Του Περικλη Δανόπουλου 

Μετά το τέλος του Β'παγκόσμιου πολέμου και ειδικά μετά το πέρας του εμφυλίου, στην απόλυτα εξαρτημένη από τις ΗΠΑ Ελλάδα, κυριάρχησαν ιδεολογικά όπως ήταν φυσικό οι νικητές.Όλο το φασισταριό, το χαφιεδότσουρμο της κατοχής, όλοι δοσίλογοι, ήταν πλεόν και με τη βούλα οι φεουδάρχες της χώρας.

Και όπως αναμενόταν, σε μια καρικατούρα μίμησης όσων συνέβαιναν στις ΗΠΑ με την αντικομμουνιστική υστερία,άρχισε το κυνήγι των μαγισσών, οι διώξεις, τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις, τα ξερονήσια. Άρχισε ταυτόχρονα και το κυνήγι της σκέψης. Βιβλία που θεωρούνταν ''κόκκινα'' όπως ''Τα σταφύλια της οργής'' του Στάινμπεκ ή αντιχριστιαννικά και επικίνδυνα, όπως ο ''Τελευταίος πειρασμός'' του Καζαντζάκη, άρχισαν τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, άρχισε ο τρόμος ανθρώπων που ποτέ δεν έβλαψαν την χώρα.
Από τον Μανιαδάκη μέχρι τον Θεοφιλογιαννάκο, ένα ιστορικό μονοπάτι λερωμένο με ιδεολογικά περιττώματα. Προάσπιζαν την πατρίδα, αυτοί που την είχαν παραχωρήσει άνευ ανταλλάγματος για τον λαό, αλλά ασφαλώς με προσωπικά οφέλη.

Στην μεταπολίτευση και ειδικότερα μετά το '90, επειδή δεν πέρναγε πια το παραμύθι, κυριάρχησε ιδεολογικά η αριστερά. Όχι η αριστερά των αγώνων, αλλά αυτή η νέα μορφή, της συστημικής μορφής, εκπορευόμενη από το θολό ιδεολογικό πλέγμα του Ευρωκομμουνισμού.Από εκεί έχει προέλθει ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ήταν ο άλλος δρόμος για να μπορέσει το εξουσιαστικό σύστημα να διχάσει και να ελέγξει τον λαό και να πάρει όσα επιθυμεί μέσα από τις ''προοδευτικές'' αντιλήψεις της σύγχρονης νομενκλατούρας.

Το κυρίαρχο ιδεολόγημα πλέον, είχε εξοβελίσει την πατρίδα, είχε δηλητηριάσει την κοινωνία και ειδικότερα την νεολαία σε ότι αφορά το έθνος και είχε βάλει τις βάσεις του κοσμοπολιτισμού. Και για να τηρούνται και τα προσχήματα και να είναι όλα ελέγξιμα, για το ξεκάρφωμα που λέει ο λαός, ήρθε και η ΧΑ, για να ενοχοποιήσει τον πατριωτισμό και να δώσει άλλοθι και αφορμές, στην αντιφασιστική τρομολαγνεία.

Είναι τραγικό να το σκεφτείς πως ο λαός πηγαίνει από τη Σκύλα στην Χάρυβδη και πορεύεται πάντα με τον τρόμο, τότε του κομμουνισμού, τώρα του φασισμού.Και είναι τα ίδια κέντα που διαχειρίζονται τον τρόμο.Δεν υπάρχει περισσότερο εθνομηδενιστής ή λιγότερο. Και οι δοσίλογοι και οι ''λαθροαριστεροί'', το ίδιο εξυπηρέτησαν αλλότρια συμφέροντα. Και από κοντά η νέα κυβέρνηση, του ''όλα τα σφάζω και όλα τα μαχαιρώνω'', στο ξεπούλημα κομμάτι κομμάτι της πατρίδας και των λαϊκών συμφερόντων.

Δεν υπάρχει διαφυγή σήμερα, μέσα από τέτοιες καταστάσεις. Ο κόσμος στρέφεται όπου συμφέρει το σύστημα εξουσίας, στον δήθεν αντιφασιστικό αγώνα, στους πρόσφυγες, στους ίδιους του τους συμπολίτες, σε έναν ιδιότυπο κανιβαλισμό.

Είναι τα ίδια κέντρα εξουσίας.Και η ανατροπή τους είναι η μόνη λύση. Εξαιρετικά δύσκολή και με την απόφαση για θυσίες.Κάπου εκεί τα έχουμε χαλάσει, αλλά δεν έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε πίσω και απαγορεύεται το ''δεν γίνεται τίποτα''. Όσοι πιστεύουν ότι ''δεν γίνεται τίποτα'' δεν έχουν λόγο να μιλούν και θα ήταν προτιμότερο να σωπάσουν.

Πάλι η ιδεολογία μπορεί να σώσει. Ο έρωτας για την πατρίδα,για την δίκαιη κοινωνία, για την ζωή την ίδια, είναι η διέξοδος.

Γιατί ο έρωτας πάντα βρίσκει διέξοδο.