Του Περικλή Δανόπουλου
Για να περάσει όποιο νόμο θέλει η κυβέρνηση (η εκάστοτε), οποιαδήποτε πράξη νομοθετικού περιεχομένου, έχει μετρήσει την δύναμη του ωστικού κύματος πιθανής λαϊκής έκρηξης. Και φυσικά έχει λάβει τα μέτρα της, ώστε η έκρηξη αυτή να είναι ελεγχόμενη, ή να μην υπάρξει καν.
Ο απλός πολίτης που βομβαρδίζεται καθημερινά με απαγορεύσεις, που βιώνει καθημερινά την ματαίωση και την ανασφάλεια, ο δυνητικός πυροκροτητής δηλαδή, έχει έγκαιρα εγκλωβιστεί σε ένα σύστημα, εξουσία-αντιπολίτευση-συνδικάτα, το οποίο παράγει διαρκώς το ίδιο πολιτικό και φυσικά κοινωνικό αποτέλεσμα. Και όσο η δυνατότητα αντίδρασης μειώνεται, τόσο αυξάνεται η εξουσιαστική ισχύς.
Αλλά ακόμα και αν ο πολίτης αποδειχθεί πιο ανθεκτικός απ ότι θα περίμενε κανείς, βρίσκεται μπροστά στην έλλειψη εναλλακτικών. Μέσα σε ένα σύστημα προγραμματισμένης κίνησης, όπου τόσο η δράση όσο και η αντίδραση, ελέγχονται από τα ίδια κέντρα, αντιλαμβάνεται γρήγορα το μάταιο της όποιας προσπάθειας. Και φυσιολογικά στρέφεται προς αυτό που θεωρεί λιγότερο κακό.
Με όλα αυτά, πιστεύω να γίνεται κατανοητό, πως το να κατηγορείς τον κόσμο για ραγιαδισμό, είναι εντελώς λάθος. Και πως να αντιδράσει δηλαδή, όταν δεν βλέπει πουθενά κάτι χειροπιαστό, παρά μόνο λεκτικά πυροτεχνήματα, κάλεσμα σε ένα αγώνα χωρίς πλάνο , ή ασκήσεις Δημοκρατίας, χωρίς καμία πρακτική δυνατότητα εφαρμογής της, όταν άλλοι κρατούν τα κλειδιά.
Οι εποχές αλλάζουν γρήγορα. Το πρόσφατο σύντομα γίνεται παλιό. Στον καιρό του ''ασύγχρονου'', δεν γίνεται η αντίδραση να βασίζεται σε ιδέες και πολιτικές περασμένων αιώνων, με διαφορετικές υλικές συνθήκες και διαφορετικές δομές εξουσίας.
Πολλά θα μπορούσαν να γίνουν, αν πολύ απλά ο κόσμος καταλάβαινε πως τα παιχνίδια εξουσίας, γίνονται με βάση την θεωρία των παιγνίων. Παιχνίδια μηδενικού αθροίσματος, όπου όσα χάνει ο λαός, τόσα κερδίζει η ελίτ. Και πως δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει κοιτάζοντας προς τα επάνω, γιατί η απόσταση από την κορυφή όλο και μεγαλώνει.
Και αν ο απλός λαός, ακόμα δεν μπορεί να κάνει τέτοιους συλλογισμούς, οι υπόλοιποι που συναγελαζόμαστε στον κόσμο του διαδικτύου, είμαστε το λιγότερο απαράδεκτοι που δεν έχουμε εγκαταλείψει ακόμα τις εμμονές μας, τις αυταπάτες μας, τις φαντασιώσεις μας και αντί να καταγγέλουμε διαρκώς, δεν γυρνάμε στον δίπλα μας και να πούμε το απλό... ''Βρε συ, δεν πάει άλλο, κάτι πρέπει να κάνουμε''....
Δεν είναι κάτι σπουδαίο, είναι όμως μια αρχή ...
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου