Δάσος Δαδιάς: Τελειώνουν με το παρόν μας και τώρα καταστρέφουν τις αναμνήσεις μας

 

Του Αντώνη Παπαβομβολάκη

Στον 'Εβρο, στα Ρίζια, στις Καστανιές. Ακριβώς επάνω στη γραμμή. Τη γραμμή που χωρίζει την Ελλάδα απ´ την Τουρκία και έχει λίγο πιο πέρα ως φυσικό σύνορο τον Έβρο ποταμό και βόρεια τον ποταμό Άρδα.

Έχω άπειρες ιστορίες να διηγηθώ απ´ τον στρατό, αλλά σήμερα ξεπήδησε μία στο μυαλό μου διαβάζοντας για τη Δαδιά. Τι είναι η «Δαδιά»;

Ένας πολύ καλός φίλος μου, γέννημα θρέμα Έβρου, μου είπε μια Κυριακή αλκυονίδων ημερών: «Θέλεις να δεις το πιο απίστευτο θέαμα στη ζωή σου;». Και τον ακολούθησα. Με πήγε στη Δαδιά. Σε μια ωρίτσα ήμασταν εκεί.

Ένα πυκνό, παρθένο, απολύτως απάτητο δάσος, που άδεια εισόδου εκδίδει μόνο ο στρατός. Κατευθυνθήκαμε προς τη θέση Δροσιά. Δεν είχε καν μονοπάτι, περπατούσαμε μέσα στα πυκνά φυλλώματα και τα άγρια φυτά, σπάνιου κάλλους, με συντροφιά μόνο τα πρωτόγνωρα -για μένα- κελαηδίσματα άγνωστων πουλιών, υπό τις σκιές θεόρατων βελανιδιών. Ξαφνικά άκουσα οχλαγωγία. Πλησίασα προς τον ποταμό. Το θέαμα που αντίκρυσα, μου έκοψε την ανάσα: χιλιάδες, εκατομμύρια ροζ φλαμίνγκο, είχαν κάνει στάση εκεί, στο ταξίδι τους από την Ευρώπη προς την Ασία.

Ως αθηναίος, δεν πίστευα στα μάτια μου. Είναι άλλο να το βλέπεις στο National Geographic και άλλο να συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου. Ένα ροζ ποτάμι θεσπέσιων, εξωτικών πουλιών μέσα στο νερό, δίπλα στο αρχαίο, παρθένο δάσος της Δαδιάς. Απόλυτη μαγεία.

Έκατσα κάτω, από το σάστισμα. Ούτε ξέρω πόση ώρα έμεινα να κοιτάζω εμβρόντητος. Σταμάτησε ο χρόνος θαυμάζοντάς τα.

Το παρθένο, αρχαίο Δάσος της Δαδιάς, από χτες δεν υπάρχει πια.

Επί Μητσοτάκη. Υιού.

Πηγή: 2020mag.gr

Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου