Ζήσε εσύ και γαία πυρί μειχθήτω


Του Περικλή Δανόπουλου

Στην ταινία Collateral (Τομ Κρουζ,Τζέιμι Φοξ), σε κάποιο σημείο ο εκ των πρωταγωνιστών εξιστορεί ένα περαστατικό, στο οποίο κάποιος πέθανε στο μετρό του Λος Άντζελες και κανείς δεν έδινε σημασία, άνθρωποι έμπαιναν και έβγαιναν αδιαφορώντας και μετά από ώρες διαπιστώθηκε ότι υπάρχει νεκρός στο βαγόνι.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, σε συζητήσεις με γονείς και συγγενείς, η επικρατούσα άποψη είναι πως στις προηγμένες και ανεπτυγμένες κοινωνίες του Δυτικού κόσμου, αν κάποιος πέσει στο πεζοδρόμιο, οι περισσότεροι θα προσπεράσουν και ελάχιστοι θα βοηθήσουν. Λέγαμε ότι στην Ελληνική κοινωνία που τόσα υπέφερε, πολέμους, εμφύλιους, χούντες, φτώχεια, υπάρχει μεγαλύτερη αλληλεγγύη, μια μεγαλύτερη συμπόνια. Λέγαμε μάλιστα, πως ο Έλληνας αντιδρά περισσότερο με το ορμέμφυτο, πιότερο με το θυμικό παρά με ρασιοναλισμό εκεί που χρειάζεται.

Ο χρόνος κύλησε και η Δύση, άρχισε να ρουφά σαν ηλεκτρική σκούπα σε χαμηλές στροφές αρχικά και πιο δυνατά κατόπιν, συνειδήσεις, συμπόνιες και λοιπά. Όχι ολοκληρωτικά, αλλά αργά και συστηματικά, μετέτρεψε την Ελληνική κοινωνία, σε ένα καταναλωτικό μείγμα, με υλισμό και ατομικισμό, με περισσότερο από ποτέ έντονη την φιλοσοφία, βολέψου εσύ, ζήσε εσύ και γαία πυρί μειχθήτω .

Σήμερα στο λεωφορείο, που ήταν φίσκα εννοείται , ανέβηκε νεαρή σε προχωρημένη εγκυμοσύνη γυναίκα. Την είδα από μακριά, όρθια, μέσα στον συνωστισμό και την ζέστη. Νόμισα ότι θα κατέβαινε στον Ευαγγελισμό, αλλά εκείνη συνέχιζε. Ξεχειλίζοντας από οργή φώναζα, ότι υπάρχει έγκυος, δεν την είδε κανείς;;; Τους σιχτίριζα που δεν βρέθηκε ένας να προσφέρει την θέση του. Και οι περισσότεροι γύριζαν αλλού το κεφάλι. Δεν αφορούσε τους ίδιους. Αυτοί έχουν άλλα πράγματα στο κεφάλι τους….

Τα μεγάλα κάστρα πέφτουν από μέσα, όχι μόνο από προδοσίες αλλά και από διαβρωμένα θεμέλια. Και σε τούτη την χώρα τα θεμέλια έχουν διαβρωθεί. Η απαραίτητη συνοχή απουσιάζει. Και όταν απουσιάζει η συνοχή και αναζητείται μόνο το βόλεμα και το ατομικό συμφέρον, δεν υπάρχει συλλογική διεκδίκηση όπως είναι φυσικό. Η περίφημη ρήση… ''οι πεινασμένοι δεν επαναστατούν'', ανατρέπεται από την πιο ρεαλιστική, ''οι βολεμένοι δεν επαναστατούν ποτέ''. Και όταν μιλάμε για επανάσταση, μιλάμε πρώτα για την εσωτερική.

Αυτό ακριβώς χτυπήθηκε αλύπητα, η ενσυναίσθηση ή η λεγόμενη συναισθηματική λογική. Γιατί μας έμαθαν πως στην ανάπτυξη δεν χωρούν συναισθηματισμοί.

Και έτσι τώρα η κατάσταση δύσκολα ανατρέπεται. Εκτός και αν συμβεί ένα μαζικό ξεβόλεμα και εξ ανάγκης ανακαλύψουμε ξανά τις ξεχασμένες αξίες της Ελληνιστικής ανθρωπιστικής σκέψης και συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε με ανθρώπους γύρω μας.

Ίσως τότε….

Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου