Λένε όλοι ότι η κατάσταση είναι χάλια, ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα θετικό, ότι κάνουν («οι κακοί») ό,τι θέλουν κ.ο.κ. Εντάξει λοιπόν, χάλια κατάσταση.
Το «πειραματόζωο» που λέγεται Ελλάδα και περνά τα πάνδεινα εδώ και μία 15ετία, έδειξε σε αρκετές στιγμές να αντιδρά, να έχει αντισώματα. Μην πάτε μακριά: στις 28/2/2025 είχαμε μια συγκλονιστική κινητοποίηση για το έγκλημα των Τεμπών, και η πλειοψηφία κατανοεί ότι το Πολιτικό Σύστημα υπάρχει για τον εαυτό του και για να υπηρετεί μια άθλια πλουτοκρατία – έχοντας δημιουργήσει μια σύμφυση ολιγαρχικών κύκλων, ΜΜΕ, παρακρατικών μηχανισμών και υποκόσμου, και εφαρμόζοντας όλα όσα υπαγορεύουν Κομισιόν και Πρεσβεία.
Τα σκιρτήματα και οι απτές αποδείξεις λαϊκής διαθεσιμότητας για αλλαγή, δικαιοσύνη, οξυγόνο δεν έχουν την ικανότητα –μέχρι τώρα– να δημιουργήσουν ρήγματα στο πολιτικό σκηνικό και πιο μόνιμες τροποποιήσεις στον συσχετισμό δύναμης. Απεναντίας, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ενώ είναι με την πλάτη στον τοίχο, τηρεί μια άκρως επιθετική στάση απέναντι στην κοινωνία, εκμεταλλευόμενη το κραυγαλέο κενό αντιπολίτευσης. Παράλληλα στήνονται διάφορα «πλυντήρια» (Βουλή, το πρώτο και μεγαλύτερο, έπειτα επαναφορά Τσίπρα, Σαμαράς ως μόνη λύση για να πέσει ο Μητσοτάκης κ.λπ.), και όλοι ετοιμάζονται για την αναμόρφωση και για πιθανές εκλογικές αναμετρήσεις. Κανένας δεν θέτει με σοβαρότητα την ανάγκη αλλαγής του «αδιαμφισβήτητου» πλαισίου (φιλοΔυτικό, συστημικό, φιλοΕ.Ε., φιλοΤραμπ, φιλοΙσραήλ, υποτακτικό στην Άγκυρα, με πλήρη αδιαφορία για συνθήκες εργασίας γαλέρας, συστηματικές διώξεις αγωνιζόμενων ανθρώπων, διάλυση υποδομών, ιδιωτικοποιήσεις, κερδοσκοπία και τεράστια σκάνδαλα).
Για να γυρίσουμε στο θέμα του τίτλου: Έχει σχέση με μια ακινησία, με την έλλειψη μιας αξιόπιστης εναλλακτικής, το θέμα των ορίων που επιβάλλονται στη σκέψη μας, ή όχι; Υπάρχουν σχήματα, συνήθειες, τρόποι, εξαρτήσεις σε μεγάλη ποικιλία, που κατατεμαχίζουν, δημιουργούν σύγχυση και συστηματικό αποπροσανατολισμό; Υπάρχουν ιδεολογίες και σχήματα που εμποδίζουν μια άλλη συμπεριφορά και μια άλλη συγκρότηση; Κι άλλα ερωτήματα:
- Πότε ήταν σε καλύτερη θέση η Ελλάδα, τον Ιούλιο του 1974 ή σήμερα; Τότε έπεφτε η Χούντα, αλλά χάνονταν και ένας πόλεμος στην Κύπρο. Όμως η χώρα είχε έναν λαό σε κινητοποίηση, που ήθελε αποχουντοποίηση, κατανοούσε τον ρόλο των ΗΠΑ, και είχε ελπίδα. Υπήρχε μια βιομηχανία, μεγάλο μέρος του δυναμικού ασχολούνταν με την αγροτική οικονομία, και η σχέση αυτών με τον τομέα των υπηρεσιών ήταν πιο ισορροπημένη. Στο διεθνές επίπεδο υπήρχαν δυνατότητες κάποιων στηριγμάτων (π.χ. Γαλλία τότε, ή στάση ΕΣΣΔ σε Μεσόγειο κ.λπ.). Σκεφτείτε τι υπάρχει σήμερα, και θα δείτε γιατί και πόσο χειρότερα είμαστε.
- Παράδειγμα δεύτερο: Υπήρξε μια χρεοκοπία το 2010 και ήρθε η καταστροφική «θεραπεία» των Μνημονίων. Αλλά γιατί χρεοκόπησε η χώρα; Ποιοι έχουν ευθύνη γι’ αυτό; Σε τι ωφέλησε η είσοδος στην ΕΟΚ-Ε.Ε. και μετέπειτα στο ευρώ; Πού είναι τώρα η Ευρώπη; Στη Γαλλία ο (διορισμένος) πρωθυπουργός κ. Μπαϊρού εξαγγέλλει μίνι μνημόνιο, επικαλούμενος το δημόσιο χρέος της Γαλλίας (115% του ΑΕΠ της). Λέει «είμαστε στο χείλος του γκρεμού, αν δεν πάρουμε μέτρα θα έχουμε την τύχη της Ελλάδας το 2010». Μάλιστα. Σήμερα η Ελλάδα έχει δημόσιο χρέος –επίσημα– της τάξης του 154% σε σχέση με το ΑΕΠ (φαίνεται χαμηλότερο του πραγματικού λόγω πληθωρισμού). Όταν χρεοκοπήσαμε ήταν 126,8%: δηλαδή η «διάσωση» επιδείνωσε την κατάσταση. Αν η Γαλλία με 115% χρέος είναι στο χείλος του γκρεμού, εμείς με 154% πού βρισκόμαστε; Στη Ριβιέρα των Αθηνών και τον ουρανοξύστη της, στο καζίνο που κατεβαίνει Μαρούσι από Πάρνηθα, και στους χάρτες της Λιβύης που φτάνουν έως τα παράλια της Κρήτης; (Μας κάνει και χάρη που μας αφήνει τα 6 μίλια!).
- Τρίτο ερώτημα: Μπορούμε να περιμένουμε ότι θα μας σώσουν όσοι μας οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση, και επαίρονται κιόλας για τη «διάσωση» της χώρας;
Χρειάζεται επειγόντως ένα γερό ταρακούνημα του μυαλού, μια επανάσταση της σκέψης. Να διαλυθούν οι ψευδαισθήσεις, ότι μέσα από εκλογές, ποσοστά και (ανακυκλωμένους) Μεσσίες θα έρθει κάποια λύση. Διανοητική ανυπακοή: αρνούμαστε να εγκλωβίσουμε τη σκέψη μας στα όρια που της επιβάλλονται!
Ριζική αλλαγή παραδείγματος από τις συνταγές του νεοφιλελευθερισμού, της Κομισιόν, του Τραμπισμού, της ΝΑΤΟφροσύνης. Βαθιά αλλαγή στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την Ελλάδα μέσα στον ταραγμένο κόσμο. Όχι αναπαραγωγή σχημάτων ραγιαδισμού με την αναμονή κάποιου σωτήρα. Άρνηση της παθητικότητας. Όχι «ανάθεση» σε κάποιο πρόσωπο ή κόμμα. Η ελπίδα δεν είναι ανάθεση· είναι στάση ευθύνης. Η χειραφέτηση δεν έρχεται με έτοιμα συνθήματα, ούτε με έτοιμους ηγέτες· έρχεται όταν σπας τα δεσμά του φόβου, του εφησυχασμού, της βολικής άγνοιας. Δεν υπάρχει πολιτική χειραφέτηση χωρίς πνευματική αφύπνιση.
Το μυαλό να τιναχτεί από τον λήθαργο, να σπάσει συνήθειες, να πετάξει σκουριές. Η πραγματική αλλαγή ξεκινά όταν το μυαλό σταματά να ελπίζει σε σωτήρες και αρχίζει να βλέπει καθαρά. Το μυαλό θέλει σκούντημα, όχι παρηγοριά. Επειδή ισχύει το «Ό,τι αρνείσαι να δεις, σε κυβερνά».
* editorial από τον 'Δρόμο' που κυκλοφορεί
Πηγή: edromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου