Πραξικόπημα στο Ισραήλ; Από ποιον;

 

Η χώρα έχει μπει εδώ και πολύ καιρό σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Και το κόστος θα το καταβάλλουν και οι Εβραίοι πολίτες του.

Του Θέμη Τζήμα

Τα όσα συμβαίνουν στο Ισραήλ είναι όντως ιστορικά. Βεβαίως, θα πείτε, όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο στις μέρες μας είναι ιστορικά. Ωστόσο το καθετί διαθέτει τη δική του ειδική και τοπική σημασία, αλλά και την ευρύτερη, ως κρίκος μιας αλυσίδας γεγονότων που συγχρονίζονται αντικειμενικώς, δεδομένου ότι ο εν εξελίξει παγκόσμιος πόλεμος συνεχίζεται και οξύνεται.

Εν προκειμένω, τα αίτια των γεγονότων στο Ισραήλ είναι κατά βάση ενδογενή. Σε ό,τι αφορά το παρόν, η φασιστική κυβέρνηση Νετανιάχου-Μπεν Γκβιρ κάνει συστηματικώς δύο πράγματα: το ένα είναι να αφαιρέσει κάθε δυτικό άλλοθι γύρω από την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων, δεδομένου ότι δίπλα στην επέκταση των εποικισμών προωθεί ενεργά «νύχτες κρυστάλλων», εντείνει τους νόμους-απαρτχάιντ που προϋπήρχαν, τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, την άρνηση της ίδιας της έννοιας του να είσαι Παλαιστίνιος, βεβηλώνει το τέμενος Αλ Άκσα και φυσικά οξύνει την εκστρατεία συστηματικών δολοφονιών Παλαιστινίων κάθε ηλικίας, βροντοφωνάζοντάς το ταυτοχρόνως.

Δεν πρόκειται για κάτι το πολύ καινούργιο σε ό,τι αφορά τον πυρήνα της πολιτικής του Ισραήλ. Αυτά έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις του. Εκείνο που αλλάζει σήμερα συνίσταται στο ότι η παρούσα κυβέρνηση, όπως προείπαμε δεν δείχνει διατεθειμένη να κρατήσει οποιοδήποτε επικοινωνιακό πρόσχημα.

Το δεύτερο το οποίο αποπειράται να κάνει η κυβέρνηση Νετανιάχου-Μπεν Γκβιρ είναι να ελέγξει πλήρως η ίδια τον δικαστικό μηχανισμό του κράτους-απαρτχάιντ, προς όφελός της, δημιουργώντας τη βεβαιότητα σε ένα μεγάλο μέρος των Εβραίων του Ισραήλ, ότι η νέα κυβέρνηση και το μέρος του κατεστημένου που την υποστηρίζουν θέλουν να αναιρέσουν τις εγγυήσεις «φιλελευθερισμού» που απολάμβαναν μέχρι τώρα (μόνο) οι Εβραίοι πολίτες του Ισραήλ.

Μετά από πολυήμερες διαδηλώσεις, ο πρωθυπουργός Νετανιάχου απέλυσε τον υπουργό Άμυνας, ο οποίος είχε ζητήσει να παγώσει ο επίμαχος νόμος για τις αλλαγές στο δικαστικό σύστημα του Ισραήλ, με αποτέλεσμα οι διαδηλωτές να περικυκλώσουν την κατοικία του «Μπίμπι», ανατρέποντας τα αστυνομικά κιγκλιδώματα (πολύ εύκολα μάλλον). Εν τω μεταξύ, ο πρόξενος του Ισραήλ στη Νέα Υόρκη παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας, εξαγγέλθηκε απεργία των συνδικάτων, αλλά κυρίως ο ρόλος του στρατού κατέστη απρόσμενα προφανής για τα δεδομένα του Ισραήλ, θυμίζοντας λίγο… Πακιστάν.

Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε το εξής: ενώ το Ισραήλ διαθέτει και εν πολλοίς στηρίζεται σε ένα γιγάντιο σύμπλεγμα στρατού και μυστικών υπηρεσιών, φροντίζει να το κρατά μακριά από την επίσημη πολιτική του σκηνή, στα «υπηρεσιακά» του καθήκοντα. Πρόκειται για το τελευταίο άλλοθι προς τη Δύση, της δήθεν «μόνης δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή». Οι τελευταίες πολιτικές της κυβέρνησης Νετανιάχου φάνηκε να προκαλούν ρήγματα στο στρατιωτικό κατεστημένο, τα οποία με ελεγχόμενο τρόπο διοχετεύθηκαν στα μέσα ενημέρωσης, ως δυσαρέσκεια στελεχών ή και αρνήσεις εκπλήρωσης των καθηκόντων τους. Παραλλήλως κυκλοφόρησε μια επιστολή του αρχηγού του ισραηλινού Γενικού Επιτελείου, με την οποία βεβαιώνει την αφοσίωση των ενόπλων δυνάμεων στο ρόλο τους. Πρόκειται για μια από αυτές τις επιστολές, οι οποίες, τονίζοντας το προφανές, ακούγονται ιδιαιτέρως δυσοίωνες.

Όπως γράφει ο Κώστας Ράπτης, πίσω από την πολιτική Νετανιάχου κρύβεται εν πολλοίς η δημογραφία του Ισραήλ, η οποία αλλάζει δραματικά υπέρ των υπερορθόδοξων θρησκόληπτων φανατικών και σιωνιστών συνάμα. Το (επιφανειακώς τουλάχιστον) κοσμικό Ισραήλ μας αφήνει χρόνους σιγά-σιγά. Στην πραγματικότητα νεότερες γενιές, ως επί το πλείστον ακροδεξιών Σιωνιστών έρχονται να δρέψουν τους καρπούς τους οποίους έσπειραν οι προηγούμενες κατοχικές κυβερνήσεις. Το αντι-παλαιστινιακό μίσος και ο ρατσισμός, στρέφονται «προς τα μέσα» και δηλητηριάζουν την ίδια την εβραϊκή κοινωνία του Ισραήλ εδώ και δεκαετίες. Ο Γκιντεόν Λεβί ήταν μια μοναχική φωνή, εδώ και πολλά χρόνια, η οποία προειδοποιούσε ότι το Ισραήλ όδευε στην καταστροφή του, αλλά κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να ακούσει μέσα στο κράτος του. Η ιδέα ότι μπορεί ένα κράτος να είναι ταυτοχρόνως κράτος-απαρτχάιντ και αστικοφιλελεύθερο συνιστά απλώς ανοησία.

Παρ’ όλους τους δισταγμούς που φαίνεται να έχει τις τελευταίες ώρες ο Νετανιάχου ως προς την προώθηση της συγκεκριμένης νομοθεσίας, η κατεύθυνση της πολιτικής του είναι σχεδόν αδύνατο να αλλάξει. Ο εκφασισμός του κράτους του Ισραήλ θα ενταθεί, οδηγώντας το ενδεχομένως σε εσωτερική αποσύνθεση. Διότι ακριβώς σε αντίθεση με άλλα, απλώς αυταρχικά μοντέλα διακυβέρνησης, στο Ισραήλ υπάρχουν σαφείς, δυναμικές κοινωνικές ομάδες, οι οποίες επιδιώκουν μια τέτοια αντιδραστική εξέλιξη. Οι αντίπαλοι των τελευταίων δε, ουδόλως απορρίπτουν το κράτος-απαρτχάιντ. Κάποιες λίγες παλαιστινιακές σημαίες που εμφανίστηκαν στην αρχή των πρόσφατων διαδηλώσεων, γρήγορα έδωσαν τη θέση τους στις πολιτικώς ορθές σημαίες της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Φιλελεύθερος και οπαδός του απαρτχάιντ ταυτοχρόνως δεν υπάρχει. Εξ ου και η θέση των αντιδραστικών Εβραίων είναι πιο ισχυρή, καθότι ειλικρινέστερη: αυτοί συνθέτουν την ανόθευτη εικόνα του κράτους. Το μόνο εμπόδιο που έχουν να αντιμετωπίσουν σήμερα είναι στην πραγματικότητα, ο στρατός (ένα πραξικόπημα) ή ένα παιχνίδι καθυστερήσεων.

Είναι εντυπωσιακό ότι την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, επιβεβαιώθηκε η είδηση ότι ο Μπεν Γκβιρ συγκατατέθηκε να καθυστερήσει μέχρι την επόμενη σύνοδο της Κνεσέτ η έγκριση του επίμαχου νομοθετήματος περί δικαιοσύνης, με αντάλλαγμα την ίδρυση «εθνοφρουράς» υπό το δικό του υπουργείο. Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να καταλάβουμε ότι πρόκειται για την ονείρωξη κάθε φασίστα. Μια ιδεολογικώς ζυμωμένη στρατιωτική δύναμη, πέρα από τον επίσημο στρατό. Ο Νετανιάχου ισορρόπησε μεταξύ αντίρροπων πιέσεων (στρατού και κυβερνητικού του συμμάχου), προωθώντας τελικώς περαιτέρω τον εκφασισμό του κράτους του.

Φυσικά είναι κρίσιμο να δούμε πού θα ρίξει το βάρος της η μάλλον αμήχανη Ουάσιγκτον. Ο ίδιος ο Μπάιντεν θα προτιμούσε τη σιωνιστική αντιπολίτευση στον Νετανιάχου, ενώ οι νεοσυντηρητικοί μάλλον τον ίδιο τον Νετανιάχου και κυρίως τον Μπεν Γκβιρ. Ο τελευταίος φαίνεται ότι μπορεί να κάνει πιο γρήγορα και με λιγότερες δεύτερες σκέψεις τη βρώμικη «δουλειά» απέναντι στο Ιράν και στη Ρωσία. Η σύγκρουση στο εσωτερικό του κατεστημένου της Ουάσιγκτον θα επηρεάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις στο Ισραήλ.

Σε κάθε περίπτωση, το Ισραήλ έχει μπει εδώ και πολύ καιρό σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Στον δρόμο του εκφασισμού και των συνεπειών αυτού και για τον πυρήνα ακόμα των «νομιμοφρόνων» κατοίκων. Θα τον περπατήσει μέχρι τέλους. Και το κόστος θα το καταβάλλουν και οι Εβραίοι πολίτες του.

Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου