Του Περικλή Δανόπουλου

Ένα έκτακτο γεγονός, όπως αυτό μιας επιδημίας, έχει συνήθως πολλαπλές επιπτώσεις στο κοινωνικό σύνολο, αλλά και απρόβλεπτες συνέπειες. Απρόβλεπτες... ίσως όχι τόσο...

Μιλώντας για την Ελληνική πραγματικότητα, ειδικότερα όμως για τον ιντερνετικό μικρόκοσμο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι την στιγμή αυτή τα δυο κυρίαρχα συναισθήματα που κατακλύζουν την κοινωνία, είναι ο φυσιολογικό φόβος και μια ισχυρή σύγχυση. Ο φόβος δημιουργείται μηχανιστικά, η σύγχυση προκαλείται εσκεμμένα.

Ένα μισάωρο ταξίδι στο διαδίκτυο, θα μπορούσε να τρελάνει τον καθένα. Συνεχείς αλληλοαναιρούμενες πληροφορίες, απόψεις ειδικών, στοιχεία που μοιάζουν τεκμηριωμένα, συνωμοσιολογία όχι πάντα αδικαιολόγητη, οδηγούν ακριβώς εκεί....στην σύγχυση. Ιός θανατηφόρος ή μια καλά οργανωμένη παγκόσμια πλεκτάνη ή συνδυασμός και των δύο...;

Όποια όμως και να είναι η αλήθεια, η αμφιβολία που έχει φωλιάσει μέσα μας, πιθανώς να μας μεταλλάξει σε ένα νέο είδος ανθρώπου, μοναχικού, χωρίς κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, που απέχει πολύ από αυτό του πολίτη που ψάχνεται, αντιδρά, διαμαρτύρεται. Όπου η μοναδική έκφανση κοινωνικοποίησης, θα είναι το διαδίκτυο, το οποίο διαφωνώντας με αρκετούς , πιστεύω ότι θα παραμείνει ως έχει, ως μια και μοναδική βαλβίδα εκτόνωσης.

Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα , δεν θα ξεχωρίζει πλέον, αφού το ένα θα εμπεριέχει το άλλο. Και η μοναδική αλήθεια , ίσως είναι δυο καινούργιες πλάκες, που θα ανακαλυφθούν σε κάποιο όρος και δεν θα είναι τίποτε άλλο, παρά ο δεκάλογος των εντολών του παγκόσμιου διευθυντηρίου.

Σε αυτή την επιδιωκόμενη διαρκή σύγχυση, πρέπει άμεσα να αντιδράσουμε. Και ασχέτως του τι πιστεύουμε, πρέπει να πάψουν οι αφορισμοί και οι διαξιφισμοί. Όλοι έχουμε δίκιο και όλοι έχουμε άδικο. Έχουμε όμως ένα κοινό στόχο. Την ζωή μας και την καλυτέρευσή της. Είτε μας απειλούν ιοί, είτε τα άνομα σχέδια των εξουσιαστών, πρέπει όλα αυτά να μας βρουν συσπειρωμένους.