Του Περικλή Δανόπουλου
Συχνά η πραγματικότητα σε ξεπερνά κι εκεί που θες να μιλήσεις, μένεις βουβός. Ενίοτε και αποσβολωμένος. Δεν βρέθηκα ποτέ, ούτε ανάμεσα στους groupies, ούτε στους haters του Τσιόδρα. Πάντα μου φαινόταν ως άνθρωπος της mainstream πλευράς, του Π.Ο.Υ. και σε καμία περίπτωση κάποιος που θα έπαιρνε ποτέ γενναίες αποφάσεις.
Έμεινα πραγματικά ενεός, διαβάζοντας τις υμνωδίες, τα ποιήματα, τις καρδούλες και τις εκφράσεις λατρείας, προς ένα όργανο που απλά μετέφερε εντολές και συστάσεις και που εν τέλει, ήταν η φιγούρα που ανήγγειλε καθημερινά, κρούσματα και θανάτους. Πόσο εύκολα δημιουργεί τοτέμ, η φυλή των Ελλήνων... κάποιων Ελλήνων τέλος πάντων. Ειδικά αν είσαι από φύση πράος, σίγουρα έχεις μεγάλες πιθανότητες να βρεθείς στο πάνθεον των επιφανών Ελλήνων.
Ούτε και τους αποχαιρετισμούς με εκφράσεις αντιπάθειας αποδέχομαι, αν και τις κατανοώ. Και δεν τις δέχομαι για τον απλό λόγο, ότι δεν ήταν ο Τσιόδρας αυτός που αποφάσιζε. Δεν έκανε καν εισηγήσεις, courrier του ΠΟΥ ήταν. Άλλος αποφάσιζε...
Το μεγάλο τοτέμ είναι όμως ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Αυτός που λαμβάνει τα εύσημα ως τελικός αποδέκτης. Και που χάρη στο εξαιρετικό επικοινωνιακό του επιτελείο, πιστώνεται με την αντιμετώπιση του κορονοϊού μαζί με τον Τσιόδρα, αλλά όταν θα έρθουν τα απόνερα της καραντίνας, τα οικονομικά, τότε τα αναθέματα θα πέσουν στον επικεφαλής λοιμωξιολόγο και όχι στον ανέγγιχτο Πρωθυπουργό.
Μοιάζουμε ως κοινωνία, με σχολείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπου συμπαθούμε τον δάσκαλο που είναι πιο πράος από τους άλλους ή πιο χαμογελαστός από τους άλλους. Και δεν έχει καμία σημασία, αν το βράδυ μας ρωτήσουν οι γονιοί τι μάθαμε σήμερα, εμείς... δεν θυμόμαστε να μάθαμε κάτι.
Θα ωριμάσουμε άραγε ποτέ ως κοινωνία ή θα είμαστε διαρκώς θύματα του φαίνεσθαι; Και ως πότε θα διαρκέσει η τύφλωση, ώστε να μην βλέπουμε ότι οι μεταξωτές κορδέλες ήταν τελικά φύκια;
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου