Του Πάσχου Λαζαρίδη
Με μπόλικη αταραξία και στωικότητα παρακολουθούμε ένα έργο με προδιαγεγραμμένη κατάληξη: την εκρηκτική άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, που θα πιστοποιηθεί επίσημα με τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών της 9ης Ιούνη. Την Κυριακή οι κεντροαριστεροί, οι κεντροδεξιοί και οι ακροκεντρώοι θα σκίζουν τα ιμάτιά τους για τα ποσοστά της Ακροδεξιάς. Πιο πριν ωστόσο, έχουν φροντίσει να την εκλογικεύσουν, να την νομιμοποιήσουν, να την εγκολπώσουν.
Το βράδυ της Κυριακής ο Κ. Μητσοτάκης θα δηλώνει προβληματισμένος από τα ποσοστά της Ακροδεξιάς, αλλά η ευρω-ομάδα στην οποία ανήκει ο ίδιος και η ΝΔ, έχει επιδοθεί σε αγώνα δρόμου για να ενσωματώσει τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη: Τη Γαλλίδα Λεπέν και την Ιταλίδα Μελόνι.
Η Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και στέλεχος των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών, προσέτρεξε στην προεκλογική εκδήλωση της νεοφασίστριας πρωθυπουργού της Ιταλίας, εξαίροντας τη μέχρι τώρα καλή τους συνεργασία. Η Λεπέν με τη σειρά της, απηύθυνε κάλεσμα στη Μελόνι για συνεργασία. Είχε φροντίσει πιο πριν να διώξει το ενοχλητικό AfD της Γερμανίας που ήταν αγκάθι στη σύγκλιση Δεξιάς – Ακροδεξιάς λόγω Ουκρανίας. Δεν είναι τυχαίο το πρωτοσέλιδο του Economist όπου οι προσωπογραφίες της Φον Ντερ Λάιεν, της Λεπέν και της Μελόνι κοσμούν άρθρο με τίτλο “Οι τρεις γυναίκες που θα διαμορφώσουν την Ευρώπη”.
Συγκολλητική ουσία της πανευρωπαϊκής σύγκλισης Δεξιάς – Ακροδεξιάς και καταλύτης της νομιμοποίησης των μέχρι χθες αποκαλούμενων ακραίων, ρατσιστικών και ξενοφοβικών πολιτικών της Μελόνι και της Λεπέν, είναι το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η πολιτική τους απέναντι στη Ρωσία.
Δεν είναι τυχαίο ότι η ατζέντα της ίδιας της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχει μονομερώς αφιερωθεί σε πολεμικές ιαχές εναντίον της Ρωσίας και υπέρ της αμεσότερης και ευθείας εμπλοκής στη Δύσης στο στρατιωτικό πεδίο της Ουκρανίας. Η Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν επιδιώκει την ανανέωση της θητείας της στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή σπέρνοντας τον ηθικό πανικό για τις ευρωπαϊκές αξίες που κινδυνεύουν από τη Ρωσία. Η καμπάνια της μοιάζει με καμπάνια πολιτικών σε καιρό πολέμου.
Στην αντιρωσική υστερία, η Ευρωπαϊκή ακροδεξιά, με μικρές εξαιρέσεις (πχ Όρμπαν, AfD), όχι απλά ταυτίζεται, αλλά υπερακοντίζει την κεντροδεξιά και κεντροαριστερή ηγεσία των Βρυξελλών. Εμφανίζεται δηλαδή αμερικανικότερη των Αμερικανών σε ό,τι αφορά την περικύκλωση της Ρωσίας και την αλόγιστη όξυνση που φτάνει μέχρι και σε πυρηνικό επεισόδιο. Μπορεί στη δημόσια σφαίρα να καταγγέλλεται η Ακροδεξιά ως έχουσα προνομικές σχέσεις με τη Ρωσία, ωστόσο η συντριπτική πλειοψηφία των ακροδεξιών κομμάτων και ηγετών στην Ευρώπη είναι πιο αντιρωσικές και από τη Βικτόρια Νούλαντ. Εξαίρεση αποτελούν κόμματα συγκεκριμένων χωρών στην κεντρική κυρίως Ευρώπη που για εθνικούς και γεωπολιτικούς λόγους διατηρούν μια πιο ήπια στάση απέναντι στην αντιρωσική εκστρατεία ή διατυπώνουν ανοικτά τις αντιρρήσεις τους. Η περίπτωση ωστόσο του Φίτσο και η απόπειρα δολοφονίας του, στέλνει τα κατάλληλα μηνύματα για οποιονδήποτε φλερτάρει με την ανυπακοή στο αμερικανικό σχέδιο διάλυσης της Ρωσίας.
Σε κάθε περίπτωση, τόσο ο νεοφιλελευθερισμός, όσο και ο ευρωατλαντισμός φαίνεται να αποτελούν τους κοινούς πυλώνες του πολιτικού οικοδομήματος της Ε.Ε. επιτρέποντας το συνοικέσιο ανάμεσα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και την ευρωπαϊκή Ακροδεξιά. Κενές ρητορείες και κούφια λόγια αποδεικνύονται οι κουβέντες για το ευρωπαϊκό κεκτημένο, τη δημοκρατία, την ανεκτικότητα και το κράτος δικαίου. Η ακροδεξιά πολιτική είναι στην πραγματικότητα αποδεκτή και καλοδεχούμενη από το ιερατείο των Βρυξελλών.
Μπορεί λοιπόν την Κυριακή το βράδυ οι έκπληκτοι δημοσιογράφοι να αναρωτιούνται γιατί και πώς η Ακροδεξιά θα είναι πιθανά δεύτερη δύναμη στο Ευρωκοινοβούλιο (αθροίζοντας τις ευρωομάδες του ECR και του ID), αλλά η εκλογίκευση, η νομιμοποίηση, η σχετικοποίηση και η αποδοχή εν τέλει της άκρας Δεξιάς, έχει ήδη δουλευτεί κατάλληλα. Δεν είναι τυχαίο ότι βασικός άξονας της ΝΔ ήταν όχι η αντιπαράθεση με την ακροδεξιά και τα κομματίδιά της, αλλά η αποδοχή και ενσωμάτωση της ατζέντας της. Τι άλλο ήταν πχ η υποψηφιότητα του Φρέντι Μπελέρι με τη ΝΔ, προσωπική επιλογή του Κ. Μητσοτάκη; Φυσικά, όταν η εθνικιστική πατριδοκαπηλεία έρχεται σε σύγκρουση με τους αμερικανονατοϊκούς σχεδιασμούς, η ουρά μπαίνει στα σκέλια, όπως στην περίπτωση της συμφωνίας των Πρεσπών, για την οποία η κυβέρνηση Μητσοτάκη εγκαλεί πλέον τη Βόρεια Μακεδονία γιατί δεν …συμμορφώνεται.
Ωστόσο, η κανονικοποίηση, νομιμοποίηση και αποδοχή της Ακροδεξιάς θα έχει και παράπλευρες συνέπειες. Η Ακροδεξιά και στην Ευρώπη και παγκόσμια ήρθε ως συνέπεια δύο πραγμάτων: Της οικονομικής κρίσης που δημιούργησε μια τεράστια και ανομοιογενή δεξαμενή χαμένων από την παγκοσμιοποίηση, περιλαμβάνοντας ανάμεσά τους και σημαντικά τμήματα της αστικής τάξης, κυρίως της Ευρώπης (αυτό πχ εξηγεί την περίπτωση Λεπέν ή Μελόνι). Αλλά και της ολοκληρωτικής χρεοκοπίας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να εκφράσει τα πληβειακά και φτωχά στρώματα και να διατυπώσει ανεξάρτητη γεωπολιτική στρατηγική, προσδεδεμένη ασφυκτικά στη νεοφιλελεύθερη τροχιά των Βρυξελλών και στα ευρωατλαντικά σχέδια διαιώνισης της αμερικανικής κυριαρχίας στον πλανήτη.
Ο εναγκαλισμός της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς με την Κεντροδεξιά, στην προσπάθεια της πρώτης να αναδειχθεί σε πλειοψηφικό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα, θα αποδείξει τον ψεύτικο αντισυστημισμό της Ακροδεξιάς. Θα φανερώσει ότι η Ακροδεξιά δεν είναι τόσο ενάντια στο σύστημα όσο διαφημίζει ότι είναι. Το κενό θα εμφανιστεί και πάλι. Οι ριγμένοι της οικονομικής κρίσης θα στερηθούν ξανά την πολιτική τους εκπροσώπηση. Δεν σημαίνει φυσικά ότι θα έχουν προοδευτική πολιτική διέξοδο καθώς ο γαλαξίας της ακροδεξιάς περιλαμβάνει πολλούς κομήτες οι οποίοι είναι έτοιμοι να πάρουν τη θέση όσων συμβιβάζονται (μέχρι να συμβιβαστούν και οι ίδιοι), αλλά οι ρωγμές και οι ευκαιρίες θα είναι παρούσες.
Πηγή: antapocrisis.gr
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου