Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Στις ευρωεκλογές οι δυτικοευρωπαίοι ψηφοφόροι δεν ασχολήθηκαν με την Ευρώπη, την ανανέωση, τον εκσυγχρονισμό των θεσμών, τη δράση των lobbies και κατ’ επέκταση τη διαφθορά. Πήγαν κατ’ ευθείαν στο ψητό: Έδωσαν στις ευρωεκλογές χαρακτήρα εθνικών εκλογών. Ψήφος διόλου χαλαρή και με σαφές κριτήριο: ποια στάση θέλουν να τηρήσουν οι ευρωβουλευτές τους για τη διαμόρφωση της ΕΕ, ποιο ρόλο θα παίξει το εθνικό κράτος.

Σ’ αυτές τις ευρωεκλογές διαχωρίστηκαν όσοι ήταν υπέρ της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας από εκείνους που υποστηρίζουν την αφομοίωση της χώρας τους σ’ αυτό που οι ελίτ αποκαλούν «κοινές πολιτιστικές ευρωπαϊκές αξίες», δηλαδή σε μια ΕΕ υποτελή των ΗΠΑ. Ο διαχωρισμός Δεξιά-Αριστερά ήταν δευτερεύων. Κυριάρχησε το ερώτημα: αυτεξούσιο κράτος και εθνική κυριαρχία ή επικράτηση, για τουλάχιστον μια ακόμα πενταετία, της Γερμανίας και της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής;

Από αυτή την άποψη οι ψηφοφόροι συμπεριφέρθηκαν ως απολύτως συνειδητοί Ευρωπαίοι, αλλά με επιλογές αντίστροφες από τις επιθυμίες των κυρίαρχων ελίτ. Οι ελίτ φοβούνται, δικαιολογημένα, ότι οι οπαδοί της εθνικής κυριαρχίας, που δεν πλειοψήφησαν τώρα, λόγω της δυναμικής των πραγμάτων που τους ευνοεί, μπορεί να πλειοψηφήσουν αύριο. Αν αυτό επιβεβαιωθεί, το σημερινό Ευρωκοινοβούλιο θα εκφράζει ένα αντιδραστικό παρελθόν.

Το Ευρωκοινοβούλιο συστήθηκε ως ένας βασικός μηχανισμός αναπαραγωγής μικρομεσαίων και ανώτερων στελεχών των κατεστημένων πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων στην ΕΕ. Ο μηχανισμός αυτός διανθίστηκε και εμπλουτίστηκε με αναρίθμητες παράπλευρες ευκαιρίες πλουτισμού που προσφέρουν τα συνήθως αδιαφανή lobbies. Το χρήμα έρεε αν και με αμφισβητήσιμα αποτελέσματα.

Φιλογερμανοί ή φιλοαμερικάνοι υπάρχουν αλλά οι οπαδοί μιας ανεξάρτητης ΕΕ δεν προέκυψαν από το Ευρωκοινοβούλιο. Είναι ίσως η πρώτη φορά που οι ευρωεκλογές είχαν ένα σαφή πολιτικό χαρακτήρα με δυναμική παρουσία δυνάμεων αντίθετων στο κατεστημένο. Δυνάμεων της Δεξιάς, αφού η σημερινή κυρίαρχη Αριστερά δεν κατατάσσεται πλέον στις δυνάμεις αλλαγής και ανατροπής, με αποτέλεσμα να βουλιάζει εκλογικά και να βυθίζεται η αξιοπιστία της.

Από εθνικό θέμα χάνεις εκλογές

Η ελίτ στην Ελλάδα αποσιώπησε το θέμα της εξάρτησης, την υποδούλωση του κράτους στην ξένη επικυριαρχία, την εξάρτηση της πατρίδας από αλλότρια συμφέροντα. Ο πολιτικός κόσμος και τα ΜΜΕ δεν ασχολήθηκαν. Ωστόσο, η απουσία συζήτησης αντικαταστάθηκε από την δέουσα πραγματικότητα, οπότε δόθηκαν απαντήσεις στην κάλπη. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ τιμωρήθηκαν για τις πράξεις τους που κατέληξαν στις ‘Πρέσπες’.

Για εθνικό θέμα, την προδοσία της Κύπρου, έπεσε η Χούντα. Το εθνικό στραπάτσο στα Ίμια στιγμάτισε τον Σημίτη. Το Μακεδονικό, οι ‘Πρέσπες’, βύθισε στην ανυποληψία τον ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα. Οι δημοσκόποι μετρούν το ποσοστό της επιρροής του Σκοπιανού στις ευρωεκλογές. Τα ποσοστά είναι το δευτερεύον. Σημαντικό είναι η γενική αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συντονίστηκε με όσους αμφισβητούν την ακεραιότητα της χώρας.

Πολλοί έχουν πει ότι με τα εθνικά θέματα δεν κερδίζεις εκλογές, αλλά εξ αιτίας τους τις χάνεις. Αυτό που έπαθε ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές δεν ήταν μια απλή ήττα. Μοιάζει περισσότερο με έκδοση βαριάς καταδικαστικής απόφασης από το λαϊκό δικαστήριο της κάλπης. Μάλλον αυτό διαισθάνονται στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και εμφανίζονται ζαλισμένοι, χωρίς ειρμό, εκνευρισμένοι και αλλοπρόσαλλοι.

Η αποτυχία στα οικονομικά θα ήταν ιάσιμη και η προκλητική απόπειρα εξαγοράς ψήφων προεκλογικά μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα οδηγούσε το πολύ σε ψήφο τιμωρίας και σε μια προσωρινή απώλεια της εξουσίας. Τα οικονομικά, όμως, συνδυάστηκαν με αναιδή προβολή υποτιθέμενης εθνικής επιτυχίας στο Σκοπιανό, ενώ ο κόσμος έβλεπε κίνδυνο απώλειας βωμών και εστιών.

Δικό του κόμμα

Γι’ αυτό και ο Τσίπρας, λένε, αμόλησε τα περί παραίτησης από την ηγεσία. Όχι, όμως, μόνο από την ηγεσία, προσθέτουν κάποιοι που ξέρουν και προετοιμάζουν –ως καλοί γνώστες της Αγοράς– το μέλλον. Γνωρίζουν ότι οι παλιές έχθρες, στους σημερινούς ρευστούς καιρούς, μπορούν εύκολα να μετατραπούν σε επωφελείς φιλίες, αν οι περιστάσεις το επιβάλλουν.

Ο Τσίπρας είναι πολύ νέος και ακόμα περισσότερο φιλόδοξος για να θαφτεί από κάποιους σαν τον Τσακαλώτο και τον Φίλη. Θα τους αφήσει να τρώγονται μεταξύ τους στον καταδικασμένο έτσι κι αλλιώς ΣΥΡΙΖΑ και θα κάνει δικό του κόμμα. Και θα καλύψει, λένε, τα κενά που σύντομα θα δημιουργηθούν, εκτοξεύοντας έτσι, προς πάσα κατεύθυνση, μικρές ποσότητες του δηλητηρίου που κατάπιαν από την επαίσχυντη ήττα.

Ο Τσίπρας, συμπληρώνουν, ανέβασε τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά, αν μείνει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα τον παρασύρει στο βυθό. Αυτό το κόμμα, προβλέπει ακόμα και ο έμπειρος Δρυμιώτης, θα καταλήξει σταδιακά εκεί που ξεκίνησε. Στο ασήμαντο. Ζούμε αντίστροφα το 2015, όταν όλοι, πληβείοι και αστοί, έχοντας αποκάμει από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, αγνόησαν τον (ανύπαρκτο) «κομμουνιστικό κίνδυνο» και ψήφισαν Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ.