Του Στέλιου Γιαννόπουλου

Ένα από τα χειρότερο που μπορεί να πάθει κάποιος είναι η αποδόμηση λειτουργίας του εγκεφάλου, αυτής που έχει να κάνει με τον μηχανισμό της μνήμης. Να σβηστούν τα πάντα από τον σκληρό, να σταματήσει ακόμα να καταγράφεται και το παρόν, πλήρης αμνησία.

Αυτά τα άτομα δυστυχώς δεν μπορούν να προγραμματίσουν τίποτα, χωρίς παρελθόν δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον, το παρόν τρέχει με τους δικούς του περίεργους ρυθμούς, χάνεται στην άβυσσο αφού όπως είπαμε είναι αδύνατη καταγραφή του.

Μια ΚΕΝΗ ζωή.

Μια άλλη διατύπωση επίσης, πως κάθε λάθος που συνεχίζει απρόσκοπτα, νομοτελειακά δίνει την σκυτάλη του σ’ένα μεγαλύτερο και πάει λέγοντας.

Ο συνδυασμός αυτών των δυο αποτελεί μια συνταγή που το αποτέλεσμα της δεν είναι τίποτα άλλο από πλήρη καταστροφή.

Υγεία και Ιατρική

Αιώνες πριν στην αυτοκρατορική Κίνα, οι γιατροί της επικράτειας πληρώνονταν μόνο όταν ο πληθυσμός που αναλογούσε στον καθένα, δεν ασθενούσε. Διότι ήταν κατά άμεσο τρόπο υπεύθυνοι για το επίπεδο υγείας των κατοίκων της περιοχής αρμοδιότητας τους.

Το πρώτιστο σε μια κοινωνία είναι το επίπεδο υγείας των ανθρώπων που την αποτελούν. Αυτό όχι μόνο θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητα των αρχών, των υπευθύνων, άλλα και όλων των πολιτών.

Για να αποσαφηνίσουμε το τι είναι η υγεία υπάρχουν ορισμοί που αναφέρονται στο συγκεκριμένο, όπως ο ορισμός του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας «Υγεία είναι η κατάσταση πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι απλώς η απουσία νόσου ή αναπηρίας».

Μπορούμε να ανατρέξουμε σε πολλά συστήματα είτε της δίκης μας λεγόμενης ιατρικής, είτε εναλλακτικά –ολιστικά ,παραδοσιακά και μη, να κάνουμε ιστορικές αναδρομές, κάτι όμως που δεν είναι της παρούσης.

Ίσως ο πιο πλήρης ορισμός είναι αυτός που διατύπωσε ο διακεκριμένος ομοιοπαθητικός Γεώργιος Βυθούλκας:

1.- Υγεία στο σωματικό επίπεδο είναι η ελευθερία από τον πόνο. Το σώμα τότε έχει ένα γενικό αίσθημα ευεξίας (well being).
2.- Υγεία στο συναισθηματικό επίπεδο είναι η ελευθερία από το πάθος. Στο συναισθηματικό πεδίο τότε υπάρχει μία δυναμική κατάσταση ηρεμίας.
3.- Υγεία στο νοητικό επίπεδο είναι η ελευθερία από τον εγωισμό. Τότε υπάρχει ένωση με την Αλήθεια.

Το μέτρο της υγείας κατά τον Βυθούλκα, είναι η δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος να είναι δημιουργικός στη ζωή του. Χρησιμοποιώντας δηλαδή αυτόν τον απλό κανόνα, διαπιστώνουμε το κατά πόσον ο ασθενής μας "βελτιώνεται" ή "χειροτερεύει", σε σχέση με το αν έχει την ελευθερία και το αν μπορεί τελικά να είναι πιο δημιουργικός ή όχι μέσα στην καθημερινότητά του.

Οικονομία και υγεία

Μεγάλη σημασία βέβαια, πέρα από το πολιτιστικό επίπεδο της κάθε κοινωνίας, της χρονικής περιόδου, μείζων θέμα αποτελεί το οικονομικό επίπεδο της κάθε κοινωνίας.

Η σχέση της οικονομίας με την υγεία είναι στενή. Η φτώχεια γεννά την αρρώστια, ενώ ο πλούτος προστατεύει και προάγει την υγεία. Σε παγκόσμιο επίπεδο, υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα την οικονομία κάθε χώρας και στην υγεία του πληθυσμού της. Αναφέρεται ότι τα 2/3 των διαφορών που παρουσιάζουν οι δείκτες υγείας από πληθυσμό σε πληθυσμό οφείλονται σε οικονομικούς λόγους.
Απ΄την μια έχουμε αποδεχτεί ένα τρόπο ζωής εντελώς αφύσικο, καθόλα συμβατό με αυτό που έχουμε προγραμματιστεί σαν ένα μέρος της φύσης.

Ένα τρόπο ζωής γεμάτο στρες και εντελώς ανθυγιεινό, ζούμε σε περιβάλλον που καθημερινά το υποβαθμίζουμε και το καθιστούμε εχθρικό όλο και περισσότερο για την ομαλή διαβίωση μας μέχρι ακόμα και για την ίδια την επιβίωση μας.

Το έχουμε φορτώσει με τόσα χημικά, οι τροφές που τρώμε, το νερό που πίνουμε, ο αέρας που αναπνέουμε, πολλές περιοχές μάλιστα είναι εντελώς ακατάλληλες για διαβίωση. Φορτώνουμε με χημικά και επικίνδυνες ουσίες το ίδιο μας το σώμα, με επακόλουθο να υποβαθμίζουμε συνεχώς το επίπεδο υγείας μας. Να αρρωσταίνουμε όχι μόνο από βαριές ανίατες ασθένειες, αλλά να έχουμε φτάσει να απειλείτε ο παγκόσμιος πληθυσμός από ένα αόρατο εχθρό τον COVID-19.

Ιοί και μικρόβια που με τα χρόνια μεταλλάσσονται εξελίσσονται, γίνονται πιο ανθεκτικά, αφού αντί να κοιτάξουμε να ενισχύσουμε τους οργανισμούς μας, να κοιτάξουμε να επαναφέρουμε την ισορροπία και την αρμόνια όχι μόνο σε εμάς τους ίδιους, αλλά στο περιβάλλον που έχουμε ξεχάσει πως αποτελούμε μέρος του, ενώ κάνουμε τα χίλια μύρια με ένα χάπι με κάποιο φάρμακο να καταπολεμήσουμε τις όποιες ασθένειες, είτε αφορά εμάς τους ανθρώπους, είτε αφορά την κτηνοτροφία, είτε την αγροτική παραγωγή. Τόνοι χημικών.

Ιοί, μικρόβια και βακτήρια, θα υπάρχουν μια ζωή, από αυτά προήλθε η ζωή. Ή πρέπει λοιπόν γεμάτοι φόβο και υπεροψία συνάμα να αγωνιζόμαστε ενάντια τους για την επιβίωση μας εξοντώνοντας τα με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος, ένα συνεχές κυνήγι μαγισσών, είτε να θωρακίσουμε των οργανισμό μας ώστε να μην επηρεαζόμαστε από αυτά. Ο κάθε αναγνώστης μπορεί με την δική του αντίληψη, όσο καθαρή μπορεί να έχουμε πια αν μας την έχουν αφήσει , να αποφασίζει πιο είναι το ορθό.

Αυτό όμως που προηγείτο άμεσα σήμερα είναι πως με λάθος προσέγγιση που ακολουθούμε δεκάδες χρόνια, αιώνες θα έλεγα καλλίτερα ως είδος, το ένα σφάλμα μετά τα το άλλο, έχουμε φτάσει εδώ που φτάσαμε σήμερα. Και ποια είναι αυτά;

Ένα βασικό είναι η μικρή ανάλυση που προηγήθηκε.

Το δεύτερο βασικό απορρέει από τις οικονομικές πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί ανά τους αιώνες, όπου στις περισσότερες περιόδους ήταν πάντα σύμφωνες με τα συμφέροντα τις εκάστοτε ελίτ, μιας που άλλωστε διατυπώνονταν και γίνονταν πράξη με τον πιο βίαιο και απάνθρωπο πολλές φορές τρόπο από τους ίδιους.

Σήμερα δε που βλέπουμε η οικονομική ελίτ του πλανήτη που ζήτημα να αποτελεί το 4-5% του πληθυσμού της γης των 7,5 δις. να έχει συσσωρέψει σχεδόν το 90% του παγκοσμίου πλούτου, εφαρμόζοντας μέσω των πολιτικών-επιστημονικών κ.α. εργαλείων της, εντελώς δρακόντειες πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, ώστε να μπορεί να συσσωρεύει όλο αυτόν τον πλούτο, αρπάζοντας στην κυριολεξία ό,τι προλάβει, λες και η γη της ανήκει δικαιωματικά, (όπου δικαίωμα =η δύναμη του χρήματος) στερώντας από όλο το υπόλοιπη πληθυσμιακό κομμάτι ανάλογα με την περιοχή που εδρεύει από πολλά κεκτημένα μέχρι και τα πιο απαραίτητα αγαθά για την επιβίωση του ανθρωπίνου είδους. Αγαθά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα, όμως δυστυχώς αποτελούν εμπορεύσιμο είδος για τις αγορές, τις πολυεθνικές, την Παγκόσμια Ελίτ. Τα αγαθά Του Θεού όπως αποκαλούνται, το νερό, η τροφή, η υγεία, η εστία.

Ρημαγμένη δημόσια υγεία

Και εδώ ερχόμαστε στο σήμερα, ένα πολύ τραυματισμένο σήμερα που μέσα από 10χρονια εσχατιάς, πολιτικών λιτότητας σε παγκόσμιο επίπεδο, μας χάραξαν βαθιά. Στερηθήκαμε κεκτημένα, οφέλη αυτονόητα. 10 χρόνια όπου με αρκετή υπομονή και απίστευτο κουράγιο αντέχουμε, όσοι αντέξαμε να ανταπεξέλθουμε εντελώς αποπροσανατολισμένοι, χαμένοι ο καθένας μας στον άνισο προσωπικό του αγώνα.

Μια δομή που έχουν αποδημήσει άλλες χώρες περισσότερο άλλες λιγότερο, ιδιαίτερα εντός Ε.Ε., μιας που είμαστε μέλη της και βιώνουμε εξαιτίας και αυτής της «εταιρικής» μας σχέσης τις πολιτικές αυτές, είναι ο τομέας Υγείας.

Ένας τομέας που με νύχια και με δόντια όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούν να τον κρατήσουν όρθιο οι άνθρωποι που εργάζονται σε αυτόν και τους οφείλουμε πολλά.

Έτσι λοιπον σήμερα που όλος ο πλανήτης σχεδόν αντιμετωπίζει έναν κοινό εχθρό οι χώρες με το πιο αδύναμο σύστημα υγείας βρίσκονται στην χειρότερη θέση.

Σαφώς καθένας δεν λέει πως ένα σύστημα θα πρέπει να μπορεί να εξυπηρετήσει όλα τα περιστατικά σε πραγματικά τραγικές συνθήκες. Κάνεις φαντάζομαι δεν μπορεί να πιστέψει πως στην χώρα μας θα έπρεπε να υπήρχαν π.χ. 100 χιλιάδες κρεβάτια ΜΕΘ.

Κορονοϊός, τρομοκρατία, φόβος και καταστολή

Όμως με ανύπαρκτους σχεδόν ελέγχους για τον κορονοιό, χωρίς καν να γνωρίζουν πόσοι μπορεί να έχουν προσβληθεί να φτάσουν μέχρι και την καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας, λόγω της ανικανότητας του κράτους και των κυβερνώντων μας που το μόνο που κάνουν 10 χρόνια τώρα να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των δανειστών και όχι του λαού που υποτίθεται εκπροσωπούν πως μπορείς να το σχολιάσεις;

Η αιτία, πως αυτοί που θα έπρεπε να βρίσκονται σε καραντίνα δεν την εφαρμόζουν και εξορμούν δεξιά και αριστερά, αυτό ισχυρίζονται τα ΜΜΕ, που ως γνωστό πάντα λένε την αλήθεια. Στην Βρετανία έχουν απαγορεύσει αυστηρά την έξοδο αυτών, εμείς οι υπόλοιποι τι χρωστάμε;

Το εύλογο θα’ταν φυσικά να μπορούσαν, όχι μόνο στην χώρα μας αλλά παγκόσμια να μας εξετάσουν όλους ώστε να φανούν άμεσα ποιοι είναι θετικοί. Κάτι που φυσικά είναι εντελώς αδύνατον, κυρίως από πλευρά κόστους, θα μου πεις για όπλα, ναρκωτικά και ένα σωρό αλλά βρίσκουν.

Έπρεπε όμως στην χώρα μας να κάνουν δειγματολογικά τεστ, ώστε να έχουν μια εικόνα. Γκάλοπ για το ποιος θα καπαρώσει τις καρέκλες στη Βουλή μπορούν και κάνουν.

Χωρίς να έχουν λοιπον καμιά εικόνα, έχουν προβεί σε μέτρα απίθανα, ώστε να προλάβουν τα χειρότερα καθότι σε μια μαζική προσβολή ακόμα και το καλλίτερο σύστημα υγείας δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει, πόσο μάλλον το δικό μας που είναι από τα πιο αδύναμα της Ευρώπης. Από υλικά, κρεβάτια, προσωπικό κ.α.

Χωρίς λοιπόν να γνωρίζουν πόσοι και που έχουν μολυνθεί, βουρ στη πλήρη απαγόρευση της ελευθέριας μας.

