Μητσοτάκης τέλος – επιχείρηση ΠΑΣΟΚ από τον Τσίπρα

 

Οι αποκαλύψεις του Documento, πέρα από προφανής δημοσιογραφική επιτυχία, σφραγίζουν το μακρόσυρτο τέλος του πρωθυπουργού

Του Θέμη Τζήμα

Οι αποκαλύψεις του Documento για ένα μεγαλύτερο μέρος εκ του συνόλου των παρακολουθήσεων που έκανε το σύστημα Μητσοτάκη, πέρα από προφανής δημοσιογραφική επιτυχία, σφραγίζουν το μακρόσυρτο τέλος του πρωθυπουργού. Το ότι σηματοδοτείται το τέλος Μητσοτάκη έχει να κάνει με το γεγονός ότι αυτό που υποψιαζόμασταν όλοι και διακινούνταν ευρέως στους κύκλους των Αθηνών, πλέον δημοσιεύεται και στοιχειοθετείται ως ρεπορτάζ. Οι ολιγάρχες είχαν από μήνες πριν στείλει το μήνυμα στον εκλεκτό υπάλληλό τους, Κυριάκο Μητσοτάκη ότι δεν μπορούσε να τους κάνει πλέον τη δουλειά. Δεν θα πάει χαμένος βεβαίως, ούτε ο ίδιος, ούτε η οικογένειά του και ο κύκλος του. Υπάρχουν πολλές καλοπληρωμένες δουλειές, στην πολιτική και εκτός αυτής, για τους παρασιτικούς γόνους μιας οικογένειας-εταιρείας. Απλώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα είναι άλλο πρωθυπουργός ή για να το θέσουμε ορθότερα, πρωθυπουργεύων.

Οι υποκλοπές, μαζί με σκάνδαλα τύπου Πάτση για τα οποία, με ελεγχόμενο τρόπο, ώστε να μη διαταραχθεί ο πυρήνας του κατεστημένου, θα γίνει ουρά για αποκαλύψεις, φτάνοντας και πάλι στη σύζυγο του πρωθυπουργού, και κυρίως ο συνδυασμός της ακρίβειας με τη ληστρικότητα των «από πάνω», θα κάνουν τις επερχόμενες εκλογές ντέρμπι.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το παρασιτικό σύστημα εξουσίας γύρω του διασφαλίζουν με την παρακμιακότητά τους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πλησιάζει την πρώτη θέση χωρίς να χρειάζεται σχεδόν καμία ουσιαστική προσπάθεια από πλευράς του για σαφήνεια και ριζοσπαστισμό σε προγραμματικό επίπεδο. Η ίδια η ανάγκη να πέσει ο Μητσοτάκης θα συμπιέσει τόσο το ΚΙΝΑΛ όσο και το ΜΕΡΑ25, τα οποία μέχρι σήμερα υποτιμούν το πόσο πολωτικές γίνονται οι εθνικές εκλογές, στις οποίες ο διακύβευμα είναι να πέσει μια δεξιά κυβέρνηση. Υποτιμούν επίσης, ότι για τα μικρότερα κόμματα, δεν αρκούν ποτέ ορισμένες καλές ιδέες, αλλά ότι πρέπει προγραμματικώς να προκαλούν την οργή του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, αν τοποθετούνται πέραν του κέντρου (αυτό αφορά το ΜΕΡΑ κυρίως) και να διαθέτουν άψογα οργανωμένες κομματικές οργανώσεις, υπαρκτές σε κάθε μαζικό κοινωνικό χώρο.

Για το ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως, τα πράγματα κάθε άλλο παρά είναι ρόδινα. Όσο και αν ο Μητσοτάκης κάνει ό,τι μπορεί για να δώσει ψήφους στον Τσίπρα, ο τελευταίος και ο ΣΥΡΙΖΑ συνολικώς βρίσκονται σε καθεστώς σταθερής αναξιοπιστίας και ανυποληψίας. Η άρνησή τους να κατανοήσουν ότι η προδοσία του 2015 δεν έχει λησμονηθεί από το λαό, όπως και να συλλάβουν την ανάγκη για αλλαγή πολιτικού και οικονομικού μοντέλου, δηλαδή για σοσιαλιστική πολιτική εν μέσω κρίσης του καπιταλισμού και παγκοσμίου πολέμου, σε συνδυασμό με την οργανωτική πλαδαρότητα, τεμπελιά και τον παραγοντισμό των στελεχών τους εγγυώνται ότι τα όποια κέρδη θα είναι μετριασμένα και συχνά πρόσκαιρα.

Η τοποθέτηση του Στέφανου Τζουμάκα σε πρώτο ρόλο στο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια από τις πολύ λίγες έξυπνες κινήσεις του Αλέξη Τσίπρα. Ο θυμός για μια σειρά απαξιωμένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και υπογείως για μετεγγραφές παραγόντων του ΠΑΣΟΚ αποδεικνύει ότι τόσο από πλευράς εικόνας όσο και από πλευράς ουσίας, η ανάδειξη σε πρώτο ρόλο ενός από τα πλέον έντιμα, αγωνιστικά και ιδεολογικώς συγκροτημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και παλαιότερα του αντιδικτατορικού αγώνα μπορεί να «πιάσει ένα νεύρο», με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καμία σχέση. Η δε κριτική περί της ηλικίας του Στέφανου Τζουμάκα, από εκείνους που δήλωναν ένθερμοι υποστηρικτές του Μπέρνι Σάντερς και του Τζέρεμυ Κόρμπιν αποδεικνύει πόσο βαθιά απολίτικοι είναι. Το μεγάλο πρόβλημα (και) με αυτήν την επιλογή, πιθανότατα θα προκύψει από την τάση του ίδιου του Τσίπρα να χρησιμοποιεί τις επιλογές του, συχνά τυχοδιωκτικώ τω τρόπω.

Το κύριο όμως συμπέρασμα είναι άλλο: όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν ότι το πολιτικό σύστημα κινείται αντικειμενικώς με επίκεντρο την αθλιότητα του ντόπιου κατεστημένου. Το τελευταίο, έχοντας εμπεδώσει σταθερά τον παρασιτισμό και την αμερικανοκρατία έχει κατορθώσει να σύρει και την όποια αντιπολίτευση σε μια άνευρη, κεντρώα μετριότητα, όπου η όποια κριτική ασκείται μόνο στο επιμέρους και σε επίπεδο τακτικής. Οι βασικοί πυλώνες (αμερικανοκρατία και ολιγαρχία) μένουν στο απυρόβλητο. Το σύστημα εξουσίας μένει ίδιο, διαχέοντας προς τα κάτω την αντικοινωνικότητά του. 

Ασχέτως επομένως από αναγκαστικές επιλογές και την ψήφο αποδοκιμασίας, ο λαός περιμένει ακόμα την κατεξοχήν ανατροπή που δεν θα αφορά μόνο τον υπαρκτό μητσοτακισμό, αλλά το μοντέλο συνολικώς.     


Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου