Ο υπουργός προστασίας του πολίτη δημοσίευσε την «Λευκή Βίβλο για την προστασία του πολίτη». Πέρα από το χρονικό διάστημα που επέλεξε ο υπουργός και το οποίο είναι εύγλωττο ως προς τις πραγματικές κυβερνητικές προθέσεις, αξίζει να δούμε πιο προσεκτικά τι περιγράφει αυτό το κείμενο, ως προς την στρατηγική των κυβερνητικών παραγόντων.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: «Πρόκειται για την πρόταση του Υπουργείου ώστε να διαμορφωθεί ένα νέο συμβόλαιο μεταξύ πολιτών και Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη» (σελ. 4): Κάποιος να εξηγήσει στον υπουργό ότι το συμβόλαιο μεταξύ εκτελεστικής λειτουργίας και λαού είναι το σύνταγμα και οι νόμοι. Όχι ένα διακηρυκτικό κείμενο με ανύπαρκτη νομική σημασία. Αντί να βάζει τους συμβούλους του να γράφουν φυλλάδια, καλύτερο είναι να φτιάξει μια αστυνομία χωρίς χουλιγκανικούς θύλακες και βασανιστές, η οποία θα τηρεί τους νόμους και το σύνταγμα.

«Γιατί η πανδημία, μετά και την κρίση στον Έβρο, μας έδειξε πως η ασφάλεια είναι καθημερινή άσκηση διαχείρισης κρίσεων» (σελ .4): Μετά την 11^η Σεπτεμβρίου όλα- μα όλα- χρίζονται απειλές κατά της ασφάλειας.  Εκεί που κάποτε χρησιμοποιούνταν κοινωνικές πολιτικές και δικαιώματα, αναδιανομή πλούτου και καλύτερες υποδομές, όπως στην διαχείριση της δημόσιας υγείας, ο κος υπουργός μας προτείνει μεγαλύτερη αστυνόμευση, υπό το μανδύα της ασφάλειας. Δεν χρειαζόμαστε περισσότερη ασφάλεια κύριε υπουργέ, περισσότερο αναπτυξιακό και κοινωφελή δημόσιο τομέα χρειαζόμαστε. Η ασφαλειοποίηση την οποία προτάσσει η κυβέρνηση είναι ο εύσχημος τρόπος για περισσότερες παρακολουθήσεις πολιτών και ισχυρότερη καταστολή. 

«… τα κράτη και τα Σώματα Ασφάλειας πρέπει από τη μία πλευρά να διασφαλίσουν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας και από την άλλη να προστατεύουν την κοινωνικοοικονομική ζωή και να αποτρέπουν επεισόδια, αλλά και να προλαμβάνουν την ακραία ριζοσπαστικοποίηση και να αντιμετωπίζουν τις βίαιες εξτρεμιστικές ενέργειες…» (σελ. 10): εδώ εντοπίζεται ο πυρήνας της πολιτικής περί ασφάλειας, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά συνολικά στον δυτικό κόσμο. Η αστυνομία και η ασφάλεια δεν αφορούν πλέον, μόνο την αντιμετώπιση των παραβατικών πράξεων αλλά και την αστυνόμευση της σκέψης. Η λεγόμενη «ακραία ριζοσπαστικοποίηση» δεν αφορά φυσικά μόνο την ισλαμική τρομοκρατία αλλά κάθε εκδοχή πολιτικής συμπεριφοράς, την οποία, η όποια εξουσία αξιολογεί ως επικίνδυνη για την ίδια. Η υποτιθέμενη έξαρση της ριζοσπαστικοποίησης και του εξτρεμισμού την οποία επικαλείται ο υπουργός, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ο μπαμπούλας για την διαρκώς εντεινόμενη διείσδυση της αστυνόμευσης στον χώρο των κοινωνικών διεκδικήσεων.

«Σε αυτό το πλαίσιο, η ασφάλεια σήμερα έχει τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά:…γ) συνεργατική, καθώς προϋποθέτει την συνεργασία και το συντονισμό πολλών και διαφορετικών φορέων και υπηρεσιών…» (σελ. 13): σαφές το υπονοούμενο του κου υπουργού. Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ιδιωτικοί οργανισμοί, αντιτρομοκρατική, κρατική ασφάλεια, όλοι μαζί- και πολλοί άλλοι- σε έναν κοινό συντονισμό για την παρακολούθηση όλων μας, μην τυχόν και γίνουμε «θύματα» ριζοσπαστικοποίησης.  
«Οι διακρίσεις, ο μισαλλόδοξος λόγος και η στοχοποίηση της διαφορετικότητας έχουν καταστήσει αναγκαίο το κράτος να εγγυηθεί την κοινωνική και προσωπική ασφάλεια και την προστασία από κάθε μορφής βίας.» (σελ. 14): Πέρα από το ότι η ΕΛ.ΑΣ. έχει δώσει ήδη εγγυήσεις προστασίας από την μισαλλοδοξία –«θα τους γ@μήσουμε, θα τους σκοτώσουμε»–  είναι ενδιαφέρον ότι έστω και η μισαλλόδοξη έκφραση γνώμης αντιμετωπίζεται ως ζήτημα ασφάλειας. Κοινώς, αν το κράτος και ειδικότερα η αστυνομία κρίνει ότι ο λόγος μας είναι μισαλλόδοξος- για παράδειγμα εναντίον της αστικής τάξης- θα μπορεί να μας αντιμετωπίζει κατασταλτικά, ως κίνδυνο εναντίον της δημόσιας ασφάλειας.

«[Η αστυνομία] Δίνει προτεραιότητα στην επικοινωνία έναντι της ανακοίνωσης, στη συνεννόηση έναντι της επιβολής, στη συνεργασία έναντι της σύγκρουσης» (σελ. 15): Σύντομο ανέκδοτο.

«Το νέο επιχειρησιακό δόγμα περιορίζει την κατασταλτική λειτουργία των Υπηρεσιών της Αστυνομίας και δίνει έμφαση στην ήπια αστυνόμευση. Ειδικότερα, υιοθετούνται πολιτικές που προωθούν την ήπια αστυνόμευση, όπως η δημιουργία ομάδων διαλόγου και επίλυσης συγκρούσεων, η ενίσχυση του θεσμού του Αστυνομικού της Γειτονιάς και των Κινητών Μονάδων Αστυνόμευσης και η εντατικοποίηση του σχεδίου πεζών περιπολιών με την αξιοποίηση μέσων, όπως τα ποδήλατα και τα scooters, με σκοπό τη μετατροπή του σε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα Κοινοτικής Αστυνόμευσης.» (σελ. 15): Πέρα από το ότι το «Πάμε στο στενό να σε γ@ήσω» θα αποτελούσε ακριβή μετάφραση της «ήπιας αστυνόμευσης» έχει σημασία η ακριβής γραμματολογικά αλλά κάπως απροσδιόριστη νοηματολογικά μετάφραση από τα αγγλικά, του όρου «Κοινοτική Αστυνόμευση». 

«Το ανθρώπινο δυναμικό επιλέγεται, εκπαιδεύεται ειδικά και στην περίπτωση επιχειρησιακών ομάδων επανεκπαιδεύεται συστηματικά…» (σελ. 15): Κάπως προβληματικό υπό το φως της μη παραγωγής αστυνομικών μέσω πανελληνίων και μέσω των αντιστοίχων τμημάτων αλλά μέσω ρουσφετιών των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας.

Αυτή είναι μια πολύ σύντομη σταχυολόγηση τμημάτων της «Λευκής Βίβλου». Μπορεί κανείς να βρει διάφορα σημεία που μοιάζουν με ανέκδοτο υπό το φως των πλέον πρόσφατων εξελίξεων, όπως και παλαιοτέρων βέβαια. Δύο τελευταίες παρατηρήσεις ωστόσο: πρώτον, η ασφάλεια και η αστυνόμευση επεκτείνονται στον έλεγχο «φρονήματος», υπό το πρόσχημα της ριζοσπαστικοποίησης. Δεύτερον, το εν λόγω έγγραφο πέρα από κακοχωνεμένες έννοιες- «ανθρώπινη ασφάλεια»- και διακηρύξεις -κακών- προθέσεων με ευχάριστο περιτύλιγμα δεν προβλέπει τίποτα καινούριο σε ό,τι αφορά τις αστυνομικές πρακτικές. 

Μια αστυνομία της οποίας η έρευνα σε υποθέσεις τύπου «Ινδιάνου» αποδεικνύονται κωμικοτραγικές, η οποία διενεργεί ΕΔΕ προσχηματικές, που δεν έχει κάνει παρά ελάχιστα για την διαφθορά στις τάξεις της και της οποίας ακόμα και αξιωματικοί διατηρούσαν με την Χρυσή Αυγή προνομιακές σχέσεις- το λιγότερο- μια αστυνομία που λειτουργεί ως παράρτημα της ΝΔ και κυρίως της πρεσβείας των ΗΠΑ ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με την ελίτ της- αντιτρομοκρατική και κρατική ασφάλεια- χρειάζεται πολύ περισσότερα από scooter και λευκές βίβλους και πολύ διαφορετικά πράγματα από αυτά που η κυβέρνηση Μητσοτάκη την εντέλλει να κάνει.