^{Νισίμ Βατούρι, αντιπρόεδρος της ισραηλινής Κνεσέτ (Βουλής), στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος, Λικούντ}

«Αυτό που κάνουμε στη Γάζα είναι ένας πόλεμος καταστροφής: μια χωρίς διακρίσεις, χωρίς όρια, σκληρή και εγκληματική δολοφονία αμάχων… H κυβέρνηση του Ισραήλ διεξάγει τώρα έναν πόλεμο χωρίς σκοπό, χωρίς καθαρό σχέδιο και χωρίς πιθανότητα επιτυχίας… Ναι, το Ισραήλ διαπράττει εγκλήματα πολέμου».

^{Εχούντ Ολμέρτ, πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ}

«Mια υγιής χώρα δεν μάχεται κατά αμάχων, δεν σκοτώνει παιδιά από χόμπι και δεν θέτει στον εαυτό της την επιδίωξη να εκτοπίσει πληθυσμούς».

^{Γιαΐρ Γκολάν, πρώην αναπληρωτής ΓΕΕΘΑ του Ισραήλ}

Σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του ο Τόμας Φάτζι (Thomas Fazi), εξηγεί γιατί η Γάζα είναι εργαστήριο για την αναθεώρηση των ηθικών κανόνων που ακόμα διέπουν επισήμως την αμερικανική στρατιωτική πολιτική, αλλά και τη χρήση μαζικής βίας εναντίον αμάχων ως στρατιωτικού όπλου, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί αύριο ακόμα και σε έναν πόλεμο κατά της Κίνας, αλλά και για να μελετηθούν τα όρια των αντιδράσεων της αμερικανικής και δυτικής κοινής γνώμης στη χρήση παρόμοιων μεθόδων.

Το θέμα είναι ακόμα ευρύτερο. Τι σημαίνει το ότι η μεγάλη πλειοψηφία των κρατών ανέχεται, ορισμένα ακόμα και στηρίζουν με αποστολές όπλων, μια παρόμοια γενοκτονία, που γίνεται μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου; Γιατί διατηρούν τις διπλωματικές και εμπορικές τους σχέσεις με το Ισραήλ; Γιατί ο Αραβικός Σύνδεσμος, η Ε.Ε., ο ΟΗΕ δεν παίρνουν μια πρωτοβουλία να οργανώσουν οι ίδιοι τη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λωρίδα της Γάζας;

Είναι δυνατό, 80 χρόνια μετά την ήττα του Εθνικοσοσιαλισμού, να βλέπουμε τις ιδέες και τις μεθόδους του να αναβιώνουν ατιμώρητες στο ίδιο το εβραϊκό κράτος; Είναι δυνατόν ο ίδιος ο εβραϊκός λαός, κατεξοχήν θύμα στο παρελθόν αυτών των μεθόδων, να προχωράει σε έναν δρόμο που, η ίδια η δική του εμπειρία όφειλε να τον έχει διδάξει, όπως και όλη η ανθρώπινη ιστορία, ότι θα οδηγήσει τελικά και στη δική του απώλεια;

Πρώην βουλευτής της Κνεσέτ ο Μοσέ Φεϊγκλίν, δηλώνει στην ισραηλινή τηλεόραση ότι «ο εχθρός του Ισραήλ δεν είναι η στρατιωτική πτέρυγα της Χαμάς, όπως μας λέει η στρατιωτική μας ηγεσία» αλλά «κάθε παιδί, κάθε μωρό στη Γάζα είναι ένας εχθρός. Πρέπει να καταλάβουμε τη Γάζα και να την κανονίσουμε, να μη μείνει ούτε ένα παιδί εκεί. Μόνο αυτό θα είναι νίκη».

Χειρουργός στο ισραηλινό ΕΣΥ και έφεδρος στρατιωτικός γιατρός ο Σάμπο Άμος, περηφανεύεται στο «Χ» ότι πήρε μέρος εθελοντικά σε διαδικασίας εξόντωσης και εξηγεί γιατί αυτό είναι κατ’ ουσίαν έργο διασφάλισης της δημόσιας υγείας, όπως η «εξόντωση κατσαρίδων και άλλων απεχθών εντόμων».

Αλλά δεν χρειάζεται να πάμε σε έναν πρώην βουλευτή και έναν στρατιωτικό γιατρό για να ανακαλύψουμε τις αποδείξεις της άνευ ορίων βαρβαρότητας. Ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της Κνεσέτ και στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος Λικούντ ζητάει τη μαζική εκτέλεση όλων των Παλαιστινίων ανδρών. Ευτυχώς βέβαια, τα δικά μας ΜΜΕ, συχνά και πολλά υποτίθεται ανεξάρτητα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παίρνουν ιδιαίτερη μνεία να προφυλάξουν την ηρεμία μας και δεν δημοσιεύουν παρά ελάχιστα για ότι γίνεται στη Γάζα και ακόμα λιγότερα για όσα γίνονται και λέγονται στο ίδιο το Ισραήλ.

Θα χρειαζόμαστε όχι άρθρο, αλλά βιβλίο ολόκληρο για να περιγράψουμε τι κάνουν οι Ισραηλινοί εις βάρος των Παλαιστινίων και μάλιστα όχι εξαιτίας στρατιωτικών αναγκών αλλά για λόγους τρομοκρατίας, σαδισμού και κυρίως μιας προσπάθειας να καμφθεί η όποια διάθεση για αντίσταση. Ξέρω ότι πολλοί από σας δεν θέλετε να τα διαβάζετε, δεν μπορείτε να τα διαβάζετε. Το καταλαβαίνω αλλά δεν συμφωνώ. Αν παύσουμε να ακούμε και να προσέχουμε τις τόσο δυσάρεστες ειδήσεις που μας έρχονται από την ίδια μας τη χώρα, αλλά και όλο τον κόσμο, το μόνο που θα πετύχουμε είναι να πέσουν η χώρα μας και ο κόσμος στο κεφάλι μας.

Η μανία των Ισραηλινών δεν στρέφεται μόνο κατά των ζωντανών Παλαιστινίων, αλλά και κατά των σωμάτων των πεθαμένων, των νεκροταφείων τους και των πενθούντων συγγενών και φίλων που συμμετέχουν, όταν τους το επιτρέπουν, στις κηδείες τους. Διαβάστε εδώ το πολύ κατατοπιστικό σχετικό άρθρο για την ισραηλινή νεκροπολιτική. Διαβάστε εδώ τη συγκλονιστική περιγραφή του χειρουργού Χρήστου Γεωργαλά για τη συστηματική προσπάθεια καταστροφής των νοσοκομείων. Διαβάστε εδώ τον ακροδεξιό υπουργό Εσωτερικών του Ισραήλ Σμότρις να εξηγεί ότι με το να επιτραπεί σε μερικά ψίχουλα από τρόφιμα να φτάσουν στη Γάζα, το Ισραήλ θα κατευνάσει τις ανησυχίες των συμμάχων του και θα καταστρέψει ανενόχλητο τη Λωρίδα της Γάζας.

Αν οι δικοί μας οπαδοί του Νετανιάχου ονομάζουν αυτό το κράτος τη «μόνη δημοκρατία της Μέσης Ανατολής», φανταστείτε τώρα τι θα μπορούσαν να κάνουν αυτοί σε μας αν τους δινόταν η ευκαιρία! Τι να πούμε όμως εμείς όταν ακόμα και ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ, Εχούντ Ολμέρτ (αντανακλώντας ίσως και ένα ρήγμα στους κόλπους του παγκόσμιου εβραϊσμού), που υπερασπίστηκε επί 19 μήνες τη δράση του εβραϊκού κράτους, έγραψε ένα άρθρο στη «Haaretz» υπό τον τίτλο «Αρκετά. Το Ισραήλ πραγματοποιεί εγκλήματα πολέμου» και στο οποίο υπογραμμίζει μεταξύ άλλων: «Αυτό που κάνουμε τώρα στη Γάζα είναι ένας πόλεμος καταστροφής: χωρίς διακρίσεις και όρια,  ωμή και εγκληματική δολοφονία αμάχων».

Το χειρότερο από όλα είναι ότι αυτά γίνονται με την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των Εβραίων πολιτών του Ισραήλ. Σύμφωνα με μια διαδικτυακή δημοσκόπηση σε περισσότερους από 1.000 ανθρώπους το 82% υποστηρίζει την αναγκαστική απέλαση των 2,2 εκατομμυρίων κατοίκων της Γάζας. Η έρευνα διεξήχθη την πρώτη εβδομάδα του Μαρτίου από την ισραηλινή εταιρεία δημοσκοπήσεων Geocartography για λογαριασμό του Penn State University.

Η δημοσκόπηση έδειξε επίσης υψηλά επίπεδα εχθρότητας προς τους Άραβες πολίτες του Ισραήλ, με περισσότερους από τους μισούς (56%) των ερωτηθέντων να εκφράζουν την υποστήριξή τους στην απέλαση των δύο εκατομμυρίων Αράβων που έχουν ισραηλινή υπηκοότητα. Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων εξέφρασε την υποστήριξή του στη διάπραξη γενοκτονίας κατά των Παλαιστινίων, με σχεδόν τους μισούς από τους ερωτηθέντες να συμφωνούν ότι ο ισραηλινός στρατός θα πρέπει να αναπαραστήσει την ιστορία της κατάληψης της Ιεριχούς από τους Ισραηλίτες.

Και πώς να μην συμφωνούν όταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός που εξέλεξαν αναφέρθηκε ρητά, μιλώντας για τη Γάζα στο γνωστό από την εβραϊκή θεολογία παράδειγμα του Αμαλέκ. Στο 25ο κεφάλαιο του Δευτερονόμιου (στ. 17-19) οι Ισραηλίτες διατάζονται να εξαλείψουν την ανάμνηση των Αμαληκιτών από την υφήλιο μόλις καταλάβουν τη Γη της Επαγγελίας, ως εκδίκηση για όσα τους είχαν κάνει κατά την περιπλάνησή τους.

Αλλά δεν χρειάζονται καν αυτές οι υπενθυμίσεις όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός Νετανιάχου αποσαφήνισε επισήμως τις προάλλες την επιδίωξη του πολέμου ως την κατάληψη της Γάζας και την πραγματοποίηση του σχεδίου Τραμπ (απομάκρυνση των κατοίκων, ανοικοδόμηση και τουριστική αξιοποίηση της ζώνης).

Διαβάστε την πολύ κατατοπιστική παράθεση στοιχείων για το τι λέγεται μέσα στο ίδιο του Ισραήλ στο άρθρο του Σωτήρη Μητραλέξη στο Κοσμοδρόμιο.

Διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατόν ένας λαός που είχε την τεράστια συνεισφορά των Εβραίων στη σύγχρονη σκέψη και τον πολιτισμό να καταφεύγει σε τέτοιου είδους μυστικιστικά παραληρήματα για να δικαιολογήσει τη χρήση των μεθόδων των οποίων ο ίδιος έπεσε θύμα, κατ’ εξοχήν, στη διάρκεια του 20ού αιώνα, αδυνατώντας, ακόμα μια φορά, να ξεφύγει από το δίπολο θύτης και θύμα. Πάντως είναι αναμφισβήτητα ένας θρίαμβος της διαλεκτικής του Ηράκλειτου και του Χέγκελ αυτή η αντιστροφή των ρόλων που παρατηρούμε σήμερα στην Παλαιστίνη.

Το θέμα όμως εδώ δεν είναι πια οι Παλαιστίνιοι της Γάζας ή της Δυτικής Όχθης ή το Ισραήλ. Είναι το μέλλον του πολιτισμού μας, το μέλλον της ανθρωπότητας.
Γιατί δύναται το Ισραήλ;

Το Ισραήλ δεν θα μπορούσε να εκτελέσει μια γενοκτονία σε ζωντανή μετάδοση επί 20 μήνες, αν δεν είχε την υποστήριξη ισχυρότατων δυνάμεων στο κέντρο της παγκόσμιας εξουσίας, δηλαδή της Αυτοκρατορίας του Χρήματος και της Αυτοκρατορίας των Πληροφορίας. Αλλά αυτές ακριβώς οι δυνάμεις είναι που απεργάζονται έναν παγκόσμιο ολοκληρωτισμό. Και ένας τυχόν θρίαμβος του Ισραήλ στη Γάζα θα σημαίνει μια πολύ μεγάλη προώθηση των σχεδίων τους, μια κατεδάφιση των όσων κατάφερε η ανθρωπότητα με τη νίκη επί του Ναζισμού το 1945, αν όχι από την Αναγέννηση και δώθε, την αντικατάσταση του Διεθνούς Δικαίου από το Νόμο της Ζούγκλας και της δημοκρατικής και ανθρωπιστικής ιδεολογίας από τις ιδέες του Εθνικοσοσιαλισμού σε νέο περιτύλιγμα και από τη μάχη όλων εναντίον όλων.