.Του Δημήτρη Κωστάκου

Η κυβέρνηση εμφανίζει μια διαδικασία αλλαγών στο Υπερταμείο που θα «χαλαρώνουν» την εποπτεία των δανειστών. Σε κάθε περίπτωση ο ουσιαστικός έλεγχος θα συνεχίσει να υπάρχει σύμφωνα με το περιεχόμενο του τρίτου μνημονίου. Απλά αυτά εντάσσονται στα επικοινωνιακά τεχνάσματα της κυβέρνησης. Παράλληλα «πουλά» την αναπτυξιακή διάσταση του Ταμείου. Ουσιαστικά όμως πρόκειται για «φύκια που πωλούνται ως μεταξωτές κορδέλες». Τα 250-300 εκατ. από τα χρήματα που θα καταβάλλει το δημόσιο για τις ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ και θα πάνε για τη χρηματοδότηση του Ταμείου δεν φτάνουν φυσικά για κάποια αξιόλογη αναπτυξιακή προσπάθεια. Η κυβέρνηση ήδη περιέγραψε το ρόλο του ως συμπληρωματικό του ιδιωτικού τομέα (συμμετοχή σε επενδύσεις) και σε κλάδους που έχουν επιβληθεί όχι από τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας αλλά από τις προτεραιότητες των δανειστών, όπως περιγράφονται στα ευρωπαϊκά προγράμματα. Έτσι το Ταμείο θα επενδύει σε δυναμικές ελληνικές επιχειρήσεις, σε κλάδους αιχμής με στρατηγική προτεραιότητα, όπως η πράσινη μετάβαση, η κυκλική οικονομία, η μπλε οικονομία, ο ψηφιακός / τεχνολογικός μετασχηματισμός, και σε ορισμένες υποδομές. Το Ταμείο θα έχει την ευελιξία να συμμετέχει σε αυξήσεις κεφαλαίου εταιρειών και σε ομολογιακά δάνεια, μόνο του ή σε συνεργασία με άλλους χρηματοδοτικούς οργανισμούς, εγχώριες και διεθνείς. Συνεπώς υπηρέτηση επιλογών τρίτων, ιδιωτών επιχειρηματιών και ευρωπαϊκών πολιτικών που αφορούν συμφέροντα της «γερμανικής Ε.Ε.».

Όσον αφορά την ιδιωτικοποίηση του νερού η στρατηγική της κυβέρνησης άλλαξε μετά την απόφαση του ΣτΕ. Αντί να ιδιωτικοποιηθούν οι ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν σταδιακά οι υδάτινοι πόροι της χώρας, φυσικά και των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, μέσω της ένταξής τους αρχικά σε εταιρικά σχήματα Α.Ε. υπό τον έλεγχο του δημοσίου που σταδιακά θα πωλούνται με κάθε ευκαιρία όπως έχει γίνει με τόσες και τόσες δημόσιες επιχειρήσεις, αρχικά αμιγώς κρατικές. Η έναρξη του έργου αυτού γίνεται με την περίπτωση των υδάτινων πόρων της Θεσσαλίας σαν συνέχεια των πλημμυρών και των σχετικών καταστροφών.

Η στάση του λαού, με την ψήφο του άμεσα και έμμεσα με την αποχή / λευκό / άκυρο, απονομιμοποιήσε πλήρως την παρούσα κυβέρνηση της απόλυτης πλέον μειοψηφίας. Με ποσοστό 28,3% επί των εγκύρων που με αναγωγή στο σύνολο των εγγεγραμμένων οδηγεί σε 11,5% δεν μπορούμε να μιλάμε για «εντολή του λαού» προς τον κ. Μητσοτάκη. Πολύ δε περισσότερο αυτός και η κυβέρνησή του δεν μπορούν να μιλάνε, να αποφασίζουν, να εκπροσωπούν και να δεσμεύουν τη χώρα «στο όνομα του ελληνικού λαού». Βρίσκονται στις κυβερνητικές θέσεις ουσιαστικά με «πραξικοπηματικό τρόπο» και παρά τη θέληση του λαού, αξιοποιώντας την αθλιότητα του επίσης απονομιμοποιημένου επίσημου πολιτικού συστήματος.

Υπό κανονικές συνθήκες τέτοιες εξελίξεις, να θυμηθούμε ενδεικτικά τις ευρωεκλογές του 2019 και του 2009, θα έπρεπε να οδηγήσουν τουλάχιστον σε κυβερνητική κρίση και εκλογές. Όχι όμως «στην Ελλάδα του Μητσοτάκη». Η λογική της λαϊκής ρήσης «με φτύνουν αλλά εγώ θεωρώ ότι ψιχαλίζει» αποτυπώθηκε στην δήλωση του κ. Μητσοτάκη για το αποτέλεσμα των εκλογών, που θεώρησε ότι το μήνυμα των πολιτών προς την κυβέρνησή του ήταν το: «σας εμπιστευόμαστε αλλά προσπαθήστε περισσότερο». Με αυτό τον τρόπο ξεπέρασε το πρόβλημα του αποτελέσματος και όπως φαίνεται συνεχίζει στην ίδια πολιτική, εξαθλίωσης του λαού και ενίσχυσης με κάθε τρόπο και μέσο της κερδοφορίας του επιχειρηματικού τομέα που κινείται γύρω από τον ίδιο και το οικογενειακό του περιβάλλον αλλά και γύρω από το κόμμα της Ν.Δ.