Του Γιώργου Χαραλαμπίδη

Δύο είναι οι πανίσχυρες δυνάμεις που με την χρήση τους ο άνθρωπος διαχρονικά κατέκτησε το Γήινο περιβάλλον του και επεκτείνεται στο εξωγήινο: Κοινωνική Οργάνωση – Γνώση

Τέσσερις οι τρόποι δράσης αντίδρασης (συμπεριφορές) των ανθρώπων και των ανθρώπινων ομάδων σε δράσεις – αντιδράσεις του περιβάλλοντος όσο και των άλλων ανθρώπινων ομάδων:

Βία – Υποκρισία – Αδιαφορία – Λόγος

Οι τρείς πρώτες συμπεριφορές αποτελούν ένα ενιαίο χώρο με το όνομα, Εξουσία και μπορούν να επιβάλλονται ανεξαρτήτως συναίνεσης, σε αντίθεση με την τέταρτη. Σε κάθε περίπτωση, οι χρήστες των τριών πρώτων συμπεριφορών έχουν την αίσθηση ψευδή ή αληθή, «ανωτερότητας».

Τρεις οι πνευματικές ικανότητες – δυνατότητες του ανθρώπου που τον αναδεικνύουν σε φορέα νόησης: Συναίσθημα – Λογική – Συνείδηση

Συμπεριφορά που ευνοεί την ανάπτυξη από τους ανθρώπους και τις ανθρώπινες ομάδες, της νόησης σε ποιοτικά όσο και ποσοτικά χαρακτηριστικά είναι: Ο Λόγος

Άρα Λόγος είναι η συμπεριφορά μέσω της οποίας επιδιώκεται η ποιοτική και ποσοτική ανάπτυξη της ανθρώπινης νόησης και όχι απλά η δυνατότητα επικοινωνίας με προφορικό ή άλλο λόγο. Ωστόσο χωρίς την ουσιαστική επικοινωνία αυτή, δεν αναπτύσσεται ο Λόγος. Οι συμπεριφορές εξουσίας, όταν ασκούνται σε πλάτος χώρου και βάθος χρόνου, καθιστούν τα άτομα ανδράποδα, τις ομάδες άβουλα υποχείρια.

Ο τρόπος με τον οποίο οργανώνονται οι άνθρωποι, είτε σε μικρές ομάδες λίγων ατόμων, είτε σε μεγαλύτερες κοινωνίες, όσο και ο τρόπος με τον οποίο γίνεται παραγωγή, διαχείριση και διαχέεται η ευθύνη χρήσης των πανίσχυρων δυνάμεων, δηλαδή της κοινωνικής οργάνωσης και της γνώσης, αλλά και η ωφέλεια από τα κέρδη που προκύπτουν από την χρήση αυτών, λέγεται: Πολιτική

Η πολιτική μπορεί να είναι δύο ειδών:

Ολιγαρχία, (επιβάλλεται) όταν οι πανίσχυρες κοινωνικές δυνάμεις εκπορεύονται από λίγους (πατριαρχία, ομάδες ελίτ, αφεντικά…) με συμπεριφορές εξουσίας, προς όφελος λίγων, καθιστώντας τους πολλούς «υπηκόους».

Δημοκρατία, (επιλέγεται) όταν οι πανίσχυρες κοινωνικές δυνάμεις εκπορεύονται από όλους με συμπεριφορά τον Λόγο, προς όφελος όλων. Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν «υπήκοοι», μόνο πολίτες.

Ό,τι δεν είναι δημοκρατία, είναι ολιγαρχία.

Διαπαιδαγώγηση είναι ο τρόπος με τον οποίο η γονική ομάδα μεταφέρει γλώσσα, γνώση, ήθη, έθιμα, δεξιότητες, οράματα, ελπίδες, στα άτομα και κατ’ επέκταση στην ομάδα που γέννησε και γαλουχεί. Η διαπαιδαγώγηση μπορεί να είναι δύο ειδών:

Διαφθορά – Παιδεία

Παιδεία είναι ο τρόπος διαπαιδαγώγησης που με συμπεριφορά τον Λόγο, προσπαθεί να αναδείξει στο μέγιστο δυνατό βαθμό και κατ’ άτομο, τα, συναίσθημα – λογική – συνείδηση, χωρίς να παραβλέπει την ποιοτική και αρμονική συνύπαρξη τους στην ομάδα. Μόνο με Παιδεία ευνοείται η καινοτομία.

Διαφθορά είναι ο τρόπος διαπαιδαγώγησης που με συμπεριφορές εξουσίας αντιστρατεύεται στην ποσοτική όσο και ποιοτική νοητική ανάπτυξη των ατόμων, πολύ δε περισσότερο στην αντίστοιχη νοητική αναβάθμιση των ανθρώπινων ομάδων, όπου επιβάλλεται ο ανταγωνισμός. Κύριο μέσο διαφθοράς, το ιδιωτικό χρήμα!

Η εκπαίδευση, είναι εργαλείο παροχής κεκτημένων γνώσεων, δεξιοτήτων, πεποιθήσεων που στερεώνουν την διαπαιδαγώγηση των διαπαιδαγωγούμενων είτε προς την διαφθορά είτε προς την παιδεία.

Δεν μπορεί να υπάρξει μία και μόνη διαπαιδαγώγηση ανεξαρτήτως πολιτικής.

Το μέσον διαπαιδαγώγησης στην Ολιγαρχία είναι η Διαφθορά.

Το μέσον διαπαιδαγώγησης στην Δημοκρατία είναι η Παιδεία.

Οι αρχές της Ολιγαρχίας είναι:
Καθιέρωση ιεραρχίας.
Διαίρεση του ανθρωποσυνόλου σε αντιμαχόμενες ομάδες, με στόχο την αποδυνάμωση τους, όσο και την ενίσχυση της κυρίαρχης ομάδας. (Διαίρει και βασίλευε!)
Διαπαιδαγώγηση των πολλών μέσω της διαφθοράς, ενώ παράλληλα σε στενό και απαραβίαστο κύκλο καλλιεργείται ο δέσμιος Λόγος που θα παράξει επιστήμη και τέχνη προς όφελος της κυρίαρχης ομάδας.
Φορολογία των πολλών μέχρις εξαντλήσεως, υφαρπαγή του χώρου και του χρόνου τους με διάφορες μεθόδους. Λεηλασία, της υγείας των υλικής και πνευματικής, της δυνατότητας τους στην πληροφόρηση, όσο και της δυνατότητας σύμπτυξης ομάδων έξω από αυτές που επιτάσσει – επιτρέπει η κυρίαρχη ομάδα.
Εξόντωση με κάθε μέσο των ατόμων ή των ομάδων που ανθίστανται στο έργο επιβολής της ολιγαρχίας.

Οι αρχές της Δημοκρατίας είναι:
Ισηγορία, δηλαδή να εκφράζονται όλες οι απόψεις, να συζητιούνται εξ ίσου, να συμφωνούνται οι βέλτιστες, οι οποίες θα πρέπει να είναι σεβαστές από όλους.
Ισονομία, δηλαδή οι αποφάσεις που από όλους κρίνονται σαν οι βέλτιστες και κοινωνούνται σαν «νόμοι», δεν έχουν εξαιρέσεις. Ισχύουν το ίδιο για όλους.
Ισοπολιτεία, δηλαδή όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να αναδεικνύονται για κάποιο διάστημα στις θέσεις ευθύνης της πολιτείας, με όσα προνόμια αυτό συνεπάγεται αλλά και απόδοση ευθυνών όταν καταχρώνται της θέσης των. Θέσπιση δυνατότητας αποπομπής ατόμων που κρίνονται ακατάλληλα, πριν την λήξη της θητείας των.
Παρρησία, δηλαδή η αλήθεια οφείλει να κοινωνείται προς κάθε κατεύθυνση με οποιοδήποτε κόστος. Αυτό είναι χρέος του κάθε πολίτη που έχει εμπιστοσύνη στην πνευματική φύση του ανθρώπου και πολιτεύεται την δημοκρατία. Στο σημερινό σύνταγμα είναι το άρθρο 120.

Ο Λόγος είναι το κυρίαρχο μέσο καθιέρωσης και άσκησης της Δημοκρατίας. Μέσον διαπαιδαγώγησης στη δημοκρατία είναι η Παιδεία και σχολείο όπως αναφέρει ο Περικλής στον «Επιτάφιο» είναι το σύνολον της πόλης. Επομένως η ροή της πληροφόρησης πρέπει να είναι αντικειμενική και να φθάνει σε κάθε άτομο όσο απομακρυσμένο κι αν είναι. Δικαίωμα των πολιτών είναι, η άρνηση ακόμη και της ίδιας της δημοκρατίας, αλλά θα πρέπει να έχουν επίγνωση ότι η μη δημοκρατία ισοδυναμεί με ολιγαρχία.

Οι αρχές αυτές της Ολιγαρχίας και της Δημοκρατίας έχουν διατυπωθεί από την αρχαιότητα, μπορεί κανείς να τις βρει στην αρχαία Ελληνική γραμματεία, και η πλήρης άγνοια των αρχών αυτών από τους απόφοιτους των Λυκείων, αλλά και από την πλειονότητα των «ώριμων» πολιτών, επιβεβαιώνει την σκέψη ότι κάτι λάθος, στην καλύτερη περίπτωση, υπάρχει στο σύστημα διαπαιδαγώγησης που ακολουθείται παγκόσμια. Από γονείς, δασκάλους και πολιτεία! Η ιστορικότητα, δηλαδή η γνώση που προκύπτει από λάθος και σωστές προσπάθειες των προηγούμενων γενεών, είναι κάτι που προσπαθείται στην εποχή μας να αποκρυβεί και να νοθευτεί ώστε οι νεώτερες γενιές να μένουν έρμαιες του ψεύδους και της απάτης ολιγαρχιών.

Ο εικοστός πρώτος αιώνας, βρίσκει την ολιγαρχία σε πλεονεκτική θέση η οποία με μέσον το ιδιωτικά νομίσματα που παράγουν από το τίποτε, μια χούφτα οικογένειες σε παγκόσμια κλίμακα, τα μεταπωλούν με υπέρογκους τόκους και πανωτόκια μέσω των ιδιωτικών τραπεζών τους σε κράτη, επιχειρήσεις και «πολίτες», προσπαθώντας να οικειοποιηθούν μέσω των ψευδεπίγραφων «αγορών» και του Παγκόσμιου Χρέους, την κοινή κληρονομιά μας, τη Γη, όσο και την Γνώση που έχει παραχθεί με τον κόπο και το αίμα των παρελθόντων γενεών. Αυτό εννοούν πραγματικά, όταν μιλούν για «ιδιωτικοποίηση»! Όπου αυτό δεν επιτυγχάνεται λόγω αντιδράσεων, εφαρμόζεται το «Δόγμα του Σοκ» ή ακόμη και η παλιά συνταγή του πολέμου. Από το οπλοστάσιο της δεν λείπουν πυρηνική τεχνολογία, χημικές και βιολογικές ανακαλύψεις, εμφυτεύσεις άλλων τεχνολογικών εφευρέσεων, μεταλλάξεις, ψυχοτρόπα φάρμακα, έλεγχος των τροφίμων, του νερού, της ενέργειας και της πληροφόρησης, έως την πρόσφατα και με ανησυχία από πολλούς διατυπωμένη είδηση, της τεχνολογίας της τεχνητής νοημοσύνης και της ρομποτικής.

Δυστυχώς η διαφθορά των μαζών, έστειλε τα πιο γνήσια παιδιά του Λόγου, Επιστήμη και Τέχνη στην αγκαλιά της εξουσίας. Οι πραγματικοί επιστήμονες και καλλιτέχνες όμως, έχουν επίγνωση του γεγονότος. Από μας τους πολλούς περιμένουν ένα χώρο να σταθούν. Θα τους τον παρέχουμε; Ένα πρώτο βήμα θα ήταν η έκδοση νομίσματος δημοκρατικά ελεγχόμενου, όσο και η αντικειμενική και πλουραλιστική διάδοση της πληροφορίας, με ουσιαστική συζήτηση του «τι μέλλει γενέσθαι».

Η δημοκρατία από πολύ παλιά έχει ένα μόνον μέσον για να αμυνθεί. Τον Λόγο! Η παραγωγή, η ανάπτυξη και η διάδοση του Λόγου, επαφίεται στον ανθρωπισμό του καθενός από μας και στην συνειδητή κοινωνική του ένταξη.

Ποιο από τα δύο μέσα θα νικήσει; Μα αυτό που θα εμπιστευτούν οι πολλοί. Αν εμπιστευτούμε το χρήμα τους, την νέα Παγκόσμια ειδωλολατρία, ψηφίζουμε την σκλαβιά μας και την κυριαρχία τους.

Αν εμπιστευτούμε τον Λόγο, ψηφίζουμε ανατροπή της ολιγαρχίας και ξεκινάμε την ανηφόρα της αναμόρφωσης του ανθρώπου, του πολίτη, της δημοκρατίας.

Στοχάσου: 

Η Ελευθερία είναι μια πολυσύνθετη έννοια, έχει σχέση με τον χώρο σου, με τον χρόνο σου, πάντα σε σχέση με τον χώρο και τον χρόνο των άλλων, με το νοητικό σου υπόβαθρο σε γνώση και ωριμότητα, με την δυνατότητα σου να έρχεσαι σε επαφή, να συ-ζητάς, να συν-εννοείσαι, να συμ-φωνείς και να συμ-πράττεις με άλλους.

Η Αλήθεια είναι πληροφορία και σαν πληροφορία υπόκειται στους νόμους της πληροφορίας. Η αντίληψη της απομάκρυνσης από αυτήν, απαιτεί ανθρώπους με γνώση και συνείδηση.

Η Δημοκρατία είναι κοινωνική οργάνωση βασισμένη στην αλήθεια και την ελεύθερη συμμετοχή.

Η ελευθερία, η αλήθεια και η δημοκρατία, δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς τον Λόγο. Και ο Λόγος δεν μπορεί να υπάρξει και να διαδοθεί, χωρίς την αποφασιστική θέληση της ομάδας να διαπαιδαγωγεί τους νέους στον Λόγο, όσο και χωρίς την ανυποχώρητη θέληση του κάθε ατόμου να είναι «παιδί» του Λόγου.

Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία! Θέλει ελεύθερα και αυτόνομα σκεπτόμενους πολίτες με παιδεία στον Λόγο η Δημοκρατία! Θέλει ενδιαφέρον, γνώση, ελευθερία, αλήθεια, η Αγάπη και περιβάλλον Λόγου για να φυτρώσει, να βγάλει φύλλα, κλώνους και καρπούς. Θέλει Δημοκρατία η παραπέρα πορεία του Ανθρώπου! Είθε!

Υ.Γ.

Στοχαζόμενος την ιστορία, βρέθηκα μπροστά στην έκπληξη, ότι πάντα τα πράγματα ήταν λίγο πολύ έτσι.
Θέλω να πω ότι οι Αρχαίοι Έλληνες όταν μιλούσαν για αρετή και κακία, εννοούσαν τη διαφθορά και την παιδεία.

Ακόμη, ο Χριστιανισμός ήταν ένα πολιτικοκοινωνικό κίνημα με στόχο την απελευθέρωση του Ανθρώπου.
Το ότι ταυτίζεται ο Χριστός, στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο με τον Λόγο, του δίνει επάξια τον ρόλο του Μεσία!
Αφού το μέσον Λόγος (συναίσθημα – λογική – συνείδηση) ήταν το μέσο με το οποίο προσπάθησε ο Χριστιανισμός, σε καιρούς πολύ πιο φριχτούς και δύσκολους, να αφυπνίσει τους πολλούς και να αφοπλίσει τους κάθε είδους Αυτοκράτορες, Μονάρχες, Κοτσαμπάσηδες κ.τ.λ.
Ο σαφής διαχωρισμός από το μέσον χρήμα, φαίνεται καθαρά στο περιστατικό του Χριστού με τους αργυραμοιβούς. Διαχωρισμό που όλες οι σύγχρονες συστημικές εκκλησίες κάνουν πως δεν βλέπουν! Και πουλάνε επί χρήμασι το τυπικό, αδυνατώντας να καταδείξουν το ουσιαστικό, αφού απαγορεύεται από την εξουσία. Έτσι η μέθεξη της χριστιανικής διδασκαλίας, καταντά πληρωμένο σεξ, αλλά ποτέ έρωτας, πολύ περισσότερο αγάπη.

Οι κάθε λογής πονηροί πράκτορες της εξουσίας, αντιλαμβάνονται ότι ο Μεσίας είναι ο Λόγος.
Αλλά τον θέλουν σκλάβο στο νόμισμα που αυτοί ελέγχουν. Αυτό είναι ο Μεσίας τους.
Αντιλαμβάνονται επίσης ότι ο Λόγος είναι δυνατότητα όσο και ικανότητα του κάθε ανθρώπου, ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, γεωγραφικής καταγωγής, αρκεί να τύχει παιδείας. Και ότι η διάδοση του, θα τους αφαιρέσει τα προνόμια.
Αντιλαμβάνονται ακόμη ότι η επιστήμη και η τέχνη είναι αποκλειστικά παιδιά του Λόγου. Σε κάθε χρονική περίοδο, σε κάθε γεωγραφική θέση.

Καλλιέργησαν λοιπόν την διαφθορά στη μεγάλη μάζα, ώστε οι επιστήμονες και οι καλλιτέχνες που καλλιεργούν τον Λόγο υπό την εποπτεία της, να αδυνατούν να έρθουν σε επαφή με τους πολλούς. Αναγκαστικά έπεφταν στην αγκαλιά της εξουσίας.
Τα παραδείγματα πολλά. Γαλιλαίος: «Και όμως γυρίζει!». Οπενχάιμερ: (Απευθυνόμενος στον Χάρι Τρούμαν). «Πώς μπορείς και κοιμάσαι τα βράδια;»

Παρ’ όλα αυτά μπορεί κανείς εύκολα να παρατηρήσει: Ακόμα και μέσα από τα δίχτυα της εξουσίας, ακόμη και σκλάβος ο Λόγος μεγαλουργεί, φτιάχνει πολιτισμό και εξανθρωπίζει. Πόσα και πόσα επιτεύγματα της επιστήμης δεν μας έκαναν τη ζωή πιο εύκολη και άνοιξαν τα μάτια μας διάπλατα από την έκπληξη μπροστά στην αντίληψη, του, σε τι θαυμαστό φυσικό κόσμο ζούμε! Πόσα και πόσα επιτεύγματα της τέχνης δεν γίνονται αντικείμενο θαυμασμού των εξοικειωμένων μ’ αυτήν!

Έτσι, το μαγικό ραβδάκι «επιστήμη – τέχνη» κάνει τους εξουσιαστές θαυματοποιούς και θεούς στις μεγάλες μάζες. Το να τους το αφαιρέσουμε, είναι υπόθεση καθενός από μας και όλων μαζί.

Η λύση νομίζω βρίσκεται κάπου σε όσα παραπάνω συνοπτικά παρέθεσα. Η πιο γενναία και συγχρόνως η πιο δύσκολη απόφαση που πρέπει να πάρει καθένας από μας, είναι να αποδεχθεί ότι έχει εξαπατηθεί σε έσχατο βαθμό, από το στημένο Matrix της εξουσίας και ότι αδιαφορώντας, εξαπατούμε ηθελημένα ή άθελα, τα παιδιά μας και τους γύρω μας. Ο σιωπών δοκεί συναινείν!

Συζήτηση – συνεννόηση – συμφωνία – σύμπραξη – οργάνωση – παιδεία – ανάληψη ευθυνών, είναι, ίσως ο μακρύς, αλλά στέρεος δρόμος, αναγέννησης του Λόγου και αποκάλυψης του αισχρού έργου της Εξουσίας.

Σε μικρές τοπικές ομάδες με δημοκρατική οργάνωση. Δεν χρειάζεται αρχηγός. Ο Λόγος είναι αναγκαίος, ικανός και επαρκής!

Πηγή: Αιρετκές ιδέες