Ένα φαινόμενο - τροφή για σκέψη - ειδικά σε αυτές τις ‘’σκοτεινές’’ εποχές.
Του Γιάννη Μανιού
Από νωρίς το πρωί της 11/12/2010 πολλές διμοιρίες των ΜΑΤ καταλαμβάνουν αιφνιδιαστικά το χώρο του Οβριοκάστρου της Κερατέας δίπλα στον ομώνυμο αρχαιολογικό χώρο για να φτιαχτεί ο νέος ΧΥΤΑ της Αττικής. Οι καμπάνες της πόλης καλούν τους κατοίκους. Ήταν το σύνθημα και έτσι άρχισαν όλα. Από μήνες είχε φανεί που πάει το πράγμα. Η κυβέρνηση ΓΑΠ είχε αποφασίσει να τηρήσει τα ‘’συμβόλαια’’ με την ‘’εθνική ομάδα’’ εργολάβων-καναλαρχών, με επικεφαλής τον όμιλο Μπόμπολα, για την κατασκευή του ΧΥΤΑ . ‘’Η Κερατέα θέλει να πετάει τα σκουπίδια της στην πόρτα του γείτονα’’ έλεγαν τα παπαγαλάκια της TV. Η Κερατέα όμως είχε πρόταση ολοκληρωμένη για την διαχείριση των δικών της απορριμμάτων και των γύρω δήμων αλλά αυτό δεν άρεσε στους εργολάβους. Τα λεφτά θα ήταν λίγα.
«Θα γίνει πόλεμος»
Στην Κερατέα τα ήξεραν αυτά αλλά μου έλεγαν: «το καλό που τους θέλουμε μην φέρουν τα ΜΑΤ. Θα γίνει πόλεμος». « Και τι θα κάνετε; » ρωτούσα. «Θα δεις, υπάρχει σχέδιο». Μέσα μου χαμογελούσα και σκεφτόμουν, πράγματα που και τώρα σκέφτομαι αλλά με πολύ περισσότερη πείρα από τότε: « Μα ποιοι θα κάνουν τον πόλεμο; Οι λίγες δεκάδες συνήθεις «γραφικοί» κάθε τόπου;» Tυχαίνει να γνωρίζω αρκετά την τοπική κοινωνία. Με τον τότε δήμαρχο Σταύρο Ιατρού και τον αδελφό του Γιώργο μας συνδέει φιλία χρόνων από τις κινητοποιήσεις κατά της κατασκευής του αεροδρομίου στα Σπάτα, με τον Γιώργο μάλιστα και κουμπαριά.
Ακόμα και λίγες μέρες πριν ξεσπάσουν τα γεγονότα τίποτα δεν έδειχνε ότι η κοινωνία της Κερατέας διαφέρει ιδιαίτερα από την υπόλοιπη νεοελληνική κοινωνία. Η μνημονιακή εποχή δεν είχε μπει ακόμα για τα καλά. Διασκέδαση, κατανάλωση και όχι ιδιαίτερη θέρμη για τα κοινά,η πλειοψηφία τουλάχιστον. ‘’Μα αυτοί οι άνθρωποι θα κάνουν πόλεμο;’’ σκεφτόμουν. ’’Μήπως οι νέοι;’’ Μα και αυτοί δεν έδειχναν κάτι. Κλάμπ, κινητό, λίγες κουβέντες, δυνατή μουσική και αυτό είναι όλο. ‘’Καμένες γενιές’’ που λένε κάποιοι φίλοι ξερόλες και δήθεν. Αλλά και αυτοί που επέμεναν πως θα γίνει δεν ήταν τίποτα θεωρητικολόγοι, επαναστάτες του καναπέ και του πληκτρολόγιου. Ψημένοι άνθρωποι που προσέχουν τα λόγια τους, χωμένοι στην πραγματική ζωή μέχρι το μεδούλι. Περίμενα να δω αν θα γίνει και ποιος θα τον κάνει.
Και ο πόλεμος τελικά έγινε. Και τον έκαναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν τους το είχα.
Φαίνεται ότι το σύστημα μας ξέρει καλύτερα από όσο εμείς τους εαυτούς μας γιαυτό και κάποιες φορές δείχνει να μας φοβάται ενώ εμείς δεν καταλαβαίνουμε τον λόγο. Μας μελετούν ώστε να γνωρίζουν τα όριά μας κάθε φορά και να μην τα ξεπερνούν. Στη Κερατέα μάλλον δεν είχαν μελετήσει σωστά και έκαναν το λάθος Η ανθρώπινη συμπεριφορά και αντίδραση ποτέ δεν θα ελεγχθούν απόλυτα. Στις 14/4/2011 τα ΜΑΤ έφυγαν με μια ήττα κυβέρνησης, οικονομικής ελίτ και κατασταλτικών μηχανισμών όχι μόνο πολιτική [το σχέδιο μπήκε στο συρτάρι] αλλά και επιχειρησιακή. Τα όσα έζησα αυτούς τους 4 μήνες μου γέμισαν αισιοδοξία και δύναμη τις μπαταρίες για την υπόλοιπη ζωή. Μια κοινωνία 20χιλ. ανθρώπων τα έβαλε με όλο το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο και τους μηχανισμούς του και νίκησε κατά κράτος.
Τα ερωτήματα….
Πως έγινε και μέσα σε λίγες μέρες τα νέα παιδιά της Κερατέας να θεωρούν μ@λ@κα της παρέας όποιον δεν πήγαινε στο μπλόκο; Πως αυτή η απόσταση της ‘’νεκρής ζώνης’’ του 1kmπου χώριζε το μπλόκο των κατοίκων, το ‘’άπαρτο κάστρο’’, από το μπλόκο της αστυνομίας, διάσπαρτη από χημικά, μολώτοφ, πέτρες, γιατί από εκεί ξεκινούσαν σχεδόν πάντα οι μάχες, έγινε η αγαπημένη βόλτα για μικρούς και μεγάλους όλο το 24ωρο; Την αίσθηση ελευθερίας που έδινε αυτό το 1km δρόμου μόνο όσοι είχαν την τύχη να ζήσουν μπορούν να την καταλάβουν. Τι έγινε και οι κλασσικοί νεοέλληνες της Κερατέας γέμιζαν κάθε βράδυ το χώρο στο μπλόκο κατά εκατοντάδες, γυναίκες και άντρες κάθε ηλικίας, αν και ήταν πολύ κρύος ο χειμώνας 2010-2011 και ενώ ήξεραν ότι ήταν θέμα λίγων λεπτών η περιοχή να γίνει κόλαση, όπως συνέβαινε συχνά.
Τι είδους άνθρωποι [απλοί καθημερινοί συνάνθρωποί μας ήταν και το ερώτημα ρητορικό] που πλαισίωσαν τις ομάδες στις γειτονιές οργανώνοντας αντίσταση με σκοπό όχι την άσκηση βίας σε ανθρώπους αλλά την πτώση του ηθικού των δυνάμεων καταστολής και την ανύψωση του ηθικού της τοπικής κοινωνίας. Και τα κατάφεραν. Αναφέρθηκαν μάλιστα και περιπτώσεις αυτοτραυματισμού αστυνομικών των ΜΑΤ ώστε να μην κάνουν βάρδια στην Κερατέα.
Το χειρότερο από όλα όμως ήταν το μαρτύριο της …προβατίνας. Εκτός από το ότι όσοι έμεναν για περιφρούρηση τη νύχτα στο μπλόκο [και ήταν πολλοί] είχαν δωρεάν προβατίνα και κρασί προσφορά από τις ταβέρνες της Κερατέας, πολλές φορές οι κάτοικοι έψηναν εκεί επί τόπου και η τσίκνα έφτανε μέχρι τα ΜΑΤ. Για ελάτε στη θέση τους… Να είσαι ΜΑΤ, να ξεροσταλιάζεις μέσα στο κρύο και οι ‘’άλλοι’’ να τρώνε, να πίνουν, να γλεντάνε αλλά και πάντα έτοιμοι, και οι καμπάνες έτοιμες να ειδοποιήσουν όλη την πόλη. Και από πάνω να έχεις και τις γερόντισσες της Κερατέας να σου φωνάζουν συχνά: ‘’τεμπέληηηηη’’. Τι ηθικό να έχεις; Μετά από μια επιτυχημένη και ευρηματική πράξη αντίστασης, τα ΜΑΤ προσπάθησαν να μπουν στην πόλη. Ήταν θέμα γοήτρου γιαυτούς. Μάχες μέσα στους δρόμους της πόλης για πολλές ώρες.
Εκείνο το βράδυ είδα για πρώτη φορά να μεταφέρουν ένα νέο παιδί από την ‘’πρώτη γραμμή’’με σπασμένο χέρι από σφαίρα πλαστικού. Αμέσως άλλοι πήγαν στη θέση του. Εκεί έμαθα από τη γερόντισσα που με περιέθαλψε όταν το χημικό έσκασε πάνω στο πόδι μου ότι το malox δεν το χρησιμοποιούμε μόνο για το πρόσωπο αλλά το πίνουμε κιόλας για να ηρεμεί και το στομάχι από τον εμετό. Και όταν αργότερα είδα τον ΜΑΤατζή να γονατίζει και να σημαδεύει προς το μέρος μου με την οπλοβομβίδα και το χημικό να περνάει κοντά στο κεφάλι μου ειλικρινά δεν αισθάνθηκα φόβο παρά το γεγονός ότι θεωρώ τον εαυτό μου έναν απλό καθημερινό άνθρωπο. Είχα παρασυρθεί και εγώ από το γενικό κλίμα. Δεν έτρεξα να φύγω. Εκείνος έφυγε τρέχοντας, γιατί τα παιδιά στην ‘’πρώτη γραμμή’’ είχαν δει την σκηνή και πήγαιναν να του….μιλήσουν. Και το πιο ωραίο : πολύ αργά τη νύχτα πλησιάζει προς το μέρος μου ένας ηλικιωμένος άντρας και φωνάζει ένα αντρικό όνομα. Βλέπω ένα νέο παιδί 18-20 ετών να έρχεται από τη ‘’ζώνη του πυρρός’’ ρωτώντας τον ηλικιωμένο ‘’τι θέλεις’’. Σκέφτομαι: ‘’μάλλον πατέρας ή παππούς του είναι έχει έρθει να του πει να πάει στο σπίτι γιατί τα πράγματα παραγίνονται επικίνδυνα’’. Όμως είχα καταλάβει λάθος. Ο ηλικιωμένος του είπε «μπράβο παιδί μου, αλλά πρόσεχε γιατί αυτοί δεν παίζουν». Και έφυγε. Έδειχναν ήρεμοι και αποφασισμένοι και οι δύο σαν αυτούς που ξέρουν ότι κάνουν το σωστό.
Η απάντηση….
Γι' αυτό το ‘’σωστό’’ μου μίλησε κάποιο βράδυ ένας άνθρωπος που γνώρισα στο μπλόκο και οι συμπολίτες του έβλεπα να τον αντιμετωπίζουν με ιδιαίτερο σεβασμό. Αφού έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις από τους κοινούς γνωστούς [στο μπλόκο λόγω της πολυκοσμίας έπρεπε πάντα να προσέχεις με ποιους μιλάς και τι λες για ευνόητους λόγους] ο άνθρωπος αυτός, συζητώντας μου είπε:’’Aν μέχρι πριν λίγο καιρό μου έλεγε κάποιος πως θα συμμετείχα σε τέτοιο αγώνα και ο γιός μου με τους φίλους του που τους ξέρω από μικρά παιδιά και δεν είχαν σχέση ποτέ με τέτοια πράγματα, θα είναι στη πρώτη γραμμή, θα τον πλάκωνα στις μπουνιές. «ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΛΛΟΙΩΣ. ΠΡΟΣΒΑΛΑΝ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΈΠΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ. ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΠΟΛΗ’’.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί χωρίς ίχνος προσωπικών συμπαθειών και σχέσεων του γράφοντα, η συμβολή σε όλα αυτά της τότε Δημοτικής Αρχής με λόγια και πράξεις. Πολύ πιθανό η έκβαση των πραγμάτων με μια άλλη να ήταν διαφορετική. Κάποιοι στέκονται κριτικά απέναντι στο ‘’φαινόμενο’’ Κερατέα και λένε δικαιολογημένα σε ένα βαθμό: για 4 μήνες ουσιαστικά οι Πολίτες πήραν την πόλη στα χέρια τους καθώς η ΣΕ Αγώνα συνεδρίαζε δημόσια και τις αποφάσεις τις επικύρωνε το Δημ. Συμβούλιο και αφού κέρδισαν μια μεγάλη νίκη παραχώρησαν πάλι τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων στην κομματοκρατία, τις παρατάξεις και όλα τα γνωστά. Αυτό όμως δεν είναι πρόβλημα μόνο της Κερατέας αλλά συνολικό.
Όποτε η κοινωνία αισθανθεί πραγματικά μεγάλο κίνδυνο, δυστυχώς μόνο τότε παραμερίζει τους κομματικούς διαχωρισμούς και λειτουργεί ως Δήμος. Μόλις περάσει ο κίνδυνος επιστρέφει στην …κανονικότητα έστω και παρακμιακή. Η ανάγκη αλλαγής του πολιτικού συστήματος δεν έχει ακόμα γίνει ικανό πλειοψηφικό ρεύμα και φυσικά δεν μπορούμε να κρίνουμε μόνο την Κερατέα γιαυτό. Ας κρατήσουμε όμως όλα τα υπόλοιπα που μας άφησε παρακαταθήκη.
Η ελπίδα υπάρχει και ζει ανάμεσά μας, εκεί θα πάρει μορφή. Λίγες μέρες πραγματικής ζωής, αν έχεις την τύχη να τις ζήσεις, μπορούν να σου δώσουν, κάποιες εποχές, περισσότερη γνώση και σοφία από όση μια ζωή θεωρητικής αναζήτησης.
Αφιερωμένο στους κατοίκους της Κερατέας, σε όλους τους φίλους μου εκεί και ειδικά στους Γιώργο και Σταύρο Ιατρού.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου