φτιαγμένος από τιτάνιο για να έχουν μικρό βάρος και να μετακινούνται εύκολα. Όμως το τιτάνιο έχει τιμή δέκα φορές υψηλότερη από το ατσάλι και η τιμή αυτή ανεβαίνει συνέχεια μετά την αναστολή των εξαγωγών τιτανίου από τη Ρωσία. Μπήκατε στο νόημα τώρα γιατί αυτά φτάνουν στα δυτικά σύνορα της Ουκρανίας αλλά όχι στα ανατολικά; Μπίζνες, my friend Watson.
Αμερικανικό Howitzer (οβιδοβόλο) M777 βάλλει στο Αφγανιστάν.
Ο σκελετός των Μ777 φτιάχνεται με κράμα τιτανίου για να είναι ελαφρά.
Στην αγορά μετάλλου το τιτάνιο είναι 10 φορές ακριβότερο από το ατσάλι.
Ο σκελετός των Μ777 φτιάχνεται με κράμα τιτανίου για να είναι ελαφρά.
Στην αγορά μετάλλου το τιτάνιο είναι 10 φορές ακριβότερο από το ατσάλι.
Δεν λείπουν όμως μόνο τα βαρέα όπλα, αλλά και τα πυρομαχικά. Η Ουκρανία, λέει ο Skibitsky στην Guardian, χρησιμοποιεί 5,000 έως 6,000 οβίδες τη μέρα. “Έχουμε σχεδόν εξαντλήσει τα πυρομαχικά μας για το πυροβολικό και τώρα χρησιμοποιούμε ΝΑΤΟικές οβίδες των 155 χιλιοστών”. Προσέθεσε ότι “και από την Ευρώπη παραλαμβάνουμε οβίδες μικρότερου διαμετρήματος, αλλά καθώς αυτές πλέον εξαντλούνται στην [ίδια την] Ευρώπη, η ποσότητα που παραλαμβάνουμε ελαττώνεται”.
Τις πληροφορίες αυτές επιβεβαιώνει και ρεπορτάζ των New York Times της 10ης Ιουνίου με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Οι ελλείψεις σε πυρομαχικά πυροβολικού απομυζούν το ηθικό των ανδρών στην πρώτη γραμμή». Πάντως, σύμφωνα με το ρεπορτάζ των ΝΥΤ, οι οβίδες που λείπουν είναι των παλιών πυροβόλων, Σοβιετικής κατασκευής, που διαθέτει η Ουκρανία και όχι οι ΝΑΤΟικές μεγάλου διαμετρήματος. Με άλλα λόγια, και από αυτή τη μεριά επανέρχεται το αίτημα της αποστολής Αμερικανικών-ΝΑΤΟικών πυροβόλων. Επισημαίνεται από τους NYT ότι οι ΝΑΤΟικές χώρες που παλιότερα ανήκαν στο σύμφωνο της Βαρσοβίας και διαθέτουν ανάλογα πυρομαχικά έχουν ήδη αποστείλει στην Ουκρανία μέχρι και το 30% των συνολικών αποθεμάτων τους.
Τις ίδιες απόψεις υποστηρίζει και ρεπορτάζ της Washington Post (επίσης της 10ης Ιουνίου)—τι περίεργο, όλα τα ρεπορτάζ των εκπροσώπων του βαθέως αμερικανικού κράτους να βγαίνουν την ίδια μέρα και με παρόμοιο περιεχόμενο—με τίτλο «Τελειώνουν τα πυρομαχικά στην Ουκρανία καθώς οι προοπτικές στο πεδίο της μάχης σβήνουν». Το ρεπορτάζ αυτό δεν προσθέτει κάτι στα προηγούμενα, εκτός ίσως από την παρατήρηση του Oleksandr V. Danylyuk, σύμβουλου της Ουκρανικής κυβέρνησης σε θέματα άμυνας και πληροφοριών, ο οποίος λέει: «Πλέον μας έχει μείνει πολύ λιγότερος χώρος για αισιοδοξία».
