Της Τζούλιας Λιακοπούλου

Από τις αρχές Ιουνίου, το Χονγκ Κονγκ σείεται από ογκώδεις διαδηλώσεις, με βίαιη τροπή και άγριες συμπλοκές μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών. Οι εικόνες φρίκης που εκτυλίχθηκαν στο Χονγκ Κονγκ, αυτή την εβδομάδα, κατέδειξαν πόσο διαφορετική είναι η συγκεκριμένη περιοχή από την ηπειρωτική Κίνα…

Πεδίο μάχης το Χονγκ Κονγκ με βέλη και μολότοφ κατά της Αστυνομίας και με επεισόδια πρωτοφανούς βίας, γύρω από τις υπό πολιορκία εγκαταστάσεις του Πολυτεχνείου, με τους ακτιβιστές να περιμένουν την τελική επιχείρηση των αστυνομικών δυνάμεων ύστερα από τις σφοδρές αυτές συγκρούσεις.

Χιλιάδες φοιτητές, ακτιβιστές και εργαζόμενοι, κινητοποιούνται μέρα και νύχτα, καταλαμβάνοντας ολόκληρα τμήματα της πόλης, ζητώντας μεγαλύτερη δημοκρατική ελευθερία ενώ, η παρέμβαση της αστυνομίας με τις απίστευτες σκηνές βίας και την άγρια καταστολή, έχει ως αποτέλεσμα, την κλιμάκωση της οργής και την αύξηση των συγκεντρώσεων. Ιστορική από κάθε άποψη, ήταν η τελευταία μαζική διαδήλωση των κατοίκων του Χονγκ Κονγκ καθώς, πάνω από 2 εκατομμύρια πολίτες βγήκαν στους δρόμους και ζητούν να μην περάσει η νομοθεσία για έκδοση υπόπτων στη Κίνα. Το Πεκίνο από την άλλη πλευρά, χαρακτηρίζει τους διαδηλωτές «ακραίους», «κακοποιούς» και «τρομοκράτες» που επιδιώκουν την ανατροπή του συστήματος.

Όμως, τι ακριβώς συμβαίνει στην πρώην αυτή Βρετανική αποικία; Ποια είναι «ανατομία» αυτής της διαμαρτυρίας διαρκείας;

Το Χονγκ Κονγκ είναι επίσημα υπό την κυριαρχία του Πεκίνου, αλλά στο πλαίσιο μιας πολιτικής που ονομάζεται «μία χώρα, δύο συστήματα», η πόλη έχει πολύ διαφορετικά πολιτικά και οικονομικά συστήματα από ότι η Κίνα. Αρχικά, αφορμή για τις διαδηλώσεις στάθηκε ένα αμφιλεγόμενο νομοσχέδιο, βάσει του οποίου, θα ήταν εφικτή η έκδοση υπόπτων από το Χονγκ Κονγκ στην ηπειρωτική χώρα, όπου το Κομμουνιστικό Κόμμα ελέγχει το δικαστικό σύστημα. Οι πολίτες φοβήθηκαν πως ο νέος νόμος, όχι μόνο θα χρησιμοποιείτο από τις αρχές για τη στοχοποίηση αντιφρονούντων και ακτιβιστών, αλλά και θα σηματοδοτούσε το τέλος της πολιτικής της «μιας χώρας, δύο συστημάτων», διαβρώνοντας το καθεστώς πολιτικών δικαιωμάτων που απολάμβαναν οι πολίτες, μετά την παράδοση της Εθνικής Κυριαρχίας από το Ηνωμένο Βασίλειο στην Κίνα, το 1997.

Το Χονγκ Κονγκ διαφέρει από την υπόλοιπη Κίνα!Κάποια σημεία κλειδιά το κάνουν ξεχωριστό…! Το καθεστώς του Χονγκ Κονγκ, ως «ημι-αυτόνομης» περιοχής στο εσωτερικό της Κίνας, αποτέλεσε αντικείμενο διαπραγμάτευσης από τον πρώην αποικιακό κυβερνήτη του, τη Βρετανία, πριν το Λονδίνο παραδώσει το έδαφος στην Κίνα το 1997. Η Βρετανία επίσης, εξασφάλισε τη δέσμευση ό,τι το Χονγκ Κονγκ θα ξεκινήσει μια μετάβαση στην εκλογική δημοκρατία, κατοχυρώνοντας το συνταγματικό έγγραφο της περιοχής, που ονομάζεται βασικός νόμος. Αλλά,ο βασικός νόμος μένει σ’ ένα αμφιλεγόμενο χρονοδιάγραμμα για τη μετάβαση στη δημοκρατία και ακτιβιστές στο Χονγκ Κονγκ έχουν επανειλημμένα κατηγορήσει το Πεκίνο για στασιμότητα. Οι πρόσφατες μαζικές διαδηλώσεις, ξέσπασαν μετά την ανακοίνωση της Κίνας ότι οι υποψήφιοι για εκλογή στο Χονγκ Κονγκ, θα περνάνε από τον έλεγχο του Πεκίνου. Η Κίνα επίσης, έχει δεσμευθεί να επιτρέψει στο Χονγκ Κονγκ να εκλέγει το δικό του Κοινοβούλιο από το 2020 (σήμερα, οι νομοθέτες είναι ένα μείγμα από εκλεγμένους αντιπροσώπους και υποψηφίους της επιτροπής). Μετά από 150 και πλέον χρόνια αντιδημοκρατικής αποικιοκρατίας, το Χονγκ Κονγκ έχει αγκαλιάσει το Κοινοβούλιο ως ένα πρώτο βήμα προς τη δημοκρατία. Σε αντίθεση με την κατάσταση στη μονοκομματική Κίνα.Επίσης, έχει ξεχωριστό νομικό σύστημα από την υπόλοιπη Κίνα. Διατήρησε το Βρετανικό Σύστημα Δικαίου μετά το 1997 και ο βασικός νόμος, εισήγαγε μια σειρά από νομικά δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου ενός ανεξάρτητου Δικαστικού Σώματος. Υπερηφανεύεται, λοιπόν, ότι είναι ένα προπύργιο του Κράτους Δικαίου στην περιοχή, προσελκύοντας ακόμη και διαφωνούντες στο έδαφος του. Τον Ιούνιο, οι δικηγόροι του Χονγκ Κονγκ πραγματοποίησαν διαμαρτυρίες για την υπεράσπιση της πολιτικής τους ανεξαρτησίας από την Κινεζική Ηγεσία, δηλώνοντας ότι «…η αγάπη για τη χώρα είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για τους δικαστές της».

