Του Γιάννη Αθανασιάδη

Διαβάζω τα μύρια όσα για τους αποφοίτους Λυκείου που πέρασαν με χαμηλό βαθμό σε πανεπιστήμια.

Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα με μια κανιβαλίστικη διάθεση, (δείγμα του υπερτροφικου μικροαστικού ατομισμού, της διαλυμένης κοινωνικής συνοχής και της απαξιωμένης αλληλεγγύης που την βιώνουμε σε μεγάλη κορύφωση στις μέρες μας).

Για μια ακόμη φορά η αφηνιασμένη αγελαία συμπεριφορά κυριαρχεί σε ένα λαό με διαλυμένο το αισθητήριο του προσανατολισμού, από την συστηματική παραπληροφόρηση και τις καρπαζιές των κυβερνητικών δεσμοφυλάκων.

 Ως εκ τούτου έχει στραφεί σε μεσαιωνικές τελεολογίες και παράγει περισσότερο τρόμο απ'όσο μπορεί να αντέξει.

Δεν θεωρώ καθόλου απίθανο πολύ σύντομα, να αντιμετωπίσουμε μια περίοδο που ο διάλογος θα υποκατασταθεί από το λιντσάρισμα.

Έχει χαθεί κάθε μέτρο και κάθε φίλτρο κοινής νοημοσύνης.

Αυτά που χλευάζαμε πριν μερικά χρόνια με τον Λιακόπουλο, τον Λεβέντη και αργότερα τον Σώρρα , έχουν γίνει κυρίαρχο αφήγημα στις λαϊκές τάξεις προς τέρψη των ξενοδουλων αστών και της ολιγαρχίας.

Βγήκαν τα τέρατα από τα λαγούμια τους και κάνουν πάρτι στις συνοικίες.

Επανέρχομαι λοιπόν στο ζήτημα της ακαδημαϊκής μόρφωσης και εξειδίκευσης των νέων αποφοίτων του λυκείου.

Σε ένα κοινωνικά δίκαιο κράτος που θεωρεί την παιδεία πυλώνα της προόδου και της ευημερίας του, ο απόφοιτος του λυκείου αυτοδίκαια έχει την ευκαιρία για ακαδημαϊκή μόρφωση και θα πρόσθετα της απόλυτης επιλογής του.

Συνεπώς εξετάσεις σε στιλ ρώσικη ρουλέτα, που άπαξ τον αποκλείουν από την δυνατότητα να προχωρήσει στο αντικείμενο της επιστήμης που τον έλκει, αποτελούν κοινωνικό αποκλεισμό και φίλτρο ταξικού διαχωρισμού.

Όλοι οι απόφοιτοι πρέπει να μπαίνουν στη σχολή που επιλέγουν!

Αυτό δεν σημαίνει ότι και όλοι θα αποφοιτούν από αυτή αλλά θα δοκιμάζονται πάνω στο αντικείμενο που  σπουδάζουν και όχι σε εξετάσεις που καμία σχέση δεν έχουν με αυτό.

Το ουσιώδες και κοινωνικά δίκαιο είναι να τους δωθεί η ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν αν... και κατά πόσον έχουν πραγματική έφεση και ικανότητα στην επιστήμη που επέλεξαν.

Αυτό μπορεί άνετα να διαπιστωθεί από το πρώτο εξάμηνο.

Αυτό βέβαια για να λειτουργήσει αποτελεσματικά χρειάζεται εκπαιδευτικό σύστημα που θα εκπαιδεύει τον έφηβο με βάση τις ικανότητες του και όχι την ισοπεδωτική παπαγαλια, και θα τον καθοδηγεί στην επιλογή σπουδών, με βάση την έφεση και το ταλέντο του! 

Όχι το λάιφ σταϊλ και την ιδιοτελή ατομική κερδοσκοπία.

Σήμερα έχουμε πανελλήνιες "ρουλέτα"!

Δίνεις κι όπου σου κάτσει η μπίλια.

Έτσι αλλού θέλει να σπουδάσει ο απόφοιτος κι αλλού του "τυχαίνει".

Με αυτό τον τρόπο σπουδαία μυαλά εγκλωβίζονται σε σχολές που απλά διεκπεραιώνουν τις φοιτητικές τους υποχρεώσεις.

Και κάτι ακόμα.

Ο χώρος της παιδείας είναι ιερός. Όχι με την μεταφυσική του έννοια αλλά με την ουσιαστική.

Αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση όχι μόνο στους φοιτητές αλλά και στο εκπαιδευτικό προσωπικό.

Το πανεπιστήμιο (και κάθε δημόσιο εκπαιδευτικό ίδρυμα) δεν είναι αρένα πολιτικών συμπλοκών, αλλά λίκνο της γνώσης και της μόρφωσης.

Αλλά για να μπορέσει να γίνει αντιληπτό αυτό πρωταρχικός παράγοντας είναι η κοινωνική μόρφωση.

Κάτι που δυστυχώς απουσιάζει παντελώς από τον σημερινό ιδεολογικά χαοτικό ελληνικό πληθυσμό.

Κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας σαν λαός, ώστε να βρούμε υπεύθυνα τον δρόμο που μας αξίζει.

Δυστυχώς είμαστε ένας λαός με μεγάλο αριθμό κοινωνικά αμόρφωτων πτυχιούχων.

Και δεν φταίνε οι νέοι για αυτό.