Tου Γιάννη Ανδρουλιδάκη
Με αφορμή την βόλτα στο κέντρο της Αθήνας με παλαιστινιακές σημαίες στις μπλούζες από την οργάνωση «Ρουβίκωνας» ανασύρθηκε πάλι η πιο μπανάλ κατηγορία της εποχής. Όμως, όπως συμβαίνει εδώ και δύο χρόνια, η κατηγορία αυτή, για να σταθεί, έχει ανάγκη η ίδια μια «γενίκευση» των Εβραίων: κάνει δηλαδή η ίδια αυτό που χρεώνει στους άλλους.
Τι είναι αντισημιτισμός; Τη λέξη, την έχουν κάνει λάστιχο τα τελευταία δύο χρόνια -και όχι μόνο αυτά, για να είμαστε δίκαιοι. Τελευταία η υπόθεση έχει αρχίσει να έχει πλάκα, καθώς κατηγορούν για αντισημιτισμό όλους τους υπόλοιπους άνθρωποι όπως ο Άδωνις, ο Μαυρουδής και ο Θάνος. Ή για να είμαστε ακριβείς, η υπόθεση θα είχε αρχίσει να έχει πλάκα εάν πίσω από αυτές τις κοτσάνες δεν συνέβαινε να επιχειρείται να κρυφτεί η πραγματικότητα των 25.000 νεκρών παιδιών.
Προσοχή: δεν αποκλείω κάποιος που ήταν αντισημίτης ο ίδιος στο παρελθόν, να έχει μετανοήσει και να εντοπίζει πλέον αυτός τον αντισημιτισμό εκεί όπου υπάρχει. Αναδεικνύεται ωστόσο μια κάπως προβληματική διαχείριση των αναλογιών, τέτοια που να παραπέμπει είτε σε ναρκισσιστικό τραύμα είτε σε φασίστα -αλλά επαναλαμβάνομαι. Ας πάρουμε το παράδειγμα του Μαυρουδή. Εντοπίζει εύκολα τον αντισημιτισμό στους άλλους, αλλά για κάποιον λόγο μπερδεύεται εντελώς όταν πρέπει να τον εντοπίσει στον ίδιο. Έτσι έχει ξεκινήσει στο παρελθόν απολογητική δήλωση με τη φράση «ουδέποτε έχω υπάρξει αντισημίτης» -διάβημα μάλλον φιλόδοξο για κάποιον που στο σχολείο έδερνε τους Εβραίους συμμαθητές του και στα 40 του ξιφουλκούσε υπέρ του Ζαν-Μαρί Λεπέν, «ενάντια στη συμμαχία Εβραίων, τραπεζιτών και τροτσκιστών μπολσεβίκων». Ή εκείνο του Άδωνι, που θεωρεί ότι η άρνηση του αντισημιτισμού οφείλει την αξία της σε αυτόν και όχι το αντίστροφο: πριν από πέντε χρόνια είχε αναπαραγάγει (δεν τολμώ να γράψω ότι το είχε παραγγείλει κιόλας, γιατί φοβάμαι τις αγωγές) άρθρο που έλεγε ότι μια ανάρτησή του για την επίσκεψή του (σ.σ.: του Άδωνι) στο Άουσβιτς, «αξίζει όσο 100 αντιφασιστικά συλλαλητήρια». Αυτή τη φορά αναφέρθηκε σε «τάγματα εφόδου εναντίον όποιου Εβραίου συναντούσαν», με αφορμή την εμφάνιση μελών του Ρουβίκωνα με παλαιστινιακές σημαίες στις μπλούζες τους στο κέντρο της Αθήνας. Για να προσθέσει στο επιμύθιο: «Εμείς είμαστε με το Ισραήλ και άμα τους αρέσει».
Θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει διάφορα. Θα μπορούσε λόγου χάρη, να ανταπαντήσει: «άμα δεν τους αρέσει, τι;». Υπάρχει κάποιος νόμος που υποχρεώνει τον οποιονδήποτε να του αρέσουν αυτά που αρέσουν στον Άδωνι; Ειδικά μάλιστα που αυτός ο τελευταίος μοιάζει να κοιτά με συμπάθεια ή συγκατάβαση όλες τις γενοκτονίες των τελευταίων 80 ετών; Ή ονειρεύεται ο Άδωνις έναν τέτοιο νόμο; Θα μπορούσε επίσης να αναρωτηθεί αν ο Άδωνις που εντόπισε αμέσως την ομοιότητα της δράσης του Ρουβίκωνα με τα Τάγματα Εφόδου, είχε επιδείξει ανάλογα αντανακλαστικά και στο παρελθόν. Η απάντηση μάλλον δεν θα προκαλέσει καμία έκπληξη. Όταν το 2012 τα Τάγματα Εφόδου της Χρυσής Αυγής έκαναν επιθέσεις και έσπαγαν καταστήματα μεταναστών (στο πρότυπο των πραγματικών αντισημιτικών δράσεων της δεκαετίας του 1930), ο Άδωνις έκανε αμέσως ερωτήσεις στη Βουλή, προκειμένου να ελεγχθεί αν τα καταστήματα ήταν νόμιμα και αν οι ιδιοκτήτες τους είχαν άδεια παραμονής.
Αλλά ας αφήσουμε τον Άδωνι κατά μέρος. Μπορεί ο (αλίμονο!) υπουργός Υγείας να έχει πει και να έχει κάνει ένα σωρό βλακείες, αλλά τίποτα δεν αποκλείει σε αυτή τη φάση να έχει δίκιο -συμβαίνει άλλωστε και με τα σταματημένα ρολόγια αυτό, δις ημερησίως. Μπορεί η δράση του Ρουβίκωνα να ήταν όντως αντισημιτική, όχι επειδή το είπε ο Άδωνις, αλλά παρότι το είπε ο Άδωνις. Ήταν; Τα μέλη του Ρουβίκωνα περπάτησαν στο κέντρο της Αθήνας φορώντας μπλούζες με τη σημαία της Παλαιστίνης. Είναι αυτό μια αντισημιτική πράξη; Απαντώ ξεκάθαρα όχι, αλλά κρατήστε ότι κάποιοι απαντούν ναι. Δήλωσαν εξ αρχής ότι κατεβαίνουν όχι «εις άγραν Εβραίων» -όπως κατηγορήθηκαν-, αλλά διεκδικώντας το δικαίωμά του καθενός να έχει τη σημαία της Παλαιστίνης στη μπλούζα του. Ξεκαθάρισαν ότι δεν θα επιτεθούν σε κανέναν εάν δεν προκληθούν και πράγματι, σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, δεν επιτέθηκαν σε κανέναν. Μπορεί βέβαια να θεωρήσει κάποιος ότι ουδείς τόλμησε να τους μιλήσει γιατί ήταν τρομακτικοί, αλλά that‘s life, δεν γίνεται να έχεις πάντα μωρά και πεινασμένους απέναντί σου, όπως στη Γάζα.
Προσωπικά, αν με ρωτάτε (κανείς δεν με ρώτησε), δεν ανήκω σε αυτούς που θαυμάζουν τον Ρουβίκωνα. Οι δράσεις τους μου φαίνεται ότι διαπνέονται πολύ από το πνεύμα της δύναμης και της τιμωρίας, και αυτό δεν το βρίσκω ιδιαίτερα ελευθεριακό. Ακόμα και η δράση στο κέντρο της Αθήνας, θα μπορούσε να είναι -κατά τη γνώμη μου- μεγαλύτερης συμβολικής ευθύτητας, αν υπήρχαν και κάποιες γυναίκες στη ομάδα ή αν φορούσαν κάποιες γυναίκες τις μπλούζες με τις παλαιστινιακές σημαίες και οι υπόλοιποι ακολουθούσαν για να διασφαλίσουν την απρόσκοπτη βόλτα τους ή ακόμα αν οι μπλούζες ήταν λευκές αντί για μαύρες. Στα δικά μου τα μάτια, οι συγκεντρώσεις στα λιμάνια για να μην δέσουν τα πλοία που κουβαλάνε πολεμοφόδια για τον IDF είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες -χωρίς να θέλω να αγνοήσω την ανάγκη της κοινωνίας να νιώθει ενίοτε ότι έχει στο πλευρό της κάποιον δυνατό. Αλλά τον αντισημιτισμό δεν τον βλέπω.
