Η στρατιωτική παρουσία του Ισραήλ στην Κύπρο και την Ελλάδα έχει πάψει πλέον να είναι μια απλή υπόθεση αμυντικής συνεργασίας. Έχει εξελιχθεί σε στρατηγική πολιτική τοποθέτησης, που στοχεύει στην αναδιαμόρφωση του χάρτη επιρροής στην Ανατολική Μεσόγειο, σύμφωνα με παλαιότερες αποφάσεις του Κογκρέσου των ΗΠΑ. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω ενός συνδυασμού στρατιωτικής ισχύος, διασυνοριακών ενεργειακών έργων, και διεύρυνσης των επενδύσεων στην αγορά ακινήτων (που αναμένεται να φθάσει το ένα δισ. δολάρια φέτος), πέρα από προγράμματα συλλογής πληροφοριών στον κυβερνοχώρο που πρόσφατα συνδέθηκαν με σκάνδαλα στα οποία αναμιγνύονται αρκετοί αξιωματούχοι.

Τα τελευταία χρόνια το Ισραήλ επιτάχυνε τις κινήσεις του προκειμένου να εντείνει τον κλοιό του σε γεωπολιτικές αρτηρίες της περιοχής, χρησιμοποιώντας τις συμμαχίες του με την Αθήνα και τη Λευκωσία ως διπλές πλατφόρμες για ασφάλεια, συλλογή πληροφοριών, οικονομική διείσδυση ενώ διατηρεί σκιώδεις, ανεπίσημες σχέσεις με την Τουρκία – μέλος του ΝΑΤΟ- υπό την «ομπρέλα» των ΗΠΑ, που και αυτές έχουν μεγάλες στρατιωτικές βάσεις σε τουρκικό και ελληνικό έδαφος.

Η πρόσφατη ανάπτυξη ισραηλινών αντιαεροπορικών συστημάτων Barak MX στην Πάφο και παλαιότερα στη Σούδα, γίνεται υπό τη «σημαία» της αμυντικής συνεργασίας και αντιμετώπισης των «περιφερειακών απειλών». Στην πραγματικότητα αυτή η ανάπτυξη δίνει στο Ισραήλ προηγμένη δυνατότητα για έλεγχο της ενάεριας και θαλάσσιας περιοχής που εκτείνεται από τις νότιες ακτές της Τουρκίας ως τα βάθη της αραβικής ανατολής, μετατρέποντας την Κύπρο σε ένα προωθημένο κέντρο παρακολούθησης, που εξυπηρετεί  τα ισραηλινά συμφέροντα σε κάθε πιθανή μελλοντική σύγκρουση.
^{Προηγμένο σύστημα αεράμυνας Barak MX}

Γέφυρες περιφερειακής συνεργασίας

Παράλληλα, οι συνεχείς κοινές αεροπορικές και ναυτικές ασκήσεις με την Ελλάδα στο Αιγαίο (όπου συμμετέχουν και άλλοι περιφερειακοί παράγοντες) δίνουν στον ισραηλινό στρατό ευρεία επιχειρησιακή ευελιξία, σε μια περίοδο έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Με αυτόν τον τρόπο, το Ισραήλ εμφανίζεται ως «αναγκαίος τρίτος» που επωφελείται από τις αντιπαραθέσεις των άλλων ώστε να επιβάλλει περιφερειακές, ναυτικές, ενεργειακές και άλλες διευθετήσεις ασφαλείας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Πέρα όμως από την ασφάλεια, η στρατηγική αυτή εκτείνεται και στην ενέργεια και στις υποδομές, συμπεριλαμβανομένων ων διαδρόμων ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου που εκτείνονται από το Ισραήλ στην Ευρώπη μέσω Κύπρου και των ελληνικών νησιών. Αυτά τα έργα παρουσιάζονται ως γέφυρες «περιφερειακής συνεργασίας» υπό αμερικανική χορηγία αλλά στην πραγματικότητα συνιστούν κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου της θάλασσας πάνω στα κυριαρχικά δικαιώματα της Παλαιστίνης και του Λιβάνου και των ΑΟΖ, όπως αυτά αναγνωρίζονται από διεθνείς συνθήκες. Το Ισραήλ – που δεν είναι συμβεβλημένο μέλος στη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, όπως ακριβώς οι ΗΠΑ και η Τουρκία – επιδιώκει να χρησιμοποιήσει τέτοια έργα για να «εξασφαλίσει» μία νέα πραγματικότητα, να μετασχηματίσει την περιφερειακή κατοχή σε ένα οικονομικό εργαλείο μαζί με τον ρόλο που παίζει σε θέματα ασφάλειας και στρατιωτικών σχέσεων, με άμεση υποστήριξη από την Ουάσιγκτον και την οικονομική στήριξη της Ε.Ε.

Αυτό προσθέτει ένα βαθύτερο στρώμα στη διεύρυνση αυτή με την άφατη διασύνδεση του σιωνιστικού-βιβλικού «οράματος» περί «Μεγάλου Ισραήλ», ένα γεω-θρησκευτικό δόγμα που χρησιμοποιείται για να διευρύνει την κατοχή πέραν της ιστορικής Παλαιστίνης. Συγκεκριμένα σχέδια και χάρτες που κυκλοφόρησαν εδώ και δεκαετίες από σιωνιστικούς θρησκευτικούς και πολιτικούς κύκλους, δείχνουν την Κύπρο τμήμα μίας «ιερής ζώνης ασφαλείας» ή «της γης της επαγγελίας» που εκτείνεται από τον Νείλο ως τον Ευφράτη, κατά μήκος των ακτών της Μεσογείου. Από αυτή την «προοπτική», η ισραηλινή παρουσία στην Κύπρο και την Ελλάδα δεν είναι απλώς μία σύγχρονη στρατηγική επιλογή αλλά μία επέκταση «θρησκευτικής έννοιας»- μίας βιβλικής φιλοδοξίας που μεταφράζεται σε απτή γεωπολιτική επιρροή που στηρίζεται από την αμερικανο-ευρωενωσιακή συμμαχία.
Μεταξύ της αλληλεγγύης των λαών και της συνενοχής κυβερνήσεων

Παρά τη συμμετοχή των δεξιών κυβερνήσεων της Κύπρου και της Ελλάδας σε αυτές τις στρατιωτικές, οικονομικές και διεθνείς συμμαχίες, το λαϊκό συναίσθημα και στις δύο χώρες συνεχίζει να εκφράζει ηθική, ανθρωπιστική και πολιτική αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό αγώνα. Πριν από μια δεκαετία, η Βουλή των Ελλήνων ενέκρινε απόφαση (που παραμένει ανεφάρμοστη) για την αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης.

Πρόσφατα, μεγάλης κλίμακας διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν σε όλη την Ελλάδα —από το Κατάκολο μέχρι την Καλαμάτα— απορρίπτοντας τον ελλιμενισμό ισραηλινών κρουαζιερόπλοιων, όπως αυτό που έφτασε τον περασμένο μήνα στο λιμάνι του Πειραιά. Οι διαδηλωτές φώναζαν: «Δεν είστε ευπρόσδεκτοι στην Ελλάδα, χρειάζεστε την αστυνομία να σας προστατεύει». Αυτές οι σκηνές, που εκτυλίχθηκαν σε αρκετές πόλεις και νησιά, επιβεβαιώνουν ότι η συνείδηση ​​των λαών της Μεσογείου εξακολουθεί να στέκεται στο πλευρό της δικαιοσύνης και της αλήθειας, παρά τις προσπάθειες των κυβερνήσεών τους να εξορθολογίσουν την ομαλοποίηση και τη στρατιωτική συνεργασία με ένα κράτος που εμπλέκεται σε εγκλήματα πολέμου, γενοκτονία, εποικισμούς και εθνοκάθαρση.
^{Πρόσφατη κινητοποίηση Καλαματιανών υπέρ της Παλαιστίνης στο λιμάνι της πόλης τους}

Ωστόσο, η λαϊκή συνείδηση δεν αντανακλάται στην επίσημη πολιτική. Στα Ηνωμένα Έθνη, τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος, έχουν τα τελευταία δύο χρόνια ταυτιστεί με την αμερικανοϊσραηλινή γραμμή, αποφεύγοντας να στηρίξουν ψηφίσματα για κατάπαυση του πυρός στη Γάζα και προστασία των Παλαιστινίων αμάχων. Οι ηγέτες τους συναντήθηκαν με το Νετανιάχου μετά την απόφαση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, υιοθετώντας επιφυλακτική στάση απέναντι σε αποφάσεις που αναγνωρίζουν το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού σε αυτοδιάθεση ή άλλα σχετικά δικαιώματα. Η αντίφαση ανάμεσα στο ευρωπαϊκό αφήγημα περί «διεθνούς δικαίου» και την πραγματικότητα της πολιτικής πρακτικής υπαγορεύτηκε από τους υπολογισμούς ων συμμαχιών ασφαλείας και οικονομίας με το Ισραήλ.