Για τον Αλί Φατί Ζειντάν και την οικογένειά του, η Δυτική Μοσούλη το 2016 ήταν η καλύτερη από τις χειρότερες επιλογές τους. Το σπίτι στο οποίο έμεναν σε ένα κοντινό χωριό είχε καταληφθεί από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) για να περάσει στη συνέχεια στα χέρια των κουρδικών πολιτοφυλάκων. Η οικογένεια είχε αποφασίσει να αναζητήσει την τύχη της μακριά από τους προσφυγικούς καταυλισμούς της περιοχής, φοβούμενοι ότι θα βίωναν την εμπειρία του αποχωρισμού. Έτσι, αποφάσισαν να εγκατασταθούν σε μια φτωχογειτονιά που βρίσκονταν στη βιομηχανική ζώνη της περιοχής, ονόματι Yabisat.

Εκεί, αν και το ISIS είχε υπό την κατοχή του την Μοσούλη, το εν λόγω τμήμα της πόλης, όπως και μερικά ακόμη, ήταν σχετικά ασφαλές. Ήταν στο σπίτι τους, τώρα πια. Όλοι, μαζί. Τουλάχιστον μέχρι το δείπνο της 5ης Μαρτίου 2016…

Μερικές εβδομάδες πίσω, οι κομάντος της Δύναμης Δέλτα συλλαμβάνουν υψηλόβαθμο στέλεχος του ISIS, στα πλαίσια της έρευνας των Αμερικανών για το αναπτυσσόμενο πρόγραμμα χημικών όπλων των ισλαμοφασιστών του ISIS. Οι πληροφορίες που συλλέγονται κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων οδηγούν τους γαλονάτους των ΗΠΑ σε ένα τοπικό εργοστάσιο στο Yabisat. Για αρκετό καιρό η περιοχή βρίσκεται υπό την παρακολούθηση της Ουάσινγκτον από αέρος, διαδικασία που καταλήγει στη λήψη απόφασης για στοχευμένο χτύπημα του αμερικανικού στρατού, στις 2 Μαρτίου. “Είχε όλα τα φόντα για να αποτελέσει ένα επιτυχημένο χτύπημα”, έγραφε πριν μερικές μέρες στους New York Times, ο Αζμάτ Χαν. “Πληροφόρηση απευθείας από την πλευρά του εχθρού, παρακολούθηση, βίντεο με την ακριβή τοποθεσία των στόχων”. Την ανυπαρξία αμάχων στην περιοχή. Τα πάντα. Ή σχεδόν τα πάντα, μιας και στα βίντεο που προηγήθηκαν της επίθεσης είχε καταγραφεί η παρουσία παιδιών κοντά στον στόχο. Παιδιών που έπαιζαν. Ωστόσο, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι έκριναν ότι η παρουσία των πιτσιρικάδων ήταν “παροδικοί” κι ως εκ τούτου δεν διέτρεχαν κανένα κίνδυνο.

Όμως, βάσει όσων αποκαλύφθηκαν στη συνέχεια, κατά τη διαδικασία πρόκρισης της επιχείρησης, ένας από τους αξιωματικούς αμφισβήτησε την ορθότητα του συμπεράσματος των συναδέλφων του αναφέροντας πως ένας “εκπρόσωπος” της Υπηρεσίας Διεθνούς Ανάπτυξης των ΗΠΑ είπε ότι τα παιδιά και οι οικογένειές τους πιθανότατα ζούσαν στην περιοχή-στόχο ή γύρω από αυτήν. Στο σημερινό περιβάλλον, συνέχιζε ο ίδιος, οι γονείς είναι απίθανο να αφήσουν τα παιδιά τους να φύγουν μακριά από το σπίτι κι ως εκ τούτου, η απόλυτη βεβαιότητα που διακατείχε τους ομολόγους του, ότι δεν υπήρχε “καμία παρουσία πολιτών” στον στόχο, ήταν λανθασμένη και η εξουσιοδότηση του χτυπήματος θα μπορούσε να οδηγήσει στο θάνατο αυτών των παιδιών, των γονιών και των οικογενειών τους.

Τρεις μέρες αργότερα, ο Ζεϊντάν και η γυναίκα του, Νόφα ήταν νεκροί. Όπως και τα τέσσερα παιδιά τους, αλλά και τα εγγόνια τους. Οι συγγένεις τους, τους αναγνώρισαν μόνο από τα υπολλείματα των ρούχων τους, καθώς δεν υπήρχε πια σώμα, πρόσωπο για να δουν. “Ήταν απλώς κομμάτια κρέατος”, λένε χαρακτηριστικά μιλώντας στους NYTimes. “Είμαστε ακόμα σε άρνηση και δυσπιστία. Μέχρι σήμερα, δεν μπορούμε να πιστέψουμε αυτό που συνέβη. Εκείνη η μέρα άλλαξε τα πάντα για εμάς”.

Και δεν ήταν μόνο για αυτούς…

Αμέσως μετά το χτύπημα, οι αξιωματούχοι του αμερικανικού ΥΕΘΑ μοίραζαν συγχαρίκια μεταξύ τους για την επιτυχή έκβαση της αποστολής. Σύντομα όμως, τα χαμόγελα πάγωσαν, αφού το διαδίκτυο κατακλείστηκε από βίντεο με καμένα πτώματα παιδιών. Πόλεμος της πληροφορίας ή (άλλο ένα) αμερικανικό έγκλημα πολέμου; Δεν ξέρω. Το Πεντάγωνο πάντως αποφάσισε να… επανεξετάσει την παρουσία αμάχων στο κύριο πεδίο της επιχείρησης. Πρόκειται ίσως για τη μοναδική μορφή, τον μόνο φορέα λογοδοσίας του αμερικανικού στρατού σε θέματα που αφορούν τις απώλειες ανθρώπων που δεν εμπλέκονται σε μάχη, κατά τη διάρκεια των αεροπορικών βομβαρδισμών.

Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν λάβει χώρα τουλάχιστον 2.866 τέτοιες αξιολογήσεις, με αφετηρία τον πόλεμο κατά του ISIS σε Συρία και Ιράκ, από τον Αύγουστο του 2014. Πόσες από αυτές είδαν το φως της δημοσιότητας; Κάτι παραπάνω από τον αριθμό των πορισμάτων των ΕΔΕ της ΕΛΑΣ: Μόλις δώδεκα! Κι όπως διαπιστώνει κανείς ερευνώντας και τα ελληνικά κατασταλτικά ειωθότα, δεν πρόκειται για μια σειρά από τραγικά λάθη, αλλά για ένα επιχειρησιακό μοτίβο, στη βάση του οποίο βρίσκεται η ατιμωρησία. “Αποτυγχάνουν να εντοπίσουν τον άμαχο πληθυσμό. Να κάνουν έρευνα επί του εδάφους, να αντλήσουν διδάγματα από παλαιότερες αποτυχίες, προκειμένου να εμποδίσουν την επανάληψη τέτοιων φαινόμενων”, διαβάζουμε και πάλι από τις στήλες των NYTimes, οι οποίοι καταλήγουν στο συμπέρασμα πως αυτή η ανοχή της κεντρικής διοίκησης σε τέτοιες αιματηρές “αστοχίες” υφίσταται όχι μόνο για να κρύβεται πίσω από την κουρτίνα της επικοινωνίας ο βαρύς φόρος αίματος των εθνών της γης προς χάριν της σιδερένιας μπότας των αμερικανικών μονοπωλίων, αλλά και για “νομιμοποιείται η εκτεταμένη τους χρήση”(nytimes.com/2021/12/19/magazine/victims-airstrikes-middle-east-civilians).

Είναι τόσο εξόφθαλμα… άστοχη η δράση των αμερικανικών βομβαρδιστικών  που μέχρι κι η Κεντρική Διοίκηση, δια στόματος του Λοχαγού Μπ. Ούρμπαν παραδέχτηκε πρόσφατα το “λάθος” της, λόγω ελλιπούς ενημέρωσης ή εσφαλμένης ερμηνείας των διαθέσιμων πληροφοριών. Παρόλα αυτά,η ειδική Έκθεση του Πενταγώνου ανέφερε ότι η επίθεση στο Yabisat ήταν σύννομη με το Δίκαιο του Πολέμου και δεν παρέβλεψε το πλαίσιο δράσης για τον “μετριασμό της βλάβης” σε επιχειρήσεις που διεξάγονται τη νύχτα.  Ενδεχομένως, αυτά τα εκσυγχρονισμένα πλυντήρια των εγκλημάτων κατά αμάχων να είχε στο μυαλό της η Σάρα Χολεβίνσκι, διευθύντρια του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Ουάσινγκτον, η οποία έδειχνε σίγουρη πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. “Για άλλη μια φορά, θα μας ζητηθεί να δείξουμε εμπιστοσύνη στην ικανότητα του στρατού των ΗΠΑ να αυτοαξιολογεί τις πράξεις του. (…) Εχω δει αυτές τις έρευνες για θανάτους αμάχων στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Συρία. Σε καμία από αυτές δεν κλήθηκε κανείς να λογοδοτήσει” (efsyn.gr/kosmos/boreia-ameriki/321650_me-esoteriki-ereyna-tha-apodothei-dikaiosyni).

Ε, όχι κανείς, κυρία Χολεβίνσκι. Κάποιος κλήθηκε. Απλώς, δεν ήταν αυτός που διέπραξε το έγκλημα, αλλά αυτός που το αποκάλυψε. Μιλάω φυσικά για τον Τζούλιαν Ασάνζ. Τον δημοσιογράφο που θύμισε πως η δημοσιογραφία που δεν ενοχλεί, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά δημόσιες σχέσεις. Κι ο Ασάνζ, όχι μόνο ενόχλησε, αλλά φρόντισε η αλήθεια να βγει μέσα από ένα εντελώς ανεξάρτητο δίκτυο που δεν μπορούσε να χωρέσει στα στενά παπούτσια των συνηθισμένων τυπικών και άτυπων μηχανισμών λογοκρισίας.

Ποιος αρχισυντάκτης των ναυαρχίδων ακόμη και του φιλελεύθερου Τύπου θα δεχόταν να δημοσιεύσει το βίντεο  από την κάμερα του στρατιωτικού ελικοπτέρου από το οποίο οι Αμερικανοί στρατιώτες, σαν σε βιντεοπαιχνίδι, σημάδευαν και σκότωναν Ιρακινούς πολίτες, ενώ ταυτόχρονα γελούσαν;

Έχετε κάποιον στον μυαλό σας; Όχι; Κανέναν; Πολύ καλά, προχωράμε!

Δείτε: Collateral Murder – Wikileaks – Iraq