Τι είναι όμως αυτό που έχει εξαγριώσει τον κόσμο με τις καταγγελίες του Χρήστου Στελακάτου;  Είναι ο τρόπος που τον  αντιμετωπίζουν οι δικαστικές αρχές, αλλά  και η ίδια η αντίδικος εταιρεία.  Το κυνηγητό που υφίσταται είναι δυσανάλογο με αυτά τα οποία είπε και με τον τρόπο που τα είπε, μοιάζει σαν να θέλουν να τον ισοπεδώσουν…  όταν μάλιστα είναι φανερό  ότι η επιστημονική κοινότητα, με την επιφύλαξη  που τη διακρίνει σε παρόμοια  ζητήματα, έχει τοποθετηθεί: ότι εγκεκριμένο, από τις αρμόδιες υπηρεσίες, χρησιμοποιείται σήμερα στις ιχθυοκαλλιέργειες, απολυμαντικά, αντιβιοτικά, τροφές κλπ, δεν  ενέχουν κανένα κίνδυνο για τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Στο ερώτημα αν έχουν εντοπιστεί, από την έναρξη της ιχθυοκαλλιέργειας μέχρι και σήμερα,  παρατυπίες, ασυνέπειες,  παραβίαση των αδειών λειτουργίας, ασέβεια στο περιβάλλον  και παρερμηνεία της έννοιας της ευζωίας,  η απάντηση είναι ναι,  υπάρχουν. Σίγουρα λιγότερες  από κάθε άλλη πρωτογενή δραστηριότητα που έχει εξελιχτεί σε βιομηχανική παραγωγή και όχι μόνο.

Δεν θα  ήταν λοιπόν λογικό και ανθρώπινο να είχαν δημοσιευτεί από το αρμόδιο Υπουργείο όλα τα στοιχεία του πορίσματος που έχει συνταχθεί και  αφορά τις συγκεκριμένες καταγγελίες;   Δεν  θα ήταν λογικό και ανθρώπινο η εταιρεία να ξεκαθαρίσει τη θέση της και με το ίδιο πάθος που κινεί τα ένδικα μέσα  να ενημερώσει τον κόσμο για την υπόθεση  και για τα προϊόντα της, που από ό,τι γνωρίζω εξάγονται,  και με μεγάλη επιτυχία; Σίγουρα θα ήταν καλύτερα και είμαι σίγουρος ότι οι νοικοκυρές θα έπαυαν  να βλέπουν όλους τους ιχθυολόγους σαν  τα κακά πνεύματα που σκορπάν το θάνατο και τον καρκίνο να τους χαμογελά (από το  πάνω ράφι) κάθε φορά που ανοίγουν το ψυγείο τους.

Τέλος χρωστάω μια απάντηση σε όσους με ρωτούν αν τρώω  ψάρια ιχθυοκαλλιέργειας: Ναι, φυσικά και τρώω, αυτό που δεν τρώγεται με τίποτε όμως, είναι η μεγάλη  μας αδυναμία  να διαχειριστούμε  με στοιχειώδη ψυχραιμία πράγματα και καταστάσεις.


Πηγή: thepressproject