Θα σεβαστούμε «σύντροφοι» τη «νομιμότητα» των funds και του ξεπουλήματος της ΛΑΡΚΟ;

 

Το ερώτημα συνίσταται στο αν η αντιπολίτευση (προοδευτική, ριζοσπαστική, της ρήξης ή έστω σοσιαλδημοκρατική) θα τολμήσει να αναιρέσει τη «νομιμότητα» του ξεπουλήματος

Του Θέμη Τζήμα

Εν μέσω σεισμών στην περιοχή, «Βαρβάρας» που δεν ήρθε και πολύ, προληπτικού κλεισίματος των Αθηναίων στα σπίτια τους, και πορείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ προς τον λαό, χωρίς τον λαό μέχρι σήμερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεπερνά σε σκανδαλώδεις εκχωρήσεις δημοσίου πλούτου άνετα, τον πατέρα του, για τον οποίο οι «φίλοι» του στη ΝΔ όχι αδίκως διακινούσαν ότι και τον Παρθενώνα θα είχε πουλήσει αν μπορούσε.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης λοιπόν, εν μέσω βολικής αποχής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ από τις εργασίες της Βουλής (με τις βουλευτικές αποζημιώσεις όμως και τι αμοιβές συμβούλων να καταβάλλονται κανονικά) προχώρησε στην ολοκλήρωση του ξεπουλήματος της ΛΑΡΚΟ στη ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ των γνωστών ολιγαρχών, με τις εξίσου γνωστές (και) οικογενειακές σχέσεις με το στενό πρωθυπουργικό περιβάλλον.

Το νεοαποικιακό ΤΑΙΠΕΔ (ναι, αυτό που προίκισε και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με όλη τη δημόσια περιουσία) «πάσαρε» στους ολιγάρχες την εταιρεία, εν μέσω ιστορικώς υψηλών τιμών νικελίου (από 4.574 δολάρια τον τόνο το 1993, σε 27.053 φέτος), κατοχής υψηλότατων αποθεμάτων ,όπως και ακίνητης περιουσίας από τη ΛΑΡΚΟ, για 6 εκατομμύρια ευρώ, τα οποία υποθέτουμε ότι η ΓΕΚ- ΤΕΡΝΑ θα δανειστεί από κάποια συστημική τράπεζα, με εγγύηση την περιουσία της εταιρείας που αγόρασε.

Φυσικά, οι γνωστοί δήμιοι της δημόσιας περιουσίας και εκλεκτοί των ολιγαρχών (Χατζηδάκης κλπ) βγήκαν να μας πουν ότι κανονικά η εταιρεία θα έπρεπε να είχε βάλει λουκέτο. Αυτά τα λένε οι ίδιοι εκείνοι που επιδότησαν με εκατοντάδες εκατομμύρια τις ιδιωτικές εταιρείες του πολύ μεγάλου κεφαλαίου εν μέσω πανδημίας (βλ. αεροπορικές εταιρείες για παράδειγμα και ιδιωτικοποιημένους αυτοκινητοδρόμους) και τις συστημικές τράπεζες μαζί με τους μεγαλομετόχους τους και όχι μόνο μία φορά, επειδή ήταν «πολύ μεγάλες για να πτωχεύσουν». Αλλά όπως έχουμε γράψει και άλλες φορές, νεοφιλελευθερισμός σημαίνει καπιταλισμό για τους πολλούς και «σοσιαλισμό» για τους ολιγάρχες. Ούτε φυσικά θα ήταν δυνατό να ενισχυθεί και να αναδιαρθρωθεί υπό δημόσιο έλεγχο η εταιρεία. Τι είμαστε; Βενεζουέλα; Ή Γερμανία που κρατικοποιεί εν μέσω κυρώσεων προς τη Ρωσία ιδιωτικές εταιρείες; Το νομικό πλαίσιο της ΕΕ  είναι πολύ αυστηρό σε τέτοια ζητήματα, αν έχεις την ατυχία να σε κυβερνούν ασπόνδυλοι οσφυοκάμπτες.

Το ζήτημα όμως δεν είναι απλώς να επισημάνουμε ότι η επίσημη δεξιά (και όχι μόνο εδώ που τα λέμε) στήνει πάρτι με τη δημόσια περιουσία υπέρ των κολλητών της. Το ερώτημα συνίσταται στο αν η αντιπολίτευση (προοδευτική, ριζοσπαστική, της ρήξης ή έστω σοσιαλδημοκρατική) θα τολμήσει να αναιρέσει τη «νομιμότητα» του ξεπουλήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ λέει ότι η δεύτερη φορά θα είναι «αλλιώς». Τι σημαίνει λοιπόν αυτό εν προκειμένω; Ότι θα ακυρώσει, συγκρουσιακώ τω τρόπω την ιδιωτικοποίηση και θα δώσει πίσω στο δημόσιο τομέα ένα μοναδικό περιουσιακό στοιχείο, στρατηγικής σημασίας; Το ερώτημα αφορά επίσης τη «ρήξη» του ΜέΡΑ25 αλλά ακόμα και τη «σοσιαλδημοκρατία» του ΚΙΝΑΛ- ΠΑΣΟΚ. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς οποιοδήποτε ακόμα και σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα που δε θα απαιτούσε να επανέλθουν στο δημόσιο τομέα τέτοιες επιχειρήσεις.

Το 1993, ο Ανδρέας Παπανδρέου, τον οποίο πολλοί μνημονεύουν τελευταία, σε μια προεκλογική του συνέντευξη στο Νίκο Χατζηνικολάου είχε πει μια απλή αλήθεια: η ένταξη στην ΟΝΕ θα σήμαινε τόσο μεγάλη εκχώρηση αρμοδιοτήτων του πυρήνα της κρατικής κυριαρχίας, ώστε αν ιδιωτικοποιούσαμε και τις στρατηγικές δημόσιες επιχειρήσεις, οι κυβερνήσεις δε θα διέθεταν κανένα εργαλείο άσκησης πολιτικής. Το διαπιστώσαμε αυτό τα τελευταία 15 περίπου χρόνια. Οι κυβερνήσεις μας είναι οι διακριτικοί τροχονόμοι των ξένων πρεσβειών και των ολιγαρχών. Το ξεπούλημα δε, της ΛΑΡΚΟ είναι μαζί με τη διάλυση της δημόσιας ΔΕΗ το σκάνδαλο των σκανδάλων.

Επειδή όμως, το σύστημα εξουσίας, η ολιγαρχία δεν μπορεί να σταματήσει να λεηλατεί ούτε το κράτος, ούτε την ιδιωτική περιουσία των μεσαίων και φτωχότερων στρωμάτων, οι δικαστές στον Άρειο Πάγο αποφάσισαν να δώσουν στους ξένους και ντόπιους κερδοσκόπους (ή αλλιώς στα funds) όλο σχεδόν το ιδιωτικό χρέος. Κατ’ αρχάς όταν μιλούμε για fundsπρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι μιλάμε για κολλητούς ολιγαρχών και πολιτικών, ξένων και Ελλήνων, οι οποίοι αγοράζουν δάνεια υπερχρεωμένων, παίρνοντας δάνεια από τις συστημικές τράπεζες (δηλαδή χωρίς να βάλουν ούτε ένα ευρώ) και κατόπιν κερδοσκοπούν ασύστολα βγάζοντας πολλές φορές πολλαπλάσιο κέρδος, πάνω από αυτό που (δεν) πλήρωσαν προκειμένου να αγοράσουν τα δάνεια αυτά. Πρόκειται γιατον ορισμό του μαυραγοριτισμού, σε ευθεία γραμμή από τους κατοχικούς, πολιτικούς και οικονομικούς τους προγόνους, πλέον με βούλα και του Αρείου Πάγου.Οι απώλειες για τη μικρή και μεσαία ιδιοκτησία αλλά και για το δημόσιο, από φορολογικά έσοδα είναι ανυπολόγιστες. Η ηγεσία της δεξιάς ξαναπαίρνει τα σπίτια των Ελλήνων, όπως έκαναν οι πρόγονοί της, επί κατοχής.

Τα πολιτικά κόμματα που διαφωνούν δεν μπορούν να μένουν απέναντι σε τέτοια γεγονότα σε καταδίκες. Οι καταδίκες δε σημαίνουν τίποτα. Αν θέλουν μπορούν να δεσμευτούν (όσα έχουν πράγματι την κοινωνική δικαιοσύνη ψηλά στα προγράμματά τους) ότι θα υιοθετήσουν εφόσον συγκεντρώνουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, νομοθεσία καθολικής απαγόρευσης οποιασδήποτε συμμετοχής funds στη διαχείριση του ιδιωτικού χρέους των υπερχρεωμένων και ότι θα κηρύξουν καταχρηστικές και άκυρες, οποιεσδήποτε περιουσιακές μεταβολές έχουν λάβει χώρα μέχρι τότε, με βάση την επαίσχυντη απόφαση του Αρείου Πάγου και τη σχετική νομοθεσία που υιοθέτησαν οι μνημονικές κυβερνήσεις. Αυτό θα έκαιγε τα χέρια των μαυραγοριτών και θα έδινε κατά ένα μέρος, πραγματικό σημασία στις εκλογές..

Σύγκρουση υπέρ της νομιμότητας δε σημαίνει μόνο να μπορεί η ΑΔΑΕ να διερευνά τις υποκλοπές. Σημαίνει πρώτα απ’ όλα να έχει ο ελληνικός λαός στην ιδιοκτησία του, τουλάχιστον στρατηγικές υποδομές, ώστε οι κυβερνήσεις του να ασκούν πραγματική κυριαρχία αντί να κάνουν χάρες δισεκατομμυρίων στους κολλητούς των υπουργών. Νομιμότητα σημαίνει να αναιρεθεί ο νέος μαυραγοριτισμός. Να δούμε λοιπόν ποιοι τολμούν στην πράξη να συγκρουστούν με τα αρπακτικά και ποιοι θέλουν να διεξάγουν απλώς και μόνο, χαρτοπόλεμο.


Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου