Καταναλώνουμε / καταπίνουμε τις «πληροφορίες» οι οποίες διοχετεύονται από τη δικογραφία που διαρκώς μεγαλώνει και προσφέρεται στο φιλοθεάμον κοινό από αστυνομικές / δικαστικές πηγές αλλά και τους συνηγόρους που εμπλέκονται και πράττουν κάθε τι δυνατό προκειμένου να διευκολύνουν τους κατηγορούμενους πελάτες τους.

Εν τέλει, συμμετέχουμε, ως απαθείς καταναλωτές των «ειδήσεων», σε μια διαδικασία που περιγράφει πολλά περισσότερα από τη βία που βίωσε το 12χρονο κορίτσι. Και πέφτουμε απ’ τα σύννεφα για τον – πέραν πάσης υποψίας – 53χρονο προαγωγό της, για το αχαρακτήριστο οικογενειακό της περιβάλλον, για την αδιαφορία του περίγυρου, για την παντελή απουσία / αδιαφορία κάθε συντεταγμένης δομής της πολιτείας να προστατέψει ένα μικρό παιδί…

Αν καταφέρουμε να τραβήξουμε το βλέμμα μας από την κλειδαρότρυπα του οίκου ανοχής όπου είναι επικεντρωμένη η προσοχή της ειδησεογραφίας, ίσως μπορέσουμε να δούμε ότι αυτή η φρικτή ιστορία είναι μια (τραβηγμένη) εκδοχή ενός κοινωνικού μοντέλου που καλλιεργείται με επιμέλεια χρόνια τώρα, από την εποχή του ’90, τότε που κάποιοι… ξεβλάχεψαν την ελληνική κοινωνία δημιουργώντας πρότυπα και καθορίζοντας προτεραιότητες.

Όταν «μότο» μιας κοινωνίας γίνεται η «επιτυχία» με κάθε τρόπο και μέσον και όταν η επιτυχία γίνεται συνώνυμο του χρήματος (που διεκδικείται με όλα τα μέσα και τους τρόπους), όταν ως «πρότυπα» εμφανίζονται και προβάλλονται «πετυχημένες» βίζιτες και «αναγνωρισμένοι» ζιγκολό, όταν παραμένουμε θεατές / καταναλωτές των σκουπιδιών που μας ταΐζουν ως πολιτιστική «παραγωγή», τότε η υπόθεση της εκπόρνευσης κάποιου κοριτσιού είναι τελικά μια αναμενόμενη διαδικασία…

Όταν, τέλος, η προσοχή μας παραμένει επικεντρωμένη στο επιφαινόμενο (στην εκπόρνευση ενός 12χρονου κοριτσιού στην προκειμένη περίπτωση) και όχι στις βαθιές ρίζες απ’ όπου ξεκινά μια τέτοια διαδικασία και τους παράγοντες που την ανατροφοδοτούν, τότε βρισκόμαστε αναπαυτικά καθισμένοι στον κοινωνικό μας σκουπιδότοπο αναμένοντας να καταναλώσουμε την επόμενη «φρικιαστική ιστορία». Απλώς δεν το ξέρουμε…