Στην πραγματικότητα, για να αντιληφθεί κάποιος αυτή τη βόλτα ως «αντισημιτική» και να την συνδέσεις στη συνέχεια με τα Τάγματα Εφόδου, πρέπει να κάνει ορισμένες παραδοχές. Να θεωρεί ότι η πρακτική του κράτους του Ισραήλ δεν αφορά το ίδιο, άλλα είναι ίδιον όλων των Εβραίων -και η υποστήριξή του το ίδιο. Να θεωρεί ότι η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους στα ιστορικά σύνορα της Παλαιστίνης είναι κάτι που αντίκειται όχι στην πολιτική του κράτους του Ισραήλ, αλλά σε όλους τους Εβραίους. Να θεωρεί ότι η πρακτική να στήνεις παγίδες φαγητού, δολοφονώντας πεινασμένους ανθρώπους στα σημεία που τους καλείς να λάβουν ανθρωπιστική βοήθεια, δεν είναι πολιτική του κράτους του Ισραήλ, αλλά πολιτική όλων των Εβραίων. Εάν τα θεωρείς όλα αυτά, τότε ναι, κάθε δράση ενάντια στο Ισραήλ είναι αντισημιτική και στρέφεται εναντίον των Εβραίων.
Ποιοι όμως είναι αυτοί που ιστορικά υποστηρίζουν την γενίκευση μιας στάσης ώστε να κατηγορήσουν τους Εβραίους στο σύνολό τους; Εδώ και πάνω από 100 χρόνια, οι αντισημίτες. Και τι γίνεται σήμερα που οι παλιοί καλοί αντισημίτες εξαφανίζονται και κάνουν μετανιωμένοι τεμενάδες στον Νετανιάχου; Τώρα είναι οι οπαδοί του Ισραήλ αυτοί που δίνουν δίκιο στα επιχειρήματά τους, υποστηρίζοντας ότι κάθε Εβραίος καθορίζεται από την πολιτική του σιωνισμού και του Ισραήλ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Στο ιδιοφυές βιβλίο του Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 2001, μτφ Αχ. Καλαμαράς – Γ. Κολοβός), που ακόμα και σήμερα προκαλεί καυγάδες, ο Αμερικανο-εβραίος ακαδημαϊκός Νόρμαν Φίνκελσταϊν, περιγράφει με ποιον τρόπο ένα μέρος της εβραϊκής ελίτ των ΗΠΑ χρησιμοποίησε όλα τα επιχειρήματα του αντισημιτισμού, προκειμένου να ενισχύσει τη θέση της και τη στρατηγική συμμαχία ΗΠΑ – Ισραήλ μετά το 1967. Βρισκόμαστε ακριβώς στο ίδιο σημείο: για να δικαιολογήσει τους παραλογισμούς της και να επικαλεστεί το αντισημιτικό φάντασμα, μια φιλο-ισραηλινή ελίτ ανασύρει και χρησιμοποιεί όλα τα αντισημιτικά εργαλεία στον λόγο της.
Ας είναι. Η πάλη ενάντια στη γενοκτονία της Γάζας, θα έχει ως παράπλευρη ωφέλεια την πάλη ενάντια στον πρωτόγονο αντισημιτισμό των καθαρμάτων που στηρίζουν το Ισραήλ και στήνουν με την ευκαιρία μια «βιομηχανία του αντισημιτισμού».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου