Του Θέμη Τζήμα
Έφυγε πλήρης ημερών, ο Βάσσος Λυσσαρίδης”. Κοινότοπο σχόλιο που θα ακουστεί αρκετά τις επόμενες ημέρες.
Αληθές αλλά όχι πλήρες: ο “Γιατρός” έφυγε χωρίς να δει τελειωμένους, ολοκληρωμένους τους σκοπούς για τους οποίους έζησε και πάλεψε και ειδικότερα την απο-αποικιοποίηση της Κύπρου. Αυτοί οι αγώνες τον κατέστησαν τόσο αγαπητό στον Ελληνισμό και τόσο ξένο προς το κατεστημένο του Ελληνισμού. Αλλά και σε ένα αριστερίστικο ρεύμα, το οποίο υπό το πρίσμα ενός αφελούς (εξ ου και επικίνδυνου) αντι-εθνικισμού αντιμετωπίζει τον αντι-αποικιακό αγώνα, περίπου ως ιστορικό ατύχημα.
Το παρόν άρθρο δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι βιογραφικό για μια τόσο πλούσια σε γεγονότα και αγώνες ζωή. Περισσότερο πρόκειται για μια ματιά στο Κυπριακό υπό το φως της μνήμης του Βάσσου Λυσσαρίδη.
Ο Βάσσος Λυσσαρίδης μας άφησε μια μέρα πριν την αποικιακή Πενταμερή – αυτήν από την οποία κάποιοι περιμένουν μια ειρηνική λύση λες και η νεοαποικιοκρατία μαζί με την κατοχή μπορούν να φέρουν την ειρήνη οπουδήποτε.
Μας άφησε σε μια περίοδο κατά την οποία δύο πολιτικά ρεύματα συναντώνται στο ίδιο πεδίο του καταστροφικού ενδοτισμού. Από τη μια, η κυρίαρχη πλευρά, αυτή που πάντα ήταν απέναντι στον αντι-αποικιακό αγώνα, στο “Ελλάδα-Κύπρος-Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει”, και η οποία έχει επανακάμψει πλησίστια, μετατρέποντας την Κύπρο και την Ελλάδα σε δορυφόρο του Ισραήλ και σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ. Ζηλεύουν τη “δόξα” της ψυχροπολεμικής Τουρκίας, βλέπετε.
Από την άλλη, ο αφελής, επικίνδυνος αριστερισμός και δικαιωματισμός, ο οποίος ελλείψει ανάλυσης και στρατηγικής, επενδύει στη συγκινησικρατεία, στο επιμέρους, ακόμα και όταν αποδεικνύεται αντιφατικός μεθοδολογικά. Αν οι Τουρκοκύπριοι και οι Ελληνοκύπριοι θέλουν απλώς να ζήσουν μαζί και οι δίδυμοι “εθνικισμοί από τα πάνω” τους εμποδίζουν, τότε γιατί αυτά τα κινήματα μιλούν για δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία, αντί για ένα ενιαίο κράτος, με μια υπηκοότητα, χωρίς εγγυήτριες δυνάμεις και ξένους στρατούς; Ή θεωρεί κανείς ότι η Ελλάδα, της οποίας ο πρωθυπουργός σπεύδει να συναντήσει τον Τούρκο πρόεδρο ενώ ο τελευταίος διεκδικεί το κεντρικό Αιγαίο, πρόκειται να ενορχηστρώσει πογκρόμ κατά της τουρκοκυπριακής κοινότητας;
Στην πραγματικότητα, όλοι γνωρίζουν ότι η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία αποτελεί φόρμουλα νομιμοποίησης της παραμονής του τουρκικού στρατού και διαιώνισης της κατοχής. Είναι εντυπωσιακό (ή όχι και τόσο) πως και τα δύο προαναφερθέντα ρεύματα δεν συγκινούνται ιδιαιτέρως από την κατοχή. Υποτάσσουν το πρωτεύον ζήτημα (την ολοκλήρωση της αποαποικιοποίησης της Κύπρου) είτε στα συμφέροντα των ΗΠΑ, είτε σε δευτερεύοντα. Εν τέλει και αντικειμενικά, αποδέχονται τον αποικιακού τύπου έλεγχο.
Πράττουν όμως μέσα στην δολιότητά τους οι πρώτοι και στην αφέλειά τους οι δεύτεροι κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο: αν ποτέ μια τέτοια λύση (λύση δύο κρατών σε συσκευασία ενός όπως θέλει η Τουρκία) υλοποιηθεί, αυτό που θα προκύψει θα είναι ένα μη λειτουργικό κράτος. Τι θα ακολουθήσει στην πρώτη κρίση; Η αναζωπύρωση των διακοινοτικών ταραχών και η διαρκής απειλή ενός νέου Αττίλα. Επιπλέον θα πρόκειται για ένα κράτος θεμελιακά αδύναμο να αντιμετωπίσει την ενδημική διαφθορά των δύο πλευρών που θα το έχουν συστήσει.
Πολλοί δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι το Κυπριακό, στον πυρήνα του αποτελεί μια ακόμα εκδοχή της ατελούς απο-αποικιοποίησης της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, η οποία αφού έδωσε εν προκειμένω ένα μη λειτουργικό κράτος, συνεχίστηκε με διαρκή, στρατιωτική κατοχή. Οτιδήποτε δεν αναιρεί την εν λόγω παρακαταθήκη αλλά εμμέσως την διαιωνίζει θα οδηγήσει σε “απόψυξη” την σύγκρουση.
Ο Βάσσος Λυσσαρίδης όταν έλεγε “Να πεθάνω ναι! Να γονατίσω όχι!” δεν μιλούσε μόνο συναισθηματικά. Έδειχνε τον δρόμο της πραγματικής λύσης: η παλινδρόμηση προς οποιοδήποτε είδος αποικιακού και κατοχικού τύπου διευθέτησης εγγυάται απλώς δεινά και καταστροφές για τον λαό. Τη λύση δεν θα τη δώσουν εκείνοι που δείχνουν να αντιλαμβάνονται τον κυπριακό, εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, περίπου ως ατύχημα.
Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου