Όταν η Εκκλησία παραιτείται από τον προφητικό της λόγο
Του Μάνου Λαμπράκη
Εδώ και μήνες, η Γάζα καίγεται.
Χιλιάδες νεκροί, ανάμεσά τους χιλιάδες παιδιά, νοσοκομεία βομβαρδισμένα, εκκλησίες και τεμένη κατεστραμμένα, και ένας λαός που αφανίζεται μεθοδικά.
Κι όμως, η Εκκλησία της Ελλάδος σιωπά. Ούτε μία επίσημη ανακοίνωση.
Ούτε μία δημόσια δήλωση, έστω για τα ελάχιστα: για τον τερματισμό της βίας, για την προστασία των αμάχων, για την αξία της ειρήνης, για την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής.
Μια θεσμική εκκλησία που στον δημόσιο λόγο της δεν λείπει ποτέ όταν πρόκειται για εσωτερικά ή ηθικολογικά ζητήματα, επιλέγει να είναι απούσα μπροστά σε μια από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές καταστροφές των τελευταίων δεκαετιών.
Η σιωπή αυτή δεν είναι απλώς ντροπιαστική. Είναι θεολογικά αδιανόητη.
Διότι Εκκλησία δίχως φωνή υπέρ του αδικούμενου δεν είναι Σώμα Χριστού, αλλά σώμα συμβιβασμού.
Η Ορθόδοξη παράδοση, από τους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης μέχρι τους σύγχρονους Αγίους και ομολογητές, έχει στον πυρήνα της την ευθύνη να μιλά όταν οι άνθρωποι ποδοπατιούνται, να κραυγάζει όταν η αλήθεια καταπνίγεται, να γίνεται «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».
Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος αφορίστηκε από την εξουσία ακριβώς επειδή τόλμησε να ορθώσει λόγο απέναντι στην αδικία.
Ο Άγιος Μάξιμος Ομολογητής δεν σιώπησε. Ο Άγιος Παΐσιος μιλούσε για την αδικία και το άδικο σαν να ήταν βλασφημία.
Η Εκκλησία της Ελλάδος όμως, σήμερα, κρατά τη φωνή της μόνο για τα «εσωτερικά θέματα», για να μην θίξει τις γεωπολιτικές ισορροπίες, για να μην ενοχλήσει.
Παρατηρούμε δηλαδή την πλήρη ένταξη της Εκκλησίας στο καθεστώς της διαφανούς απραξίας, μια θρησκευτική θεσμικότητα που καταναλώνει πνευματικά αποθέματα χωρίς να παράγει ρήγμα.
Μια Εκκλησία που έχει χάσει το αρνητικό της φορτίο, το στοιχείο της κριτικής, της προφητικής έντασης, του ρήγματος απέναντι στον κόσμο τούτου.
Το ιερό, είναι αυτό που αντιστέκεται στη λειτουργικότητα.
Όταν όμως το ιερό υπηρετεί τη σιωπή, τότε δεν είναι πια ιερό, είναι εργαλείο κανονικότητας.
Η Εκκλησία σήμερα μοιάζει να συμπορεύεται όχι με τον Εσταυρωμένο, αλλά με τη Realpolitik.
Γιατί λοιπόν αυτή η σιωπή;
Μήπως γιατί η ανθρώπινη ζωή στην Παλαιστίνη δεν θεωρείται «ομόδοξη»; Μήπως γιατί ο λόγος της Εκκλησίας φοβάται να αγγίξει το βαθιά πολιτικό, όταν δεν αφορά τα «δικά μας παιδιά»;
Ή μήπως, κι αυτό είναι το πιο φρικτό, η Εκκλησία απλώς δεν βλέπει;
Δεν βλέπει ότι η Γάζα είναι αυτή τη στιγμή το απόλυτο ανάλογο του Γολγοθά.
Ότι τα παιδιά που σκοτώνονται είναι τα Σταυρωμένα.
Ότι κάθε αδίκως χαμένη ζωή φωνάζει «Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί» και περιμένει απάντηση.
Η σιωπή, τελικά, δεν είναι απουσία.
Είναι στάση.
Και η στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος στο θέμα της Γάζας είναι στάση συνενοχής.
Γιατί εκεί που θα έπρεπε να ακούγεται το «σταθείτε δίπλα στους σταυρωμένους», ακούγεται μόνο το βολικό τίποτα.
Ένα τίποτα που ηχεί πιο βροντερά κι από τις εκρήξεις.
*** Η φωτογραφία είναι από την άφιξη του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. κ. Ιερωνύμου με την ιδιωτική θαλαμηγό του εφοπλιστή Γιάννη Κούστα στον Πανορμίτη της Σύμης, την Παρασκευή 16 Μαΐου 2025, για τη βάπτιση παιδιού της εφοπλιστικής οικογένειας, με νονά την Άννα Βίσση.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου