Παρ’ ότι έχουν περάσει 80 χρόνια από την ήττα της χιτλερικής Γερμανίας, το Βερολίνο εξακολουθεί να αρνείται πεισματικά να επιστέψει στη χώρα μας το ονομαζόμενο «κατοχικό δάνειο», ενώ έχει πληρώσει ψίχουλα για τις ονομαζόμενες «πολεμικές αποζημιώσεις». Και, βέβαια ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που δεν χάνει ευκαιρία να εμφανίζεται ως ατζέντης των γερμανικών συμφερόντων – και στον τομέα της πολεμικής βιομηχανίας – ούτε καν εγείρει τέτοιο ζήτημα στη γερμανική πλευρά.

Παρά ταύτα, η Γερμανία, με τις ευλογίες των «συμμάχων» μας στο ΝΑΤΟ, βάζει μπροστά ένα σχέδιο – μαμούθ για τον επανεξοπλισμό της. Κάτι που μόνο τρόμο μπορεί να προκαλεί όσο και εάν η γερμανική κοινωνία δηλώνει ότι έχει αλλάξει. Γενικότερα, βέβαια, ο επανεξοπλισμός της Ευρώπης προκαλεί προβληματισμό. Ακόμα μεγαλύτερα ερωτηματικά υπάρχουν ως την «αναγκαιότητα» του επανεξοπλισμού της Γερμανίας, η οποία είναι η βασική υπεύθυνη για το αιματοκύλισμα της Ευρώπης στον Α’ και τον Β’ Παγκοσμίους Πολέμους. Δίχως, βέβαια, να υποβαθμίζεται η υπαιτιότητα των υπολοίπων τότε μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων.

D Day: Μια δυσάρεστη μέρα για τη Γερμανία

Κατά την προ εβδομάδος πρώτη συνάντηση Τραμπ – Μέρτς, στις ΗΠΑ, ο 69χρονος Γερμανός καγκελάριος, προσπαθώντας να πείσει τον Τραμπ να εμπλακούν οι ΗΠΑ ενεργά στην Ουκρανία, όπως επιδιώκει η «συμμαχία των Ευρωπαίων προθύμων», έκανε παραλληλισμό με την ημέρα της της απόβασης στη Νορμανδία (6 Ιουνίου 1944), λέγοντας ότι «αύριο είναι η επέτειος της D-Day, όταν οι Αμερικανοί τελειώσατε τον πόλεμο στην Ευρώπη».

Ο Τραμπ αστειευόμενος (;), διέκοψε τον Μέρτς, λέγοντάς του: «… και δεν ήταν μια ευχάριστη μέρα για εσάς». Ο Μερτς, αιφνιδιασμένος, απάντησε: «Δεν ήταν. Μακροπρόθεσμα όμως ήταν η απελευθέρωση της χώρας μου από τη δικτατορία των Ναζί». Μπορεί να φαίνεται ως … πλάκα, αν και σε επίσημες επαφές αρχηγών χωρών, τέτοιες δηλώσεις μόνο χιουμοριστικές δεν είναι.
Αν ο Τραμπ τώρα βλέπει τη Γερμανία έστω ουδέτερα, αυτό ήδη συνιστά πρόοδο σε σύγκριση με τις σχέσεις του με την Άνγκελα Μέρκελ (Φώτο: Γιώργος Κονταρίνης EUROKINISSI)

Πάντως, σημειώνει το περιοδικό, Der Spiegel, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Τραμπ είναι απρόβλεπτος, το γεγονός και μόνο ότι η συνάντηση πραγματοποιήθηκε χωρίς … σκάνδαλα, ότι ο καγκελάριος κατάφερε να αποφύγει τη μοίρα του προέδρου της Ουκρανίας, Ζελένσκι, αποτελεί από μόνο του επίτευγμα. Σχολιάζοντας τη συνάντηση, το Der Spiegel διερωτάται: «Ήταν πράγματι εκεί;» Ο καγκελάριος βρισκόταν στο Οβάλ Γραφείο ή ο ρόλος του ήταν σχεδόν διακοσμητικός; Το κεντρικό πρόσωπο, όπως πάντα, ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ. Ο Μερτς έμοιαζε να έχει επιλέξει εσκεμμένα να είναι διακριτικός. Η χαμηλών τόνων παρουσία του μπορεί να λειτουργήσει υπέρ της Γερμανίας. Δεν ενόχλησε κανέναν, δεν προκάλεσε αντιδράσεις, αφήνοντας έτσι χώρο για μελλοντικούς ελιγμούς. Αν ο Τραμπ τώρα βλέπει τη Γερμανία έστω ουδέτερα, αυτό ήδη συνιστά πρόοδο σε σύγκριση με τις σχέσεις του με την Άνγκελα Μέρκελ.

Εξοπλισμοί – μαμούθ

Το 2023, ο προηγούμενος κυβερνητικός συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων, Φιλελευθέρων, με επικεφαλής τον τότε καγκελάριο, Όλαφ Σολτς, διακήρυττε την πολιτική Zeitenwende («σημείο καμπής»). Φέτος, στις 22 Μαΐου, στους δρόμους της πρωτεύουσας της Λιθουανίας, Βίλνιους, εμφανίστηκαν γερμανικά τανκς. Στα λεωφορεία υπήρχαν διαφημίσεις υπέρ του ΝΑΤΟ, ενώ η στρατιωτική μπάντα των γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων, Bundeswehr, έπαιζε τον ύμνο «Δόξα στην Πρωσία» (!). Ετσι, η 45η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία της Γερμανίας, εγκαινίαζε την πρώτη μόνιμη στρατιωτική παρουσία της χώρας στο εξωτερικό, στην Ευρώπη, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η πρώτη ένεση Σόλτς των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ μετέτρεψε τον στρατιωτικό προϋπολογισμό της Γερμανίας σε έναν από τους μεγαλύτερους παγκοσμίως. Σύμφωνα με το Σουηδικό Ινστιτούτο Ερευνών Ειρήνης της Στοκχόλμης, είναι πλέον τέταρτος παγκοσμίως. Αυτή ήταν η πρώτη «ένεση». Ακολουθούν πολλές άλλες, με κάποιους αναλυτές να εκτιμούν τις ετήσιες εξοπλιστικές δαπάνες της Γερμανίας στα 500 δις.

Σήμερα, η Γερμανία, αν και η οικονομία της αναμένεται να παραμείνει στάσιμη για τρίτο συνεχόμενο έτος, όχι μόνο δεν σκοπεύει να εγκαταλείψει την πολιτική επανεξοπλισμού της, αλλά εντείνει τις προσπάθειές της. Ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών – Σοσιαλδημοκρατών, με επικεφαλής τον καγκελάριο, Χριστιανοδημοκράτη, Φρίντριχ Μερτς, δήλωσε ότι θα καταστήσει τη Bundeswehr «τον ισχυρότερο τακτικό στρατό στην Ευρώπη». Επιπλέον, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ φέτος τον Ιούνιο, η Γερμανία πιθανόν θα δεσμευτεί να δαπανά το 3,5% του ΑΕΠ για την άμυνα και άλλο 1,5% για υποδομές. Αυτό σημαίνει ετήσιες δαπάνες ύψους 215 δισ. ευρώ.

Χρυσοφόρες μπίζνες για τις γερμανικές πολεμικές βιομηχανίες

Οι νέες δαπάνες στοχεύουν να μετατρέψουν τη Γερμανία σε «κρίσιμο στυλοβάτη του ΝΑΤΟ», προμηθευτή των Ενόπλων Δυνάμεων και πυρήνα τροφοδοσίας του ΝΑΤΟ. Προτεραιότητες είναι η ενίσχυση της αντιαεροπορικής άμυνας, η αναπλήρωση των αποθεμάτων πυρομαχικών και την ανάπτυξη συστημάτων μεγάλου βεληνεκούς και υψηλής ακρίβειας.

Πρόσφατα, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε, ανέφερε ότι η Ευρώπη πρέπει να αναπτύξει κατά 400% την αντιαεροπορική – αντιπυραυλική άμυνά της,στο όνομα βέβαια του «ρωσικού κινδύνου». Πρόκειται για τη γνωστή «ευρωπαϊκή ασπίδα», της οποίας εμφανιζόταν ως ατζέντης ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μαζί με τον Πολωνό πρωθυπουργό, Ντόναλντ Τουσκ. Από αυτό το σχέδιο, το μερίδιο του λέοντος προσδοκά να αποσπάσει η γερμανική πολεμική βιομηχανία. Να σημειωθεί πως το Βερολίνο πιέζει την Αθήνα να αγοράσει η Ελλάδα και γερμανικά αντιαεροπορικά συστήματα.

Να σημειωθεί πως σήμερα η Bundeswehr διαθέτει μόνο εννέα αμερικανικά αντιαεροπορικά συστήματα Patriot, διότι τρία τα έχει δώσει στην Ουκρανία. Έχουν παραγγελθεί άλλα οκτώ, τα οποία θεωρητικά θα παραδοθούν έως το τέλος της δεκαετίας. Επίσης, στόχος της Γερμανίας είναι να αυξήσει την εμβέλεια των πυραυλικών συστημάτων μεγάλου βεληνεκούς που ήδη παράγει (π.χ. Taurus). Επίσης, υπό τον Μερτς, η Γερμανία υποσχέθηκε να να διερευνήσει την κοινή χρήση πυρηνικών με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ.

Ποιος ενθουσιάζεται με τη Γερμανία;

Σύμφωνα με το περιοδικό, Economist, οι σύμμαχοι της Γερμανίας υποδέχονται με ενθουσιασμό την αποφασιστική επιστροφή της χώρας ως εγγυήτριας της ευρωπαϊκής ασφάλειας.

Μπορεί ο Economist να τα βλέπει όλα ρόδινα, αλλά δεν ρωτάει και τους Ελληνες που τα προηγούμενα χρόνια έζησαν στο πετσί τους την εκδικητικότητα και τον «οικονομικό εθνικισμό» της Γερμανίας; Εάν μια χώρα που είναι οικονομικά κραταιά συμπεριφέρεται κατ’ αυτό τον τρόπο, εύλογες είναι οι ανησυχίες για το πως θα συμπεριφερθεί εάν αποκτήσει και στρατιωτική δύναμη. Εξάλλου, οι λαοί δεν έχουν μνήμες χρυσόψαρου για να έχουν ξεχάσει την κατοχή. Ολη η Ελλάδα είναι ένα απέραντο μνημείο Ολοκαυτώματος.

Είναι προφανές ότι από τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας, οι μόνοι που «ενθουσιάζονται», κατά τον Economist, είναι εκείνες οι χώρες, οι ηγεσίες τους και τα μεγάλα διαπλεκόμενα πολιτικο-οικονομικά συμφέροντα, που θα αποκομίσουν τεράστια κέρδη από τα οφέλη των δικών τους πολεμικών βιομηχανιών. Σίγουρα μεταξύ αυτών δεν θα είναι η Ελλάδα, την αμυντική βιομηχανία της οποίας απαξιώνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Θέλουν οι Γερμανοί;

Μπορεί οι «σύμμαχοι» να «ενθουσιάζονται» με τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας, όπως άλλωστε και με την είσοδο της Τουρκίας στην ευρω-άμυνα – κάτι που στηρίζει το Βερολίνο – αλλά οι ίδιοι οι Γερμανοί, όπως αναφέρει ο Economist, προσεγγίζουν αυτή την πορεία με προσοχή, εν μέρει λόγω ιστορικών τραυμάτων.

Το βασικό ερώτημα παραμένει: Εχει αποφασίσει η Γερμανία να γίνει «ετοιμοπόλεμη» (kriegstüchtig), όπως θέλει ο υπουργός Άμυνας, Πιστόριους; Ο Σολτς απέφευγε τη σκληρή φρασεολογία, φοβούμενος τον διχασμό της κοινωνίας, που είναι ακόμα τραυματισμένη από την πανδημία. Διστακτικός ήταν και ως προς τη βοήθεια στην Ουκρανία. Ο Μερτς, αντίθετα, έχει υιοθετήσει σκληρότερη στάση. Πάντως, ακόμα και σήμερα, στα γερμανικά πανεπιστήμια εξακολουθούν να ισχύουν ανεπίσημες απαγορεύσεις για τη συμμετοχή σε στρατιωτικές έρευνες, και αν η Ουκρανία αναγκαστεί να αποδεχθεί μια έστω «βρώμικη ειρήνη», πιθανώς να αυξηθούν πάλι οι φωνές υπέρ της διπλωματίας και της αποκλιμάκωσης.

Προς το παρόν, σύμφωνα με τον Economist, οι Γερμανοί στηρίζουν σε γενικές γραμμές την πολιτική επανεξοπλισμού της Γερμανίας. Ωστόσο, η πραγματική δοκιμασία θα είναι η επαναφορά της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, που καταργήθηκε το 2011. Σήμερα, το ανθρώπινο προσωπικό της Bundeswehr ανέρχεται περίπου στα 180.000 άτομα. Ο στόχος είναι να φτάσει τα 203.000 μέλη και στελέχη και να αυξηθεί κι’ άλλο μετά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Ο στρατηγός Μπρόιερ θεωρεί ότι μέχρι το 2029 η Γερμανία θα χρειαστεί ακόμη 100.000 στρατιωτικούς, συμπεριλαμβανομένων των εφέδρων.