Του Θανάση Σκαμνάκη
Η δολοφονημένη γυναίκα στη Σαλαμίνα, δεν είναι από τύχη. Πάνω στο πτώμα της ξετυλίγονται ιστορίες. Για τη βία στο σπίτι, για τη ζωή της γυναίκας μέσα στο φόβο, για την αστυνομική ανεπάρκεια, για την κοινωνική ανεπάρκεια. Μια παθογένεια που διαδίδεται με ταχύτητα και προσθέτει συνεχώς νέα θύματα.
Θα πουν πάλι πως θα κάνει πιο αυστηρό ο Φλωρίδης τον Ποινικό Κώδικα και έτσι θα αντιμετωπιστούν τα φαινόμενα. Θα προσλάβουν και άλλους αστυνομικούς και θα παράσχουν μεγαλύτερη προστασία. Θα αγοράσουν και νέα περιπολικά και θα εξασφαλίσουν πιο άμεση επέμβαση. Θα τοποθετήσουν περισσότερες κάμερες παρακολούθησης που (όπως λέει και ο Βελόπουλος) θα αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την εγκληματικότητα. Μπορεί να ρίξουν και …μερικά δακρυγόνα, έτσι από συνήθεια και για να ξοδεύουν τις προμήθειες, όπως κάνουν με πρώτη ευκαιρία (με ή δίχως αφορμή) σε διαδηλώσεις αλλά και γήπεδα (ανοιχτά και κλειστά).
Και τώρα θα πουν στον εαυτό τους και τους δικούς τους, τηλεοράσεις, οπαδούς και άλλους, πως έκαναν όσα πρέπει. Αν τώρα εσύ μιλήσεις για τις κοινωνικές και πολιτικές αιτίες αυτής τη βίας θα εισπράξεις ενορχηστρωμένες απαντήσεις πως δε μιλάς συγκεκριμένα κι αν μιλήσεις συγκεκριμένα και τους πεις πως η βία εκπορεύεται από την εξουσία (και την αστυνομία) θα σου πουν πως είσαι εκτός τόπου, χρόνου και συζήτησης.
Στη Σαλαμίνα πάντως η αστυνομία ειδοποιήθηκε εγκαίρως και απάντησε συνιστώντας στην απειλούμενη να χρησιμοποιήσει το κουμπί πανικού. Το οποίο σημαίνει, γιατί πρόληψη δεν είναι, πως το θύμα μπορεί να ειδοποιήσει την αστυνομία, ώστε όποτε φτάσει να βρει εύκολα το πτώμα.
Εν τω μεταξύ, σε ένα νησί τόσο δα, όπου ο καθένας ξέρει τον άλλον μέχρι τι νούμερο παπούτσι φοράει, ένας καταδικασμένος για προηγούμενη βίαιη ενδοοικογενειακή συμπεριφορά είναι φυγόποινος γιατί έχει αλλάξει το πατρώνυμο. Τον καταγγέλλει η παθούσα εδώ και μέρες και δεν τον βρίσκουν. Πηγαίνει η μητέρα της να καταθέσει μήνυση με το παιδί της στο αυτοκίνητο με σπασμένο πόδι από τον λεγάμενο και ο αστυνομικός την αντιμετωπίζει σαν ενοχλητική: «Πήγα το παιδί μου με σπασμένα πόδια και απαξιούσε ο αξιωματικός υπηρεσίας να βγει να δει το παιδί μου σε τι κατάσταση βρισκόταν»
Μα πως να γίνει αλλιώς; Η ανδρική βία είναι αναπαραγόμενο και συνεχώς τροφοδοτούμενο είδος στις αστυνομικές δυνάμεις. Η εκπαίδευση των νέων που μπαίνουν στο Σώμα γίνεται για την εξουσία και τη δύναμη που κατέχουν, γίνεται για τον ανδρισμό και τον τσαμπουκά, γίνεται για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό λαό. Η βία ως ιδεολογία και τρόπος ζωής. Και ούτε είναι από σύμπτωση πως αρκετοί από τους γυναικοκτόνους, και πάντως σε συντριπτικά μεγαλύτερη αναλογία από άλλα επαγγέλματα, είναι αστυνομικοί.
Εκεί, ωστόσο, είναι που αναπαράγεται η βία. Ο τόπος παραγωγής της βρίσκεται στα υψηλά κέντρα της ουσιαστικής εξουσίας. Ολιγαρχία, εγχώρια και ξένη, τραπεζίτες, κυβερνήσεις, γραφειοκράτες της Ε.Ε., επιβουλές του κράτους πλανητάρχη.
Είναι οι Έλληνες ολιγάρχες εκείνοι που απειλούν και τρομοκρατούν όταν δεν τους γουστάρει κάτι, που δίνουν εντολές στην αστυνομία. Τα περιστατικά είναι άπειρα.
Θυμηθείτε τη Νέα Φιλαδέλφεια που βρισκόταν στο έλεος τραμπούκων, για μήνες, λόγω της άρνησης κατοίκων και δήμου να συναινέσουν στην κατασκευή, με τον προτεινόμενο τρόπο, του γηπέδου. Είναι γνωστό τοις πάσι πως το άλλοτε αφεντικό της μεγάλης ΠΑΕ χαστούκισε ενώπιον πολλών μαρτύρων τον αστυνομικό διευθυντή και εκείνος κατέβασε το κεφάλι κι έφυγε, ενώ λίγο πριν ταλαιπωρούσε σαδιστικά ανυπεράσπιστους πολίτες κι αμέσως μετά ακόμα χειρότερα. Μια βία μεταφερόμενη. Ό,τι μου κάνουν οι πάνω θα κάνω εγώ στους κάτω. Και κάτω-κάτω είναι ο ελληνικός πληθυσμός.
Ένας καπιταλισμός σε αδιέξοδα, ένας υπόκοσμος διασυνδεδεμένος με τα διάφορα τμήματα της εξουσίας, και κυρίως την αστυνομία και μια αστυνομία προσανατολισμένη στην επιβολή της βίας στους πολίτες, και κυρίως όσους δεν υποκύπτουν.
Ο κύκλος της βίας αναπαράγεται στην τηλεόραση καθημερινά. Διαπαιδαγωγεί παιδιά και εγκαθίσταται στο συνειδητό και το υποσυνείδητό μας.
Ο πιο αδύναμος θα υποφέρει. Είτε σε μπούλινγκ στο σχολείο, είτε με σύνθλιψη στη δουλειά, είτε με ξυλοδαρμό στο σπίτι. Ο κάθε φορά κυρίαρχος τρώει την υποταγή από τον από πάνω και ξεσπάει στον αποκάτω. Μέχρι φόνου.
Κι αν δεν πειστήκαμε για την προέλευση της βίας με τη γυναικτοκτονία της Σαλαμίνας, έρχεται καπάκι η δολοφονική επίθεση εναντίον αστυνομικού στο Ρέντη. Ένας νέος άνθρωπος, χαροπαλεύει. Και πως αντιδρά η εξουσία;
Θα κάνει μια σύσκεψη στο Μαξίμου. Θα αποφασίσει να πάρει «δραστικά μέτρα». Θα επιστρατεύσει νέες μονάδες φύλαξης των γηπέδων, θα απαγορεύσει, θα εξαγγείλει σχέδια. Όμως η οπαδική λεγόμενη βία δεν είναι παρά μια μορφή εκτόνωσης της κοινωνικής πίεσης που ασκείται σε εκατομμύρια ανθρώπους και που η οργή τους διοχετεύεται, με δολοφονικές πολλές φορές διαθέσεις. Η ζωή δεν θεωρείται πια πολύτιμο αγαθό. Μπορώ να την απειλώ στον δίπλα, στον απέναντι – σε όποιον ορίζω ως απέναντι, οπαδό της άλλης ομάδας, γείτονα που κάνει θόρυβο τη νύχτα, οδηγό που μου πήρε το πάρκινγκ, τη γυναίκα μου που αμφισβητεί την ανδρική μου εξουσία…
Οι αρμόδιοι, κυβερνητικοί και άλλοι παράγοντες, ορίζουν την εκδηλούμενη βία περιορίζοντάς την: οπαδική βία, ενδοοικογενειακή βία, νεανική βία κ.ο.κ. αποφεύγοντας έτσι να προσδιορίσουν τον ακριβή χαρακτήρα και ορισμό της που είναι: κοινωνική βία.
Απέναντι λοιπόν σε αυτές τις κατακερματισμένες βίες, αναπτύσσουν έναν στρατό που εκπαιδεύεται ως στρατός κατοχής. Καθώς η κρατική βία νομιμοποιείται να πατάσσει τις άλλες μορφές. Έτσι το φαινόμενο αναπαράγεται και πολλαπλασιάζεται.
Οι αστυνομικές ειδικές ομάδες, ως στρατός κατοχής, εκδιπλώνονται και δρουν για να καταστείλουν κάθε κίνηση αντίδρασης. Πως έπρατταν οι Γερμανοί στις κατεχόμενες χώρες; Αφού τις κατείχαν έπρεπε να επιβάλλουν πειθαρχία. Κι αν οι λαοί δεν πειθαρχούσαν στην παραγόμενη από την ίδια την κατοχή και από τους κατακτητές βία, ακολουθούσε νέα βία της κατοχής, με ομαδικά αντίποινα. Καλή ώρα όπως πράττει και σήμερα το Ισραήλ στην Παλαιστίνη, όπως πράττει και σε άλλη βέβαια κλίμακα η ελληνική αστυνομία, τόσο στις διαδηλώσεις, όσο και στα γήπεδα. Με κορυφαία έκφραση τις μαζικές συλλήψεις, αδιακρίτως, στο γήπεδο του Ρέντη.
Όσο περνάει ο χρόνος τα πράγματα χειροτερεύουν, παρά τα αλλεπάλληλα μέτρα. Ο κοινωνικός ατμός δεν μπορεί να στριμώχνεται, για πολύ. Ξεσπάει και τινάζει τα καπάκια. Οι εκρήξεις του, τις περισσότερες φορές, δεν ελέγχονται. Αυτό είναι το πρόβλημά του κι αυτή η δύναμή του.
Με όσα συμπεράσματα προκύπτουν για εκείνους που θέλουν να δράσουν συνειδητά και να κάνουν τον ατμό κινητήρια δύναμη αλλαγών κι όχι δύναμη καταστροφής.
Πηγή: kommon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου