Του Νίκου Μπογιόπουλου

Ο κ. Τσίπρας ισχυρίζεται ότι το 2018 θα έρθει το τέλος των Μνημονίων. Ακόμα κι αν παρακάμψουμε, όμως, ότι «τέλος» των Μνημονίων δεν υπάρχει αν δεν υπάρξει αναίρεση όλων των δεινών που αυτά προκάλεσαν, τίθεται το εξίσου προφανές:

Τι είδους «τέλος» είναι αυτό όταν ήδη η κυβέρνηση

α) έχει ψηφίσει για το 2019-2020 μέτρα που επιφέρουν αφενός νέες περικοπές συντάξεων αφετέρου νέα φοροαφαίμαξη των ασθενέστερων μέσω της δραματικής μείωσης του αφορολόγητου,

β) έχει προδιαγράψει για την πενταετία 2018-2022 πολιτική δραματικής λιτότητας ώστε να επιτευχθούν τα –πάλαι ποτέ «ματωμένα»– πλεονάσματα του 3,5% του ΑΕΠ, με προοπτική από εκεί και πέρα πλεονάσματα σχεδόν 2,5% κατ΄έτος μέχρι το 2060(!);

Ο κ. Μητσοτάκης υποστηρίζει ότι κινείται στον αντίποδα αυτής της πολιτικής. Κατακρίνει την κυβέρνηση. Υπόσχεται «αλλαγή». Αλλά την ίδια ώρα έχει διατρανώσει σε όλους τους τόνους ότι τα μέτρα με τα οποία –λέει ότι– διαφωνεί, τα μέτρα τα οποία καταψήφισε, θα τα… εφαρμόσει! Το ίδιο έργο η ΝΔ έπαιξε και επί πρώτου Μνημονίου όταν ο κ.Σαμαράς φρόντιζε να στέλνει διαβεβαιώσεις πως παρότι δεν το ψήφισε θα το εφάρμοζε, στο όνομα της συνέπειας έναντι των δεσμεύσεων της χώρας…

Το συμπέρασμα, μετά τις τέτοιες υποσχέσεις που και μόνο η εκφορά τους προκαλεί κατάγματα στην κοινή λογική, είναι ότι τα κόμματα – «σωτήρες» δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από εκείνα της εποχής του Θουκυδίδη που «για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων»…

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News (30-12-2017)

Πηγή: Ημεροδρόμος