Για ανατρέξτε λίγο σας παρακαλώ στην αρχή του κειμένου, στο ορισμό της υγείας που έχει διατυπώσει ο κύριος Βυθούλκας. Και στα τρία επίπεδα αναφέρετε στη λέξη Ελευθερία.

Πως μπορείς να διαλύσεις μια τσακισμένη οικονομία, τόσο καιρό, να έχεις τρομοκρατήσει σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, για το πόσο ανίσχυροι είμαστε μπροστά σε αυτό το αόρατο πλασματάκι, στο πως δεν υπάρχει ακόμα θεραπεία, και φτάνεις στο σημείο να αποκλείσεις όλο τον πληθυσμό στο σπίτι του για το καλό του.

Εν είδει φυλακής δηλαδή. Έξυπνο θα έλεγα, χωρίς κόστος φυλακές για 10 εκατομμύρια, μέχρι να πάρουν και καμπόσα από αυτά οι τράπεζες.

Και πιο είναι το καλό μας τελικά; Έχουν πιέσει τόσο πολύ τους περισσότερους μας τόσα χρόνια, μας έχουν μπερδέψει, χαζέψει, μας στερούν και το ύψιστο ίσως αγαθό την ελευθερία για να έχουμε την υγεία μας; Σαφώς δεν λέω προέχει η ζωή, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν στερηθεί την ελευθερία τους ισόβια και κάποιες φορές άδικα.

Η ιστορία είναι καταγεγραμμένη από απίστευτες και αμέτρητες ανάλογες ιστορίες, από ανθρώπους στερημένους αυτού του αγαθού, κυνηγημένοι από απολυταρχικά καθεστώτα, κρυμμένοι όχι για μέρες όπως εμείς, για μήνες, χρόνια, άνθρωποι με σοβαρότατα χρόνια προβλήματα υγείας, κι αυτοί φυλακισμένοι είναι, μάλιστα ισόβια.

Οι πληγές της απομόνωσης και το ... άρρωστο μέλλον 

Όμως θα ήθελα μια απάντηση από όλους αυτούς που σχεδιάζουν την καθημερινότητα μας, που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, που αποφάσισαν πολύ πριν με τις πολιτικές τους ποιοι προηγούνται αυτές στις μέρες του πολέμου ποιοι θα μπουν στην ΜΕΘ, ποιοι αξίζουν θεραπείας και ποιοι όχι, αναγκαστικά, πόσο μπορούμε να αντέξουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας;

Χωρίς να έχετε καν στοιχεία για το ποσοστό θετικών στον ιό στην χώρα, για το που βαδίζουμε, πόσοι νομίζετε θα την βγάλουν καθαρή; Πόσοι θα αρχίσουν στις μεγάλες πόλεις κλεισμένοι στα διαμερίσματα-κουτιά που τα μετατρέψατε σε κελιά, να πηδούν από τα παράθυρα και τα μπαλκόνια; Το θέμα ψυχικής υγείας το έχετε λάβει καθόλου υπόψη;

Και τι θα γίνει αργότερα άραγε, διότι όποτε το κράτος κέρδισε έδαφος έναντι των πολιτών ουδέποτε επέστρεψε τα κεκτημένα, άνευ αγώνα;

Θέσεις εργασίας που θα χαθούν οριστικά, που θα αντικατασταθούν , η τεχνολογία έχει τον τρόπο;
Τι θα γίνει με αυτήν την εύκολη εφαρμογή της παγκόσμιας εφαρμογής απίθανων μέτρων;

Τι θα γίνει με την κοινή γνώμη, που μετά από αυτόν τον πόλεμο με το κοινό εχθρό, μια από τις λίγες φορές στην παγκόσμια ιστορία που η ανθρωπότητα δεν αλληλοεξοντώνεται αλλά αντιμετωπίζει έναν κοινό εχθρό, που θα είναι σύμφωνη και ίσως απαιτήσει κιόλας μια παγκόσμια διακυβέρνηση ώστε να είναι πιο προετοιμασμένη, πιο άμεση και κυρίως με μια κοινή στρατηγική για την επόμενη φορά που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε κάτι ανάλογο;

Μια ανθρωπότητα, που θα βγει μετά από αυτήν την κοινωνική κρίση, αρκετά τραυματισμένη σε όλα τα επίπεδα, χτυπημένη βαριά, τρομαγμένη, υποταγμένη, με αρκετά αποδιοργανωμένη συναισθηματική κατάσταση, μιας κοινωνίας που θα της έχουν στερήσει το Τώρα και θα είναι σαν τους πάσχοντες από αλτσχάιμερ.