Του Γιάννη Νικολόπουλου
Κάποτε, ο Τζορτζ Όργουελ είχε υποστηρίξει ότι οι ευφημισμοί χρησιμοποιούνται κατά κόρον στην πολιτική, τον πόλεμο και τον επιχειρηματικό κόσμο, ώστε “τα ψέματα να ακούγονται αληθινά και ο φόνος να φαίνεται συγχωρητέος”. Στο πεδίο αντιπαράθεσης που αφορά στη χάραξη των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών (ΑΟΖ) και τη διανομή των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο, η φράση του Bρετανού συγγραφέα, επαληθεύεται πλήρως, καθώς διασταυρώνονται και η περιφερειακή ή η ιμπεριαλιστική πολιτική, και η πιθανότητα ενός πολέμου και ο αδηφάγος επιχειρηματικός κόσμος των πετρελαϊκών εταιρειών.
Τα τελευταία δύο, τρία χρόνια, πάνε και έρχονται τα μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα, που προμηνύουν μια μικρότερης ή μεγαλύτερης έντασης ένοπλη αναμέτρηση στο Αιγαίο ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Πολιτικοί, δημοσιολόγοι, μέσα ενημέρωσης, κατ’ επάγγελμα εθνικιστές και επί χρήμασι πατριώτες έχουν επιδοθεί σε έναν υστερικό μαραθώνιο του ποιος θα πει τη μεγαλύτερη μπαρούφα προκειμένου να φανατίσει το πλήθος των παραδομένων στον καναπέ τους τηλεθεατών, και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, τάχα και δήθεν, υπερασπιζόμενος τα… εθνικά συμφέροντα, την ώρα που οι κρατικοί προϋπολογισμοί στην ευρύτερη περιοχή και όχι μόνο στην Ελλάδα, τινάζονται στον αέρα με νέα, κοστοβόρα εξοπλιστικά προγράμματα.
Οι ευφημισμοί για το “διεθνές δίκαιο”, το οποίο περιέργως πως, βρίσκεται στο πλευρό όλων όσοι το επικαλούνται, τα “απαράγραπτα, εθνικά συμφέροντα”, που επίσης περιέργως πως, ανάγονται σε εποχές αλλοτινές και μακρινές, όταν υπήρχαν αυτοκράτορες και κατεπάνω, σε έναν προ πολλού χαμένο μεσαιωνικό κόσμο, η “ανάπτυξη” που μονίμως έρχεται και μονίμως χάνεται στα τοκοχρεολύσια και τα μνημόνια, όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα αφήγημα αποπροσανατολισμού και εθνικιστικού παροξυσμού, ένα κοκτέιλ ψεμάτων όπου το δηλητήριο του φόνου, δηλαδή μιας φρικαλέας για τους λαούς, πολεμικής διένεξης χωρίς νόημα, θα επιδράσει “ανεπαισθήτως”.
Το κλίμα στην Ανατολική Μεσόγειο είναι βαρύ, όχι ξαφνικά, όχι εξ ουρανού, όχι συγκυριακά. Κεντρικός άξονας για τη διαμόρφωση του, είναι τα τρυπάνια και οι πλατφόρμες άντλησης, που θέλουν να με τα τρέ ψουν τη Μεσόγειο σε δεξαμενή πετρελαίου και φυσικού αερίου, με σκοπό η Κεντρική και η Δυτική Ευρώπη να διατηρήσουν ένα επίπεδο ενεργειακής κατανάλωσης και βιομηχανικής παραγωγής, πολύ πάνω από εκείνα που θα τους αναλογούσαν έπειτα και από τις δραματικές εξελίξεις και τις οφθαλμοφανείς συνέπειες της κλιματικής αλλαγής. Στο ίδιο πλαίσιο, οι πετρελαϊκές εταιρείες λυσσομανούν για να μην υποστούν μελλοντική, χρηματιστηριακή και οικονομική καθίζηση και καταστροφή άνευ προηγουμένου, έπειτα από την (αναπόφευκτη) στροφή του δυτικού, ευρωπαϊκού και αμερικανικού, καπιταλισμού, στην πράσινη οικονομία και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Πλέον και στην Ελλάδα, αυτό το ορατό ενδεχόμενο, συνυπολογίζεται από συστημικούς αρθρογράφους, οι οποίοι, σχολιάζοντας την αναζωπύρωση της ελληνοτουρκικής έντασης, με αφορμή τις NAVTEX πέριξ του Καστελόριζου, υπογραμμίζουν ότι “με τις εξελίξεις στο κλίμα και την πράσινη ενέργεια, τα κοιτάσματα στην Ανατολική Μεσόγειο, σε δύο-τρεις δεκαετίες, θα είναι από οικονομική σκοπιά, αδιάφορα”.
Η ομολογία αυτή δείχνει τον εξαιρετικά στενό και κοντόφθαλμο ορίζοντα, με τον οποίο παίρνονται οι πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις στο θέμα των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών (ΑΟΖ) και του εξορυκτισμού, που έχουν επενδυθεί με τους ευφημισμούς των “εθνικών δικαίων” ή των “γαλάζιων πατρίδων” ή των “απαράγραπτων εθνικών συμφερόντων”. Η επισπεύδουσα Ελλάδα σε συνεργασία με το Ισραήλ, την Κύπρο και με αστερίσκους την Αίγυπτο, θέλει να μπει στο παιχνίδι των πετρελαϊκών κοιτασμάτων, ως κράτος-βιτρίνα των ΕΛΠΕ, της αμερικανικής Exxon Mobil, της γαλλικής Total και της ιταλικής ENI, και με προοπτικές το πολύ εικοσαετίας (!) για την άντληση, την οικονομική “απόδοση” και το ενεργειακό “μείγμα” της περιοχής. Σε πραγματικούς, μακροπρόθεσμους όρους, μια τέτοια εξέλιξη δεν θα είναι μόνο, από κλιματική άποψη, επικίνδυνη, από καπιταλιστική, αδιάφορη, ενόψει της στροφής προς την πράσινη ενέργεια, αλλά εντέλει, και οικονομικά ασύμφορη και αυτοκαταστροφική.
Όπως έχει αποδείξει, όμως, ο αμερικανός δημοσιογράφος, οικονομικός αναλυτής και εμπειρογνώμονας, Γκρεγκ Πάλαστ, που μεταξύ άλλων είχε επιβλέψει και τις έρευνες στο ναυάγιο του Exxon Valdez στην Αλάσκα, “οι πετρελαϊκές εταιρείες είναι οι μόνες επιχειρήσεις, οι οποίες αποκομίζουν κέρδη στα χρηματιστήρια και τις αγορές συναλλάγματος και μετοχών, με την απλή ανακοίνωση της προσδοκίας δικαιώματος ερευνών και εκμετάλλευσης σε πιθανές περιοχές με πολύ πετρέλαιο. Αρκούν η ανακοίνωση, οι σχετικές υπογραφές παραχώρησης και οι χάρτες που υποδεικνύουν τα ‘οικόπεδα’ – δεν χρειάζεται καν να ξεκινήσει η άντληση, για να εκτοξευθεί η κερδοφορία τους, στα ύψη”. Και σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε ακριβώς στη Μεσόγειο, όπου η πιθανότητα μιας ένοπλης σύρραξης μικρότερης ή μεγαλύτερης έντασης, επαναφέρει στη μνήμη τον Κλαούζεβιτς – ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα και από όλες τις τέχνες του ανθρώπου, μοιάζει περισσότερο με το εμπόριο.
Πετρελαίου ή αίματος, αδιάφορο για τις κυβερνήσεις και τα διοικητικά συμβούλια των πετρελαϊκών κολοσσών.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου