Ευρωπαϊκή Ένωση: 60 Χρόνια για να φτάσουμε από το ρόδινο όνειρο στον τρομακτικό εφιάλτη

25 Μαρτίου 1957 - 25 Μαρτίου 2017

Του Σταύρου Κατσούλη

Όσοι ζούσαν αυτή την εποχή, εποχή ακόμη της ευημερίας και των παχιών αγελάδων, τα θυμούνται… Έτσι στα καλά καθούμενα, έφτασε από το πουθενά η μεγάλη ιδέα. Μια νέα ιδέα, φανταχτερή και ρόδινη, γεμάτη υποσχέσεις για ηλιόλουστες μέρες, ανένδοτης χαράς, τάξης και ασφάλειας. Η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. Η ιδέα της ενότητας των λαών, της ευημερίας και της γενικότερης αναβάθμισης όλων των λαών της. Μια Ευρώπη χωρίς σύνορα, όπου ο κάθε πολίτης της, ίσος πλέον με τους άλλους, θα είχε τις ίδιες ευκαιρίες και δυνατότητες όπως όλοι. Μια Ευρώπη του Εράσμους, του ΕΣΠΑ, των σεμιναρίων με τα διαλείμματα για σαντουϊτσάκι και καφέ, του ελεύθερου εμπορίου και των επιχειρηματικών ευκαιριών, του ECDL, του ISO9000 κι άλλων ποιοτικών διαδικασιών... Μια ιδέα τόσο φοβερή και απίστευτη, που γι αυτήν, μέχρι και την μπανάνα επανέφεραν στην χώρα μας!

Πρώτα ήρθε η ΕΟΚ υποσχόμενη ασφάλεια και ένα λαμπρό μέλλον, μετά η Ε.Ε. με τις εκλογές για το κοινοβούλιο της και υποσχέσεις για ανθρώπινα δικαιώματα, μετά το νόμισμα του Ευρώ που θα ήταν το μέσο πλουτισμού των πάντων κι όλα φαίνονταν ότι θα πήγαιναν μέλι γάλα. Η διαφθορά σε λίγο θα ήταν μια για πάντα παρελθόν, οι εργαζόμενοι θα γίνονταν ο καθένας τους ένα άξιο πετραδάκι στο εξαίσιο μωσαϊκό που θα δημιουργούσαν οι λαοί της. Τα διάφορα ιδρυτικά κείμενα και οι συνδιασκέψεις της Ένωσης υπόσχονταν ένα μεγαλειώδες όραμα άνευ προηγουμένου κι οσονούπω, οι κοσμάκης θα έτρωγε με χρυσά κουτάλια μέσα σε ένα πλαίσιο ασφάλειας, ισότητας, δημοκρατίας και ευγενούς άμιλλας και συνεργασίας μεταξύ των λαών της Ευρώπης, παρουσιάζοντας ένα παράδειγμα προς μίμηση σε όλη την ανθρωπότητα.

Η ψωροκώσταινα σε λίγο θα πέθαινε μια και καλή και -στην θέση της- θα γεννιόταν μια νέα Ελλάδα, εταίρος μεταξύ ίσων εταίρων, φίλος μεταξύ φίλων ανανεωμένη και παραγωγική. Η πατρίδα μας, θα έπαυε να είναι μπαγκατέλα κι επιτέλους θα γινόταν ένα από τα εφάμιλλα υπερωκεάνια της δύσης...
Την συνέχεια, την ζήσαμε. Οι εθνικές κυβερνήσεις και κόμματα, σταδιακά έγιναν οπαδοί της νέας θρησκείας που είχε ως μεσσία της το κοινό μας «Ευρωπαϊκό Σπίτι». Η προπαγάνδα έδινε κι έπαιρνε, παρουσιάζοντας το «επίτευγμα των λαών» ως μια νέα εποχή λογικής και ελευθερίας για όλους.
Βέβαια, την ίδια στιγμή, σπιθαμή προς σπιθαμή, βήμα προς βήμα, συνταγματική διάταξη προς συνταγματική διάταξη και εγκύκλιο προς εγκύκλιο, ο θανατηφόρος όπως γνωρίζουμε σήμερα ιός της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης διείσδυε ύπουλα και σταθερά μέσα σε κάθε θεσμό, κάθε λειτουργία του κάθε κράτους, κάθε κόμμα και μέσα στην κάθε ασχολία και πτυχή της ζωής μας.

Η δικαιολογία για αυτή την διαδικασία ολοκλήρωσης ήταν -ως συνήθως- «το καλό μας», το οποίο θα αποφάσιζαν μεγαλόψυχα για μας, κάποιοι εκλεκτοί κύριοι και κυρίες, οι οποίοι αφιλοκερδώς υπηρετούσαν την μεγαλειώδη Ένωση.

Οι ευρωβουλευτές και το κοινοβούλιο τους, προάγονταν ως το δημοκρατικό προσωπείο της ΕΕ, χωρίς όμως να έχουν ούτε αυτοί, ούτε ο θεσμός τους, την οποιαδήποτε ουσιαστική εμπλοκή στην εφαρμοζόμενη πολιτική της. Η κεντρική τράπεζα της, όπως όλες οι κεντρικές τράπεζες άλλωστε στην ιστορία, θεμελιώθηκε κι εγκαταστάθηκε ως ιδιωτική κι ανεξάρτητη αρχή, έτσι ώστε στο μέλλον όπως αποδείχθηκε, να μπορεί να κάνει του κεφαλιού της. Είχε δικαίωμα να ορίζει και να ελέγχει όλες τις τοπικές τράπεζες, χωρίς να εμπλακεί ούτε καν ένας και μοναδικός λαός της Ευρώπης αυτοπροσώπως στην διαμόρφωσή αυτού του εντελώς πανίσχυρου συστήματος. Κι αυτό ήταν -βεβαίως βεβαίως- για το καλό μας. Μια μοντέρνα Ένωση, για έναν μοντέρνο κόσμο.

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, διαμορφώθηκαν και τα ιδρυτικά κείμενα της ίδιας της Ε.Ε., τα οποία ήρθαν σερβιρισμένα και ζεστά, έτοιμα προς ψήφιση από μερικούς από τους λαούς της. Κι όποιος λαός τολμούσε να τα καταψηφίσει, λάμβανε την κλήση να τα ξαναψηφίσει, μέχρι να παρουσιαστεί το επιθυμητό αποτέλεσμα... Κι από κείνη την στιγμή και πέρα, η ιδέα του δημοψηφίσματος για τέτοια θέματα, περνούσε στα άγραφα της ιστορίας.

Σε άλλους λαούς, όπως όλως τυχαίως κι εμάς, δεν υπήρξε καν τέτοιο δημοψήφισμα. Σε λαούς όπως εμάς, ο εκάστοτε κυβερνήτης, απλά μια ωραία μέρα χωρίς ν' ανοίξει ούτε ένα ρουθούνι, εμφανίστηκε μπροστά σε ένα ΑΤΜ και δήλωσε ότι όλα αυτά που είχαμε, ως χώρα, ως δημόσια και ιδιωτική περιουσία, θα ελέγχονταν πλήρως και οριστικά από τις προαναφερθέντες κάστες δημοσίων υπαλλήλων της ΕΕ... Οι πολιτικοί τους οποίους ψήφιζε ο κάθε λαός από την διαθέσιμη γκάμα των επίδοξων αντιπροσώπων του, στην καλύτερη περίπτωση είναι παθιασμένοι ζηλωτές της πλήρους ολοκλήρωσης της Ε.Ε. ως ύψιστο σκοπό - πάση θυσία.

Παντελώς άγνωστοι γραφειοκράτες, πήραν τους θώκους αποφάσεων, χωρίς εκλογές, χωρίς καμιά απολύτως διαφάνεια, χωρίς να τους ξέρει κανένας απλός πολίτης από πριν, χωρίς έστω μια διαβούλευση ή εμπλοκή κάποιου άλλου εκτός από την ίδια κλίκα που έστησε το μόρφωμα.
Στην Ε.Ε. τα πράγματα θα λειτουργούσαν διαφορετικά, μας είπαν. Οι νοοτροπίες του παρελθόντος θα εξαφανίζονταν. Που να ήξερε ο κακόμοιρος ευρωπαϊστής της εποχής εκείνης όταν βρίσκονταν όλα αυτά στα σπάργανα, ότι οι υποσχέσεις αυτές, έμειναν απλά ως υποσχέσεις.

Όχι, ότι στην Ε.Ε. δεν άλλαξαν τα πράγματα. Άλλαξαν. Προς το πολύ χειρότερο. Για παράδειγμα, στην Ε.Ε., η διαπλοκή ανέβηκε επίπεδα, κι έγινε φανερή και παράδειγμα προς μίμηση.
Όπως γνωρίζουμε σήμερα κι αναμενόμενα για πολλούς, τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Καθόλου καλά. Τα απίστευτα ποσά εκατομμυρίων ευρώ σε επενδύσεις, έρχονταν με χιλιάδες σελίδων από όρους, προϋποθέσεις και κανόνες, τόσους, ώστε εάν δεν ήσουν διαπλεκόμενος, δεν θα μπορούσες ποτέ να συμμορφωθείς με αυτούς. Κι έτσι, τα πολλά χρήματα, πάντα πήγαιναν στους συνήθεις υπόπτους. Δηλαδή μια νέα τάξη ανθρώπων, οι οποίοι μετέτρεψαν την εξάρτηση από κονδύλια σε επάγγελμα.

Οι κανόνες και οι όροι οι οποίοι μέχρι και σήμερα υπαγορεύονται από την Ε.Ε., δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την ελεύθερη ανάπτυξη των λαών, την καινοτομία, την πραγματικά ιδιοφυή ιδέα, την πρόοδο. Αντιθέτως, όλα όσα υλοποιεί σήμερα η Ε.Ε. είναι ξεκάθαρα μια προσεκτικά και στρατηγικά σχεδιασμένη εκμετάλλευση και έλεγχος κυριολεκτικά του κάθε τομέα της ζωής μας.
Ελιές ήθελες να πουλήσεις; Όχι κύριε. Αν θέλεις τα χρήματα μας, θα ξεριζώσεις τις ελιές και θα βάλεις κρεμμύδια. Θέλεις να κατασκευάζεις αυτοκίνητα; Όχι κύριε, αυτό το έχουμε αναλάβει εμείς. Αν θέλεις τα λεφτά μας, θα τα αγοράζεις από μας. Θέλεις λεφτά; Καλά θα κάνεις να προωθήσεις την διαφορετικότητα ή την πράσινη ανάπτυξη που εμείς θα σου δώσουμε. Θέλεις λεφτά; Τότε καλά θα κάνεις να προσκυνήσεις το Τέρας και να ξεχάσεις αυτά που ήξερες... Και ούτω καθεξής.
Στο νέο μεσσιανικό καθεστώς της Ε.Ε. η εργασία, δεν είναι αποτέλεσμα της ανάγκης της πραγματικής αγοράς ή των λαών της, αλλά υλοποίηση ενός συγκεκριμένου συστήματος υπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων.

Η τεχνητή αγορά όπως την οργάνωνε κι οργανώνει ακόμη το αψήφιστο κονκλάβιο των μερικών χιλιάδων γραφειοκρατών της Ε.Ε., σε συνδυασμό με τις τράπεζες και το υπόδουλο εθνικό πολιτικό στερέωμα της Ε.Ε., αύξησε τις δαπάνες, μείωσε τον ανταγωνισμό, ξεχαρβάλωσε τους εθνικούς παραγωγικούς μηχανισμούς των «υποδεέστερων κρατών», βράβευσε τους καταχραστές, στήριξε και σε πολλές περιπτώσεις θεσμοποίησε τα μεγάλα υπερεθνικά συμφέροντα και στο τέλος διόγκωσε τον δανεισμό και το χρέος των κρατών μελών, σε τέτοιο αναπάντεχο σημείο, ώστε τα τελευταία χρόνια της «κρίσης» δεν γινόταν πλέον να συνεχιστεί το ίδιο και απαράλλακτο παραμύθι.

Κι έτσι, μέσα στην κρίση που μας έφερε η Ε.Ε. ήταν πλέον αναπόφευκτο, τουλάχιστον μερικώς, να αποκαλυφθεί το πραγματικό σχέδιο, που ουδεμία σχέση δεν είχε με την ευημερία και την ευγενή άμιλλα και συνεργασία μεταξύ των λαών κι όλες τις άλλες υποσχέσεις...

Για να προστατεύσουν τον σκοπό τους, εφάρμοσαν όπως και κάθε άλλος δυνάστης στην ιστορία το γνωστό από πολλούς, αλλά κατανοητό από λίγους, δόγμα: Οι λαοί και άνθρωποι τους, δεν είναι ικανοί να διαχειρίζονται τα του οίκου τους κι ως εκ τούτου χρειάζονται πάντα να έχουν στο σβέρκο τους κάποιους «γνώστες», οι οποίοι θα κάνουν γι αυτούς, χωρίς αυτούς ότι κρίνεται… αναγκαίο. Αυτή την φορά όμως, δεν επρόκειτο απλά για την χειραγώγηση ενός και μόνο λαού, αλλά για δεύτερη φορά στην ιστορία -κι όλως τυχαίως με τους ίδιους πρωταγωνιστές ως υπαίτιους- την βίαια και αναγκαστική χειραγώγηση μεγάλου αριθμού λαών ταυτοχρόνως. Όντως, ο ιστορικός του μέλλοντος, θα αποκαλέσει μεγαλόπνοο το σχέδιο της Ε.Ε., αλλά όχι για τους λόγους που προτάσσει το παραμύθι...

Το κύριο, έμμεσο ή άμεσο, επιχείρημα όλων των γραφειοκρατικών τεράτων στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπως είπαμε, είναι το εξής: «Η συντριπτική πλειοψηφία της μάζας δεν έχει τις ικανότητες και τις δεξιότητες να διαχειρίζεται τα του οίκου της».

Οι παραστάτες της «Ευρωπαϊκής Ιδέας», αναπόφευκτα εξέπεσαν και περπάτησαν γρήγορα στην ίδια πεπατημένη οδό που περπατά κάθε δυνάστης και ολοκληρωτικό καθεστώς. Γι αυτό και βλέπουμε όλων των ειδών ιδεολόγους να παραμερίζουν τις υποτιθέμενες αξίες τους και να εργάζονται με ξέφρενους ρυθμούς να μας δώσουν κι άλλο, πολύ περισσότερο από το ίδιο φάρμακο από αυτό που μας φαρμακώνει ήδη...

Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ένας αληθινά δημοκράτης, είναι ακριβώς αυτό: Μια αυτόκλητη και παντοδύναμη ελίτ να έχει πάρει τα ινία της διακυβέρνησης ενός ή περισσοτέρων λαών, παρακάμπτοντας και παραβιάζοντας ακόμη και την «δημοκρατική δεοντολογία» που υποστήριζαν μέχρι πριν μερικά χρόνια .

Οι διοικούντες την Ευρωπαϊκή Ένωση, ανήκουν δικαιωματικά κι εξ ορισμού στην κατηγορία των ανθρώπων που πιστεύουν ότι οι λαοί για τους οποίους επιθυμούν να αποφασίζουν τα πάντα, προφανώς -γι αυτούς- είναι όλα τα παραπάνω που αναφέρθηκαν. Αυτό και μόνο το γεγονός, θα έπρεπε να προκαλέσει την οργή των λαών, οι οποίοι πλέον σήμερα ζουν την απόλυτη και παταγώδη αποτυχία του όλου εγχειρήματος.

Δεν είναι δα και θαύμα, όταν τους βλέπει κανείς κάτω από αυτό το αποκαλυπτικό φως, το ότι δεν έχουν κανέναν απολύτως πρόβλημα να σχεδιάζουν την Ευρω-Ατλαντική συμφωνία, μακριά από τα μάτια των λαών της Ευρώπης και να ετοιμάζουν τρόπους για την ενεργοποιήσουν στα μουλωχτά.
Το παράδοξο της υπόθεσης, γίνεται καταφανές, όταν δει κανείς ότι τα ίδια άτομα που σήμερα ουρλιάζουν υπέρ της Ε.Ε., είναι τα ίδια άτομα που βοούν συνεχώς περί των λαών, της δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η αλήθεια είναι ότι οι λαϊκές μάζες στις περισσότερες των περιπτώσεων, δεν επιδεικνύουν ούτε ανικανότητα, ούτε βλακεία, ούτε βεβαίως τους λείπουν δεξιότητες. Αντιθέτως μάλιστα, δρουν ορθά όσον αφορά τα του οίκου τους, εφόσον βέβαια δεν ζουν υπό ένα καθεστώς υπόδουλης υποταγής σε ένα μεγάλο και τιτάνιο κράτος, όπως αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι αυτό ισχύει, διότι στην πραγματικότητα οι απλοί πολίτες είναι πάντα αυτοί που στην συντριπτική πλειοψηφία τους, παράγουν, καινοτομούν, εξελίσσουν την επιστήμη, οργανώνονται και χτίζουν το μέλλον - κι όχι η ελίτ η οποία όπως βλέπουμε παρασιτεί ασύστολα, έχοντας στα χέρια τους τα γκέμια.
Φανταστείτε τι θα κατάφερνε η ανθρωπότητα εάν όλη αυτή η δημιουργική και εργατική ισχύς της δεν ενορχηστρωνόταν από εκεί που ενορχηστρώνεται σήμερα. Φανταστείτε δηλαδή τι θα κατάφερναν οι λαοί εάν δεν ζούσαν κάτω από την μπότα ενός τερατώδη εφιάλτη όπως αυτού της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πριν λίγες μέρες, κάποιες τραγικές φιγούρες, γιόρτασανν τα 60 χρόνια από την ίδρυση του καταστροφικότερου και αντι-δημοκρατικότερου μορφώματος στην Δύση, μετά το Τρίτο Ράιχ. Όλες οι αξίες στις οποίες στηρίχθηκαν οι προαγωγοί της, έχουν ξεχαστεί και πεταχτεί από το παράθυρο κι αντιστράφηκαν πλήρως.

Σήμερα, η Ε.Ε. έχει γίνει εκκολαπτήριο των αντιδραστικότερων και πιο ολοκληρωτικών ιδεών και πρακτικών που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα. Η δημοκρατία, τα δικαιώματα του ανθρώπου, η ευγενής άμιλλα και η συνεργασία των λαών της, έχει αντικατασταθεί με την «Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων», της λιτότητας, των καταχρεωμένων χώρων και πολιτών, της ξέφρενης τρομοκρατίας, της φτώχειας, της άκρατης φορολογίας, των τραπεζών κουφαριών, του λαϊκισμού, των μνημονίων, του νεοναζισμού, της αντεθνικής αριστεράς και των αψήφιστων «θεσμών» που εργάζονται για να επιταχύνουν την καταστροφή. Η μετριότητα έχει αναλάβει κάθε εξουσιαστική δομή και έχει εξαφανίσει και την τελευταία ιδέα αξιοκρατίας.

Στην θέση των φυσιολογικών διεκδικήσεων κάθε ομάδας, σήμερα έχουμε τις φωτιές στους δρόμους και την βίαια καταστολή των εξοργισμένων κι εξαθλιωμένων πολιτών του φρενοκομείου της Ε.Ε. Στην θέση της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά, η ανάθεση έχει λάβει πλέον διαστάσεις επιδημίας, μια και έχει γίνει ουσιαστικά υποχρεωτική. Το κοινωνικό κράτος, το πραγματικά κοινωνικό κράτος που βοηθά τον πολίτη να σταθεί στα πόδια του, έχει αντικατασταθεί με μια δομή δημιουργίας ορδών χιλιάδων εξαρτημένων από το σύστημα ανθρώπων, χωρίς ελπίδα, χωρίς μέλλον, χωρίς παιδεία, χωρίς ασφάλεια, χωρίς φωνή και χωρίς δικαιώματα.

Τα κράτη και οι λαοί τους στην Ευρώπη που κάποτε ευαγγελίζονταν την ευγενή άμιλλα και συνεργασία, διαχωρίζονται βίαια και η μόνιμη κραυγή που ακούγεται από τα κάτω, είναι πλέον το Brexit, το Grexit, το Frexit κ.ο.κ., παρ όλο που το μόνο που ακούμε από τους οπαδούς της ευρωσέχτας, είναι κηρύγματα περί των ανοιχτών συνόρων.

Η φωνή απελπισίας των λαών της Ευρώπης, έχει γίνει πλέον ανατριχιαστική κραυγή. Κραυγή, την οποία επιδεικτικά αγνοούν τα αψήφιστα κονκλάβια του τέρατος που επιταχύνουν κάθε δράση που θα φέρει το αναγκαστικό τέλος των εθνών και θα επιβάλει την αιώνια παντοδυναμία της αμείλικτης και θανατηφόρας γραφειοκρατίας τους.

Το απατηλό όνειρο που είχαν κάποτε κάποιοι αφελείς, δεν υπάρχει πια. Πέθανε εδώ και καιρό. Στην θέση του, υπάρχει ένα νεκροζώντανο ζόμπι, υπάρχει ο εφιάλτης που ζούμε καθημερινά κι ένα μέλλον σκοτεινό κι άραχνο. Ένας εφιάλτης, τον οποίο αν δεν σταματήσουμε ΤΩΡΑ, θα μας αποτελειώσει.
60 χρόνια ήταν αρκετά. Υπεραρκετά, για να γνωρίζει ο καθένας μας, ότι αυτό το πράγμα δεν πρέπει να αφεθεί να προχωρήσει. Ήρθε η ώρα να ξεφορτωθούμε τον ζυγό της ΕΕ, των τραπεζών της, των κυρίαρχων κρατών που σηκώνουν το δάχτυλο στα υπόλοιπα ως αυτοκρατορική δύναμη και όλων των παρελκόμενων συμφερόντων της. Ήρθε η ώρα να σώσουμε ό,τι έχει απομείνει από το καταστροφικότερο όργιο διαπλοκής, εκμετάλλευσης, χειραγώγησης, κρατισμού και ελέγχου ολόκληρων λαών που έχει ζήσει ο κόσμος τις τελευταίες δεκαετίες.

Ήρθε η ώρα να σταματήσουν οι βιασμοί, η αφαίμαξη και ο ολοκληρωτισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πριν είναι πολύ αργά.

Ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να εορτάζουμε στις 25 Μαρτίου όχι μόνο της απελευθέρωσή μας από τον Οθωμανικό Ζυγό, αλλά και το ολοκληρωτικό κι αμετάκλητο ξεχαρβάλωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο συνδυασμός τους σε έναν συνολικό εορτασμό, είναι ιδανικότατος, γιατί συμπεριλαμβάνει τις τρεις χειρότερες λαίλαπες που βίασαν, εκμεταλλεύτηκαν, κατέστρεψαν, σκότωσαν και βασάνισαν και συνεχίζουν να ταλαιπωρούν απίστευτα μέχρι και σήμερα τον τόπο μας.

Ας αρχίσουμε σήμερα αυτόν τον αγώνα, γιατί να είστε σίγουροι ότι δεν θα πάρει άλλα 60 χρόνια να μας αποτελειώσουν, αλλά πολύ, μα πολύ λιγότερα.

Αγρεύων εξ Αγριάς

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου