Του Κωνσταντίνου Αρβανίτη
Κάποτε στην πρωτεύουσα αυτής της χώρας, που τότε αποτελούσε πόλη-κράτος, γεννήθηκε το θέατρο. Ήταν μάλιστα για τους ανθρώπους της εποχής κάτι τόσο σπουδαίο, που το ίδιο το κράτος οργάνωνε δωρεάν παραστάσεις ανοιχτές στον λαό καθώς η κάθε παράσταση θεωρούταν ως ένα μάθημα. Ένα μάθημα που πολλοί δεν είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν με άλλο τρόπο. Κάποτε σε αυτή τη χώρα, σε κάθε δρόμο και στενό υπήρχαν γλύπτες που δημιουργούσαν με τα χέρια τους αγάλματα ανθρώπων και θεών. Δίπλα στους γλύπτες βρίσκονταν αγγειοπλάστες που έπλαθαν τον πηλό και ζωγράφιζαν πάνω στα αγγεία μάχες ανάμεσα σε μεγάλους στρατούς και σε μυθικά πλάσματα. Σήμερα εν έτη 2023 αυτή η χώρα κυβερνάται από ανθρώπους που ποτέ δεν αντιλήφθηκαν τι σημαίνει τέχνη, που ποτέ δεν αναζήτησαν τι άφησαν στον άνθρωπο η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός, που ποτέ δεν κατάλαβαν ποια κληρονομιά κλήθηκαν να εκπροσωπήσουν.
Κύριε Μητσοτάκη, κυρία Κεραμέως, ποτέ σας δεν καταλάβατε τι σημαίνει τέχνη. Ποτέ σας δεν σεβαστήκατε τους ανθρώπους που προσπάθησαν να εκφραστούν, να δημιουργήσουν, να μιλήσουν με τον δικό τους τρόπο. Ποτέ σας δεν θεωρήσατε “σημαντικό” το να αφιερώσει ένας άνθρωπος τη ζωή του σε αυτόν τον σκληρό, δύσκολο και απρόβλεπτο χώρο με μόνο αντάλλαγμα το χαμόγελο στα χείλη του θεατή. Βέβαια καμία εντύπωση δεν κάνει αυτή η έλλειψη κατανόησης, εφόσον για εσάς αξία έχει μόνο ο,τι μεταφράζεται σε χρήμα, ο,τι κρατάει τα κεφάλια των ανθρώπων χαμηλά και μακριά από την οποιαδήποτε μορφή έκφρασης. Στον δικό σας κόσμο λοιπόν οι άνθρωποι που αγάπησαν το θέατρο, που έδωσαν ατελείωτες ώρες από τη ζωή τους για να δώσουν εξετάσεις, που πόνεσαν, έκλαψαν και τελικά κατάφεραν να μπουν σε μια δραματική σχολή και να πάρουν πτυχίο, είναι απλώς απόφοιτοι λυκείου. Διότι ο κόπος τους δεν έχει σημασία, δεν έγιναν πιόνια σας, δεν ακολούθησαν τον “σωστό” δρόμο, έκαναν κάτι “ασήμαντο”.
Σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες χάους και πλήρους παρακμής από κάθε άποψη, βρέθηκαν στον δρόμο σας κάποιοι άνθρωποι που δεν έσκυψαν το κεφάλι. Κύριε Μητσοτάκη, κυρία Κεραμέως, μπροστά σας βρήκατε ανθρώπους που δεν λογάριασαν τον παραλογισμό σας, που δεν αγκάλιασαν τις καρέκλες τους, που τίμησαν την κληρονομιά που ποτέ δεν είδατε πως υπάρχει, παρά μόνο την εκμεταλλεύεστε χρόνια ολόκληρα για να κερδίσετε δυο τρεις ψήφους παραπάνω.
Με ανακοίνωση τους λοιπόν έκαναν γνωστή την παραίτηση τους οι ακόλουθοι καθηγητές της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου: Ανέστης Αζάς / Ιώ Βουλγαράκη / Αλέξανδρος Βούλγαρης / Χαράλαμπος Γωγιός / Χρήστος Δήμας / Φωκάς Ευαγγελινός / Εβίτα Ζημάλη / Θάλεια Ιστικοπούλου / Γρηγόρης Ιωαννίδης / Αλεξάνδρα Καζάζου / Σίμος Κακάλας / Αλεξία Καλτσίκη / Διονύσης Καψάλης / Χαρά Κεφαλά / Μαρία Κεχαγιόγλου / Κατερίνα Κοζαδίνου / Ρηνιώ Κυριαζή / Παναγιώτα Κωνσταντινάκου / Γεωργία Μαυραγάνη / Γιάννης Μετζικώφ / Θωμάς Μοσχόπουλος / Κωνσταντίνος Μπουμπούκης / Γιάννης Νταλιάνης / Βίκυ Παναγιωτάκη / Θάνος Παπακωνσταντίνου / Αγλαΐα Παππά / Κωνσταντίνα Πιτσιάκου / Γιώργος Σαμπατακάκης / Πέτρος Σεβαστίκογλου / Αγγελική Στελλάτου / Σύλλας Τζουμέρκας / Ιωάννα Τουμπακάρη / Άγγελος Τριανταφύλλου / Πρόδρομος Τσινικόρης / Λένα Φιλίπποβα / Ταξιάρχης Χάνος / Νίκος Χατζόπουλος / Αργυρώ Χιώτη.
Οι άνθρωποι αυτοί στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και με αυτή τους την πράξη δεν μίλησαν απλώς εναντίον της επικίνδυνης για την τέχνη κυβέρνησης. Μίλησαν εκ μέρους του κάθε ηθοποιού που αφιέρωσε τη ζωή του στο θέατρο, κάθε καλλιτέχνη που παλεύει να δημιουργήσει ενώ στερείται τα βασικά, κάθε ανθρώπου που του είπαν “να ασχοληθεί με κάτι άλλο”, “να μην ασχολείται με αυτούς τους χώρους γιατί θα πεινάσει”. Με μια φωνή ο καλλιτεχνικός χώρος στέκεται απέναντι στον σκοταδισμό και την αθλιότητα.
Κύριε Μητσοτάκη, κυρία Κεραμέως, βλέπετε μέσα στον κόσμο που ζείτε παρατηρώντας τους υπόλοιπους από μακριά κάνατε ένα κομβικό λάθος. Ένα λάθος που έκαναν πολλοί άνθρωποι στην ιστορία. Ξεχάσατε πως η τέχνη δεν ηττήθηκε, δεν ηττάται και δεν πρόκειται να ηττηθεί ποτέ. Διότι όταν τα υπόλοιπά άγρια θηρία έψαχναν φαγητό και καταφύγιο, ο άνθρωπος έκανε και κάτι ακόμα. Έκανε κάτι που δεν του προσέφερε κάτι παραπάνω στον αγώνα της επιβίωσης, αλλά μέσα από αυτό εκπλήρωνε μια άλλη, μια πρωτόγνωρη ανάγκη. Εκπλήρωνε την ανάγκη του να απεικονίσει αυτά που είδε, αυτά που έζησε, να ζωγραφίσει μορφές από χρώματα που έφτιαξε μόνος του. Αυτή λοιπόν την ανάγκη δεν θα τη νικήσει ποτέ κανείς.
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου