Οι Αμερικανοί, είτε με τους «Δημοκρατικούς», είτε με τους «Ρεπουμπλικάνους», είτε με το νεοσυντηρητικό ρεπουμπλικανικό «κίνημα» ΜΑGA του κ Τράμπ δεν επιδιώκουν την ειρήνη, ούτε την συνεννόηση με τις νέες μεγάλες δυνάμεις του 21^ου αιώνα

Θέλουν την μονοκαθεδρία στην ιστορική εξέλιξη των κοινωνιών και του πλανήτη

Τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά τραστ που κρατάνε ακόμα όρθιες τις ΗΠΑ οικονομικά και με διάφορα αντιοικονομικά τερτίπια δεν την αφήνουν να καταρρεύσουν, είναι οι επινοητές της δυτικότροπης δυστοπικής παγκοσμιοποίησης και της επιδιωκόμενης νέας φεουδαρχίας

Η νεοαγγλοσαξονική λογική είναι σταθερά ταυτόσημης ιστορικής και πολιτικής αναφοράς με την αντίστοιχη αγγλοσαξονική και θέλει την παγκόσμια ηγεμονία, με σταθερή την επιδίωξη του νεοαποικισμού και της απομύζησης του πλούτου χωρών σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη

Το πλέον επικίνδυνο, για το μέλλον όλων μας στον πλανήτη, είναι ότι αυτή ακριβώς η πολιτική λογική του ηγεμονισμού σήμερα κυριαρχείται και κατευθύνεται μέσα από κολοσσιαίους οικονομικούς παράγοντες που στηρίζουν και οικονομικά το Αμερικανικό εποικοδόμημα και οι οποίοι, αξιοποιώντας την πρόοδο της τεχνολογίας, θέλουν αυτήν την αλματώδη πρόοδο να την στρέψουν εναντίον του ανθρώπου και της προοπτικής της ανθρωποκεντρικής εξέλιξης, αντικαθιστώντας τον άνθρωπο από την μηχανή προς όφελος λίγων και υιοθετώντας την μεθοδευμένα υποβολιμαία άποψη περί του ανθρώπινου υπερπληθυσμού, επιχειρούν με διάφορες πολιτικές την μείωση του ανθρώπινου πληθυσμού πάνω στον πλανήτη

Το εξίσου δραματικό για την προοπτική της ανθρωποκεντρικής εξέλιξης πάνω στον πλανήτη είναι ότι η πολιτική και σαν έννοια και σαν λειτουργία ηττήθηκε και ποδηγετήθηκε από τα συμφέροντα λίγων, που απομύζησαν και συνεχίζουν να απομυζούν τον πλούτο του κόσμου για πάνω από δυο αιώνες

Το γεγονός ότι μια προπαγάνδα ήθελε να εμφανίσει την σημερινή πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ δομικά διαφορετική, με την εκλογική επικράτηση των νεοσυντηρητικών του Τράμπ, δεν σημαίνει επ’ ουδενί ότι άλλαξε ο μακροπολιτικός Αμερικανικός σχεδιασμός, που δεν αποτελεί έργο ενός προέδρου – που ούτως ή άλλως δεν είναι αυτός που θα πάρει τις κρίσιμες αποφάσεις – αλλά των τμημάτων του βαθέως κράτους και των χορηγών του, που είναι η ΣΤΑΘΕΡΗ και ΑΝΕΓΓΙΧΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ στις ΗΠΑ εδώ και σχεδόν διακόσια χρόνια.

Το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ ηττήθηκαν στο μέτωπο της Ουκρανίας αποτελεί μια εν δυνάμει ώθηση – παρά τα όσα ελπίζουν πολλοί – επίσπευσης του σχεδίου της τελικής λύσης και θα επιδιωχθεί από την δυτικότροπη παγκοσμιοποίηση, που δεν θέλει να αποδεχτεί ότι ηττήθηκε στρατηγικά στο σχέδιο της κολεκτιβοποίησης του πλανήτη και του ελέγχου της προοπτικής του ανθρώπου πάνω σε αυτόν.

Το γόητρο του Αμερικανισμού – που θεωρήθηκε ο μονοκράτωρ και ταυτόχρονα ο πολιτικοστρατιωτικός και οικονομικός μοχλός επιβολής της παγκοσμιοποιητικής δυστοπίας, μετά και την τυπική κατάρρευση των ψυχροπολεμικών συσχετισμών και των συνακόλουθων ισορροπιών – έχει τρωθεί ανεπανόρθωτα και αυτό αποτελεί τον πραγματικό κίνδυνο επίσπευσης της «τελικής αναμέτρησης», αφού τα περιθώρια για επίδειξη ισχύος περιορίζονται ταχύτατα, όσο υποχωρεί η ισχύς της «οπλοποίησης» του δολαρίου και όσο φαίνεται ότι πολιτικά και στρατιωτικά οι ΗΠΑ είναι δύσκολο έως αδύνατο να επιβληθούν απέναντι σε μια αναμέτρηση με τις νέες δυνάμεις του πλανήτη.

Οι πολιτικές επιλογές του Αμερικανισμού την τελευταία εικοσιπενταετία είναι ο αψευδής μάρτυρας της ολόπλευρης παρακμής του, στην οποία παρέσυρε τους υποτακτικούς του και συμμάχους σε ολόκληρο τον άλλοτε Δυτικό κόσμο.

Η νεοαγγλοσαξονική παρακμή είναι ταυτόχρονα η έκπτωση και η παρακμή ολόκληρου του θεωρούμενου Δυτικού κόσμου, με την ταυτόχρονη ήττα της έννοιας και κυρίως της ουσίας της πολιτικής.

Τα παγκοσμιοποιητικά συμφέροντα της συσσώρευσης του παγκόσμιου πλούτου και της παγκόσμιας εξουσίας, σε μια κούρσα παράνοιας με σκοπό την μονοκρατορία στον κόσμο ανέδειξαν πολιτικά πρόσωπα – ενεργούμενα αντιανθρώπινων συμφερόντων, που γιγαντωθήκαν την περίοδο του «θριάμβου» της χρηματοπιστωτικής – νεοφιλελεύθερης αλλοίωσης της έννοιας της οικονομίας, αντί της ουσίας της πολιτικής έκφανσης και των πολιτικών προσωπικοτήτων που απορρέουν από την ουσιαστική λειτουργία της πολιτικής και που είχε ανάγκη ο Δυτικός κόσμος σε αυτή την κρίσιμη ιστορική μετάβαση, από τον μονοπολικό κόσμο, στον κόσμο της πολυπολικής ισχύος.

Τελευταία ο διάσημος Αμερικανός αναλυτής Charles Nenner κάνοντας μια μακροοικονομική και ταυτόχρονα μια μακροπολιτική εκτίμηση προειδοποιεί για μια διπλή καταστροφή που πλησιάζει με μαθηματική ακρίβεια: έναν Μεγάλο Πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας και μια παγκόσμια οικονομική ύφεση αντίστοιχη του κραχ του 1929.

Σύμφωνα με τον Nenner, οι αγορές βρίσκονται στο χείλος της κατάρρευσης, με τον S&P 500 να οδεύει προς τις 4.000 μονάδες και τον Dow να πέφτει ακόμα και στις 5.000.

Την ίδια στιγμή, εκτιμά πως σε περίπτωση πολεμικής σύρραξης με την Κίνα, οι ΗΠΑ είναι καταδικασμένες να χάσουν, βάσει στρατιωτικών σεναρίων που ήδη έχουν “ηττηθεί” σε κάθε προσομοίωση.

Πρόκειται για την πιο ανησυχητική εκτίμηση των τελευταίων ετών, η οποία έμμεσα αλλά σαφέστατα επιβεβαιώνει τα όσα ο υπογράφων το σημείωμα αυτό έχει υποστηρίξει επάλληλα σε σειρά άρθρων, που δεν στοχεύουν στην κριτική απέναντι στους εκλεγμένους διαχειριστές της παρακμιακής πορείας του άλλοτε Δυτικού κόσμου – με προεξάρχουσα την Αμερικανική πολύπλευρη και ποικιλότροπη παρακμή – αλλά στο μακροπολιτικό επίδικο που φαίνεται ιστορικά αναπότρεπτο και που είναι η τελική αναμέτρηση των δυο κόσμων.

Η βίαιη αναμέτρηση μεταξύ του καταρρέοντος Δυτικού αμοραλισμού, δηλαδή του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού μοντέλου και της νεοφεουδαλιστικής εξέλιξής του και του νέου κόσμου της Ανατολής και του Παγκόσμιου Νότου, που έρχεται με δύναμη στο προσκήνιο της ιστορικής εξέλιξης επιζητώντας την παγίωση κανόνων Διεθνούς δικαίου, που θα παίρνουν υπ’ οψιν τους τις ανάγκες των κοινωνιών του αναπτυσσόμενου κόσμου, φαίνεται αναπότρεπτη και οι συνεχόμενες πολυποίκιλες κρίσεις ανά τον κόσμο, με γεωμετρικής προόδου αυξανόμενες εντάσεις, αυτό υποδηλώνουν.

Ο Αμερικανός αναλυτής Charles Nenner σε μια μακροοικονομική ανάλυση για την καθοδική πορεία της χρηματοπιστωτικής έκφανσης της οικονομίας στον Δυτικό κόσμο και στις ΗΠΑ ιδιαίτερα, κάνει ταυτόχρονα μια πολιτική εκτίμηση που καλό είναι να την πάρουμε σοβαρά υπόψιν :

«Ας πάρουμε μια απλή υπόθεση, τονίζει ο Nenner: αν υπάρξει ένας μεγάλος πόλεμος μεταξύ Κίνας και Ταιβάν, νομίζετε ότι το χρηματιστήριο θα ανέβει; Πιστεύετε ότι οι πιθανότητες είναι 50/50;

Άρα, και μόνο με βάση αυτή την ιδέα, υπάρχει 50/50 πιθανότητα να μην πάνε καλά οι αγορές…

Φυσικά η Κίνα θέλει να πάρει την Ταιβάν… Δεν υπάρχει ιστορικό ότι δεν της ανήκει… Αν οι ΗΠΑ μπουν σε πόλεμο με την Κίνα, θα χάσουν…

Οι ΗΠΑ έχασαν και τα 15 από τα 15 πολεμικά σενάρια σε προσομοιωμένους πολέμους με την Κίνα»….

Στο σημείο αυτό να θυμίσω ότι είναι διακηρυγμένη θέση του ΚΚ Κίνας ότι η Ταιβάν αποτελεί έδαφος της μιας και ενιαίας Κίνας και ότι είτε με διπλωματικά είτε με στρατιωτικά μέσα θα προσαρτηθεί στον Κινεζικό εθνικό κορμό.

Ο κ Τράμπ προφανώς αντιλαμβανόμενος το χάος που δημιουργεί ο οικονομικός πόλεμος εναντίον της Κινέζικης οικονομικής παραγωγικής υπερδύναμης, συνεχίζει την πολιτικά ανερμάτιστη πορεία της κυβέρνησής του που φαίνεται ότι θα προκαλέσει περισσότερα προβλήματα στο χειμαζόμενο Αμερικανικό κοινωνικό μεσόστρωμα από αυτά που υποτίθεται θα έλυνε

Σε δηλώσεις του ο κ Τράμπ, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στον Λευκό Οίκο, σηματοδότησε μια ρητορική υποχώρηση έπειτα από εβδομάδες σκληρής στάσης και ανταποδοτικών μέτρων που εκτόξευσαν τους δασμούς στην Κίνα σε εξωφρενικά επίπεδα, πάνω από το 145%.

«Το 145% είναι πολύ υψηλό και δεν θα παραμείνει τόσο ψηλά» είπε σε διάλογο με δημοσιογράφους στο Οβάλ Γραφείο.

«Δεν θα είναι ούτε καν κοντά σ’ αυτό το ποσοστό. Θα μειωθεί σημαντικά. Αλλά δεν θα πάει στο μηδέν».

Αφορμή για αυτή την δήλωση, που δείχνει το πολιτικά ανερμάτιστο που κυριαρχεί την σκέψη του κ Τράμπ, ήταν ερώτηση δημοσιογράφου που αφορούσε τις δηλώσεις του Υπουργού Οικονομικών Μπέσεντ νωρίτερα την ίδια ημέρα, σύμφωνα με τις οποίες τα υψηλά ποσοστά δασμών μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας έχουν ουσιαστικά επιφέρει εμπάργκο στο εμπόριο μεταξύ των δύο οικονομιών.

Ο Σκοτ Μπέσεντ, μιλώντας σε ιδιωτικό επενδυτικό συνέδριο που διοργάνωσε η JP Morgan Chase, φέρεται να δήλωσε ότι ο εμπορικός πόλεμος με την Κίνα είναι μη βιώσιμος και αναμένει αποκλιμάκωση πολύ σύντομα.

Το Κινεζικό Υπουργείο Εξωτερικών δήλωσε ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να «σταματήσουν τις απειλές και τον εξαναγκασμό και να εμπλακούν σε διάλογο με την Κίνα στη βάση της ισότητας, του αμοιβαίου σεβασμού και της αμοιβαιότητας», εάν επιθυμούν συμφωνία.

«Το να ισχυρίζονται ότι επιθυμούν συμφωνία με την Κίνα, ενώ ταυτόχρονα ασκούν μέγιστη πίεση, δεν αποτελεί σωστή προσέγγιση — και απλώς δεν πρόκειται να λειτουργήσει» τονίζει το υπουργείο εξωτερικών της Κίνας, που φαίνεται να κερδίζει στα σημεία αυτή την πρώτη , επι Τράμπ, Κινεζοαμερικανική αναμέτρηση

«Η θέση της Κίνας όσον αφορά τον εμπορικό πόλεμο που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ είναι ξεκάθαρη: Δεν θέλουμε να πολεμήσουμε, αλλά δεν φοβόμαστε να πολεμήσουμε.

Αν πρέπει να πολεμήσουμε, θα πολεμήσουμε μέχρι τέλους. Αν είναι να μιλήσουμε, η πόρτα μας είναι ορθάνοιχτη» είναι η ξεκάθαρη και ΣΤΑΘΕΡΗ ΘΕΣΗ της ΚΙΝΕΖΙΚΗΣ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗΣ

H χαρακτηριστική διγλωσσία της κυβέρνησης των Αμερικανών νεοσυντηρητικών, από την άλλη πλευρά, επιτείνει το ακατεύθυντο και ανερμάτιστο των απόψεων του προέδρου τους και προέδρου των ΗΠΑ

Ενώ ο Τράμπ εξέφρασε ξανά την ελπίδα του να προσέλθει ο Σι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων – και υποσχέθηκε να «είναι πολύ φιλικός», όταν ρωτήθηκε εάν οι ΗΠΑ θα ακολουθήσουν σκληρή τακτική απέναντι στην Κίνα για να επιτύχουν συμφωνία, ή εάν θα τεθεί το ζήτημα της πανδημίας Covid-19, ο Τράμπ απάντησε αμέσως: «Όχι».

«Όχι, όχι, θα είμαστε πολύ φιλικοί. Θα είναι κι αυτοί πολύ φιλικοί, και θα δούμε τι θα γίνει», πρόσθεσε ο πρόεδρος.

«Αλλά τελικά, πρέπει να υπάρξει συμφωνία, γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούν να δραστηριοποιούνται στις ΗΠΑ – και εμείς τους θέλουμε στο παιχνίδι».

«Πιστεύω ότι θα συμβιώσουμε πολύ ευτυχισμένα και ιδανικά θα συνεργαστούμε, οπότε νομίζω ότι θα πάει καλά», είπε, αφήνοντας άφωνο τον κάθε συγκροτημένο πολιτικό παρατηρητή που αναλογίζεται τον αντίστοιχο Τράμπ και τις δηλώσεις του κατά την διάρκεια της επιβολής δασμών 145% στα Κινεζικά προϊόντα!

Ταυτόχρονα όμως στις επιθετικές ή και εχθρικές απόψεις για την Κίνα που εκφράζουν μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου του Τράμπ, φαίνεται καθαρά η έλλειψη ενός ομογενοποιημένου πολιτικού σχεδίου αυτής της ιδιότυπης νεοσυντηρητικής κυβέρνησης, που «καβαλώντας» δημαγωγικά το αφήγημα της αντί woke κουλτούρας και αξιοποιώντας αντιπολιτευτικά τις ολέθριες επιλογές της αποτυχημένης και παγκοσμιοποιητικά ενεργούμενης διακυβέρνησης των «Δημοκρατικών» – τρομάρα τους – πήραν το πηδάλιο της κυβέρνησης στο μισοβυθισμένο Αμερικανικό «καράβι» επαναφέροντας – δίκην… αλυτρωτισμού – το αφήγημα του «Αμερικανικού ονείρου» που χάθηκε και δεν μπορεί να ανακάμψει

Το Πεκίνο, να σημειωθεί, έχει καταδικάσει τον Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Βάνς για δηλώσεις του περί «Κινέζων χωρικών», οι οποίες προκάλεσαν την οργή και τον χλευασμό στο διαδίκτυο της Κίνας.

Η Τραμπική πομφόλυγα της λεκτικής οπισθοχώρησης στον εμπορικό πόλεμο, που ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος ξεκίνησε, φέρνει τις ΗΠΑ σε εμφανή διαπραγματευτική αδυναμία έναντι του μεγάλου αντιπάλου τους και δυστυχώς αυτό δεν είναι γνωστό μόνο στους Κινέζους αλλά σε όλο τον κόσμο πλέον.

Στην περιοχή της Μ Ανατολής το μήνυμα στρατηγικής ισχύος από τους Χούθι είναι ενδεικτικό και αξιοθαύμαστο, αφου όχι μόνο δεν αποδυναμώνονται από τις επιδρομές των ΗΠΑ, αντιθέτως τα χτυπήματά τους γίνονται ολοένα και πιο εντυπωσιακά

Η εμπλοκή της Υεμένης, μέσω της οργάνωσης των Χούθι σε έναν πόλεμο «αντιπροσώπων» ενάντια στο Ισραήλ δεν είναι απλώς μια πράξη αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους, αλλά μέρος μιας μεγαλύτερης γεωπολιτικής στρατηγικής.

Οι Χούθι παρουσιάζονται αυτή την περίοδο ως ο βασικός πυλώνας αντίστασης στην αμερικανική επιρροή στην περιοχή, ενώ ταυτόχρονα δοκιμάζουν τα όρια της ισραηλινής στρατιωτικής αμυντικής ικανότητας.

Το γεγονός ότι οι πύραυλοι φτάνουν τόσο κοντά σε μια από τις πιο ευαίσθητες βάσεις του Ισραήλ, σηματοδοτεί την τεχνολογική εξέλιξή τους και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για μια πιθανή ευρύτερη ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή.

Η επίθεση στην βάση Nέβατιμ δεν είναι μια απλή πράξη αντίστασης. Είναι μήνυμα και στρατηγική επίδειξη ισχύος και ταυτόχρονα ο νέος Αμερικανικός «πονοκέφαλος», αφού έμμεσα αμφισβητείται η ανενόχλητη – αυτή την περίοδο και ηγεμονική παρουσία των ΗΠΑ στην περιοχή, που λειτουργεί ταυτόχρονα και στις μέρες μας – όπως και στο παρελθόν – σαν προστάτιδα δύναμη του Σιωνιστικού Ισραηλινού καθεστώτος Νετανιάχου.

Η αποτυχία της κυβέρνησης και προσωπικά του ίδιου του Τράμπ στην υπόθεση της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης είναι παραπάνω από εμφανής.

Οι αερολογίες για… «επικείμενη συμφωνία» είναι από τα γνωστά επικοινωνιακά τρυκ του showman Τράμπ και δεν εχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, ειτε στο πεδίο της σύρραξης, είτε στο διπλωματικό πεδίο

Οι ασύμβατες θέσεις δεν μπορούν να συμβιβαστούν και η διπλωματία της προπαγάνδας δεν εξασφαλίζει τις λογικές απαιτήσεις μακράς ασφάλειας και ακεραιότητας της Ρωσίας, όπως έχουν από την αρχή τεθεί καθαρά από την Ρωσική πλευρά

Ο Τράμπ δεν θα μπορέσει να παρουσιάσει, για εσωτερικη κατανάλωση, ένα σχέδιο νίκης στην διαπραγμάτευση με τους Ρώσους και αυτό δικαιώνει τις έως τώρα θέσεις όσων υποστήριξαν την δυσκολία του Αμερικανικού εγχειρήματος, που στο Ρωσοουκρανικό ζήτημα ήθελε «και την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο» !

Η Ρωσία πέτυχε τρεις στρατηγικές νίκες:

Εξουδετέρωσε τα σχέδια της Δύσης και των παγκοσμιοποιητών που ήθελαν την στρατηγική ήττα της Ρωσίας.

Νίκησε το ΝΑΤΟ ( ΗΠΑ) και την Ευρωπαϊκή Ένωση, που ακολουθώντας το νεοταξίτικο σχέδιο, ήθελαν – ως πρόσχημα – να παρουσιάσουν την Ρωσία ως εχθρό επιτιθέμενο, ενώ στην πράξη η Ρωσία διεξάγει ένα πόλεμο άμυνας στα συμφέροντα της και υπεράσπισης των καταδιωκόμενων Ρωσόφωνων πληθυσμών του Ντομπάς .

Καταληκτικά η Ρωσία στρατιωτικά συνέτριψε τον Ουκρανικό στρατό και νίκησε τους – εν πολλοίς – μισθοφορικούς στρατούς του ΝΑΤΟ που είχαν εμπλοκή στο Ουκρανικό μέτωπο, νίκησε και τους Αμερικανούς που είχαν την ψευδαίσθηση – υπεροψία της στρατιωτικής υπερδύναμης, αφού αποδείχθηκε ότι τα περισσότερα αμερικανικά όπλα κάηκαν στις Ουκρανικές στέπες .

Η Νατοϊκή ήττα στην Ουκρανία είναι θεμελιώδους σημασίας

Η Βορειοατλαντική Συμμαχία στρατιωτικά και πολιτικά αποδυναμωμένη δίνει την δυνατότητα στην Ρωσία να πετύχει την υποχώρηση του ΝΑΤΟ πιο μακριά από τα Ρωσικά σύνορα.

Ο Τράμπ παλινδρομεί ανάμεσα στην λογική της αποχώρησης από την μεσολάβηση – από την οποία επιδίωκε οφέλη – και στο γόητρο που φαίνεται ότι τρώθηκε σε μη ανατάξιμο βαθμό

Συνοπτικά οι πρώτες εκατό ημέρες της κυβέρνησης του… MAGA Τράμπ δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα σαν επιτυχία σε κανένα πεδίο

Το καράβι «Αμερικανική οικονομία» συνεχίζει να βουλιάζει στον ωκεανό του δυσθεώρητου χρέους

Οι πρώτοι μήνες του έτους εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά από τις αρχικές προσδοκίες της Wall Street για τη διακυβέρνηση Τράμπ. Πολλοί ανώτατοι τραπεζικοί παράγοντες περίμεναν πως ο Τράμπ θα προχωρούσε σε ευρείες απορρυθμίσεις και φορολογικές περικοπές για να ενισχύσει την οικονομία των ΗΠΑ, και κάποιοι μιλούσαν τον Ιανουάριο για την επιστροφή σε μέτρα που θα αναζωογονούσαν την επενδυτική τραπεζική δραστηριότητα. Αντί γι’ αυτό, οι χρηματοπιστωτικές αγορές έχουν ανατραπεί από τους εκτεταμένους δασμούς του Τράμπ, οι οποίοι έχουν επισκιάσει σχεδόν όλες τις άλλες πολιτικές. Η αβεβαιότητα έχει περιορίσει τις συμφωνίες, αν και οι εμπορικοί τομείς των τραπεζών έχουν αποκομίσει σημαντικά κέρδη από τη μεταβλητότητα της αγοράς.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οικονομικοί αναλυτές, αλλά και πολλοί οίκοι της χρηματοπιστωτικής οικονομίας που βλέπουν αναπόφευκτη μια σοβαρή ύφεση στις ΗΠΑ.

Η κυβέρνηση Τράμπ δεν έχει σχέδιο, ούτε για τα τεράστια εσωτερικά κοινωνικοοικονομικά προβλήματα της άλλοτε υπερδύναμης, ούτε για την θέση των ΗΠΑ στον νέο κόσμο του οποίου αρνείται την ύπαρξη.

Έμπλεη των ακροσυντηρητικών Αμερικανικών συμπλεγμάτων της άλλοτε «αυτοκρατορίας», αρνείται να ομολογήσει ότι η παγκοσμιοποίηση ήταν αυτή που ουσιαστικά κατέστρεψε το «Αμερικανικό όνειρο» της μονοκρατορίας στον πλανήτη.

Το γεγονός ότι αρνείται αυτή την αδήριτη παγκόσμια πραγματικότητα, που εγινε πασίδηλη με την εμφάνιση των νέων δυνάμεων στον χάρτη ισχύος αυτού του αιώνα και ταυτόχρονα το γεγονός ότι οι δυτικότροποι παγκοσμιοποιητές συνεχίζουν να σχεδιάζουν ένα αντιανθρώπινο μέλλον για τον πλανήτη, με όπλο την ψηφιοποίηση της ζωής, γίνεται μάλλον εμφανές ότι για την τεχνοφεουδαρχική μετάβαση υπάρχει αδήριτη ανάγκη της ηγεμονικής ύπαρξης του Αμερικανισμού προκειμένου αυτή να επιβληθεί

Αυτή ακριβώς η ανάγκη των παγκοσμιοποιητικών κύκλων που θέλουν πάση θυσία να αποφύγουν την διαπραγμάτευση με τις νέες δυνάμεις του κόσμου από την θέση του ηττημένου στον καπιταλιστικό κύκλο που διανύουμε, μας φέρνει μπροστά στην ισχυρή πιθανότητα της «τελικής αναμέτρησης» με τις δυνάμεις της Ανατολής και του Παγκόσμιου Νότου και η σημερινή πολιτική νεοσυντηρητική ηγεσία στις ΗΠΑ – ακουσίως έστω – είναι και ιδεολογικά ευεπίφορη στην εξέλιξη αυτού του εφιαλτικού για την ανθρωπότητα σεναρίου.