Όμως, το τελευταίο ερώτημα, που προσωπικά θεωρώ και το πιο σημαντικό, είναι ένα που κανείς από τους εμβριθείς Δυτικούς αναλυτές ούτε κάποιος από τους περισπούδαστους και, κατά τα άλλα, “αμερόληπτους” δημοσιογράφους της Guardian, της Telegraph, του Newsweek, των New York Times, της Washington Post κ.λπ. δεν ρωτά.
Γιατί, αν οι Ουκρανοί έχουν έλλειψη οβίδων, πυραυλικών συστημάτων και κανονιών, βομβαρδίζουν με αυτά τα λίγα που διαθέτουν ακατάπαυστα τα χωριά και τις πόλεις στα μετόπισθεν του Ντονμπάς, όπου ούτε στρατεύματα υπάρχουν ούτε οι απώλειες που προκαλούν στους αμάχους έχουν κάποια στρατιωτική αξία; Προσοχή: Εδώ δεν εξετάζουμε τον υποτιθέμενο παραλογισμό όπου, ενώ το Κίεβο επιμένει ότι το Ντονμπάς είναι Ουκρανικό, ταυτόχρονα βομβαρδίζει και σκοτώνει τους άμαχους (Ουκρανούς κατ’ αυτό) πολίτες του με επιμονή. Εδώ εξετάζουμε, από καθαρά στρατιωτική άποψη, την αντίφαση ανάμεσα στην έλλειψη πυροβόλων και πυρομαχικών από τη μια και στην επιλογή να στρέφονται αυτοί οι ελλιπείς πόροι εναντίον αμάχων και όχι εναντίον στρατιωτικών στόχων από την άλλη.
Σαν αποτέλεσμα των Ουκρανικών βομβαρδισμών με πυροβόλα μεγάλου διαμετρήματος και με πυραυλικά συστήματα πολλαπλής εκτόξευσης, δεκάδες πολίτες του Ντονμπάς, της Χερσώνας. κ.α. σκοτώνονται ή τραυματίζονται καθημερινά εδώ και μήνες, με πιο πρόσφατο το παράδειγμα της πόλης Σταχάνοβ, όπου 22 άμαχοι έχασαν τη ζωή τους την προηγούμενη βδομάδα. Και δεδομένου ότι η ρωσική αεράμυνα καθημερινά καταστρέφει στον αέρα πολλούς εκτοξευόμενους πυραύλους κατά οικισμών (ιδιαίτερα στη Χερσώνα και στο Ντονέτσκ), οι επιδιωκόμενες απώλειες αμάχων από τους Ουκρανούς είναι στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερες από αυτές που τελικά πραγματοποιούνται και εμείς παρατηρούμε.
Εδώ να επισημάνουμε ότι οι κεφαλές των πυραύλων, όπως και οι οβίδες των πυροβόλων που χρησιμοποιεί ο Ουκρανικός στρατός κατά των αμάχων του Ντονμπάς, περιέχουν πυρομαχικά διασποράς κατά προσωπικού, που ο στόχος τους εκ κατασκευής είναι η εξάλειψη ανθρώπων και όχι “σκληρών” στρατιωτικών στόχων. Δηλαδή, συνειδητά επιδιώκεται από τους Ουκρανούς η μεγιστοποίηση του αριθμού των αμάχων στο Ντονμπάς και στη Χερσώνα που θα σκοτωθούν ή θα σακατευτούν. Και πάντα αξίζει να υπενθυμίζουμε ότι κατά τους ίδιους τους Ουκρανούς του Κιέβου, οι ρουκέτες και οι οβίδες εκτοξεύονται κατά συμπατριωτών τους, επίσης Ουκρανών, αφού οι πολίτες του Ντονμπάς καταγράφονται από το Κίεβο ως Ουκρανοί.
Ειδικότερα, στην Σταχάνοβ, όπου σκοτώθηκαν είκοσι δύο άνθρωποι, ο βομβαρδισμός προκάλεσε ζημιές και κατέστρεψε εγκαταστάσεις του οικιστικού τομέα σε εννέα περιοχές και έξι εγκαταστάσεις υποδομής. Κατά τη διάρκεια του ουκρανικού βομβαρδισμού, ένα νοσοκομείο της πόλης, ένα στάδιο, ένας κοιτώνας και κτίρια κατοικιών υπέστησαν ζημιές και δύο είσοδοι σε μια πολυκατοικία κατέρρευσαν ως αποτέλεσμα άμεσου χτυπήματος. Τι στρατιωτικό αποτέλεσμα μπορεί να προσφέρει ένας τέτοιος βομβαρδισμός, αν μάλιστα αυτοί που βομβαρδίζουν δεν έχουν, όπως λένε, αρκετά πυρομαχικά για να χτυπήσουν το ρωσικό πυροβολικό;
Οι βομβαρδισμοί αυτοί δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα από στρατιωτική άποψη: Οι περιοχές που βομβαρδίζονται είναι βαθιά στα μετόπισθεν και δεν υπάρχει καθόλου στρατός εκεί ούτε στρατιωτικές εγκαταστάσεις.
Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι η λογική και η ιδεολογία που διέπει αυτούς τους βομβαρδισμούς είναι η ίδια με εκείνη που οδήγησε στον λεγόμενο ολοκληρωτικό πόλεμο με μαζικούς βομβαρδισμούς και ισοπέδωση μεγάλων πόλεων κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (π.χ. η ισοπέδωση της Δρέσδης τον Φεβρουάριο του 1945 από τους Αμερικανούς και τους Άγγλους με περισσότερους από 25,000 άμαχους νεκρούς ή η χρήση ατομικών όπλων κατά της Χιροσίμα τον Αύγουστο του 1945 με 150,000 αμάχους νεκρούς). Δηλαδή, η πρόκληση σοκ και πανικού στον άμαχο πληθυσμό του εχθρού με στόχο να επηρεαστούν οι πολεμικές εξελίξεις από την κατάρρευση του ηθικού στα μετόπισθεν. Αλλά αυτό δεν ισχύει για αντίπαλους που έχουν το πάνω χέρι στο μέτωπο, αντίθετα ισχύει για την πλευρά εκείνη που χάνει. Τόσο οι Γερμανοί όσο και οι Ιάπωνες πιέζονταν να συνθηκολογήσουν όταν συνέβησαν τα αντίστοιχα περιστατικά. Ακόμη και οι βομβαρδισμοί του Λονδίνου από τους Γερμανούς (1940-1941) έγιναν όταν η Αγγλία βρισκόταν στα χειρότερά της μετά την Δουγκέρκη και αποσκοπούσαν στη συνθηκολόγησή της.
Πιστεύει άραγε κανείς ότι αυτή τη στιγμή οι βομβαρδισμοί αμάχων στα μετόπισθεν του Ντονμπάς θα επηρεάσουν τις εξελίξεις της διαμορφούμενης ήττας των Ουκρανών στο πεδίο και άρα έχουν κάποια στρατιωτική αξία;
Η γνωστή τραγική εικόνα από τον βομβαρδισμό του κέντρου της πόλης Ντονέτσκ με Ουκρανικό πύραυλο Tochka
που έφερε κεφαλή διασποράς κατά προσωπικού στις 14 Μαρτίου.
Η Ρωσική αεράμυνα χτύπησε και τους τρεις πυραύλους που είχαν εκτοξευτεί αλλά η ζημιά έγινε
από τα θραύσματα της κεφαλής ενός από αυτούς.
Η “έγκριτη” Ιταλική εφημερίδα La Stampa παρουσίασε την φωτογραφία ως προερχόμενη
από δήθεν βομβαρδισμό του Κιέβου από τους Ρώσους, ενώ ορισμένοι Δυτικοί ακόμη
πλασάρουν την άποψη ότι η επίθεση έγινε από τους …Ρώσους .
Ένας προφανής αντίλογος—αλλά όχι απάντηση στο βασικό ερώτημα που τίθεται—θα ήταν ότι και οι Ρωσικοί βομβαρδισμοί προκαλούν απώλειες αμάχων. Αλλά αυτοί γίνονται ή σε ζώνες του μετώπου και τότε οι στόχοι είναι αποκλειστικά στρατιωτικοί ή στα μετόπισθεν με όπλα υψηλής ακρίβειας και αποκλειστικά κατά στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Ορισμένες φορές που χτυπήθηκαν εργοστάσια με έμμεση στρατιωτική αξία εκδόθηκαν πρώτα ανακοινώσεις για να φύγει το προσωπικό. Γι’ αυτό άλλωστε οι απώλειες σε αμάχους από τους Ρωσικούς βομβαρδισμούς είναι τάξεις μεγέθους μικρότερες από τις απώλειες σε αμάχους αντίστοιχων Αμερικανικών επιχειρήσεων (π.χ. εισβολή στο Ιράκ).
Επίσης, πριν την προέλασή τους, τα Ρωσικά στρατεύματα ενθαρρύνουν με κάθε τρόπο την αποχώρηση των αμάχων από την εμπόλεμη ζώνη και ανοίγουν ανθρωπιστικούς διαδρόμους αποχώρησης (π.χ. Μαριούπολη, Χάρκοβο). Αντίθετα, ο Ουκρανικός στρατός, σύμφωνα με την εκπαίδευση που έχει λάβει από τους «εταίρους» κατά τα τελευταία οκτώ χρόνια, παρεμποδίζει αυτή την αποχώρηση με κάθε τρόπο, επειδή οι άμαχοι του χρησιμεύουν ως ασπίδα, και έτσι επιβραδύνεται η Ρωσική προέλαση.
Όμως, έχει αποδειχτεί ότι αν και η Ουκρανική τακτική της μείξης του στρατού με τους αμάχους και της παρεμπόδισης της εκκένωσής τους από τις πολεμικές ζώνες πράγματι καθυστερεί τη Ρωσική προέλαση, εν τούτοις δεν είναι ικανή να μεταβάλει την τροπή των πραγμάτων.
Ποια είναι λοιπόν η απάντηση στο ερώτημα: Γιατί οι Ουκρανοί να σπαταλούν τα πυρομαχικά, που δεν διαθέτουν, και το βαρύ πυροβολικό τους, στο οποίο έχουν έλλειψη, βομβαρδίζοντας άσκοπα αμάχους στα μετόπισθεν αντί να τα χρησιμοποιούν στο πραγματικό μέτωπο των πολεμικών επιχειρήσεων;
Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Οι Ουκρανοί του Κιέβου έχουν αποδεχτεί ότι χάνουν τον πόλεμο και ότι το πυροβολικό τους είναι αδύνατον να πετύχει κάποια στρατιωτικά αποτελέσματα, οπότε το μόνο που τους ενδιαφέρει πλέον είναι να προκαλέσουν όσο περισσότερο κακό μπορούν.
Είναι εύκολο να σκοτώσουν μερικές εκατοντάδες αμάχους όπως και να προκαλέσουν καταστροφές στην αστική υποδομή των πόλεων του Ντονμπάς, ώστε όταν τελειώσει ο πόλεμος οι πληγές που θα απαιτούν αποκατάσταση να είναι όσο το δυνατόν χειρότερες. Και επιπλέον, όταν τα Ουκρανικά πυροβόλα και τα συστήματα πολλαπλής εκτόξευσης χτυπάνε αμάχους, κινδυνεύουν πολύ λιγότερο από αντίμετρα που πάντα ακολουθούν τις βολές πυροβολικού στο μέτωπο, αλλά δύσκολα ακολουθούν τις βολές πάνω σε αμάχους, επειδή αυτές γίνονται από θέσεις μη ανιχνεύσιμες, μακριά από τους χώρους συγκέντρωσης στρατευμάτων στο μέτωπο.
Όμως, αυτό που δεν είναι εύκολο είναι να σκοτώσουν τους Ρώσους στρατιώτες και τους πολιτοφύλακες των Λαϊκών Δημοκρατιών στο μέτωπο, και εκεί είναι που καθορίζονται οι εξελίξεις.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου