Η... «παρέλαση»!

0 Comments
Του Κώστα Γιαννιώτη

Ραδιόφωνα και τηλεοράσεις ταρατατζούμ ταρατατζούμ από τα χαράματα!

Μύριζε Εθνική Εορτή και είπα να πιω έξω τον καφέ μου να δω και την «παρέλαση».
Σενιαρίστηκα, φόρεσα τα καλά μου και να`μαι στο καφενείο της γειτονιάς!
Παράγγειλα διπλό ελληνικό, άναψα την τσιγαρούμπα μου και απολάμβανα το γλυκό αυγουστιάτικο πρωινό, μέχρι που έκοψα τον Αλέκο να εμφανίζεται σαν το χάροντα από πάνω μου μ` ένα χαμόγελο που έπιανε αυτί με αυτί!
  -Καλημέρα, φιλάρα, μου λέει.
  -Βρε καλώς τον Αλέκο! Ήρθες κι εσύ να δεις την παρέλαση;
Με κοιτάει με βλέμμα ηλιθίου και ρωτάει...
  -Ποια παρέλαση, αυγουστιάτικα;
  -Θα δεις...

Μας έκοψε ο καφετζής με το διπλό ελληνικό, που άχνιζε. Άνοιξα το πακέτο να ανάψω το δεύτερο τσιγάρο! Οι πρώτες σκιές μελαγχολίας άρχισαν να θολώνουν το μάτι μου όταν είδα ότι μου απόμειναν πέντε έξι τσιγάρα να βγάλω τη μέρα.

Ο Αλέκος, που ήδη έπιασε θέση στο τρπέζι, και παράγγειλε τη φραπεδιά του, το χαβά του...
  -Ποια παρέλαση, μωρέ;
  -Θα δεις! του είπα. Βιάζεσαι!
Και συνέχισα.
  -Τι έγινε, Αλεκάκη, πώς βλέπεις τα πράγματα; Άλλη μέρα σήμερα! Βγαίνουμε τελικά από τη μέγγενη και θα δούμε άσπρη μέρα!
Το μάτι του άστραψε, αλλά μια σκιά υποψίας υπήρχε στη φωνή του όταν μου απάντησε.
  -Ναι, αδερφέ, άλλη μέρα ξημέρωσε! Βλέπω άρχισες να το αντιλαμβάνεσαι κι εσύ!

Τράβηξα μια τζούρα καφεδιά και κοίταξα πέρα κατά τη δημοσιά.
  -Πράγματι άλλη μέρα, του λέω. Να μόλις χθες πήρα τηλέφωνο για μια επείγουσα εξέταση και μου είπαν ότι μου έκλεισαν ραντεβού με ειδικευμένο γιατρό, για αύριο!
  -Έλα, ρε, μου λέει ο Αλεκάκης. Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Εγώ για μια απλή εξέταση περιμένω τρεις μήνες τώρα και με τρώει η αγωνία!
  -Δεν τα έμαθες; τον ρωτάω.
  -Τι να μάθω;
  -Οι γιατροί, ο πλούτος της χώρας μας που είχε ξενιτευτεί, ξαναγυρίζουν ομαδικά!
Ο Αλέκος με κοίταζε σαν να είδε alien και πήγε να πει κάτι αλλά τον έκοψε η πρόσχαρη φωνή του Σωτήρη που κατέφτασε λαχανιασμένος...
  -...μέρααα, πέταξε χαρωπά κι άραξε φαρδύς πλατύς. Τι έγινε, ρε μάγκες; Αρχίσατε το πανηγύρι χωρίς εμένα;
  -Ποιο πανηγύρι, ρε Σωτηράκη, τον ρωτάω.
  -Το πανηγύρι της εξόδου μας από τα μνημόνια, ρε μάστορα, μου απαντάει με το ύφος που λέει... «τι στο διάολο, δεν ακούς, δε βλέπεις»;
  -Αααα, κάνω.

Σε λίγη ώρα το τραπέζι δεν μας χωρούσε. Είχαμε γίνει καμιά δεκαριά χαρούμενοι «εορτάζοντες» την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια!
Κάποια στιγμή, που η κουβέντα είχε ανάψει, ενώ εγώ παρίστανα το μουγγό, τους έκανα τη μεγάλη δήλωση...
  -Μάγκες, αρκετά με τους καφέδες. Η ώρα πήγε δέκα και μισή και είναι ώρα να κατεβάσουμε κανένα τσιπουράκι με κανα μεζεκλίκι. Κερνάω εγώ!
Με κοίταξαν απορημένοι αλλά και με ευχάριστη έκπληξη.
  -Τι έγινε, παλικάρι, με ρώτησε ένας. Κερδίσαμε το Τζόκερ;
  -Όχι, του λέω. Απλώς με ειδοποίησαν ότι από το τέλος του μήνα αρχίζει η αύξηση της σύνταξής μου κατά 3% κάθε χρόνο! Έτσι θα φτάσω στο τσακ μπαμ εκεί που ήμουν το 2010!
  -Κάτσε, ρε μάγκα, μου απαντάει ο πιο «έξυπνος» από τους «εορτάζοντες». Απ` ό,τι ξέρω, έχασες μέχρι τώρα γύρω στο 37,8 με 40% της σύνταξής σου, μου λέει κάποιος από τους «εορτάζοντες». Ακόμα κι αν σου κάνουν αύξηση 3% κάθε χρόνο, θέλεις δωδεκάμιση χρόνια για να φτάσεις στη σύνταξη του 2010. Για ποιο... τσακ μπαμ τσαμπουνάς;
  -Ναι, του λέω, αλλά αν υπολογίσεις και το γεγονός ότι δεν θα πληρώσω ΕΝΦΙΑ, γιατί καταργείται, τότε κάπως βολεύεται! Και μην ξεχνάς ότι η τράπεζα με ειδοποίησε ότι διαγράφει το υπόλοιπο του δανείου μου, γιατί –λέει- έχει πάρει τα λεφτά της από τις απανωτές ανακεφαλαιοποιήσεις που της έκαναν με δικά μου λεφτά! Για να μην πω ότι η κόρη μου βρήκε δουλειά στο αντικείμενό της, σαν χειρίστρια ιατρικών μηχανημάτων σε δημόσιο νοσοκομείο, το οποίο αναβαθμίζεται, με νέα μηχανήματα και ειδικευμένο προσωπικό! Μέσα σε όλα αυτά να μην υπολογίσω και το γεγονός ότι ξαναδίνουν το επίδομα αναπηρίας, που είχαν κόψει από τον καρκινοπαθή πατέρα μου;

Έπεσε σιωπή. Αλληλοκοιτάχτηκαν και στα βλέμματά τους κατέγραψα, μαζί με την απορία, κι ένα είδος κατανόησης και συμπάθειας για...«τη μαλακία που με βάρεσε»!

  -Τι μαλακίες είν..., πήγε να πει κάποιος αλλά τον έκοψαν τα βλέμματα των άλλων.

  -Πού τα είδες και τα άκουσες όλα αυτά, ρε φιλαράκι, τόλμησε να με ρωτήσει ένας τους.
  -Τι «πού τα είδα», τον ρώτησα. Εσύ δεν άκουσες ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια; Δεν άκουσες ότι απελευθερωνόμαστε; Δεν άκουσες ότι είχαμε χρέος πάνω από 120% του ΑΕΠ και μας έχωσαν στα μνημόνια για να μας σώσουν, ενώ τώρα που κατάφεραν και το έφτασαν στο 187% του ΑΕΠ μπορούμε να σωθούμε μόνοι μας; Δεν άκουσες ότι τώρα δεν θα πληρώνουμε 1,5% επιτόκιο δανεισμού αλλά 4,5 % και βάλε, στις «αγορές»; Δεν άκουσες ότι μας επιστρέφουν τα σπίτια, τους νεκρούς αυτόχειρες, τα αεροδρόμια και τα λιμάνια κι ότι δεν θα αρπάξει κανένας τη ΔΕΗ και την ΕΥΔΑΠ, γιατί αν πάρουν κι άλλα αυτά θα είναι αίμα και μόνο αίμα; Αφού το είπε ο πρωθυπουργός μας στην Ιθάκη! Δεν άκουσες ότι τώρα δεν θα έχουμε τρόικες και παπαριές αλλά λίγη... αυστηρή επιτροπεία από τον ESM, για καμιά εξηνταριά –και βάλε- χρόνια, έτσι για να μην κακομαθαίνουμε;

  -Εγώ δεν άκουσα να λέει τέτοια πράγματα, μου απάντησε και κοίταξε τους άλλους με... νόημα και με ύφος που εννοεί... «Πάει ο τύπος! Κλήρωσε»!

Σιγά σιγά η παρέα, με διάφορες δικαιολογίες, άρχισε να σκορπίζει!
Απομείναμε εγώ, ο Αλέκος κι η σιωπή! Μέχρι που έκανε να σηκωθεί και ο Αλέκος, αλλά τον πρόλαβα.

  -Όπα, του λέω. Πού πας; Σου χρωστάω μια εξήγηση! Τους είδες όλους αυτούς τους «εορτάζοντες» που πέρασαν από το τραπέζι μας; Κατάλαβες τώρα για ποια «παρέλαση» σου μιλούσα; Για την παρέλαση των ηλιθίων με τη σημαία της μαλακίας τους!

Έσκυψε το κεφάλι, έκανε ένα νόημα -που μάλλον ήταν «γεια χαρά»- κι έφυγε.

Το βήμα του έδειχνε άνθρωπο που γέρασε κατά δέκα χρόνια από το πρωί μέχρι τώρα!

Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου