Αν στο παραπάνω απόσπασμα αντικαθιστούσε κανείς τις λέξεις Εβραίος και Γερμανός, με εκείνες του Παλαιστίνιου και του Ισραηλινού Εβραίου, αντίστοιχα, πιθανότατα η αλληλουχία των φράσεων, αυτούσια, θα αναδημοσιευόταν σε πάρα πολλά φιλικά προς το Τελ Αβίβ μέσα ενημέρωσης ου μη και στα επίσημα δελτία τύπου της υπηρεσιακής κυβέρνησης του Βενιαμίν Νετανιάχου. Θα ήταν όμως μια άκρως παρακινδυνευμένη επιλογή, καθώς το απόσπασμα που προλογίζει αυτό το άρθρο, προέρχεται από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Das Schwarze Korps, της επίσημης εφημερίδας των ναζιστικών SS και του ηγέτη τους, Χάινριχ Χίμλερ και δημοσιεύτηκε μερικές μέρες μετά τη Νύχτα των Κρυστάλλων, για την ακρίβεια στο φύλλο της 17ης Νοεμβρίου 1938. Το άρθρο αυτό είχε γραφτεί και τυπωθεί, προκειμένου να δικαιολογηθεί η άγρια και φονική μανία των Ταγμάτων Εφόδου σε βάρος των Γερμανοεβραίων, που είχε στοιχίσει 90 ανθρώπινες ζωές και είχε προξενήσει ανυπολόγιστες καταστροφές σε καταστήματα, συναγωγές, γραφεία και σπίτια τη νύχτα της 9ης Νοεμβρίου εκείνου του σκοτεινιασμένου μεσοπολεμικού έτους.

Το ποιος είναι ο “ακροδεξιός”, ο “ναζιστής”, ο “νοσταλγός του Χίτλερ” στη Μέση Ανατολή πάει και έρχεται ως κατηγορία, ως υπονοούμενο, ως βαρύγδουπη ατάκα ή ως εύκολη και εύπεπτη πολεμική εκατέρωθεν εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με βασική παράμετρο επίσης το γεγονός ότι όποιος προσπαθεί να αρθρώσει έστω και ήπια και συγκροτημένα μια στοιχειώδη κριτική ενάντια στις πολιτικές και οικονομικές επιλογές του Τελ Αβίβ σε βάρος των Παλαιστινίων αλλά και των Ισραηλινών Αράβων πολιτών του, κινδυνεύει να στιγματιστεί με την κηλίδα του αντισημίτη και να βρεθεί στο πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο της ζωής ως δακτυλοδειχτούμενος αποσυνάγωγος, όσο ψηλά κι αν αυτός βρίσκεται. Προς τούτο και αντί πολλών, δείτε για παράδειγμα, τι συνέβη πριν από μερικά χρόνια στον τότε ηγέτη των Βρετανών Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν.

Τα πραγματικά περιστατικά είναι συγκεκριμένα και σαφή. Η ισραηλινή κυβέρνηση, η σημερινή, οι προηγούμενες, η επόμενη, όταν και όπως προκύψει, δεν είναι “Χίτλερ”, αλλά κακά τα ψέματα έχουν εντυπωσιακές ομοιότητες και διαμορφωμένες περγαμηνές με κάθε αυταρχικό και ανελεύθερο καθεστώς που την εποχή της νεωτερικότητας έβαλε στο στόχαστρο του τις κοινωνικές, εθνοτικές ή θρησκευτικές εκείνες ομάδες οι οποίες δεν “κούμπωναν” στο πολιτικό και εθνικό του αφήγημα, με σκοπό να τις εξοντώσει αργά ή πιο σύντομα και καταρχάς οικονομικά, προκειμένου εντέλει να πετύχει τη συλλογική, ηθική και ψυχολογική τους, υποδούλωση και εκμετάλλευση.

Όχι, η πολιτική που ασκεί το Τελ Αβίβ εναντίον των Παλαιστινίων δεν συνιστά ένα νέο ολοκαύτωμα – με το όμικρον, μικρό ή κεφαλαίο. Το Ολοκαύτωμα έχει συγκεκριμένη πολιτική, οργανωτική και βιομηχανική διάσταση ως έγκλημα ιστορικό και ας ελπίσουμε ανεπανάληπτο. Είναι σίγουρα μια τραγωδία καταρχήν των Εβραίων, αλλά και όλης της ανθρωπότητας, καθώς στα κρεματόρια δολοφονήθηκαν και εξαϋλώθηκαν, ομοφυλόφιλοι, τσιγγάνοι, Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου, Σλάβοι εργάτες γης και βιομηχανίας – αν και σε μικρότερους αριθμούς σε σχέση με τους εβραϊκούς πληθυσμούς που ήταν ο κύριος στόχος της ναζιστικής Endloesung (Τελικής Λύσης). Ούτε για γενοκτονία θα μπορούσαμε να μιλάμε στα παλαιστινιακά εδάφη, κατεχόμενα ή “ελεύθερα”. Οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι, χρησιμοποιούν πολύ πιο εύστοχα τον όρο, εθνοκάθαρση ή απαρτχάιντ, ο δεύτερος δε, πολύ έγκαιρα, έχει συμπεριληφθεί στις αναφορές και διεθνών οργανισμών, όπως τα Ηνωμένα Έθνη, ήδη από το 2004.

Τότε, ήταν ένας (λευκός) Νοτιοαφρικανός, ο δικηγόρος και δικαστής Τζον Ντάγκαρντ, που είχε κατηγορήσει ανοιχτά και δημόσια το Ισραήλ για καθεστώς διακρίσεων, εξευτελισμών και διαρκών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη, Ο Ντάγκαρντ είχε υπάρξει μέλος της Εθνικής Επιτροπής Συμφιλίωσης που είχε συσταθεί μετά τη μεταβίβαση της εξουσίας από την κυρίαρχη λευκή μειοψηφία στο Κόμμα του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου με τους γνωστούς, κυρίως οικονομικούς συμβιβασμούς της ηγεσίας του Νέλσον Μαντέλα. Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια μετά την έκθεση Ντάγκαρντ για το απαρτχάιντ που έχει επιβάλει το Ισραήλ στους Παλαιστίνιους, δύσκολα μπορεί να βρεθεί σοβαρός άνθρωπος για να αμφισβητήσει τα κίνητρα και τις επιδιώξεις, τα επιχειρήματα και τις πολυσέλιδες διαπιστώσεις ενός αδέκαστου και αμερόληπτου, νομομαθούς παρατηρητή. Και όμως, συμβαίνει ακόμα, είτε από τους καθ’ έξιν αρνητές της πραγματικότητας είτε από τη συστηματική προπαγάνδα των φιλικών και συμμαχικών προς το Τελ Αβίβ κυβερνήσεων και μέσων ενημέρωσης, την ώρα βέβαια που ακόμη και νουνεχείς Ισραηλινοί Εβραίοι διαδηλώνουν χέρι με χέρι με τους Άραβες συμπολίτες τους, απαιτώντας την άρση του καταπιεστικού αυτού καθεστώτος.

Το ισραηλινό απαρτχάιντ δεν είναι πολιτική άμυνας, αλλά επίθεσης, βαναυσότητας και συντριβής μιας κοινότητας, εν προκειμένω των Παλαιστινίων, προκειμένου είτε να τεθούν στο περιθώριο και να γίνουν ανδράποδα στυγνής εργατικής και οικονομικής εκμετάλλευσης είτε να εξαναγκαστούν να εγκαταλείψουν τη γη τους. Δεν είναι πρωτότυπο φαινόμενο, οι ρίζες του είναι βαθιές στη νεωτερικότητα, που δεν έχει μόνο φωτεινές λάμψεις γενικής προόδου αλλά και σκοτεινές πτυχές αδυσώπητης απανθρωπιάς. Ο εγκλωβισμός σε ανοιχτές εκτάσεις-φυλακές, μέσα σε συρματοπλέγματα και υποτυπώδη οικήματα, με ελάχιστα μέσα επιβίωσης και τελικό σκοπό την εξουθένωση των ανυπότακτων ιθαγενών προέρχεται από τα εγχειρίδια της αποικιοκρατίας που εφάρμοσαν πρώτοι (ξανά μπροστά μας) οι Γερμανοί στη Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική (σημερινή Ναμίμπια) με ιθύνοντα νου τον επίτροπο του Ράιχ, Χάινριχ Γκέρινγκ. Αν σας θυμίζει κάτι το όνομα του, όντως έχετε δίκιο, ήταν ο πατέρας του μετέπειτα υπαρχηγού του Χίτλερ στο Ναζιστικό Κόμμα της Γερμανίας και στρατάρχη του Ράιχ, Χέρμαν Γκέρινγκ.

Η μεθοδολογία των Γερμανών αποικιοκρατών πέρασε μετά στους Βρετανούς που, αντιγράφοντας τον Γκέρινγκ, επεδίωξαν να τιθασεύσουν τον αντάρτικο πόλεμο των Ολλανδο-γερμανών αγροτών Μπόερς στη Νότια Αφρική. Αργότερα, αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με τις ανάλογες προσαρμογές και την εξέλιξη των τεχνολογικών μέσων, μεταπήδησαν στη μεσοπολεμική Ευρώπη (και το Τρίτο Ράιχ) για να αποκορυφωθεί η αιματηρή τους ιστορία στο Ολοκαύτωμα και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύντομα, επέστρεψαν στη Νότια Αφρική, μόλις ανέλαβε την ηγεσία της χώρας ο στρατάρχης Γιαν Σματς, ως αρχηγός του κράτους που θα καθοδηγούσε τη λευκή μειοψηφία στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη μέσω της καταδυναστευτικής και βίαιης εκμετάλλευσης της μαύρης πλειοψηφίας που δεν είχε δικαίωμα εργασίας, περιουσίας, μετακίνησης, μετανάστευσης, μόρφωσης, ακόμη και ζωής και ύπαρξης χωρίς την άδεια ή την “αγαθή” προαίρεση των λευκών.

Πόσο διαφορετικά είναι σήμερα τα πράγματα για τους Παλαιστίνιους στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τη Λοντ ή τη Χάιφα αν συνυπολογίσουμε και τους Ισραηλινούς Άραβες και όσα δραματικά και αποκρουστικά έζησαν τις προηγούμενες μέρες με τις νυχτερινές επιθέσεις και τις επιδρομές στη μέση του δρόμου, τις βιαιοπραγίες και τις καταστροφές κινητών και ακίνητων περιουσιών; Ελάχιστα αν όχι καθόλου, με μόνη διαφορά στη διαβάθμιση μέσων και μεθόδων καταπίεσης, βίας και πειθαναγκασμού που αφαιρούν και δυναμιτίζουν σε μια μονίμως ρευστή και διαλυτική κατάσταση δικαιώματα και αναφορές, γειώσεις και εξασφαλίσεις, κοινωνικά δίκτυα αλληλοϋποστήριξης και βιωματικές ρίζες αιώνων. Ό,τι δηλαδή υπέμεναν οι μαύροι Αφρικανοί στο απαρτχάιντ. Ή οι Γερμανοεβραίοι στον Μεσοπόλεμο, πριν το Ολοκαύτωμα, είτε στη Γερμανία, είτε στην Αυστρία κυρίως μετά το Anschluss, είτε σε μικρότερο βαθμό στην Πολωνία, την Ουγγαρία ή τη Σλοβακία με το καθεστώς του Γιόζεφ Τίσο την ίδια περίοδο. Αυτές οι διαπιστώσεις δεν είναι υπερβολικές: είναι η σκληρή αλήθεια και η ορθή ιστορική και πολιτική προσέγγιση με τα κατάλληλα και αναλογικά μέτρα και σταθμά.

Τα δε διεθνή ή εθνοκρατικά δικαιώματα στην αυτοάμυνα ή τον προληπτικό πόλεμο και την εξάπλωση της δημοκρατίας ειδικά στη Μέση Ανατολή ή τα Βαλκάνια, μάς τα είπαν και άλλοι τις τελευταίες δεκαετίες, κατά κύριο λόγο Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, με τραγικές, αποσταθεροποιητικές, μακροπολιτικές συνέπειες για όλη την περιοχή φανερού ή κρυφού, ιμπεριαλιστικού και οικονομικού ενδιαφέροντος – και χωρίς μάλιστα ως επί το πλείστο να αντιγράφουν ή να παραλλάσσουν τα πρωτοσέλιδα άρθρα ναζιστικών εφημερίδων του Μεσοπολέμου.

Μια τελευταία αναφορά θα άξιζε στον ένοπλο αγώνα (ή την τρομοκρατία) της Χαμάς που παλιότερα και μέχρι τη λειψή και υπό όρους αναγνώριση ήταν και επιλογή της PLO (ή και του Κόμματος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, για να θυμηθούμε την εποχή που ο Νέλσον Μαντέλα κυκλοφορούσε με περίστροφο και σχεδίαζε την τοποθέτηση βομβών ή συναρμολογούσε εκρηκτικούς μηχανισμούς). Και εδώ, τίποτα δεν είναι “καινούργιο” ή καινοφανές στην περιοχή, εκτός κι αν κάποιοι έχουν αποφασίσει να ξαναγράψουν και να αναθεωρήσουν, πλαστογραφώντας την, την ιστορία και της εβραϊκής Χαγκανά που αποτέλεσε σε μεγάλο βαθμό το πρότυπο πολιτικής και ένοπλης δράσης (και) για τις αραβικές οργανώσεις, άλλο αν αυτές δε θα το παραδεχτούν ποτέ. Εδώ, δεν έχουμε έναν “κύκλο αίματος”, όπως ανιστόρητα και απαράδεκτα ισχυρίζονται ορισμένοι, αλλά ένα, αν θέλετε, ταγκό αλληλοεκπαίδευσης και συγκοινωνούσες επιρροές στην τέχνη της πολιτικής που μπορεί να συνεχίζεται και με άλλα μέσα, όταν οι καταστάσεις εξωθούνται στα άκρα.

Οπότε το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα: σήμερα είμαστε με τους Παλαιστίνιους, χωρίς επιφυλάξεις ή αστερίσκους, όπως τη δεκαετία του 1980 και πιο πριν, οφείλαμε να είμαστε με τους μαύρους της Νότιας Αφρικής και τη δεκαετία του 1930, με τους Εβραίους της Γερμανίας και της Κεντρικής Ευρώπης, όταν (τι ειρωνεία!), ούτε και τότε ήταν οι κυβερνήσεις και τα κράτη της υπόλοιπης Ευρώπης ή της Βόρειας Αμερικής στο πλευρό τους, καθώς δεν ήθελαν να διαταράξουν τις σχέσεις τους με το Βερολίνο, προτού ξεσπάσει η μεγάλη σφαγή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και συντελεστεί το έγκλημα στα κρεματόρια του Άουσβιτς. Οι πολιτικές σκοπιμότητες, οι κυβερνητικοί καιροσκοπισμοί και τα οικονομικά συμφέροντα ανέκαθεν στραγγάλιζαν την ανθρωπιά και τη δικαιοσύνη. Με τους Παλαιστίνιους, μέχρι τη δικαίωση για την ίδρυση δικού τους κράτους. Αν και εκείνη τη στιγμή, η κριτική και η στάση μας θα πρέπει να αλλάξει, για να αναδείξει όλες τις στρεβλώσεις, τα κακώς κείμενα και τα προβλήματα της ίδιας τόσο προβληματικής εθνοκρατικής νεωτερικότητας που σήμερα πυρπολεί ξανά τη Μέση Ανατολή και την πολυαίμακτη γη της Παλαιστίνης για το δικαίωμα τάχα της αυτοάμυνας μιας ισχυρής και δεσπόζουσας, κρατικής οντότητας ενάντια στους αδύναμους καταπιεσμένους της παρίες.