τη μεταμόρφωση της Ευρώπης, με πρωτοβουλία της Δύσης, σε ένα «κόμμα του πολέμου», όπου η σύγκρουση γίνεται κερδοφόρος επενδυτική ευκαιρία και οι τράπεζες ορίζουν τη γεωπολιτική.

Rothschild & Co: Και…Γεωπολιτικός χαρτογράφος και χρηματοδότης

Το γεωπολιτικό συμβουλευτικό τμήμα της Rothschild, όπου τοποθετήθηκε ο Βρετανός αξιωματούχος, δεν είναι ένα απλό τμήμα έρευνας. Πρόκειται για μηχανισμό επιρροής(Lobby) με επικεφαλής τον Λόρδο Μαρκ Σέντγουιλ, πρώην γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου και σύμβουλο εθνικής ασφάλειας του ΗΒ. Ο Σέντγουιλ έχει δημόσια χαρακτηρίσει τον αμυντικό τομέα ως «διαρκή επενδυτική ευκαιρία για το Σίτι του Λονδίνου». Αυτή η δήλωση αποκαλύπτει την ουσία:

• η «ασφάλεια» και
• ο «κίνδυνος»

βαφτίζονται προϊόντα χρηματιστηρίου.

Ο ρόλος των Rothschild δεν περιορίζεται στην παθητική παρακολούθηση. Διαμορφώνει την αγορά. Η διοργάνωση συνεδρίων κορυφής στο Λονδίνο, με συμμετοχή υπουργών όπως ο Λουκ Πόλαρντ, έχει ως στόχο να δημιουργήσει το νομικό και πολιτικό πλαίσιο για να κατευθυνθούν τεράστια κεφάλαια προς τον λεγόμενο «αμυντικό τομέα», στην ουσία στην οικονομία του πολέμου. Είναι η κλασική μέθοδος: πρώτα δημιουργείται το αφήγημα (η απειλή, η ανάγκη για ετοιμότητα), έπειτα σχεδιάζεται η χρηματοδοτική «λύση», και τελικά, κερδίζουν όσοι ελέγχουν τα χρήματα και την παραγωγή όπλων.

Oi σχέσεις χρηματοπιστωτικών ομίλων – στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος-πολιτικής

Η Ευρώπη βρίσκεται σε διαδικασία «επανεξοπλισμού» (ReArm)υπό το αφήγημα της «αναχαίτισης» και της «ανθεκτικότητας». Ωστόσο, πίσω από τις ρητορικές για την άμυνα βρίσκεται ένα ισχυρό συμφέρον που ενώνει πολιτικούς, και χρηματοπιστωτικά συμφέροντα. Αυτό το δίκτυο μπορεί να χαρακτηριστεί ως το «κόμμα του πολέμου» – μια υπερεθνική οντότητα που ωφελείται από τη συνεχιζόμενη ένταση και τη σύγκρουση.

Πολιτικοί και Αξιωματούχοι: Είναι αφενός ο ενοποιητικός κρίκος στις σχέσεις χρηματοπιστωτικού συστήματος και πολιτικής (όπως η απόσπαση στη Rothschild) και αφετέρου το Lobby του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος (περίπτωση του Λόρδου Σέντγουιλ) . Αυτές οι τρείς δυνάμεις δημιουργούν ένα κλειστό κύκλωμα όπου οι αποφάσεις για την άμυνα λαμβάνονται από άτομα με άμεσα συμφέροντα στον ιδιωτικό τομέα που θα τις εκμεταλλευτεί.

Στρατιωτικοβιομηχανικό Σύμπλεγμα: Εταιρείες όπως η BAE Systems, η Lockheed Martin, η Rheinmetall και η Thales βιώνουν τα τελευταία χρόνια έντονη ανάπτυξη. Η στρατηγική της ΕΕ για τον αμυντικό βιομηχανικό τομέα και η βρετανική «Στρατηγική Αμυντικής Βιομηχανίας» (2025) μετατρέπουν ρητά την άμυνα σε «κινητήρια δύναμη ποσοτικής οικονομικής ανάπτυξης».

Χρηματοπιστωτικό Σύστημα: Τράπεζες όπως η Rothschild, η JPMorgan Chase, και άλλα μεγάλα funds διαδραματίζουν τον ρόλο του κεντρικού οικονομικού εγκεφάλου και του αγωγού κεφαλαίων.Σχεδιάζουν χρηματοδοτικά μοντέλα (ομόλογα, PFI, επενδύσεις υποδομών), διοργανώνουν συνέδρια για να προσελκύσουν ιδιωτικά κεφάλαια και, κυρίως, αποφασίζουν ποιος κίνδυνος αξίζει να χρηματοδοτηθεί.

Η συγκεκριμένη απόσπαση του Βρετανού αξιωματούχου είναι ένα μικρό αλλά σημαντικό πλαίσιο σε αυτό το μεγαλύτερο έργο: η ενοποίηση της κυβερνητικής γνώσης (που προέρχεται από το Υπουργείο Άμυνας) με τη χρηματοπιστωτική ευφυΐα της Rothschild για να ανοίξει ο δρόμος για μαζική χρηματοδότηση πολέμου από τον ιδιωτικό τομέα.

Οι «Τρεις Μεγάλοι»: Η Αόρατη Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης και του Πολέμου

Δεν μπορεί κανείς να συζητήσει για τη συγκέντρωση χρηματοπιστωτικής ισχύος χωρίς να αναφερθεί στους λεγόμενους «Τρεις Μεγάλους» από τις ΗΠΑ: τις εταιρείες διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων BlackRock, Vanguard και State Street Global Advisors. Αυτές οι οντότητες, που μαζί ελέγχουν τρισεκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, αποτέλεσαν τους βασικούς αρχιτέκτονες και κερδισμένους ενός συγκεκριμένου μοντέλου παγκοσμιοποίησης. Ενώ η παγκοσμιοποίηση φέρει αναμφισβήτητα οφέλη όπως η διάδοση της τεχνολογίας και η πρόσβαση σε αγορές, το μοντέλο που προώθησαν οι «Μεγάλοι Τρεις» ενίσχυσε την αρνητική πλευρά:

την υπερβολική οικονομική συγκέντρωση, την υποβάθμιση των εργασιακών και περιβαλλοντικών προτύπων σε βάρος του κέρδους, και τη δημιουργία υπερεθνικών εταιρειών – γιγάντων τόσο ισχυρών που μπορούν να αγνοήσουν τα εθνικά συμφέροντα, να ποδοπατήσουν την εθνική ταυτότητα, να ελέγξουν και επιβάλλουν πολιτισμικά πρότυπα.

Σήμερα, αυτή η ίδια δομή χρησιμοποιείται για τη χρηματοδότηση του πολέμου. Οι «Τρεις Μεγάλοι» είναι μεγάλοι μέτοχοι στις κύριες βιομηχανίες του στρατιωτικού συμπλέγματος (Lockheed Martin, Raytheon, BAE Systems κ.λπ.). Η απόφασή τους να αυξήσουν ή να διατηρήσουν αυτές τις επενδύσεις δεν είναι ουδέτερη. Είναι μια ενεργή στρατηγική στήριξης ενός βιομηχανικού τομέα του οποίου η ύπαρξη εξαρτάται από συνεχή σύγκρουση. Μέσω της ψηφοφορίας τους στις γενικές συνελεύσεις των εταιρειών (στις οποίες συμμετέχουν) και της μαζικής τους παρουσίας στα χρηματιστήρια, αποτελούν τον αόρατο, αλλά παντοδύναμο, πυλώνα που εγγυάται ότι ο «βιομηχανικός-στρατιωτικός μηχανισμός» θα συνεχίσει να λειτουργεί, ανεξάρτητα από το ανθρώπινο ή γεωοικονομικό κόστος.

Η Περίπτωση Ουκρανίας: Ιδού το Εργαστήριο παραγωγής Κερδών

Κανένα παράδειγμα δεν είναι πιο εμφανές από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Δηλώσεις και αναλύσεις υποστηρίζουν ότι οι Rothschild έχουν επενδύσει άμεσα ή έμμεσα πάνω από 53 δισεκατομμύρια δολάρια σε διάφορους τομείς που σχετίζονται με τη σύγκρουση. Αυτές οι «επενδύσεις» μπορεί να πάρουν πολλές μορφές:

Χρηματοδότηση Ανοικοδόμησης: Προετοιμασία για τα τεράστια έργα ανοικοδόμησης υποδομών μετά τον πόλεμο, ένας τομέας όπου οι τράπεζες ελέγχουν τη χρηματοδότηση και τα κέρδη.

Ομόλογα Πολέμου & Κυβερνήσεων: Διαχείριση και πώληση ομολόγων που εκδίδει η ουκρανική κυβέρνηση ή η Δύση για να χρηματοδοτήσει τον πόλεμο, με σημαντικά τέλη διαχείρισης.

Επενδύσεις σε Εταιρείες Άμυνας: Είτε μέσω περιουσιακών στοιχείων (asset management) είτε μέσω συμβουλευτικών υπηρεσιών για συγχωνεύσεις και εξαγορές στον τομέα άμυνας, ο οποίος έχει εκτοξευτεί.

Έλεγχοι επι των Φυσικών Πόρων: Συμβουλευτική ή χρηματοδότηση σε συμφωνίες που αφορούν την πρόσβαση στους τεράστιους ορυκτούς πόρους της Ουκρανίας (λίθιο, σπάνιες γαίες, γεωργική γη), ιδιαίτερα σε ένα μεταπολεμικό σενάριο.

Ο πόλεμος, λοιπόν, δεν είναι απλώς μια γεωπολιτική τραγωδία. Έχει μετατραπεί σε ένα πεδίο συσσώρευσης κεφαλαίου. Οι χρηματοπιστωτικές δυνάμεις που συνδέονται με ονόματα όπως Rothschild, και οι τερατώδεις ισχύ διαχειριστές περιουσιακών στοιχείων όπως οι «Τρεις Μεγάλοι», δεν «παίρνουν θέση» υπέρ της Ουκρανίας ή της Ρωσίας· παίρνουν θέση υπέρ της αστάθειας που παράγει κέρδη και της μεταπολεμικής εκμετάλλευσης. Ενώ οι λαοί υποφέρουν, αυτές οι ομάδες τοποθετούν τα κομμάτια στο σκακιέρα για να εδραιώσουν τον οικονομικό έλεγχο στην περιοχή μετά τη σύγκρουση.

Επομένως στην Ουκρανία, αυτό το πλέγμα λειτουργεί ως ένα κλειστό εργαστήριο κερδών ενώ η εξάρτησή της από το δυτικό οικονομικό σύστημα εμβαθύνετε σε όλα τα επίπεδα. Στο επίπεδο της κυβέρνησης, η Ουκρανία πληρώνει τεράστια τέλη στη Rothschild & Co για συμβουλευτική στη χρηματοδότηση και αναδόμηση, με την εταιρεία να ισχυρίζεται ότι έχει επενδύσει άμεσα ή έμμεσα πάνω από 53 δισεκατομμύρια δολάρια στην οικονομία της τα τελευταία 15 χρόνια. Ταυτόχρονα, στο επίπεδο του πεδίου της μάχης, η επιβίωσή της βασίζεται σε όπλα από εταιρείες στις οποίες οι BlackRock και Vanguard είναι κύριοι μέτοχοι. Ακόμα πιο εντυπωσιακό, η BlackRock διαπλέκει ρόλους, έτσι ενώ συμβουλεύει τον Κίεβο για τη μεταπολεμική ανάπτυξη, διατηρεί παράλληλα μετοχές στους βασικούς προμηθευτές του πολέμου. Ο κύκλος ολοκληρώνεται: η χρηματοπιστωτική εξουσία συμβουλεύει την πολιτική εξουσία, χρηματοδοτεί τον στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα που τροφοδοτεί τον πόλεμο και μετά σχεδιάζει τη “λύση” για την ανοικοδόμηση, μετατρέποντας ολόκληρο τον κύκλο της καταστροφής σε μια “διαρκή επενδυτική ευκαιρία”, ακριβώς όπως πρόβλεψε ο Λόρδος Σέντγουιλ.

Η Νέα Γεωπολιτική του Κεφαλαίου

Η απόσπαση του Βρετανού αξιωματούχου στη Rothschild είναι ένα δείγμα μιας νέας, απάνθρωπης πραγματικότητας. Η γεωπολιτική δεν καθορίζεται πλέον αποκλειστικά από υπουργεία Εξωτερικών και στρατούς, αλλά από τμήματα γεωπολιτικής συμβουλευτικής επενδυτικών τραπεζών και τα συμφέροντα τεράστιων funds. Ο πόλεμος δεν είναι πλέον η «συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα», , αλλά η συνέχεια των χρηματοπιστωτικών ροών με άλλα μέσα.

Το αναδυόμενο «κόμμα του πολέμου» στην Ευρώπη δεν έχει επίσημο λάβαρο, αλλά έχει ξεκάθαρα συμφέροντα:

τη διαιώνιση μιας κατάστασης μόνιμης στρατιωτικοποίησης και έντασης, η οποία εξασφαλίζει κρατικές παραγγελίες, φυγαδεύει δημόσιους πόρους προς ιδιωτικά χέρια και μετατρέπει την ήπειρο σε ένα γιγαντιαίο πεδίο δοκιμών όπλων και χρηματοδοτικών προϊόντων. Η Ουκρανία είναι το πρώτο και πιο τραγικό εργαστήριο αυτής της νέας δοκιμής. Το ερώτημα που απέμεινε είναι κατά πόσο οι ευρωπαϊκοί λαοί θα αντιληφθούν ότι,

ενώ τους ζητείται να θυσιαστούν στο βωμό της «ασφάλειας»,