Του Πάρι Καρβουνόπουλου
Το άρθρο του Robert Ellis στην ιστοσελίδα Ahval ίσως να αφυπνίσει όσους ακόμη πιστεύουν στην “παρέμβαση του αμερικανικού παράγοντα υπέρ της Ελλάδας”, στο μέγα πρόβλημα που λέγεται Τουρκία. Στην Αθήνα ορισμένοι εμφανίζονται “υπνωτισμένοι” και συνεχίζουν να περιμένουν το “αμερικανικό ιππικό”.
Το άρθρο είναι επίσης χρήσιμο για όσους σπεύδουν να αποδομήσουν όποιον στην Ελλάδα υποστηρίζει -γραπτώς ή προφορικώς- ότι κάτι δεν κάνουμε καλά στα ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό.
Στο άρθρο του επισημαίνει ότι “ο Αμερικανός πρόεδρος Μπάιντεν χειρίστηκε την πρώτη του συνάντηση με τον πρόεδρο της Τουρκίας Ερντογάν όπως ο σερίφης Sleepy Joe στο γουέστερν των αδελφών Κοέν, «Η μπαλάντα του Μπάστερ Σκραγκς».
“Η πρώτη συνάντηση του Μπάιντεν με τον Ρώσο ηγέτη, Βλαντιμίρ Πούτιν, πήγε καλά. Ο Μπάιντεν ήταν κατηγορηματικός στην προειδοποίησή του ότι εάν ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Αλεξέι Ναβάλνι πέθαινε στη φυλακή, θα είχε καταστροφικές συνέπειες για τη Ρωσία. Αλλά στη συνάντησή του με τον Ερντογάν στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, η προσέγγιση του Μπάιντεν ήταν εκπληκτικά ήπια”, γράφει και συνεχίζει:
“Αντί να αντιμετωπίσει τον Ερντογάν για τα θέματα που χωρίζουν την Τουρκία και τις ΗΠΑ, όπως η αγορά ρωσικών πυραύλων S-400 από την Τουρκία, ο Μπάιντεν συμφώνησε η Τουρκία να καλύψει την πλάτη των Αμερικανών και να “φυλάξει” το διεθνές αεροδρόμιο Hamid Karzai στην Καμπούλ.
Έξυπνος χειριστής, ο Ερντογάν κατέστησε σαφές ότι η προσφορά θα εξαρτηθεί από τη διπλωματική, υλικοτεχνική και οικονομική υποστήριξη των ΗΠΑ, ό, τι κι αν αυτό συνεπάγεται. Παρόλο που ο Μπάιντεν θεώρησε τη συνάντηση «θετική και παραγωγική», μένει να δούμε πόσο η Τουρκία είναι διατεθειμένη να αναλάβει μάχιμο ρόλο.
Οι Ταλιμπάν έχουν προειδοποιήσει την Τουρκία να μην διατηρήσει στρατιωτική παρουσία στο Αφγανιστάν (ο σημερινός της ρόλος είναι μη μάχιμος) και υπάρχουν αναφορές ότι η Τουρκία σχεδιάζει να αναπτύξει Σύριους μισθοφόρους, όπως έκανε στη Λιβύη και το Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Ο Ερντογάν διαβεβαίωσε τους Ταλιμπάν ότι μπορούν να συνομιλήσουν με την Τουρκία πολύ πιο άνετα από ό, τι με τις ΗΠΑ, «επειδή η Τουρκία δεν έχει τίποτε που να έρχεται σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις τους».
Όπως επεσήμανε η Τάνια Γκουντσουζιάν, δημοσιογράφος του TRT World, η προσφορά της Τουρκίας να εξασφαλίσει το αεροδρόμιο της Καμπούλ δεν πρέπει να “διαβαστεί” μεμονωμένα, αλλά ως προσπάθεια της Άγκυρας να επεκτείνει την επιρροή της σε όλη την περιοχή. Ο Michael Kugelman, ανώτερος συνεργάτης στο Wilson Center, ανέφερε ότι η Τουρκία είναι επίσης μέρος μιας μακροχρόνιας τριμερούς συνεργασίας με το Αφγανιστάν και το Πακιστάν.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο ισχυρισμός του Τζο Μπάιντεν ότι οι ΗΠΑ πρέπει να υπερασπιστούν την ελευθερία και τη δημοκρατία καταρρέει. Ο Dominique Moïsi από το Institut Montaigne παρέχει μια ευρύτερη προοπτική κάνοντας λόγο για τα «Πικρά μαθήματα από το Αφγανιστάν». Αναφέρει: «Η ήττα των ΗΠΑ ως απελευθερωτή ή εισβολέα (ανάλογα με το ποιον ρωτάτε) στο Αφγανιστάν αμφισβητεί θεμελιωδώς τον ρόλο της στρατιωτικής παρέμβασης στον σημερινό κόσμο».
Στην ταινία του Μάικ Νίκολς «Ο πόλεμος του Τσάρλι Γουίλσον», που ασχολείται με την κρυφή υποστήριξη των ΗΠΑ στους μουτζαχεντίν στον πόλεμο Σοβιετικής Ένωσης-Αφγανιστάν, ο βουλευτής Τσάρλι Γουίλσον καταλήγει: «Έτσι είναι. Μπαίνουμε και αλλάζουμε τον κόσμο με τα ιδανικά μας και μετά φεύγουμε. Αλλά η μπάλα συνεχίζει να αναπηδά ». Όταν γιορτάζουν τη νίκη τους, ο Ελληνοαμερικάνος υπάλληλος της CIA, Γκας Αβρακωτός, προειδοποιεί: «οι τρελοί έχουν αρχίσει να “κυλούν” προς τη Κανταχάρ σαν να είναι μια αποχέτευση μπανιέρας». Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ”.
Ο Robert Ellis από το Αφγανιστάν φθάνει σε ένα άλλο θέμα που το ονομάζει “πολιτικό νεκροταφείο” της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής: το Κυπριακό.
Η Κύπρος κατελήφθη από τους Οθωμανούς από τον δέκατο έκτο έως τον δέκατο ένατο αιώνα, στη συνέχεια προσαρτήθηκε από τη Βρετανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923, η Τουρκία παραιτήθηκε από όλες τις αξιώσεις για το νησί έως ότου οι Βρετανοί, το 1955, την “έφεραν” στην Ελλάδα.
Τρία χρόνια μετά την ανεξαρτησία, το σύνταγμα κατανομής εξουσίας κατέρρευσε και το 1964, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έστειλε ειρηνευτική δύναμη (UNFICYP) για να χωρίσει τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους. Δέκα χρόνια αργότερα, η Τουρκία παρενέβη μετά από ένα ελληνοκυπριακό πραξικόπημα που είχε σκοπό να επιβάλει την ένωση (ένωση με την Ελλάδα) και η επακόλουθη κατοχή παγίωσε τη διαίρεση του νησιού.
Από το 1975, οι διακοινοτικές συνομιλίες υπό την αιγίδα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για την ίδρυση δικοινοτικής και διζωνικής ομοσπονδίας απέτυχαν. Εμφανώς το 2004 με το σχέδιο Ανάν και στο Κρανς-Μοντάνα της Ελβετίας πριν από τέσσερα χρόνια. Όπως σημείωσε ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, είχε χαθεί μια ιστορική ευκαιρία.
Ένας εξέχων Ελληνοκύπριος μου είπε ότι ένιωθε πικρία για τη χαμένη ευκαιρία να καταλήξουμε σε συμφωνία με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, ο οποίος τώρα έχει εκδιωχθεί. Είπε ότι ήταν λάθος, λάθος, λάθος. Κάποιος κατηγόρησε τον Ελληνοκύπριο πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη και την ανάγκη του για επανεκλογή. Όπως και να έχει, τον περασμένο Οκτώβριο, ο Έρσιν Τατάρ εξελέγη ηγέτης των Τουρκοκυπρίων με την πλήρη υποστήριξη του Ερντογάν. Τώρα η επιδίωξη τους δεν είναι τίποτα άλλο από την ύπαρξη δύο ξεχωριστών κρατών.
Σε μια πρόσφατη επίσκεψή του στην Κύπρο, ο Ερντογάν παρουσίασε το σχέδιό του να ανοίξει την «πόλη -φάντασμα» στα Βαρώσια, αψηφώντας δύο ψηφίσματα του ΟΗΕ. Αυτό το σχέδιο δεν έχει καταδικαστεί μόνο από τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν αλλά και από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι ότι ο Εκπρόσωπος της ΕΕ Josep Borrell συμμετείχε επίσης στο χορό της καταδίκης και προειδοποίησε ότι η ΕΕ θα εξετάσει ενέργειες στην επόμενη συνεδρίασή της.
Πριν από δέκα χρόνια, ο πρώην Κύπριος υπουργός Εξωτερικών Νίκος Ρολάνδης παρατήρησε: «Εμείς οι Ελληνοκύπριοι ζούμε σε έναν δικό μας κόσμο. Περιμένουμε τον Robin Hood να μας δικαιώσει, ενώ το έδαφος κάτω από τα πόδια μας υποχωρεί ασταμάτητα ». Εκτός αν ο Τζο Μπάιντεν τον ρόλο του Robin Hood. Με τον Άντονι Μπλίνκεν ως Μικρό Τζον, οι προοπτικές για την Κύπρο φαίνονται ζοφερές”, καταλήγει ο αρθρογράφος.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου