“Θα ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί”… Ευαγόρας Παλληκαρίδης (13-03-1957)

Στις διεθνείς σχέσεις μπορεί να χρειαστεί να δώσεις το χέρι σου και στον δήμιο και στον εγκληματία εις βάρος του λαού σου. Επίσης, προφανώς και δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη. Υπάρχει ωστόσο θεσμική ευθύνη, η οποία σε συμπεριλαμβάνει όταν είσαι μέλος (και μάλιστα εξέχον) ενός θεσμού, όπως και όταν τον εκπροσωπείς. Και όταν δίνεις το χέρι σου πρέπει να το κάνεις με αξιοπρέπεια, προκειμένου να σε σέβονται και να μη σε θεωρούν “ζητιάνο”.

Μέσα στα πολλά θλιβερά τα οποία αμαύρωσαν την χτεσινή επέτειο των 200 χρόνων (προκλητική πολυτέλεια στο προεδρικό μέγαρο, κιτς των αλόγων που το ξεπέρασε μόνο η αξιοθρήνητη αισθητική χουντικού τύπου της Γιάννας Αγγελοπούλου, υπέρπτηση F16 από την πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ προφανώς εις ανάμνηση των βομβών Ναπάλμ εναντίον Ελλήνων στο Βίτσι και στο Γράμμο, ωσαννά για το μήνυμα-κονσέρβα του προέδρου των ΗΠΑ, επίσκεψη Μητσοτάκη στο “Αϊζενχάουερ” κατά την επέτειο απελευθέρωσης της Τριπολιτσάς, ανυπαρξία τιμής προς την Αϊτή και πολλά ακόμα) ξεχωρίζει ίσως η μιντιακή και προσεκτικά σκηνοθετημένη λατρεία προς τον πρίγκηπα Κάρολο και προς όλα εκείνα τα οποία εκπροσωπεί: έναν ρατσιστικό, ανθελληνικό, βασιλικό οίκο.

Είναι άλλο πράγμα η πρόσκληση και προφανώς η δέουσα φιλοξενία προς εκπροσώπους κρατών τα οποία συνέβαλαν (τελικά) στην επιτυχία της Ελληνικής Επανάστασης και τελείως διαφορετικό, η επιβεβαίωση του γεγονότος ότι το ελληνικό κατεστημένο, διακόσια χρόνια μετά, παραμένει λούμπεν, φαντασμένο, ανιστόρητο (την Ελλάδα την δημιούργησαν οι Έλληνες πατριώτες, δεν μας την χάρισαν οι ξένοι σε συνεργασία με μερικούς προδρόμους του ευρωπαϊσμού) και κυρίως ραγιάδικο.

Όπως και παλαιότερα, για παράδειγμα στον γάμο της πριγκήπισσας Σοφίας (ο οποίος μας έδωσε και το ιστορικό σύνθημα της τότε νεολαίας “προίκα στην παιδεία, όχι στην Σοφία”), ο ραγιαδισμός ντύνεται και σήμερα με πολλή συγκίνηση, κοσμικά σχόλια: τι φορούσαν, ποιοι το φορούσαν, πώς κάθισαν, πώς κατάπιαν τον κιμά γαρίδας κ.ο.κ. – και με αναζήτηση μακρινών συγγενών.

Κάπως έτσι, στήθηκε ένα μικρό, μιντιακό πανηγύρι γύρω από την ελληνικότητα του πρίγκηπα Καρόλου. Εγγονός του εγκληματία εις βάρος του Μικρασιατικού Ελληνισμού, ανθέλληνα πρίγκηπα Ανδρέα και γιος της Βασίλισσας Ελισσάβετ, ο πρίγκηπας Κάρολος εκπροσώπησε την μητέρα του, η οποία στις 14 Μαρτίου του 1957, 64 χρόνια πριν, αρνήθηκε να δώσει χάρη στον ανήλικο τότε, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στην αγχόνη, επειδή μετέφερε οπλισμό για την ΕΟΚΑ. Το ίδιο είχε αρνηθεί και σε άλλους Ελληνοκύπριους αγωνιστές, του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος της Κύπρου.

Και αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου στο τι έπραξε το Ηνωμένο Βασίλειο, επί βασιλείας της Ελισάβετ Β’ εις βάρος του Ελληνισμού και της Ελλάδας.

Παρόλα αυτά, δεν βρέθηκε ένας (ούτε ένας) πολιτικός ή πολιτειακός παράγοντας που όχι να αξιώσει μια συγγνώμη από τον εκπρόσωπό της και γιο της (αυτά είναι αδιανόητα πράγματα για ηγεσίες σαν την δική μας) αλλά έστω να προβεί σε μια υπόμνηση του πολυκύμαντου, για να το πούμε διπλωματικά, των διμερών σχέσεων .

Ο πρωθυπουργός, γνωρίζοντας ότι οι υπερατλαντικοί φίλοι μας παρακολουθούν, έσπευσε αυτό ακριβώς να τονίσει στον πρωθυπουργό της Ρωσίας, όπως και ότι είμαστε στο ΝΑΤΟ εμείς και εκείνοι όχι. Δεν ετέθη εκεί κανένα ζήτημα αβρότητας. Αλλά μπροστά στο δάκρυ του Καρόλου κατά την ανάκρουση του δικού του ύμνου φυσικά, όλοι έλιωσαν από συγκίνηση. Θυμήθηκαν ίσως οι ξενόδουλοι, την συγκίνησή τους για τον στρατηγό Σκόμπι και τις εποχές που η Αθήνα ήταν κατεχόμενη πόλη από τον στρατό της Μεγάλης Βρετανίας.

Ούτε ένας δεν θυμήθηκε την αδικαίωτη συνέχεια του αγώνα του Ελληνισμού για μια ενιαία εθνική εστία και τους αγωνιστές του και στην Κύπρο. Ούτε ένας δεν βρέθηκε να μιμηθεί, όχι κανέναν αριστερό, αλλά τον δεξιό πολιτικό και πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο.

Φυσικά, δεν περιμέναμε από την σημερινή, την χειρότερη Πρόεδρο Δημοκρατίας που είχαμε ποτέ μεταπολιτευτικά, να εκφράσει έστω στο περιοριστικό πλαίσιο των καθηκόντων της, την τιμή και την αξιοπρέπεια του έθνους μας. Αλλά δεν το έκανε και κανένας άλλος, έστω δια μια ανακοίνωσης.

Ο Ελληνισμός έχει ιστορία. Πραγματική ιστορία. Με θύματα. Συγγνώμη λοιπόν, Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Συγγνώμη Αϊτινοί σύντροφοί μας στον αγώνα ενάντια στην σκλαβιά. Συγγνώμη Μικρασιάτες πρόγονοί μας. Κάποτε αυτό το έθνος θα αποκτήσει και πάλι την αξιοπρέπειά του και θα τιμά τις επετείους του, όχι ως υποτακτικό αλλά όπως πρέπει.