Του Στάθη Σταυρόπουλου

  Και πάνω που ο κ. Ι. Σκαριώτης (κατά κόσμον Θ. Καρτερός) επαινούσε τον κ. Πολάκη τον Καταναλωτικό, ξηγιέται ο μπουνταλάς (ο κυρ-Μαχαλομαγκοπολάκης) ένα τηλεφώνημα στον κ. Στουρνάρα και παραβιάζει τον μισό ποινικό κώδικα.

  Εν πρώτοις, είμαι με τον Πολάκαρο! Ώσπου να ξεχρεώσει τις τράπεζες αυτός ο δυστυχής δανειολήπτης, θα φθάσει στην ηλικία των 162 ετών – ζωή να ’χει ο βασιβουζούκος. Θα ξεχρεώσει κι αυτός, όταν η Ελλάδα θα βγαίνει απ’ το Υπερταμείο και την Εποπτεία, ζωή να ’χουμε τα υποζύγια, ώστε ύστερα να (ξανα)βγούμε στις αγορές. Θα δουλεύουν τότε αβέρτα τα καζίνα στο Ελληνικό και θα τρώμε όλοι το ένα καταναλωτικό δάνειο μετά το άλλο, χωρίς διακρίσεις σε συνθήκες ταξικής ισότητας – θα είναι δίκαιο και θα γίνεται πράξη!

Και τότε ο ΣΥΡΙΖΑς θα πάψει «να καταπιέζει τους νέγρους». Διότι τώρα, ό,τι και να γίνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοσυμψηφίζεται με τη Δεξιά προς το χειρότερο. Τέτοια ξεφτίλα δύσκολα απαντάται, όμως όλο και πιο πολλοί ηθικοπλεονασματούχοι «αριστεροί» προσχωρούν σε αυτή τη λογική (του αμοραλισμού, του κυνισμού και της κατεργαριάς).

  Ο Πολάκης είναι το στόμα του Τσίπρα. Γκαρίζει ο μαχαλομπαχαλόμαγκας; κιχ το Μαξίμου. Ξεκατινιάζονται οι Καμμένος - Κοτζιάς; κιχ το Μαξίμου. Αλλά, ας μείνουμε (αν το αντέχετε) στον Πολλαβαρυπολάκη. Ο άνθρωπος (ή μάλλον για να φύγω από το σχήμα λόγου και να κυριολεκτήσω): ο ανθρωπίδας αυτός δεν εκθέτει τον Τσίπρα διότι το alter ego δεν εκθέτει το ένα το άλλο. Εκθέτει όμως και τα δυο είδη των Συριζαίων: και τους ακόλουθους του Τόλκα και εκείνους που τρίβουν τα μάτια τους, δεν πιστεύουν στα αυτιά τους κι έχουν μείνει τα χείλη τους άλαλα (όπως των τριών πιθήκων, καθ’ ότι σε όλα αυτά που τους έχουν βρει αντιδρούν όπως αυτά τα τρία συμπαθή ζωντανά). Κάνουν ότι δεν ακούνε, κάνουν ότι δεν βλέπουν και δεν μιλούν – παρά μόνον μεταξύ τους (ίσως) για να κλαίνε τη μοίρα τους.

  Εκπρόσωπος του δεύτερου είδους των Συριζαίων – αυτών που πονηρέψανε – είναι ο αξιότιμος κύριος Ι. Σκαριώτης. Ο άνθρωπος που γνωρίσαμε πολλοί στη θέση αυτού του πλάσματος, ήταν ένας αγωνιστής απ’ τη Θεσσαλονίκη, νεαρός κομμουνιστής που τον φυλάκισε το κράτος και τον ξυλοκόπησε αγρίως το παρακράτος χωρίς να τον κάμψει, αλλά αντιθέτως να τον δυναμώσει. Τον γνώρισα διευθυντή του «Ριζοσπάστη», μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, έναν άνθρωπο πανέξυπνο, με χιούμορ, σεβαστόν σε όλους, που ζούσε μέσα σε μια ευγενική ολιγάρκεια, διαβάζοντας και φροντίζοντας. Τώρα υπηρετεί τους γορίλες των τραπεζών, ομνύει στις υπαγορεύσεις των Αμερικανών (στις Πρέσπες ή τη Σούδα) και έχει κάνει τις παρακαταθήκες του ΕΑΜ, Σόρος, ΜΚΟ και Έλενα Κουντουρά – δικαίωμά του. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και απολογείται στην ψυχή του. Και ίσως το ψευδώνυμο Ι. Σκαριώτης να αποτυπώνει μια τελευταία σπίθα, δεν θα πω ενός Σουσλώφ που έγινε Μπέρια (είναι σκληρό), αλλά ενός κομμουνιστή που σεβάστηκε τον εαυτό του και αγάπησε τον λαό. Κάποτε.

  Δέκα χρόνια κρίση, οκτώ χρόνια Μνημόνια, πάμε απ’ το κακό στο χειρότερο, τυφλοί στον ίδιο μονόδρομο. Χειρότερος του Γιωργάκη ο Σαμαράς, χειρότερος του Σαμαρά ο Τσίπρας, ατιμάζοντας την Αριστερά, φέρνοντας ξανά το ΠΑΣΟΚ διά του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και υβρίζοντας τον λαό για «εθνικιστή» ή «βλάκα» κατά τον ίδιον τρόπο που τον έβριζε η Δεξιά (και ως ΠΑΣΟΚ)  για «διεφθαρμένο» και «τεμπέλη». Τίποτα δεν άλλαξε (εκτός από τον διασυρμό της Αριστεράς), η Ελλάδα είναι περισσότερο υποταγμένη παρά ποτέ και ο λαός πιο ανυπεράσπιστος απ’ όσον οποτεδήποτε άλλοτε κατά τη Μεταπολίτευση.

  Ο Πολάκης δεν καταλαβαίνει από νόμους και από διάκριση των εξουσιών – ούτε ο Τσίπρας. Όμως ο Πολάκης πιάστηκε με τη γίδα στον ώμο και ο ΣΥΡΙΖΑ μας λέει ότι κι εμείς έχουμε φάει κάποτε από κλεμμένο κατσίκι.

  Όχι, ρε! δεν τα «φάγαμε όλοι μαζί». Φάτε τα εσείς μαζί με τους Πολάκηδες όταν λένε πως όποιος πολιτικός δεν παίρνει καταναλωτικό δάνειο, τα παίρνει από τους επιχειρηματίες. Απ’ αυτό το ήθος φάτε και απ’ αυτόν τον βόρβορο πιείτε. Μια μεταλαβιά είναι, τι ψυχή έχει; μπορεί και να συχωρεθείτε…

Πηγή: ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