Πρόκειται για τον επονομαζόμενο μηχανισμό SAFE που σε πρώτη φάση ετοιμάζει τη διάθεση 150 δισ. ευρώ ευρωπαϊκών δανείων για τον «επανεξοπλισμό» των χωρών της Ε.Ε.

Τα εν λόγω χρήματα προφανώς θα κατευθυνθούν στις πολεμικές βιομηχανίες των χωρών της Ε.Ε. αλλά και προς τρίτες χώρες, όπως η «καλπάζουσα» Τουρκία και η πολεμική της βιομηχανία.

Εξευτελιστικός κατευνασμός

Περιγράφοντας με απλούστερα λόγια τις εν λόγω αποφάσεις για τον μηχανισμό SAFE θα μπορούσε κανείς να πει πως η ελληνική κυβέρνηση (και η κυπριακή) συμφώνησε να χρηματοδοτεί την πολεμική βιομηχανία της χώρας (της Τουρκίας δηλαδή) που την απειλεί με πόλεμο (casus belli), ζητά την αποστρατιωτικοποίηση (αμυντικό ξεγύμνωμα ελληνικών εδαφών) των ελληνικών νησιών και διατηρεί υπό στρατιωτική κατοχή τη μισή Κύπρο!

Μετά τις όποιες αντιδράσεις της αντιπολίτευσης για τη σιωπή της κυβέρνησης στις σχετικές συζητήσεις όπου τελικά οι εταίροι αναγνώρισαν τη μεγάλη σημασία της Τουρκίας για την ευρωπαϊκή ασφάλεια το ελληνικό ΥΠΕΞ με διαρροές προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Σύμφωνα, λοιπόν, με πηγές του ΥΠΕΞ:

– Ο Κανονισμός (SAFE) είναι ένα συγκεκριμένο χρηματοδοτικό πρόγραμμα, περιορισμένης (τετραετούς) διάρκειας. Υιοθετήθηκε με ειδική πλειοψηφία (συνεπώς δεν προβλέπεται βέτο), στην οποία συναίνεσαν 26 κράτη, μεταξύ αυτών η Ελλάδα και η Κύπρος.

– Η Ελλάδα, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, κατάφερε να εξασφαλίσει ισχυρές νομικές βάσεις ως προς τις προϋποθέσεις συμμετοχής υποψήφιων προς ένταξη χωρών.

– Ο Κανονισμός θέτει το γενικό πλαίσιο της διαδικασίας. Θα ακολουθήσουν διμερείς συμφωνίες της Ε.Ε. με κάθε τρίτη χώρα, εφόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις. Κατόπιν ελληνικής παρέμβασης, αυτές οι συμφωνίες θα απαιτούνομοφωνία.

Οι καθησυχαστικές διαρροές του ΥΠΕΞ ωστόσο δύσκολα μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα η οποία είναι σαφέστατη:

– Η ελληνική κυβέρνηση δεν κατάφερε να «αποδείξει» ότι η χώρα απειλείται απ’ την Τουρκία.

– Δεν κατάφερε (ο Μητσοτάκης) να περάσει το επιχείρημα της άρσης του τουρκικού casus belli σε βάρος μιας χώρας της Ε.Ε. (της Ελλάδας δηλαδή) πριν συμφωνηθεί η πρόσβαση της Τουρκίας στους ευρωπαϊκούς αμυντικούς πόρους.

Ευρωπαϊκός… ρεαλισμός

Προφανώς οι Ευρωπαίοι εταίροι γνωρίζουν πολύ καλά τις τουρκικές αναθεωρητικές (των Συνθηκών) διαθέσεις καθώς και τις φιλοδοξίες ανάληψης ρόλου περιφερειακής υπερδύναμης. Αν και αμφότερες οι τουρκικές επιδιώξεις στρέφονται κατά της χώρας -μέλους Ελλάδας (Αιγαίο, ανατολική Μεσόγειο) οι Ευρωπαίοι δεν πτοούνται καθώς:

– Έχουν αποδεχτεί τις τουρκικές περιφερειακές φιλοδοξίες οι οποίες μάλιστα επιβεβαιώνονται στην πράξη (π.χ. ο τουρκικός έλεγχος στη Συρία, η διαμεσολαβητική βαρύτητα της Άγκυρας μεταξύ Μόσχας και Κιέβου.

– Έχουν ανάγκη τον τουρκικό στρατό που θα μπορούσε να αναπτυχθεί κατά δεκάδες χιλιάδες στη μεταπολεμική Ουκρανία.

– Έχουν ανάγκη τις υποδομές της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας της οποίας οι δυνατότητες έχουν εκτιναχθεί.

Για όλους αυτούς τους λόγους, καθώς και για λόγους που έχουν να κάνουν με την εδραίωση συνεργασιών που τρέχουν ήδη μεταξύ ευρωπαϊκών (γαλλικών, ιταλικών, ισπανικών και γερμανικών) και τουρκικών πολεμικών βιομηχανιών, οι Ευρωπαίοι έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια τις εύλογες ελληνικές αντιρρήσεις και υποχρέωσαν την ελληνική κυβέρνηση να καταπιεί το γεγονός ότι καλείται να χρηματοδοτήσει (έμμεσα αλλά σαφέστατα) τον εξοπλισμό μιας χώρας (της Τουρκίας) που την απειλεί με πόλεμο.

Είναι… φίλη σας

Μάλιστα, το επιχείρημα (αν χρειάζονται κάτι τέτοιο) των Ευρωπαίων είναι απόλυτα πειστικό και αποστομωτικό για την ελληνική κυβέρνηση: