Και αυτό που έλειπε από την Ελλάδα 2.0 δεν είναι ούτε η καταπολέμηση της ακρίβειας, της διαφθοράς και της εγκληματικότητας ούτε η δικαιοσύνη, η ελευθερία του Τύπου, η Παιδεία και η Υγεία (στον πάτο της Ευρώπης σε όλους τους τομείς) αλλά είναι ο ΠΑΠ, ο προσωπικός αριθμός του πολίτη. Τι είναι όμως ο ΠΑΠ; Διαβάστε παρακαλώ με προσοχή, διότι άγνοια νόμου δεν συγχωρείται: «Στον ν. 4727/2020 (Α΄ 184), μετά το άρθρο 11 προστίθεται άρθρο 11Α για αναγραφή ΠΑΠ στο Δ.Τ. όπως αυτό ορίζεται στο Ν.Δ. 127/1969 (Α΄ 26) και στην υπ’ αρ. 8200/0-297647/10.4.2018 κοινή απόφαση 8΄ 1476, που εκδόθηκε σύμφωνα με το άρθρο 4 του Ν.Δ. 127/1969 και αποθηκεύεται στο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης». Αυτός είναι ο ΠΑΠ! Αλήθεια, ποιοι είναι τελικά οι «ψεκασμένοι» μετά από τόσους τόνους γραφειοκρατικού ξυλόλιου;

Στην πράξη ο ΠΑΠ είναι ο αριθμός που θα σε ακολουθεί από τη γέννησή σου μέχρι τον θάνατο, κάτι σαν το τσιπάκι των σκύλων. Απλώς δεν θα είναι στο αυτί όπως στα κατοικίδια ούτε στο αντιβράχιο όπως σε κάποιες άλλες εποχές αλλά στην ταυτότητά σου και με αυτόν θα αναφέρεσαι στις υπηρεσίες του Δημοσίου ώστε να σε αναγνωρίζουν και να σε εξυπηρετούν. Αλλιώς θα είσαι μη πρόσωπο· ανύπαρκτος. Με τον αριθμό αυτόν, που θα τον έχεις για το καλό σου (βρε κουτό), εκτός από τη δυνατότητα πρόσβασης δικής σου στο Δημόσιο θα έχει πρόσβαση και σύσσωμο το Δημόσιο μαζί με τους προϊσταμένους του, όπως τράπεζες, funds, ασφαλιστικές Υγείας, ιδιωτικές Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας (πρώην ΔΕΚΟ), μυστικές υπηρεσίες «συμμαχικών» χωρών και άλλοι «ανθρωπιστικοί» οργανισμοί, σε σένα και στο ιστορικό σου, παιδιόθεν. Θα ξέρουν πότε και από τι αρρώστησες, ποια η γονιδιακή δομή σου, οι πολιτικές τάσεις, τα περιουσιακά στοιχεία, τα χρέη, αλλά και το ποινικό μητρώο σου, οι τραπεζικοί λογαριασμοί σου κ.ο.κ. Ετσι δεν θα κουράζονται να ψάχνουν τα προσωπικά σου δεδομένα από εδώ και από εκεί και να κινδυνεύουν οι «φτωχοί» με αγωγές από κάποιους αναχρονιστικών αντιλήψεων πεισματάρηδες που ενδιαφέρονται ακόμα για την ατομική τους ελευθερία, την αυτοδιάθεσή τους και την προστασία του απορρήτου της προσωπικής τους ζωής.

Την ίδια στιγμή όμως που η κυβέρνηση είναι έτοιμη να εισαγάγει τον ΠΑΠ ως λύση στην ταλαιπωρία του πολίτη από τη γραφειοκρατία («γιατί γελάτε, κύριοι;»), στα δικαστήρια της χώρας η «κανονικότητα» και ο αστικός καθωσπρεπισμός υπέστησαν ένα μεγάλο πλήγμα. Καταδικάστηκε τελεσίδικα, όχι ένας περιθωριακός «λαθρό», ένας Ρομά ή ένας άξεστος αγροίκος, αλλά ένας ευυπόληπτος νοικοκυραίος, ένας καλός οικογενειάρχης και πατριώτης που βρίσκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, για βιασμό της τότε ανήλικης (11χρονης) κόρης του. Και μη φανταστείτε ότι ήταν το ελληνικό FBI που αποκάλυψε το έγκλημα· αυτό ασχολείται με το να βρει στοιχεία-καταπέλτες για τη διαλεύκανση πιο αποτρόπαιων εγκλημάτων, π.χ. με το αποτύπωμα του συνήθους υπόπτου Ν. Ρωμανού ή τα «στυγερά» τρικάκια του «Ρουβίκωνα». Απλώς το ίδιο το γενναίο κορίτσι κατήγγειλε τον βιασμό του όταν ενηλικιώθηκε.