Όσον αφορά στα τελευταία γεγονότα της Καταλωνίας, δημιουργεί έκπληξη το γεγονός ότι εξεπλάγησαν κι έπεσαν πάλι από τα σύννεφα πολλοί, ανάμεσα στους οποίους, δυστυχώς, βρίσκονται και σοβαροί άνθρωποι.
Όμως σήμερα, ύστερα από τα διδάγματα των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, των «πολύχρωμων εξεγέρσεων» και των διαφόρων «ανοίξεων» σε πολλά μέρη του κόσμου, δεν υπάρχουν δικαιολογίες, παρά μόνο εθελούσια τύφλωση.
Θα έπρεπε να έχουν αναρωτηθεί πολλοί ποιοι εξυπηρετούνται στ’ αλήθεια από την «ανεξαρτητοποίηση» της Καταλωνίας, αντί να την παρουσιάζουν σαν πρόταγμα του λαού της.
Θα έπρεπε να έχουν αναρωτηθεί πολλοί γιατί στο δημοψήφισμα πήρε μέρος μόνο το 40% των Καταλανών και θα έπρεπε να δοθεί προσοχή στο από ποιά τάξη και ποιά στρώματα προήλθαν οι ψηφοφόροι, στην μεγάλη τους πλειοψηφία. Θα έπρεπε να έχουν παρατηρήσει πολλοί τον πόλεμο ΗΠΑ - Γερμανίας για την κυριαρχία στην Ευρώπη.
Θα έπρεπε να ληφθεί υπ’ όψη ότι κανένας από τους απατεώνες ηγέτες της Καταλωνικής εξέγερσης δεν έβαλε το ζήτημα της απαλλαγής ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του ισπανικού λαού από τις πολιτικές της λιτότητας που τον έχουν γονατίσει.
Θα έπρεπε να έχουν μελετηθεί πολλά πράγματα ακόμα. Τουλάχιστον θα έπρεπε να είχε ληφθεί υπ’ όψη το πιο οφθαλμοφανές και αδιαμφισβήτητο: τα χαρακτηριστικά των «ηγετών» της εξέγερσης, τα οποία είναι γνωστά εδώ και καιρό, τους «οργανισμούς» που στήριξαν αυτό το εγχείρημα και τους διεθνείς, επώνυμους αντιπροσώπους του.
Αντί να συμβούν αυτά, συνέβη το τραγελαφικό: αυτοί οι οποίοι αρνούνται τα ελληνικά ψεύτικα διλήμματα του τύπου «Τσίπρας ή Μητσοτάκης», είδαν σαν αληθινό ισπανικό δίλλημα την διάσπαση και αποδυνάμωση ενός λαού με την σχεδιαζόμενη βαλκανοποίηση των πάντων ή την νίκη του ευρωλιγούρη Ραχόι.
Η εκδοχή να παλέψουν όλοι οι Ισπανοί ενωμένοι για την ανατροπή του στυγνού καθεστώτος του γερμανόδουλου πρωθυπουργού τους δεν απασχόλησε κανέναν.
Φαίνεται ότι είναι πολύ δύσκολο να μάθουμε να διακρίνουμε τα κλούβια αυγά πριν να τα φάμε, παρά το γεγονός ότι έχουμε φάει αμέτρητα τέτοια.
Φαίνεται ότι είναι ξεκούραστο και ενθουσιαστικό το να ντύνουμε τα σκιάχτρα με λαμπρές πανοπλίες και να γινόμαστε παίγνια των παλιάτσων.
Πηγή φωτο: Reuters
.jpg)
Νομίζω,ότι η περίπτωση της "Αραβικής Άνοιξης" είναι διαφορετική από αυτές,χωρών του "υπαρκτού". Στην πρώρη είχαμε αρχικά την εξέγερση λαών ενάντια σε καταπιεστικά καθεστώτα,που πήρε στη συνέχεια άλλους δρόμους.Η δεύτερη είναι η κλασική περίπτωση ποντικών,που βλέπουν το καράβι να βουλιάζη και τρέχουν να φύγουν,για να σώσουν ό,τι μπορούν.Η Καταλωνία νομίζω πως έχει περισσότερες αναλογίες με την Αραβική Άνοιξη.Ωστόσο σε όλες τις περιπτώσεις το πρόβλημα είναι ο ιδεολογικο-πολιτικός αποπροσανατολισμός των λαών,απόρροια της απογοητευτικής εξέληξης στις σοσιαλιστικές χώρες.Όμως η Καταλωνία είναι ξεχωριστό έθνος και λαός.Το δήλημα που μπαίνει γενικά,πέραν από την περίπτωση Καταλωνία είναι: Πρέπει ένας λαός να αποφασίζη για τη μοίρα του,μόνο σε συντονισμό με τους άλλους ή μπορεί να τραβά ανεξάρτητα το δρόμο του;Θα 'πρεπε οι - όποιοι - Καταλανοί να συντονιστούν,ναι και κάλά,με τους άλλους λαούς της Ισπανίας;Και γιατί όχι με τους λαούς όλης της ΕΕ;Και στην Ελλάδα μπαίνει το δήλημα.Γιατί να φύγη από την ΕΕ,αντί να μείνη,να παλέψη μαζί με τους άλλους λαούς; Ή μήπως πρέπει να συντονιστούν όλοι οι λαόι στην υφήλιο αναμεταξύ τους,για να αντιπαλέψουν από κοινού την παγκοσμιοποίηση;Αυτό φυσικά ούτε γίνεται,ούτε στέκει σαν λογική.Κάθε λαός έχει τα ιδιέτερα προβλήματά του και το δικό του,ξεχωριστό βηματισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφή