Του Περικλή Δανόπουλου

Αναρωτιέμαι για πολλά τον τελευταίο καιρό.

Αναρωτιέμαι τι είναι άραγε χειρότερο, μια αισχρή πολιτική εξουσία, αυτοί που την ψήφισαν και θα την ξαναψηφίσουν ή αυτοί που είναι θεωρητικά αντίθετοι, αλλά την στηρίζουν νομιμοποιώντας ηθικά, τις άστοχες επιλογές της.

Αναρωτιέμαι τι έγινε εκείνη η ''αντιμνημονιακή'' φουρνιά, αποστρατεύτηκε και ιδιώτευσε; Εξαερώθηκε μυστηριωδώς;  Ή μήπως τελικά, προσχώρησε στο σύστημα, επιχειρώντας να προσαρμοστεί στον πολιτικό αστισμό;

Γιατί η λαλίστατη και ιδιαίτερα μαχητική αυτή φουρνιά, δεν μοιάζει να αντιστέκεται ιδιαίτερα, στην κυβερνητική λαίλαπα. Μόνο στα Εθνικά ζητήματα φαίνεται να παρεμβαίνει, αλλά κι εκεί με ένα λόγο ήπια κρητικό, αλλά διακριτά υποστηρικτικό. Στα λοιπά θέματα, με εξαίρεση την οικονομία, δεν μοιάζει να ''βγαίνει στα κάγκελα'', σε ευθεία μαχητική αντιπαράθεση με τον νεοφιλελεύθερο εσμό που κυβερνά.

Δεν είδα προσωπικά, κινητοποιήσεις για τον ''μεγάλο περίδρομο'' της Πανεπιστημίου, και την νεοπλουτίστικη σπατάλη αυτού του πολιτικού κλώνου, που παριστάνει τον Δήμαρχο.

Δεν είδα οργίλες αντιδράσεις, στα δεκάδες εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν σε πολιτικούς φίλους και ημέτερους, τις μέρες της ''μεγάλης καραντίνας''.

Δεν είδα - με φωτεινές εξαιρέσεις - αντίδραση απέναντι στον ''χουντικό'' νόμο για τις συγκεντρώσεις.

Δεν είδα, το βασικότερο, καμία κριτική στάση απέναντι στους υπερεθνικούς θεσμούς που διαφεντεύουν τον τόπο και καμία φωνή γι αυτό που αποτελεί ίσως την μεγαλύτερη απώλεια για την χώρα, την Εθνική ανεξαρτησία.

Είδα όμως μια απόλυτη στήριξη στα μέτρα για την πανδημία, ελάχιστη, σε επίπεδο μουρμούρα αντίδραση στις άστοχες αποφάσεις και ταυτόχρονα, είδα μια πέμπτη φάλαγγα που έκανε και συνεχίζει να κάνει επιθέσεις απέναντι σε συμπολίτες που δείχνουν απείθαρχοι. Ρόλος σαφέστατα συμπληρωματικός στην συστημική χειραγώγηση των μέσων.

Τι σημαίνουν άραγε όλα αυτά; Για μένα δεν υπάρχουν πολλές εξηγήσεις. Βλέπω προσχώρηση και συμβιβασμό, βλέπω έναν κυνικό ρεαλισμό και εγκατάλειψη κάθε ιδεολογίας που οδηγεί σε ρήξεις και συγκρούσεις.

Και τελικά, πολλοί (ευτυχώς όχι όλοι) που πρωτοστάτησαν σε κινητοποιήσεις, φαίνεται να ασπάζονται την λαϊκή ρήση, ''χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις, φίλησε το ''

Που καιρός για ''vivere pericolosamente'' (το ζειν επικινδύνως), δεν αλλάζουν τα πράγματα, ας βολευτούμε κι εμείς... θα λένε ίσως...