Σύμφωνα με τους όρους της Βρετανικής παράδοσης, διατήρησε την καπιταλιστική οικονομία του, παρά την ενσωμάτωση του στο σοσιαλιστικό σύστημα της Κίνας. Στην πραγματικότητα, η Κίνα έχει χρησιμοποιήσει το οικονομικό μοντέλο του Χονγκ Κονγκ και ως πεδίο δοκιμών για τις δικές της μεταρρυθμίσεις και μια σημαντική πηγή ξένων επενδύσεων. Καθώς η Κίνα έχει γίνει πλουσιότερη και πιο καπιταλιστική, οι δύο οικονομίες έχουν γίνει όλο και πιο ολοκληρωμένες. Ωστόσο, η πόλη έχει μεγάλη αυτονομία για να ρυθμίσει τις δικές της οικονομικές υποθέσεις, συμπεριλαμβανομένων των τελωνειακών και φορολογικών νόμων και έχει το δικό της νόμισμα, παρόμοιο με το Αμερικανικό δολάριο.

Το Χονγκ Κονγκ έχει μια μακρά παράδοση στις δημόσιες διαμαρτυρίες, που χρονολογείται από την Πολιτιστική Επανάσταση και την πλατεία Τιενανμέν. Και ενώ η αντιμετώπιση είναι βάναυση στην ηπειρωτική Κίνα, μετά το 1997 ο βασικός νόμος του Χονγκ Κονγκ εγγυάται το δικαίωμα στην ελευθερία διαδηλώσεων. Μάλιστα το 2003 σε μία διαδήλωση ενάντια στην προτεινόμενη εθνική νομοθεσία για την Ασφάλεια, οι διαδηλωτές ξεπέρασαν σε αριθμό ακόμα και τις μαζικές διαδηλώσεις αυτής της εβδομάδας, ενώ συνεχίζουν τις ετήσιες διαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας κάθε 1η Ιουλίου από τότε.Την ώρα που η Κίνα τηρεί σιγή ιχθύος, σχετικά με τις κινηματικές διαδηλώσεις, το Χονγκ Κονγκ τις καλύπτει συνεχώς. Υποστηρικτές της Ελευθερίας Λόγου, έχουν καλλιεργήσει ένα ζωντανό τοπικό Τύπο στη χώρα, μια άλλη ελευθερία που οι ακτιβιστές φοβούνται ότι προσπαθεί να διαβρώσει το Πεκίνο, μετά την έξαρση των επιθέσεων σε δημοσιογράφους. Όσον αφορά δε τα κοινωνικά ΜΜΕ της Κίνας, το «GreatFirewall» δε λογοκρίνει συστηματικά θέσεις στο Χονγκ Κονγκ, όπως και στην ηπειρωτική χώρα. Έτσι, ενώ το Πεκίνο λογοκρίνει αναφορές στις διαδηλώσεις και κλείνει την ιστοσελίδα διαμοιρασμού φωτογραφιών Instagram για πρώτη φορά στην υπόλοιπη χώρα, οι ακτιβιστές στο Χονγκ Κονγκ εξακολουθούν να είναι σε θέση να συνεχίσουν τον διαμοιρασμό κοινωνικού περιεχομένου.

Από τις αρχές του Ιουνίου, εκατομμύρια άνθρωποι πλημμυρίζουν τους δρόμους του Κινεζικού λιμανιού, παραλύοντας την πόλη.Η άγρια καταστολή των κινητοποιήσεων από την Αστυνομία, με την εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων, πλαστικών σφαιρών και όχι μόνο... ενίσχυσαν το κίνημα, δίνοντας του ευρύτερο συμβολισμό. Οι διαδηλωτές απαιτούν:

• Την πλήρη απόσυρση του επίμαχου νομοσχεδίου
• Την αφαίρεση της λέξης «ταραχές» που έχει συνδεθεί με τις ογκώδεις κινητοποιήσεις.
• Την άνευ όρων απελευθέρωση των συλληφθέντων και την απόσυρση κάθε κατηγορίας εις βάρος τους.
• Την ανεξάρτητη έρευνα για τη δράση της αστυνομίας
• Την εφαρμογή καθολικής ψηφοφορίας.

Σύνθημά τους είναι: «Εάν δεν επιμείνουμε, θα αποτύχουμε».