Του Θανάση Σκαμνάκη
Και σιγά-σιγά ολισθαίνοντας, κάπου-κάπου και με απότομες επιταχύνσεις, οδηγούμαστε σε μια νέα(;) πραγματικότητα, που μερικές φορές τη ζούμε ως εφιάλτη. Πρόκειται εδώ για το βαθύτερο διχασμό τον οποίο επιφέρουν (ή που συνέπεια τους είναι) τα διλήμματα του τύπου για τα οποία μιλούσαμε τις δυο προηγούμενες φορές, το διχασμό του ανθρώπου του ίδιου – πολυκερματισμός θα ήταν πιο ακριβές.
Όπου ο ένας άνθρωπος χωρίζει τα δυο (ή και τα περισσότερα, συνήθως) πρόσωπά του, ταυτότητες, συνειδήσεις ας πούμε!
Όπου ο εντός μας ένας άνθρωπος δρα ως εργαζόμενος, και ο άλλος ως αντίπαλός του καταναλωτής. Κι έρχεται η στιγμή που ο ένας εξεγείρεται εναντίον του άλλου, ο μέσα μας πάντα, και ποιος θα νικήσει;
Όταν δεν αφορά τον ίδιο αλλά διαφορετικούς ανθρώπους αρχίζει το πανηγύρι της ματαιοδοξίας και οι διαχωρισμοί γίνονται κοινωνικοί, εν προκειμένω, ο καταναλωτής στρέφεται εναντίον του εργαζόμενου γιατί δεν είναι ανοιχτά τα μαγαζιά όταν εκείνος (ο καταναλωτής) θέλει, γιατί η παραγγελία δεν είναι έτοιμη όταν εκείνος (ο καταναλωτής) θέλει – κι ας είναι μια φορά ο ένας ο εργαζόμενος κι ο άλλος καταναλωτής και την άλλη ανάποδα. Ενδύεσαι το ρόλο και θεωρείς πως αλλάζουν τα δικαιώματα.
Μύλος; Όχι, η πραγματικότητα.
Οπότε, όσα λέμε περί της κοινωνίας των καταναλωτών, αλλοτριωμένης και ξένης, αποχτούν μια δραματική εφαρμογή.
Παίρνω αφορμή από τις καταγγελίες των εργαζομένων στο Jumbo για τον κανονισμό εργασίας της εταιρείας, με βάση το νόμο Χατζηδάκη - προειδοποιούσαν όσοι καταλάβαιναν πως ο νόμος φέρνει καθεστώς γαλέρας στους εργασιακούς χώρους – ο οποίος αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους περίπου ως δουλοπάροικους.
Το Jumbo δεν είναι μοναδικό, είναι καθεστώς που επεκτείνεται συνεχώς και γίνεται κανονικότητα.
Κι όσο οι εργαζόμενοι μένουν αδρανείς τόσο επεκτείνονται τα εις βάρος τους μέτρα, γιατί αυτή η αναμέτρηση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας είναι παλιά και διαρκής, ποτέ δεν παύει, κι αν ο ένας παύσει ο άλλος απλώνει ως εκεί που τον παίρνει το πάπλωμα του.
Η αδράνεια των εργαζομένων είναι από φόβο, από έλλειψη εμπιστοσύνης, είναι από ανασφάλεια, από το δε βαριέσαι και το δε γίνεται τίποτα, είναι κι από την διευρυμένη και βαθύτερη αλλοτρίωση.
Αν, ας πούμε, εν μέσω γιορτών οι εργαζόμενοι του Jumbo κηρύξουν απεργία – υποθετικά βέβαια μιλώντας, δυστυχώς, αλλά οι μέρες έχουν πολλές ουρές, κανείς δεν ξέρει πότε θα σκάσει το καζάνι με τόση συμπίεση ατμού οργής – θα στερήσουν, τον εργοδότη από υπερκέρδη του αλλά και από τους καταναλωτές την απόλαυση της κατανάλωσης. Τότε στις τηλεοράσεις οι εντεταλμένοι δημοσιογράφοι θα καταγγέλλουν τους εργαζόμενους γιατί διάλεξαν αυτές τις μέρες να απεργήσουν, όπως με τους ναυτεργάτες, και όχι κάποιες άλλες όταν η κίνηση είναι ελάχιστη, και οι άλλοι εργαζόμενοι-καταναλωτές θα επαναλαμβάνουν το ίδιο στο όνομα του δικαιώματος, αναφαίρετου και θεμελιώδους πια στη καταναλωτική δημοκρατία, να καταναλώνουν όποτε θέλουν και ό,τι θέλουν (ακόμα κι αν δεν έχουν λεφτά να καταναλώσουν, το δικαίωμα είναι πάνω από τη δυνατότητα). Και με ποιο δικαίωμα οι λίγοι στερούν το μεγάλο δικαίωμα από τους πολλούς; Οι κοινωνικοί αυτοματισμοί σε νέα εκδοχή, πιο δραματική.
Φέρνω στο νου μου ένα καλό δημοσιογράφο, αριστερό, μάχιμο, ο οποίος, όταν κάποια φορά πριν χρόνια είχε τεθεί θέμα ελεύθερου ωραρίου στη λειτουργία των καταστημάτων –γεγονός που είχε προκαλέσει εντονότατες αντιδράσεις από τους εργαζόμενους, αλλά και από μικροϊδιοκτήτες – υπερασπιζόταν από την προοδευτική εφημερίδα στην οποία έγραφε το δικαίωμά του να μπορεί να πηγαίνει να ψωνίζει βιβλία στις 2 τα ξημερώματα, καθώς το δικό του ωράριο αυτό ήταν.
Με αυτές τις διαπιστώσεις ο κοινός αγώνας γίνεται ο μόνος τρόπος μέσω του οποίου όχι μόνο κατακτώνται ουσιαστικά δικαιώματα και νίκες αλλά επίσης, και κυρίως, ξαναβρίσκουμε τον ολόκληρο εαυτό μας και ενοποιούμε τον κατακερματισμένο κόσμο μας.
Είναι όπως έγινε στον αγώνα της e-food, όπου οι καταναλωτές συντάχτηκαν με τους εργαζόμενους (κι έτσι νίκησαν και οι πρώτοι και οι δεύτεροι), είναι όπως προτείνει η Ένωση Καταναλωτών: «Οι καταναλωτές έχουμε αρχές - έχουμε αξιοπρέπεια - έχουμε κανόνες- έχουμε άποψη. Δεν επιβραβεύουμε τέτοιες πρακτικές και δεν μένουμε άπραγοι».
Μακάρι!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου